ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 253

บทที่253 เธอมาจากหลังอนาคต

มองดูอุปกรณ์ในห้องทดลอง อันหลิงหยุนเอาสมุดมาดู เธอข้ามภพกลับไปเมื่อสิบปีที่แล้ว ตอนนั้นเธอเข้าสู่ปฏิบัติการ

ภารกิจยังไม่นาน

ข้างหลังมีเสียงฝีเท้า อันหลิงหยุนหันตัวกลับไปมอง ซูมู่หรงยันไม้เท้าค้ำเดินเข้ามา

“หัวหน้า”

ซูมู่หรงจ้องมองใบหน้าอันหลิงหยุน มองที่ร่างกายเธอ

เธอไม่ได้ใส่ชุดฝึกฝน ปกติเธอจะใส่ชุดฝึกฝน วันนี้ใส่ชุดธรรมดา เขาชอบมาก

ไม่ตอบ เมื่อเดินไปข้างหน้าอันหลิงหยุน ซูมู่หรงเดินเข้าหาอันหลิงหยุนเรื่อยๆ

อันหลิงหยุนโดนเบียดไปติดผนัง สีหน้าแปลกใจ “หัวหน้า จะทำอะไร?”

“เธอเป็นคนเริ่มก่อน อย่าโทษฉันนะ? เธอก็รู้ ตรงนี้มีผู้หญิงแค่คนเดียว พวกผู้ชายเยอะแต่ผู้หญิงแค่คนเดียว ในเมื่อฉันเป็น

หัวหน้า มีความสุขคนเดียวก็ไม่ดี แต่เธอเริ่มก่อน ก็โทษฉันไม่ได้”

ซูมู่หรงยกมุมปาก ใบหน้าหล่อเวลายิ้มเหมือนมีพลังร้ายเกิดขึ้น อันหลิงหยุนตกตะลึง ตั้งนานกว่าจะตั้งสติขึ้นมา

ซูมู่หรงหัวเราะเสียงดัง ก้มหัวลงมาจูบอันหลิงหยุนหนึ่งครั้ง

อันหลิงหยุนเหมือนโดนฟ้าผ่า สายตาเหมือนมีภาพหน้ากงชิงวี่กำลังจะฆ่าคน รีบผลักซูมู่หรงออกห่าง

ซูมู่หรงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ฉันอยากทำอย่างนี้ตั้งนานแล้ว ถ้าฉันรู้เธอยินยอมก็ไม่รอถึงตอนนี้หรอก”

อันหลิงหยุนส่ายหัว “นายเข้าใจผิดแล้ว”

“เข้าใจผิด? เธออย่าบอกนะว่าไม่ยินดี เธอโปรยเสน่ห์ให้ฉันเอง เธอต้องรับผิดชอบ”

อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมองซูมู่หรง มีความรู้สึกแปลกขึ้นมาผู้ชายมันก็ไม่มีอะไรดี ไม่ว่าตอนนี้หรืออดีต ก็เป็นประเภทไม่มี

เหตุผลและดื้อรั้น!

อันหลิงหยุนก็ไม่รู้ควรทำอย่างไร ก็เลยเดินไปอีกทาง “หัวหน้านั่งลงก่อน ฉันมีเรื่องจะบอก”

อันหลิงหยุนนั่งลงก่อน สำหรับซูมู่หรง ถ้าเขาไม่ยอมนั่งลง อันหลิงหยุนก็จนปัญญา

ซูมู่หรงหันกลับมา ใช้ไม้เท้าค้ำเดินมาทางอันหลิงหยุน ซูมู่หรงนั่งลงแล้วยิ้ม ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข

อันหลิงหยุนเอามือนวดคิ้วด้วยใจหดหู่ เธอไม่มีวันกลับมาหาที่ตายแน่นอน?

ไม่มีความดีใจ อันหลิงหยุนถอนหายใจยาว

“หัวหน้าที่จริงฉันมาจากหลังอนาคต……”

อันหลิงหยุนพูดให้ซูมู่หรงฟัง ซูมู่หรงตั้งใจฟังอันหลิงหยุนพูดจนจบ อันหลิงหยุนพูดเสร็จก็รู้สึกโล่งอก

“นายเชื่อไหม?”

ซูมู่หรงส่ายหัว อันหลิงหยุนก้มหัว เธอก็รู้ต้องเป็นอย่างนี้

“ตอนนี้เธอเป็นของข้า หาข้ออ้างอะไรก็ไม่มีประโยชน์อะไร ถ้าเธอจะมาเสียใจตอนนี้ เธอก็ไม่ควรยั่วโมโหฉันตั้งแต่แรก

ซูมู่หรงยิ้มสดใส อันหลิงหยุนหมดคำจะพูด

ซูมู่หรงลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาหาอันหลิงหยุน “คืนนี้เธอไปอยู่กับฉัน”

“อ๊ะ?” อันหลิงหยุนเงยหน้า ตกใจหมดเลย “นายพูดอะไรนะ?”

“ให้ฉันพูดอีก ฉันโตแล้วนะไม่ใช่เด็กแล้ว กว่าจะมีเมียสักคน เธอว่าฉันจะทำอะไร?” ซูมู่หรงหัวเราะ ยื่นมือไปดึงมือของ

อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนตกใจหมด เธอพยายามดึงมือกลับ แต่ซูมู่หรงได้กดมือเธอไว้

อันหลิงหยุนตกตะลึง “รวดเร็วจังเลย?”

“ไม่เร็ว ในใจฉันคิดถึงเธอมานานแล้ว” ซูมูหรงดึงแขนอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนผลักมือเขาออกแล้วยื่นไม่เท้าค้ำให้ซูมู่หรง

“หัวหน้า นายใช้อันนี้ ระวังอย่าให้ล้ม”

ซูมู่หรงกระชากอันหลิงหยุนเข้ามาในอ้อมกอด ร่างกายทับอันหลิงหยุน ซูมู่หรงก้มหัวกระซิบที่หู “คงไม่ใช่อาย?”

“หัวหน้า มันเร็วเกินไป ฉันต้องการผ่อนคลาย” อันหลิงหยุนมีสีหน้าอึดอัดใจ

“แต่ว่าเธอหอมมาก ทาอะไรหรือ? ฉันอยากนอนแล้ว!”

อันหลิงหยุนกลืนน้ำลายด้วยความลำบาก เขาเกือบจะผลักซูมู่หรงออกแล้วทุบตี หน้าไม่อาย ชอบเธอมานานหลายปี

แต่ก็จะกดขี่เธอมาตลอด เหมือนการฝึกซ้อมลิง อยู่ในช่วงผสมพันธุ์หรือเปล่า?

อยากตายใช่ไหม?

อันหลิงหยุนถูกพาไปไว้ที่ห้องนอนซูมู่หรง มีคนกลุ่มหนึ่งกำลังยืนมองอยู่หน้าประตู กระเป๋าของอันหลิงหยุนก็ไม่รู้ใครเป็น

คนนำมาวางไว้ที่ห้องซูมู่หรง อันหลิงหยุนมองแล้วเหมือนเจ็บปวดไปทั่วร่างกาย

ยังดีที่ขาซูมู่หรงบาดเจ็บ เขาก็ไม่สามารถทำอะไรที่เกินขอบเขต

อันหลิงหยุนเห็นเขาต้องการคนดูแล ก็เลยอยู่ที่ห้องของเขา

ทุกคนอยากแตกตื่นไป อันหลิงหยุนเติมน้ำเกลือให้ซูมู่หรง

นายควรจะอยู่โรงพยาบาล ในโรงพยาบาลมีอุปกรณ์ครบทุกอย่าง นายทำอย่างนี้ จะฟื้นตัวช้า และจะทำให้เสียพลังงาน

ของตัวเอง”

อันหลิงหยุนเตือนด้วยความหวังดี แต่ซูมู่หรงคิดว่าเธอไม่ได้กังวลเขา

“เธออยู่ฉันจะกลัวอะไร?” อันหลิงหยุนถูกดึงไป “เธอขึ้นมา นอนสักงีบ”

นึกถึงเรื่องนอน อันหลิงหยุนอยากทดลองว่าจะกลับไปได้ไหม

มองดูเตียง แล้วไปนอน

“มีเรื่องอะไรเธอเรียกพวกเขามา ฉันจะพักผ่อนสักพัก”

อันหลิงหยุนนอนลงแล้วหลับตา พยายามคิดถึงกงชิงวี่อยากกลับไป

อันหลิงหยุนหลับไปโดยไม่รู้ตัว และนอนหลับสนิทมาก แต่รู้สึกว่าร่างกายมีอะไรแปลกๆ มีสิ่งของอะไรกำลังเคลื่อนไหวอยู่

บนร่างกาย เธอลืมตาขึ้นมามองใบหน้าที่อยู่ตรงหน้า

ใบหน้าของซูมู่หรงอยู่ตรงหน้าเธอ เสื้อผ้าเธอถูกถอดออก อีกอย่างมีมือข้างหนึ่งวางอยู่บนร่างกายเธอ

อันหลิงหยุนตกใจเบิกตาโต เธอรีบจับมือซูมู่หรงไว้ เกือบจะหักมือของซูมู่หรง ซูมู่หรงมองไป “นาย……”

อันหลิงหยุนคลายมือนิดหนึ่ง มองซูมู่หรง

ซูมู่หรงพลิกตัวกลับมาทับอันหลิงหยุน เธอตกใจ พยายามจะขึ้นมา พึ่งมานึกได้เมื่อสิบปีที่แล้วซูมู่หรงก็ร้ายกาจ เป็นไปได้

ยากที่เธอจะดิ้นหลุด

อันหลิงหยุนตกใจจนหายใจเสียงหอบ “เจ้าทำอย่างนี้กับฉันไม่ได้ ฉันมีคนที่ชอบแล้ว”

ซูมู่หรงตะลึงนิดหนึ่ง แต่เขาไม่ลุกขึ้น เขามองอันหลิงหยุนเหมือนประหลาดใจ “ใคร?”

อันหลิงหยุนพูด “ฉันบอกแล้วว่าได้ไปอีกโลกหนึ่ง เขาชื่อกงชิงวี่”

“……”

ซูมู่หรงลุกขึ้นแล้วนอนลงอีก อันหลิงหยุนมองเขาไม่พูดอะไร

อันหลิงหยุนนึกว่าเขาเชื่อ และลุกจากเตียง

เธอรู้สึกหดหู่เล็กน้อยแล้วมองไปรอบๆ เธอคิดว่าหลับไปสักงีบก็จะกลับไปได้ สุดท้ายก็กลับไม่ได้

อันหลิงหยุนเห็นซูมู่หรงมองเธอ เลยเดินไปนั่งอีกอีกทาง

เธอไม่รู้ควรพูดอย่างไร สุดท้ายก็พูดว่า “ถ้าฉันสามารถพิสูจน์ได้ว่าฉันมาจากหลังอนาคต ก็ยืนยันได้ว่าฉันเคยไปอยู่อีกภพ

หนึ่ง?”

ซูมู่หรงถาม “เธอเกลียดฉันขนาดนี้เลยหรือ เมื่อกี้พึ่งสารภาพรักกับฉันตอนนี้ก็มาเสียใจกับเรื่องที่ทำแล้วหรือ?”

“ฉันไม่ได้เกลียดนาย นายเป็นหัวหน้าฉัน และดีที่สุด” อันหลิงหยุนเป็นเจ้าหน้าที่สาธารณสุข รับผิดชอบช่วยเหลือคนอื่น

แต่ว่าซูมู่หรงได้ช่วยเธอไว้หลายครั้ง

ซูมู่หรงจ้องมองอันหลิงหยุน ดวงตาคู่นั้นคมดำและมีประกายเหมือนหิมะ

“ในเมื่อรู้ว่าฉันดีที่สุด ทำไมไม่ยอมรับฉัน?”

ซูมู่หรงลุกขึ้นพิงข้างใน อันหลิงงหยุนมองท่าทางกวนๆของเขา แล้วบ่นพึมพำ “ทำไมตอนนั้นฉันไม่รู้ว่านายเป็นอย่างนี้

เหมือนนักเลงเลย”

“ฮึ……เมื่อก่อน ตอนนั้นเธอก็มีใจให้ฉันแล้วหรือ อยากมีอะไรกับฉัน?”

ถ้าไม่ใช่ว่าอันหลิงหยุนอยู่มาแล้วหลายชาติ อายุจริงมันคงจะแก่เกินใบหน้าแล้ว เธอคงโมโหจนตาย

ผู้ชายก็เหมือนกันหมด ตอนนี้รู้สึกอย่างนี้

อันหลิงหยุนมองซูมู่หรง “นายฟังข้าพูด อย่ามาขัดจังหวะฉัน ฉันจะพิสูจน์ให้นายเห็น”

“พิสูจน์ ให้ฉันมีอะไรกับเธอ?”

“……” อันหลิงหยุนหยิบของสิ่งหนึ่งโยนไปตรงหน้าซูมู่หรง เธอรู้สึกโกรธมาก

ซูมู่หรงหัวเราะ อันหลิงหยุนมองเขาแล้วตะลึงสักพัก ทันใดนั้นก็รู้สึก ซูมู่หรงหน้าตาหล่อมากจริงๆ