ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 253

บทที่253 เธอมาจากหลังอนาคต

มองดูอุปกรณ์ในห้องทดลอง อันหลิงหยุนเอาสมุดมาดู เธอข้ามภพกลับไปเมื่อสิบปีที่แล้ว ตอนนั้นเธอเข้าสู่ปฏิบัติการ

ภารกิจยังไม่นาน

ข้างหลังมีเสียงฝีเท้า อันหลิงหยุนหันตัวกลับไปมอง ซูมู่หรงยันไม้เท้าค้ำเดินเข้ามา

“หัวหน้า”

ซูมู่หรงจ้องมองใบหน้าอันหลิงหยุน มองที่ร่างกายเธอ

เธอไม่ได้ใส่ชุดฝึกฝน ปกติเธอจะใส่ชุดฝึกฝน วันนี้ใส่ชุดธรรมดา เขาชอบมาก

ไม่ตอบ เมื่อเดินไปข้างหน้าอันหลิงหยุน ซูมู่หรงเดินเข้าหาอันหลิงหยุนเรื่อยๆ

อันหลิงหยุนโดนเบียดไปติดผนัง สีหน้าแปลกใจ “หัวหน้า จะทำอะไร?”

“เธอเป็นคนเริ่มก่อน อย่าโทษฉันนะ? เธอก็รู้ ตรงนี้มีผู้หญิงแค่คนเดียว พวกผู้ชายเยอะแต่ผู้หญิงแค่คนเดียว ในเมื่อฉันเป็น

หัวหน้า มีความสุขคนเดียวก็ไม่ดี แต่เธอเริ่มก่อน ก็โทษฉันไม่ได้”

ซูมู่หรงยกมุมปาก ใบหน้าหล่อเวลายิ้มเหมือนมีพลังร้ายเกิดขึ้น อันหลิงหยุนตกตะลึง ตั้งนานกว่าจะตั้งสติขึ้นมา

ซูมู่หรงหัวเราะเสียงดัง ก้มหัวลงมาจูบอันหลิงหยุนหนึ่งครั้ง

อันหลิงหยุนเหมือนโดนฟ้าผ่า สายตาเหมือนมีภาพหน้ากงชิงวี่กำลังจะฆ่าคน รีบผลักซูมู่หรงออกห่าง

ซูมู่หรงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ฉันอยากทำอย่างนี้ตั้งนานแล้ว ถ้าฉันรู้เธอยินยอมก็ไม่รอถึงตอนนี้หรอก”

อันหลิงหยุนส่ายหัว “นายเข้าใจผิดแล้ว”

“เข้าใจผิด? เธออย่าบอกนะว่าไม่ยินดี เธอโปรยเสน่ห์ให้ฉันเอง เธอต้องรับผิดชอบ”

อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมองซูมู่หรง มีความรู้สึกแปลกขึ้นมาผู้ชายมันก็ไม่มีอะไรดี ไม่ว่าตอนนี้หรืออดีต ก็เป็นประเภทไม่มี

เหตุผลและดื้อรั้น!

อันหลิงหยุนก็ไม่รู้ควรทำอย่างไร ก็เลยเดินไปอีกทาง “หัวหน้านั่งลงก่อน ฉันมีเรื่องจะบอก”

อันหลิงหยุนนั่งลงก่อน สำหรับซูมู่หรง ถ้าเขาไม่ยอมนั่งลง อันหลิงหยุนก็จนปัญญา

ซูมู่หรงหันกลับมา ใช้ไม้เท้าค้ำเดินมาทางอันหลิงหยุน ซูมู่หรงนั่งลงแล้วยิ้ม ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข

อันหลิงหยุนเอามือนวดคิ้วด้วยใจหดหู่ เธอไม่มีวันกลับมาหาที่ตายแน่นอน?

ไม่มีความดีใจ อันหลิงหยุนถอนหายใจยาว

“หัวหน้าที่จริงฉันมาจากหลังอนาคต……”

อันหลิงหยุนพูดให้ซูมู่หรงฟัง ซูมู่หรงตั้งใจฟังอันหลิงหยุนพูดจนจบ อันหลิงหยุนพูดเสร็จก็รู้สึกโล่งอก

“นายเชื่อไหม?”

ซูมู่หรงส่ายหัว อันหลิงหยุนก้มหัว เธอก็รู้ต้องเป็นอย่างนี้

“ตอนนี้เธอเป็นของข้า หาข้ออ้างอะไรก็ไม่มีประโยชน์อะไร ถ้าเธอจะมาเสียใจตอนนี้ เธอก็ไม่ควรยั่วโมโหฉันตั้งแต่แรก

ซูมู่หรงยิ้มสดใส อันหลิงหยุนหมดคำจะพูด

ซูมู่หรงลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาหาอันหลิงหยุน “คืนนี้เธอไปอยู่กับฉัน”

“อ๊ะ?” อันหลิงหยุนเงยหน้า ตกใจหมดเลย “นายพูดอะไรนะ?”

“ให้ฉันพูดอีก ฉันโตแล้วนะไม่ใช่เด็กแล้ว กว่าจะมีเมียสักคน เธอว่าฉันจะทำอะไร?” ซูมู่หรงหัวเราะ ยื่นมือไปดึงมือของ

อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนตกใจหมด เธอพยายามดึงมือกลับ แต่ซูมู่หรงได้กดมือเธอไว้

อันหลิงหยุนตกตะลึง “รวดเร็วจังเลย?”

“ไม่เร็ว ในใจฉันคิดถึงเธอมานานแล้ว” ซูมูหรงดึงแขนอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนผลักมือเขาออกแล้วยื่นไม่เท้าค้ำให้ซูมู่หรง

“หัวหน้า นายใช้อันนี้ ระวังอย่าให้ล้ม”

ซูมู่หรงกระชากอันหลิงหยุนเข้ามาในอ้อมกอด ร่างกายทับอันหลิงหยุน ซูมู่หรงก้มหัวกระซิบที่หู “คงไม่ใช่อาย?”

“หัวหน้า มันเร็วเกินไป ฉันต้องการผ่อนคลาย” อันหลิงหยุนมีสีหน้าอึดอัดใจ

“แต่ว่าเธอหอมมาก ทาอะไรหรือ? ฉันอยากนอนแล้ว!”

อันหลิงหยุนกลืนน้ำลายด้วยความลำบาก เขาเกือบจะผลักซูมู่หรงออกแล้วทุบตี หน้าไม่อาย ชอบเธอมานานหลายปี

แต่ก็จะกดขี่เธอมาตลอด เหมือนการฝึกซ้อมลิง อยู่ในช่วงผสมพันธุ์หรือเปล่า?

อยากตายใช่ไหม?