ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 255
บทที่255 กล่องยาที่ข้ามภพมา
“เป็นอะไร? ข้าถามว่าเป็นอะไร?” เสียงตะคอกของกงชิงวี่
หมอจวนโจวพูด “ข้าน้อยไม่มีปัญญา ข้าน้อยช่วยพระชายาไม่ได้”
ร่างกายอันหลิงหยุนเต็มไปด้วยเหงื่อ “หัวหน้า ฉันจะไปแล้วนะ”
ซูมู่หรงลงจากเขามาถึงข้างล่าง หันตัวกลับไปอุ้มอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนพิงอยู่ในรถ ฝืนลืมตาขึ้นมามองซูมู่หรง น้ำตาก็
ไหลลงมา “ฉันไม่ชอบตรงนั้น แต่ฉันขาดเขาไม่ได้”
ซูมู่หรงมัวแต่เช็ดเหงื่อกับน้ำตาให้อันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนพูด “ฉันไม่รู้ว่าฉันไปแล้ว จะเป็นแบบหายไปเลยหรือเป็นแบบไหน หรือทั้งหมดเป็นแค่ความฝัน”
อันหลิงหยุนรู้สึกทุกอย่างหายไปเลย รวมทั้งใบหน้าของซูมู่หรง
เสียงของกงชิงวี่ดังจนหูนางจะหนวก แล้วหายไปในพริบตา
ทันใดนั้นตัวก็สั่น อันหลิงหยุนสะดุ้ง ลืมตาขึ้นมามองเห็นกงชิงวี่มือถือกระบี่ เขาจะฆ่าหมอจวนโจว
“ข้าจะฆ่าเจ้า ให้เจ้า……”
“ท่านอ๋อง” อันหลิงหยุนร่างกายอ่อนแอ แต่เวลานางเรียกกงชิงวี่ กงชิงวี่คลายมือออก กระบี่หล่นลงพื้น
กงชิงวี่ตัวแข็งทื่อ แล้วรีบหันกลับมา อันหลิงหยุนยิ้ม “ท่านอ๋อง”
กงชิงวี่รีบเดินเข้ามานั่งใกล้อันหลิงหยุน “หลิงหยุน”
อันหลิงหยุนมองหมอจวนโจวที่คุกเข่าบนพื้น หมอจวนโจวตกใจมาก
“หมอจวนโจว เจ้าออกไปก่อน”
หมอจวนโจวตกใจจนตัวแข็งทื่อ ลุกขึ้นมาแล้วล้มลงไปอีก
พอลุกขึ้นมาไม่คิดอะไร รีบวิ่งออกไปข้างนอก
พวกอาหยู่กำลังเสียใจอยู่ข้างนอก มองเห็นหมอจวนโจววิ่งออกไปก็เลยเข้าไปดู
มองเห็นอันหลิงหยุนฟื้นแล้ว ทุกคนต่างพากันตกตะลึง
ไหนบอกว่าหยุดหายใจแล้ว?
อันหลิงหยุนขยับตัว สัมผัสใบหน้ากงชิงวี่ หนวดที่พึ่งออกทิ่มมือ
อันหลิงหยุนถาม “ท่านอ๋อง ข้านอนไปนานแค่ไหน?”
“หนึ่งเดือน”
อันหลิงหยุนตกใจ “หนึ่งเดือน?”
กงชิงวี่พยักหน้า ดึงอันหลิงหยุนเข้ามากอด
อันหลิงหยุนหมดเรี่ยวแรง กอดกงชิงวี่สูดหายใจลึกๆ “ท่านอ๋อง เหนื่อยมาก!”
กงชิงวี่รัดแน่น “ข้าคิดไม่ออกแล้ว”
อันหลิงหยุนส่ายหัว ซบไหล่กงชิงวี่ถูไปมา นึกถึงใบหน้าอ่อนเยาว์ของซูมู่หรง น่าจะฝันไป
แล้วปล่อยอันหลิงหยุน นางนอนดูกงชิงวี่
กงชิงวี่รีบสั่งให้หมอจวนโจวกลับมา หมอจวนโจวสูดลมหายใจลึกๆแล้ววิ่งกลับมา ตกใจจนเหงื่อแตก
ตรวจอันหลิงหยุนเสร็จแล้วพูด “พระชายาร่างกายอ่อนแอ นอกนั้นดีหมด เด็กก็ไม่เป็นอะไร
“อืม เตรียมของบำรุงไว้ ข้าเหนื่อยแล้ว จะไปพักผ่อน”
กงชิงวี่อุ้มอันหลิงหยุนไปที่สระหลิวหวง(อ่างกำมะถัน) อันหลิงหยุนไปอาบน้ำกับเขา
“ท่านอ๋องผอมลง”
อันหลิงหยุนจับเอวกงชิงวี่ ผอมลงเยอะมาก
“ข้ารอมาสองวัน สองวันก็ไม่รีบร้อน” กงชิงวี่พูดเสียงแหบ อันหลิงหยุนมองใบหน้าที่เรียวยาวของเขา
ผอมลงจริงๆ แต่ยิ่งหล่อกว่าเก่า
“เจ้ามองอะไร?” กงชิงวี่ไม่เข้าใจ
“น่ามองกว่าเมื่อก่อน”
อันหลิงหยุนไม่ห่วงอะไรแล้ว จูบกงชิงวี่ไปทีหนึ่ง จูบนี้มีผลมาก กงชิงวี่อุ้มนางแล้วจูบกลับ
หลังจากนั้นกงชิงวี่ดึงนางเข้ามาข้างกาย พวกเขานั่งคุยกันในน้ำ
“ข้ารอถึงวันที่สาม ฮ่องเต้มา ข้าไม่ต้องการพบเขา”
อันหลิงหยุนจับแก้มกงชิงวี่ด้วยมือทั้งสองข้าง หอมแก้มเบาๆ “ ท่านอ๋องพูดต่อ ไม่ต้องสนใจข้า”
กงชิงวี่ใจเต้น ใช้มืออาบน้ำให้อันหลิงหยุน “ข้ากับเขาต่อไปไม่มีอะไรพัวพันกันอีก”
“ท่านไม่ทำงานในราชสำนักแล้วหรือ?”
“ไม่ทำแล้ว อยู่บ้านดูแลหลิงหยุน”
ความทุกข์ทรมานของกงชิงวี่ในเดือนนี้ ทั้งชีวิตไม่เคยมี
อันหลิงหยุนยิ้ม “ฮ่องเต้รู้ว่าเกิดเรื่องกับข้า?”
“รู้ ช่วงนี้ให้สวีกงกงมาทุกวัน”
“ไม่ให้หมอหลวงมาหรือ?” อันหลิงหยุนคิดฮ่องเต้คงคิดว่านางหลอกคนอื่น
“มาแล้ว มาแล้วหกเจ็ดคน ประหารไปแล้วสองคน”
“ทำไม?”
“ข้าไม่รู้”
อันหลิงหยุนถาม “ท่านอ๋องก็เป็นกังวล?”
“ทั่วเมืองหลวงรู้หมด ว่าข้าอยู่เฝ้าคนตาย ไม่รู้ใครพูด พระชายาตายแล้ว ข้าได้จับคนมาจำนวนหนึ่ง ใครพูดข้าก็ฆ่าคนนั้น”
กงชิงวี่พูดด้วยความโกรธ อันหลิงหยุนผลักเขาออกแล้วถาม “เจ้าฆ่าคนหรือ?”
กงชิงวี่ทำหน้าเย็นชา “พวกเขาปล่อยข่าวลือ ว่าหลิงหยุนตายแล้ว”
“ข้าถามเจ้า ได้ฆ่าคนไหม?”
“……” มองเห็นสายตาที่คมเฉียดของอันหลิงหยุน กงชิงวี่ลังเลเล็กน้อย แล้วส่ายหัว
ที่จริงเขาฆ่าไปแล้วสองคน
เห็นเขาหลบสายตา อันหลิงหยุนก็รู้เขาโกหก
“ท่านอ๋อง ถ้าข้าตายแล้ว ฟื้นขึ้นมาไม่ได้ ท่านจะฆ่าคน?”
“……”
กงชิงวี่มองอันหลิงหยุน “ถ้าอย่างนั้นก็ห้ามตาย ต้องตายหลังข้า”
“ท่านอ๋องท่านบ้าไปแล้ว?” อันหลิงหยุนรู้สึกโกรธ เป็นเพราะไม่มีแรงมิเช่นนั้นนางจะออกจากที่นี่
“ข้าเป็นหมอมีหน้าที่รักษาช่วยชีวิตคน ท่านล่ะ ฆ่าคน ท่านอ๋อง ท่ากะจะให้หม่อมฉันบ้าตายหรือเปล่า?”
ก็หลิงหยุนนอนหลับก่อน ข้าเห็นเจ้านอนก็ไม่มีอะไร ข้าอดทนรอเจ้า แต่ว่าข้ารอแล้วรอเล่าเจ้าก็ไม่ฟื้น จะให้ข้าทำอย่างไร?”
กงชิงวีก็โมโห พูดตะคอกเสียงดัง
พวกเขาจ้องตากัน อันหลิงหยุนกอดกงชิงวี่หัวพิงไหล่เขา “พรุ่งนี้ไปขอโทษ เอาเงินทองไปให้เขา มีอะไรช่วยได้ก็ช่วยเขา”
“อืม”
กงชิงวี่กอดอันหลิงหยุน แล้วพูด “สุดท้ายข้าทนไม่ไหวแล้ว ข้าบอกกับตัวเอง หลิงหยุนต้องฟื้นแน่นอน แต่พวกเขาก็พูดอยู่
หน้าประตูจวน ข้าก็เลยวิ่งออกไป”
“ไม่ต้องพูดแล้ว ข้ารู้แล้ว”
กงชิงวี่ก็เลยหยุดพูด อันหลิงหยุนเข้าใจความรู้สึกกงชิงวี่
อาบน้ำเสร็จ อันหลิงหยุนก็ออกไป สองคนเตรียมตัวไปพักผ่อน อันหลิงหยุนตกใจกับกล่องยาที่วางอยู่บนเตียง
ยืนอยู่หน้าเตียงมองกล่องยาบนเตียงอย่างเหม่อลอย
กงชิงวี่ออกมามองเห็นอันหลิงหยุนใจลอย นึกว่าพึ่งตื่นแล้วเขาก็หยาบคายกับนาง เข้าไปกอดอันหลิงหยุน เอาแก้มแนบ
แก้มแล้วถาม “ข้าพูดหยาบคายกับเจ้าเกินไปใช่ไหม?”
“ท่านอ๋อง มีเรื่องหนึ่งจะพูดให้ท่านอ๋องฟัง “อันหลิงหยุนสียงเบา แต่สายตาจริงจังมาก
กงชิงวี่มองตามสายยตาอันหลิงหยุน บนเตียงมีกล่องสีเทาวางอยู่ เขาแปลกใจเดินไปที่เตียง ก้มตัวนำกล่องยามา ดูได้สัก
พักก็นำมาเขย่า อันหลิงหยุนรีบห้าม “อย่าเขย่า”
กงชิงวี่รีบหยุด อันหลิงหยุนเดินไปหาแล้วดึงออก หยิบกล่องมา “ดู”
กงชิงวี่ยืนมองอย่างจริงจัง อันหลิงหยุนเปิดออก มีเสียงเปิดออก กงชิงวี่ถอยออก เขาคิดว่าใส่อาวุธลับ
อันหลิงหยุนหัวเราะ หันกลับมามอง “ท่านกลัวอะไร?”
พูดจบก็ทำตาเหลือกใส่กงชิงวี่ หันตัวกลับไปเปิดกล่อง ข้างในกล่องมีขวดเล็กๆ ยังมีหลายอย่างที่ไม่เคยเห็น
กงชิงวี่รู้สึกแปลกใจ “นี่คืออะไร?”
“เป็นสิ่งของที่ใช้ในการรักษา แต่พวกนี้เป็นของใช้ฉุกเฉิน ไม่ใช่ของที่หมอทั่วไปใช้ เป็นผ้าก๊อซกับยาปฏิชีวนะเยอะมาก”
อันหลิงหยุนเปิดชั้นบน ข่างล่างเป็นเข็มฉีดยาปฏิชีวนะขวดเล็ก วางเรียงไว้อย่างเรียบร้อย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหมอยาของอ๋องเสียน