ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 254

บทที่254 เสียงของกงชิงวี่

รอยยิ้มของซูมู่หรงเหมือนมีแรงจูงใจ อันหลิงหยุนคิด ถ้าไม่ใช่สมัยก่อนเธอกลัวซูมู่หรง ไม่แน่อาจจะตกลงใจอยู่กับซูมู่หรง

ตั้งนานแล้ว

เธอไม่สามารถควบคุมรูปลักษณ์ตัวเองได้

“ถ้านับจากเวลา คืนนี้พวกเราน่าจะมีภารกิจ จะไปขโมยเอกสารบางส่วน เอกสารพวกนั้นเป็นของพวกเรา แต่โดนขโมยไป

พวกเราไปขอกลับมาไม่ได้ เพราะมันเป็นความลับ ฉะนั้นพวกเราต้องแอบไปเอากลับมา

ทุกคนก็ไปปฏิบัติหน้าที่ ขากลับเสี่ยวไห่ได้รับโทรศัพท์จากพ่อ แม่เขาเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตแล้ว”

ซูมู่หรงมองอันหลิงหยุน “เธอบ้าไปแล้วหรือ?”

“นายเชื่อไหมรอถึงกลางคืนก็รู้แล้ว”อันหลิงหยุนหันตัวกลับไปมองหน้าต่าง เวลาก็ผ่านไปอย่างนี้

เวลาอาหารเย็น ซูมู่หรงได้รับโทรศัพท์

ภารกิจเหมือนที่อันหลิงหยุนพูด พวกเขาไปปฏิบัติภารกิจซูมู่หรงอยู่บ้านคนเดียว

กลับมาตอนสองทุ่ม เสี่ยวไห่ได้รับโทรศัพท์ แม่เสียชีวิต

อันหลิงหยุนกลับมานั่งข้างๆซูมู่หรง ซูมู่หรงไม่พูดอะไร หน้าดำคร่ำเครียด

สองคนก็นั่งอยู่อย่างนี้ สองชั่วโมงผ่านไปซูมู่หรงถาม “สิบปีข้างหน้าเธอเป็นภรรยาฉันหรือเปล่า?”

อันหลิงหยุนส่ายหัว “ไม่ใช่ สิบปีข้างหน้านายไปปฏิบัติภารกิจ ฉันอยู่ห้องทดลองทำงานทดลอง ฉันได้เสียชีวิตขณะ

กำลังทดลอง จากนั้นได้กลับไปยังสถานที่ยุคสมัยโบราณ”

“แล้วก็กลับมา? แต่กลับมาหลังสิบปี?” ซูมู่หรงเริ่มจะเชื่อและยอมรับ

อันหลิงหยุนพยักหน้า “อืม”

ซูมู่หรงหัวเราะ “มันน่าขำหรือ!”

พูดเรื่องน่าขำ ซูมู่หรงแสดงสีหน้าหวาดกลัว “เธอบอกว่าเธอตายแล้ว ตายในช่วงสิบปีข้างหน้า เธออยากทำอะไร? เธอ

อยากให้ฉันเป็นบ้าหรือ?”

อันหลิงหยุนไม่พูดอะไร ได้เอามีดออกมา กีดข้อแขนตัวเองจะนำเลือดไปให้ซูมู่หรงดื่ม

ซูมู่หรงคิดว่าอันหลิงหยุนเป็นบ้าไปแล้ว กำลังจะผลัก อันหลิงหยุนพูด “ฉันอยากพิสูจน์ ฉันไม่เหมือนเดิม”

ซูมู่หรงมองอันหลิงหยุน ยินยอมให้เธอนำเลือดไหลเข้าไปในปาก อันหลิงหยุนคิดว่าน่าจะดื่มพอแล้ว ใช้ผ้าพันข้อมือไว้ ก้ม

หัวจะเดินไปดูแผลที่ขาซูมู่หรง ดึงขากางเกงเขาขึ้น

ปรากฏว่าแผลที่อยู่ตรงขา ค่อยๆหาย

อันหลิงหยุนพูด “นายดูซิ”

อันหลิงหยุนอยากให้มันเป็นแค่ความฝัน จากนั้นก็ตื่นขึ้นมาไปหากงชิงวี่ ฉะนั้นตอนนี้เธอยิ้มไม่ออกเลย

ซูมู่หรงก็รู้สึกว่าร่างกายเริ่มมีพลังงานมากขึ้น เขาก้มลงมองแผลที่ค่อยๆหาย ในที่สุดเขาก็เชื่อว่าอันหลิงหยุนได้เสียชีวิต

ขนาดทดลอง

เขานั่งมองขาที่หายแล้ว อาการบาดเจ็บสาหัสมาก ต้องใช้เวลาหนึ่งเดือนกว่าจะหายได้

มิเช่นนั้นเขาต้องไปปฏิบัติภารกิจครั้งนี้ด้วย

อันหลิงหยุนนั่งลงไม่พูดอะไร ทั้งสองนิ่งเงียบอยู่ในคืนที่มืดมิด

ในที่สุดซูมู่หรงเอ่ยปาก “เขาเป็นอย่างไร?”

“ก็ดี อายุน่าจะเท่ากับนายตอนนี้ เป็นท่านอ๋อง ผู้สำเร็จราชการแทนฮ่องเต้” อันหลิงหยุนหันกลับมาทางซูมู่หรง

ซูมู่หรงหัวเราะ “ดีกับเธอไหม?”

“พวกนายพอๆกัน นายปฏิบัติกับฉันอย่างไร เขาก็ปฏิบัติกับฉันอย่างนั้น”

สีหน้าซูมู่หรงหดหู่ขึ้นมา “เขาตีเธอหรือ?”

อันหลิงหยุนไม่แปลกใจเลย ซูมู่หรงจะนึกได้เรื่องที่ตบตีเธอ เพราะช่วงเวลานี้ สิ่งที่ซูมู่หรงนึกได้ก็คือเรื่องตบตีอันหลิงหยุน

อันนั้นคือภารกิจของเขา เป็นเรื่องกิจวัตรประจำวันสำหรับเขา

อันหลิงหยุนพูด “ตอนนี้ไม่ตีแล้ว แต่เขาไม่ใช่ตีฉัน”

“ถ้าเช่นนั้นคืออะไร?” ซูมู่หรงตื่นเต้นมาก อันหลิงหยุนไม่อยากหลอกเขา แต่ก็เสียใจไม่น่าพูดมาก

“ตอนแรกเขาอยากฆ่าฉัน แต่เพราะนายฝึกฝนให้ฉันต้องมีมีชีวิตรอดมาอย่างดี สุดท้ายฉันก็เอาชนะเขาจนได้!”

อันหลิงหยุนอยากหัวเราะกับคำอธิบายของตัวเอง แต่ซูมู่หรงยิ้มไม่ออก มองอันหลิงหยุนด้วยความโกรธ!

สองคนจ้องตากันแป๊บหนึ่งแต่ไม่พูด ซูมู่หรงพูด “นอนเถอะ ขึ้นมา”

“ฉันไม่เข้าไปแล้วล่ะ นายนอนเถอะ ฉันนอนแถวนี้ก็ได้”อันหลิงหยุนไม่ไว้ใจซูมู่หรง

“ฉันไม่แตะต้องเธอหรอก ขึ้นมาเถอะ ถ้าไม่เชื่อฉัน เธอสู้ฉันได้ไหม?” ความหมายของซูมู่หรงถ้าไม่เชื่อฟังเขา เขาก็จะลงมือ

จัดการเธอ

อันหลิงหยุนลุกขึ้นเดินไปที่เตียง คิดว่าจะใช้พิษทำให้ซูมู่หรงสลบดีกว่า

อย่างนี้จะทำให้เธอนอนหลับอย่างสบายใจ

พอนอนลงซูมู่หรงก็รีบขึ้นเตียง ดึงผ้ามาห่ม เอาแขนโอบเอวอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนรีบลุกขึ้น จะสู้กันหรือ?

ซูมู่หรงรัดมือแน่น นอนตะแคงมองอันหลิงหยุน เธออาจจะกลับไปไม่ได้ ช่วงนี้ฉันยังไม่ทำอะไรเธอ แต่ถ้าเธอกลับไปไม่ได้

แล้ว รับปากฉัน อยู่กับฉัน”

“ไม่ได้!” อันหลิงหยุนไม่รับปาก ถึงจะกลับไปไม่ได้แล้ว มีเพียงกงชิงวี่เท่านั้นที่อยู่ในหัวใจเธอ

“ฉันรอได้ นี่คือสิ่งที่เธอเป็นหนี้ฉัน ฉันรอเธอมาสิบปีแล้ว ทำไมเธอต้องไปอยู่กับคนอื่น? เธอกลับมา ทำไมอยู่กับฉันไม่ได้?”

ซูมู่หรงถามจนอันหลิงหยุนสับสน “ฉันจะไปรู้หรือ?”

“ถ้าอย่างนั้นก็ฟังฉัน”

ซูมู่หรงนอนลง ทั้งคืนนอนไม่หลับ มือของเขาไม่ได้ขยับ เพียงแต่วางอยู่ตรงเอวที่บอบบางของอันหลิงหยุน บางทีก็ถาม

อันหลิงหยุนหลับหรือยัง อันหลิงหยุนรีบตอบยังไม่หลับ

เธอกลัวว่าเวลาเธอหลับซูมู่หรงจะทำในสิ่งที่เธอไม่ชอบ

เช้าตื่นขึ้นมามีภารกิจต้องทำ ซูมู่หรงไปปฏิบัติภารกิจแต่พาอันหลิงหยุนไปด้วย อันหลิงหยุนสะพายกล่องยาและเดินตาม

คนอื่นไป เดินไปได้ครึ่งทางซูมู่หรงย้อนกลับมา พาอันหลิงหยุนเดินไปด้วยกัน

ภารกิจนี้มีปัญหาเล็กน้อย อันหลิงหยุนรู้สึกว่าพลังไม่พอ เธอรู้ว่าเป็นเพราะเธอไม่ได้เข้าร่วมภารกิจนี้มานาน บวกกับ

เจ้านายเดิมนี้สุขภาพไม่ดี เลยทำให้เธอเชื่องช้า

เพราะฉะนั้นเธอมีส่วนร่วมภารกิจต่อเนื่องกันไม่ได้

ซูมู่หรงก็รู้สึกได้ ความสามารถอันหลิงหยุนแย่ลง เหมือนไม่มีแรงเลย

ตามขึ้นมาแล้วให้เธอกินอาหาร ก็ยังเหมือนเดิม

ซูมู่หรงให้คนอื่นเดินไปก่อน เขาพาอันหลิงหยุน สุดท้ายมีคนมาขวางทางไว้

ซูมู่หรงดึงอันหลิงหยุนไว้ข้างหลังเขา อันหลิงหยุนเศร้าใจ “หัวหน้า ฉันเข้าใจแล้วทำไมนายทำไมไม่ฉันร่วมงานด้วย ที่จริง

ฉันน่าจะอยู่แผนกแพทย์ ไม่ควรตามนายมาปฏิบัติภารกิจนี้”

“ไม่ต้องพูดไร้สาระ”

ซูมู่หรงได้ต่อสู้กับคนพวกนั้น เพื่อปกป้องอันหลิงหยุน ถึงแม้จะทำลายล้างงพวกมันได้ แต่เขาก็เกือบได้รับบาดเจ็บ

สองคนพักผ่อนไปสักพัก อันหลิงหยุนพูด “หัวหน้า ฉันอยากยื่นเรื่องไปอยู่ที่แผนกการแพทย์”

อันหลิงหยุนคิดคงกลับไปไม่ได้แล้ว ถึงแม้มีเวลาอีกสามวัน แต่เธอเชื่อว่า เธอคงไม่สามารถกลับไปได้แล้ว เธอทดลองมา

หลายวิธี

“ทำไมต้องไป ไหนบอกว่าถึงตายก็จะตายในมือฉัน?” ซูมู่หรงก็เหนื่อย แต่นึกถึงความมุ่งมั่นของอันหลิงหยุนตอนเจอเขา

ครั้งแรก ซูมู่หรงก็หัวเราะ

อันหลิงหยุนมองรอบๆ “ฉันไม่มีความทะเยอทะยานเหมือนตอนแรกแล้ว ฉันไม่อยากมีผลงาน ฉันไม่อยากทำอะไร”

“ไม่ได้ ฉันจะพาเธอไป” ซูมู่หรงไม่ยอมปล่อยเธอ

อันหลิงหยุนส่ายหัว “ฉันเกือบทำให้นายต้องตาย”

“ฉันยินยอม”

“ผิดกฎระเบียบ”

“ฉันก็คือกฎระเบียบ เธอไปจากฉัน เธอจะไปไหน?”

……

อันหลิงหยุนหดหู่ขึ้นมา เธอหมดหนทาง ใช่ซิ จะไปไหน!

อันหลิงหยุนตามเขากลับไป เดินไม่ไหวแล้ว

แต่พวกเขายังต้องรอคนอื่น

พอปฏิบัติภารกิจเสร็จอันหลิงหยุนเหงื่อเต็มหน้า เดินไม่ไหวแล้ว

ซูมู่หรงย่อตัวให้อันหลิงหยุนขี่หลัง อันหลิงหยุนสะพายกล่องยา

ขี่อยู่หลังอย่างนี้ อันหลิงหยุนรู้สึกเวียนๆ ง่วงนอนมาก

“หัวหน้า ง่วงมากเลย!”

“จะถึงแล้ว พวกเราไปโรงพยาบาล” ซูมู่หรงรีบร้อน เกือบล้ม

“หลิงหยุน……”อันหลิงหยุนกระพริบตา เป็นเสียงของกงชิงวี่

อันหลิงหยุนมองรอบๆ รู้สึกพร่ามัวไปหมด