ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 256

บทที่256 ครึกครื้นขึ้นมา

กงชิงวี่หยิบเข็มฉีดยาแล้วนึกอะไรขึ้นมาได้ “ก็เหมือนเข็มฉีดยาของเจ้า เพียงแต่เล็กกว่า และแบบดูดีกว่า”

กงชิงวีวางงเข็มฉีดยาเพื่อดูอย่างอื่น อันหลิงหยุนเปิดชั้นใต้ มีผ้าก๊อซอยู่ข้างใน

เปิดออกหนึ่งม้วน อันหลิงหยุนนำผ้าก๊อซผันแขนกงชิงวี่ “ ที่ตรงนั้นใช้อย่างนี้ นำมาพันแผล”

ก้มหัวใช้ปากดึงผ้าก๊อซ แล้วดึงออก แบ่งเป็นสองส่วน พันกันเป็นทรงกลม แล้วผูกไว้แน่น

อันหลิงหยุนพูด “ข้าเป็นหมอ เรื่องจริง”

กงชิงวี่หน้าบึ้ง แล้วดูอย่างอื่น มองเห็นหูฟังแพทย์ “ นั่นคืออะไร?”

อันหลิงหยุนหยิบหูฟังมาใส่ไว้ที่หู อีกด้านหนึ่งนำมาวางที่หน้าอก “ได้ยินไหม?”

กงชิงวี่มีสีหน้าแปลกใจ “มีเสียงพ่งพ่งพ่ง”

อันหลิงหยุนพูด “อันนี้คือเครื่องหูฟัง ใช้สำหรับฟังเสียงการเต้นของหัวใจ”

ขยับมา อันหลิงหยุนสูดลมหายใจปกติ “หลอดลม วัณโรคที่ปอด สามารถฟังและรู้อาการ มีเสียงกรอบแกรบ หายใจหอบ

เสียงดังรบกวนสอดแทรก”

“ไม่ได้ยิน”

กงชิงวี่ตั้งใจฟัง อันหลิงหยุนรู้สึกเขาเหมือนเด็ก

“ไม่มีอยู่แล้ว ร่างกายนี้ถึงไม่ค่อยดี แต่ร่างกายนี้ไม่มีโรคอย่างนี้”

กงชิงวี่นำหูฟังส่วนหัวมาวางไว้หน้าอกตัวเอง ฟังไปสักพัก “แข็งแกร่งและมีพลัง”

“ท่านเป็นผู้ชาย ยังฝึกวิทยายุทธ์ ก็มีพลังอยู่แล้ว” อันหลิงหยุนไปดูกล่องยา นับดู ยังมีหลอดฉีดยาอีกสิบหลอด

อันหลิงหยุนจัดเก็บเรียบร้อย แล้วปิด

กงชิงวี่รู้สึกสงสัยแล้วเปิดออกอีกครั้ง อันหลิงหยุนเตรียมเข้านอน

กงชิงวี่เห็นอันหลิงหยุนจะนอนรีบพูด “อย่านอน เจ้านอนหลับมาหนึ่งเดือนแล้ว ไม่ต้องนอนแล้ว”

กงชิงวี่วางของในมือ รีบพุ่งมาทางอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนมองเขา “ข้าไม่ไปไหนหรอก”

“ถ้าอย่างนั้นเจ้า……”

กงชิงวี่ก็ยังกังวล

อันหลิงหยุนขยับไปข้างใน “ท่านอ๋องนอนตรงนี้”

กงชิงวี่รีบไปนอน พวกเขาใส่ชุดนอน เป็นชุดที่อันหลิงหยุนออกแบบ หยุนจิ่นตัดเย็บเสร็จแล้วส่งมา

แต่ยังไม่ได้ใส่ก็เกิดเรื่องกับอันหลิงหยุน ครั้งนี้ได้ใส่แล้ว

กงชิงวี่นอนลง อันหลิงหยุนนอนอยู่ข้างๆ กงชิงวี่เอื้อมสองมือไปโอบอันหลิงหยุน ตรงข้ามสองคนมีกล่องยาวางอยู่

กงชิงวี่ก็เหมือนเด็กน้อยมองดูกล่องยา เขาแปลกใจ แต่เขาก็ไม่อยากสูญเสียอันหลิงหยุน

ฉะนั้นโอบกอดอันหลิงหยุนแล้วอดไม่ได้ที่จะมองกล่องยา เหลือบมองเป็นครั้งคราว

อันหลิงหยุนพูด “กล่องนี้ข้าเอามาจากโลกอนาคต ข้าได้กลับไป”

กงชิงวี่ตัวแข็งทื่อ ลุกขึ้นมองอันหลิงหยุน เพราะตื่นเต้น หายใจไม่สม่ำเสมอ

อันหลิงหยุนพลิกตัวกลับมา เอามือกุมใบหน้าที่เย็นชาของกงชิงวี่ รู้ว่าเขาตื่นเต้นและกลัว

“ข้ากลับไปแล้ว แต่ก็กลับมาแล้วนี่”

กงชิงวี่ไม่รู้สึกผ่อนคลายเลย เขาจ้องมองอันหลิงหยุน “เจ้าจะทิ้งข้าไว้แล้วจากไปหรือ?”

“ไม่ ท่านอ๋อง ข้าเบื่อสถานที่ตรงนี้ ตรงนี้ไม่มีความจริงใจต่อกัน

ข้ารู้สึกฮ่องเต้น่าสงสาร ข้าช่วยชีวิตท่าน ช่วยท่าน แต่ท่านหาเรื่องข้าตลอด ยังจะให้ท่านอ๋องแต่งชายารอง

ข้าก็ดีต่อฮองเฮา นางโดดเดี่ยว ไม่มีลูกสักคน ข้าแค่อยากช่วยนาง แต่นางก็วางยาพิษให้ข้าหลายครั้ง

ข้าเสียใจ ข้าท้อใจ

ยังมีเสด็จแม่ ยังมีอ๋องตวน……

เพราะฮ่องเต้กับอ๋องตวนบอกเรื่องแต่งชายารอง

ข้าไม่ชอบพวกเขา

ท่านอ๋อง ข้าอยู่ในโลกอนาคต ข้าก็ลำบาก แต่ข้าไม่เหนื่อย

พวกข้าไม่คิดกลอุบายทำร้ายกัน คบกันด้วยความตรงไปตรงมา

ข้าท้อใจ ข้าอยากไปจากที่นี่

ก็เลยกลับไปโลกอนาคต”

“ข้าพาเจ้าไป ไปจากที่นี่”กงชิงวี่ไม่อยากให้อันหลิงหยุนไป ก็เลยไม่ให้นางท้อใจ

อันหลิงหยุนส่ายหน้า “ท่านอ๋องฟังข้า”

“เจ้าพูด”

“ท่านอ๋อง ข้าคิดว่านั่นเป็นแค่ความฝัน เพราะตรงที่ข้ากลับไปไม่ใช่ที่เดิมที่ข้าเคยอยู่ แต่เป็นที่สิบปีก่อนที่ข้าจะมาตรงนี้ ข้า

ย้อนหลังจากอนาคตไปสิบปี

ก็คือ คนที่ข้าเจอตรงนั้น คือช่วงที่ย้อนหลังจากอนาคตสิบปี

ไม่ว่าอย่างไร ข้าอยากกลับมา เพราะข้าคิดถึงท่าน”

สายตากงชิงวี่หมุนไปมา เขาจ้องมองอันหลิงหยุนตั้งนาน รอยยิ้มที่น่าเกลียดกว่าร้องไห้ “ห้ามโกหกข้านะ”

“ข้าไม่โกหกหรอก”อันหลิงหยุนกอดกงชิงวี่ ซบในอ้อมกอดเขา

กงชิงวี่ถาม “ถ้าอย่างนั้นเจ้าเห็นไอ้คนนั้นหรือเปล่า?”

“……” ไอ้คนนั้น?

“ท่านพูดถึงซูมู่หรง?”

“ไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นใคร?” สีหน้ากงชิงวี่ไม่น่าดู อันหลิงหยุนหัวเราะ

หันตัวกลับใช้หลังแนบกงชิงวี่ “เขาอายุอ่อนเยาว์สิบปี ไม่เหมือนเดิม ในความทรงจำหัวหน้าไม่ใช่ลักษณะอย่างนั้น”

น่าจะเป็นนักเลง แต่อันหลิงหยุนไม่เล่าให้กงชิงวี่ฟัง

เพราะเขาชอบหึงหวงมาก

“ห้ามคิดถึงเขา”กงชิงวี่ใช้แรงกอดอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนยิ้ม

“ยิ้มอะไร?”

“ไม่มีอะไร ท่านอ๋องข้าไม่กลับไปหรอก ข้านึกว่ามันเป็นแค่ความฝัน แต่เมื่อเห็นกล่องยาก็แน่ใจว่ามันเป็นความจริง แต่นั่นมันเหมือนพื้นที่อีกโลกหนึ่ง ข้าไม่อยากไป ข้าอยากอยู่เป็นเพื่อนตรงนี้กับท่านอ๋องและท่านพ่อ”

“……” กงชิงวี่ไม่พูดอะไร กอดอันหลิงหยุนไว้

อันหลิงหยุนหลับตานอนไปสักพัก แป๊บเดียวกงชิงวี่ก็ปลุกนางตื่น อันหลิงหยุนลืมตาขึ้นมองคนตรงหน้าอย่างพร่ามัว รู้สึกโมโหจนเกือบบ้าตาย

“ท่านอ๋อง ท่านอยากให้ข้าง่วงนอนจนตายหรือ?”

“……” กงชิงวี่นอนลง อันหลิงหยุนกอดเขานอน ไม่กี่นาทีเขาก็ลุกขึ้นอีก

ครั้งนี้อันหลิงหยุนหลับไม่สนิท เขาลุกขึ้นอันหลิงหยุนลืมตาดู “ไม่นอนก็ออกไป”

กงชิงวี่นอนลงไปอีก “ข้าไม่มั่นใจ”

“นอนเถอะ ถึงจะกลับไป ก็คงไม่กลับตอนนี้หรอก ยังอยากอยู่ตรงนี้”

อันหลิงหยุนกอดกงชิงวี่ไว้แน่น ดีมาก!

กงชิงวี่หน้าหมอง “ห้ามทิ้งข้าไปไหน”

“อืม”

เรื่องที่อันหลิงหยุนตื่นในเวลาอันรวดเร็วก็แพร่ออกไป หวางฮองไทเฮามือสั่น แผ่นพอกหน้าใบสุดท้ายได้ร่วงหล่นพื้นสกปรก

ไห่กงกงถอนหายใจยาว “แผ่นสุดท้ายแล้วไทเฮา!”

“หุบปาก!” หวางฮองไทเฮ”ไทเฮา” มีใบหน้าเย็นชา สีหน้าดูน่าเกลียดมาก

“ไห่กงกงพูดอย่างระมัดระวัง

หวางฮองไทเฮาพูด “เจ้าไปดูซิ ฟื้นจริงหรือเปล่า”

“พะยะค่ะ”

ไห่กงกงรีบออกจากวัง พอถึงหน้าประตูวังก็ตะลึง

“สวีกงกง?”

“ไห่กงกง”

สองคนจ้องมองกัน ในเวลาอันรวดเร็วก็เข้าใจและเดินไปด้วยกัน รีบร้อนไปจวนอ๋องเสียน

ข่าวลือแพร่ออกไป ดังไปทั่วเมืองหลวง

อันหลิงหยุนพึ่งตื่นมาตอนเช้า ก็ได้ข่าวมีคนมาเยี่ยมนาง

คนแรกก็คือพ่อของนาง

แม่ทัพอันน่าสงสารมาก ลูกสาวเกิดเรื่องอะไรยังไม่รู้ ไปสืบทุกที่ ก็ไม่มีใครบอก

แม่ทัพอันมาดูอันหลิงหยุนที่จวนอ๋องทุกวัน สุดท้ายก็ไประบายความในใจให้ฮ่องเต้ชิงหยู่ฟัง ทุกครั้งที่ช้ำใจ ก็จะด่าคนที่

รังแกลูกสาว ด่าคนพวกนั้นแบบเจ็บๆแสบๆ

สวีกงกงต้องเช็ดเหงื่อตลอด รู้สึกว่าสักวันคงต้องเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น

แต่ยังดีที่วันนี้ยังไม่เกิดเรื่องไม่ดี

“หลิงหยุน เจ้าฟื้นแล้วหรือ?” แม่ทัพอันเห็นอันหลิงหยุนแล้วน้ำตาก็ไหลลงมาเต็มแก้ม ร้องไห้เหมือนเด็ก อันหลิงหยุนรีบ

เดินไปปลอบใจ สุดท้ายแม่ทัพอันร้องไปครึ่งชั่วโมง พอร้องเสร็จค่อยมีคนมารายงานว่ามีคนมาเยี่ยม