ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 255

บทที่255 กล่องยาที่ข้ามภพมา

“เป็นอะไร? ข้าถามว่าเป็นอะไร?” เสียงตะคอกของกงชิงวี่

หมอจวนโจวพูด “ข้าน้อยไม่มีปัญญา ข้าน้อยช่วยพระชายาไม่ได้”

ร่างกายอันหลิงหยุนเต็มไปด้วยเหงื่อ “หัวหน้า ฉันจะไปแล้วนะ”

ซูมู่หรงลงจากเขามาถึงข้างล่าง หันตัวกลับไปอุ้มอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนพิงอยู่ในรถ ฝืนลืมตาขึ้นมามองซูมู่หรง น้ำตาก็

ไหลลงมา “ฉันไม่ชอบตรงนั้น แต่ฉันขาดเขาไม่ได้”

ซูมู่หรงมัวแต่เช็ดเหงื่อกับน้ำตาให้อันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนพูด “ฉันไม่รู้ว่าฉันไปแล้ว จะเป็นแบบหายไปเลยหรือเป็นแบบไหน หรือทั้งหมดเป็นแค่ความฝัน”

อันหลิงหยุนรู้สึกทุกอย่างหายไปเลย รวมทั้งใบหน้าของซูมู่หรง

เสียงของกงชิงวี่ดังจนหูนางจะหนวก แล้วหายไปในพริบตา

ทันใดนั้นตัวก็สั่น อันหลิงหยุนสะดุ้ง ลืมตาขึ้นมามองเห็นกงชิงวี่มือถือกระบี่ เขาจะฆ่าหมอจวนโจว

“ข้าจะฆ่าเจ้า ให้เจ้า……”

“ท่านอ๋อง” อันหลิงหยุนร่างกายอ่อนแอ แต่เวลานางเรียกกงชิงวี่ กงชิงวี่คลายมือออก กระบี่หล่นลงพื้น

กงชิงวี่ตัวแข็งทื่อ แล้วรีบหันกลับมา อันหลิงหยุนยิ้ม “ท่านอ๋อง”

กงชิงวี่รีบเดินเข้ามานั่งใกล้อันหลิงหยุน “หลิงหยุน”

อันหลิงหยุนมองหมอจวนโจวที่คุกเข่าบนพื้น หมอจวนโจวตกใจมาก

“หมอจวนโจว เจ้าออกไปก่อน”

หมอจวนโจวตกใจจนตัวแข็งทื่อ ลุกขึ้นมาแล้วล้มลงไปอีก

พอลุกขึ้นมาไม่คิดอะไร รีบวิ่งออกไปข้างนอก

พวกอาหยู่กำลังเสียใจอยู่ข้างนอก มองเห็นหมอจวนโจววิ่งออกไปก็เลยเข้าไปดู

มองเห็นอันหลิงหยุนฟื้นแล้ว ทุกคนต่างพากันตกตะลึง

ไหนบอกว่าหยุดหายใจแล้ว?

อันหลิงหยุนขยับตัว สัมผัสใบหน้ากงชิงวี่ หนวดที่พึ่งออกทิ่มมือ

อันหลิงหยุนถาม “ท่านอ๋อง ข้านอนไปนานแค่ไหน?”

“หนึ่งเดือน”

อันหลิงหยุนตกใจ “หนึ่งเดือน?”

กงชิงวี่พยักหน้า ดึงอันหลิงหยุนเข้ามากอด

อันหลิงหยุนหมดเรี่ยวแรง กอดกงชิงวี่สูดหายใจลึกๆ “ท่านอ๋อง เหนื่อยมาก!”

กงชิงวี่รัดแน่น “ข้าคิดไม่ออกแล้ว”

อันหลิงหยุนส่ายหัว ซบไหล่กงชิงวี่ถูไปมา นึกถึงใบหน้าอ่อนเยาว์ของซูมู่หรง น่าจะฝันไป

แล้วปล่อยอันหลิงหยุน นางนอนดูกงชิงวี่

กงชิงวี่รีบสั่งให้หมอจวนโจวกลับมา หมอจวนโจวสูดลมหายใจลึกๆแล้ววิ่งกลับมา ตกใจจนเหงื่อแตก

ตรวจอันหลิงหยุนเสร็จแล้วพูด “พระชายาร่างกายอ่อนแอ นอกนั้นดีหมด เด็กก็ไม่เป็นอะไร

“อืม เตรียมของบำรุงไว้ ข้าเหนื่อยแล้ว จะไปพักผ่อน”

กงชิงวี่อุ้มอันหลิงหยุนไปที่สระหลิวหวง(อ่างกำมะถัน) อันหลิงหยุนไปอาบน้ำกับเขา

“ท่านอ๋องผอมลง”

อันหลิงหยุนจับเอวกงชิงวี่ ผอมลงเยอะมาก

“ข้ารอมาสองวัน สองวันก็ไม่รีบร้อน” กงชิงวี่พูดเสียงแหบ อันหลิงหยุนมองใบหน้าที่เรียวยาวของเขา

ผอมลงจริงๆ แต่ยิ่งหล่อกว่าเก่า

“เจ้ามองอะไร?” กงชิงวี่ไม่เข้าใจ

“น่ามองกว่าเมื่อก่อน”

อันหลิงหยุนไม่ห่วงอะไรแล้ว จูบกงชิงวี่ไปทีหนึ่ง จูบนี้มีผลมาก กงชิงวี่อุ้มนางแล้วจูบกลับ

หลังจากนั้นกงชิงวี่ดึงนางเข้ามาข้างกาย พวกเขานั่งคุยกันในน้ำ

“ข้ารอถึงวันที่สาม ฮ่องเต้มา ข้าไม่ต้องการพบเขา”

อันหลิงหยุนจับแก้มกงชิงวี่ด้วยมือทั้งสองข้าง หอมแก้มเบาๆ “ ท่านอ๋องพูดต่อ ไม่ต้องสนใจข้า”