ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 257

บทที่257 หยุนโล๋ชวนตั้งครรภ์

อันหลิงหยุนต้องการประหยัดเวลา ก็เหมือนไปสวนสัตว์ เชิญทุกคนไปที่ห้องโถงใหญ่ จากนั้นนางไปพบปะผู้คน เรื่องนี้ก็จบ

คนมาไม่ใช่น้อยๆ ครั้งแรกที่อันหลิงหยุนรู้สึก นางเป็นคนที่สำคัญคนหนึ่ง อ๋องตวนพาหยุนโล๋ชวน คนของตำหนักกั๋วกงก็มา

อันกั๋วจิ้วก็มา เสินหยุนเจ๋ก็มา หยุนจิ่นก็มา ไห่กงกงกับสวีกงกงก็มาแล้ว ซือคงเสี้ยงก็มาด้วย

อันหลิงหยุนมองคนเต็มห้องโถง ทักทายอย่างมีมารยาท เชิญทุกคนนั่งดื่มชา

หยุนโล๋ชวนน้ำตาไหลออกมา หยุนจิ่นก็เช็ดน้ำตา

อันหลิงหยุนก็ไม่พูดอะไร นางปลอบใจใครไม่เป็น

แต่เห็นหยุนโล๋ชวนเหมือนผอมลงเยอะ ผอมจนหน้าเล็กแหลม อีกอย่างหน้าขาวซีด

อันหลิงหยุนพูดคุยกันได้สักพัก กงชิงวี่จะไล่คนออกไป

“หลิงหยุนพึ่งหายดี ทุกคนกลับไปเถอะ” กงชิงวี่พูดจบก็มองอาหยู่ “ส่งแขก”

ที่จริงอันหลิงหยุนก็ไม่ชอบพูดคุยกับคนพวกนี้ ไม่มีอะไรต้องพูด

อันหลิงหยุนต้องการออกจากที่นี่ พ่อของนางยังรออยู่ที่หลังสวน

ทุกคนเตรียมกลับ หยุนโล๋ชวนกับหยุนจิ่นไม่ยอมกลับ

อันหลิงหยุนไปหลังสวนสองคนนี้ก็ตามไป ตอนแรกกงชิงหยินก็ตามไปด้วย แต่เขาโดนอาหยู่ขวางไว้

“ท่านอ๋องตวนรอสักครู่ ท่านอ๋องบอกหลังสวนห้ามให้ผู้ชายคนนอกเข้าไป”อาหยู่ใช้มือคารวะ

อ๋องตวนเอามือไขว้หลัง “เชอะ!”

อ๋องตวนหันตัวกลับไป ไม่ได้สนใจอาหยู่

อันหลิงหยุนเดินตรงไปที่ตำหนักจู๋หยุน กงชิงวี่ไปที่ตำหนักจู๋หยุนหาจุดที่สามารถมองเห็นอันหลิงหยุน และไปนั่งบริเวณที่

ไม่ได้ยินพวกนางพูดอะไรกัน

อันหลิงหยุนมองไปทางหยุนจิ่น “ช่วงนี้การค้าขายเป็นอย่างไร?”

หยุนจิ่นพูด “ดีมาก”

“อืม ข้าตื่นแล้ว เจ้าคงผิดหวังซิ?” อันหลิงหยุนนึกถึงคำพูดที่นางเคยพูดไว้ ถ้านางเป็นอะไรการค้าขายนี้ก็ยกให้หยุนจิ่น

หยุนจิ่นยิ้ม “ข้าไม่เคยคิดว่าเจ้านายจะตาย ข้ากังวลว่าเจ้านายจะไม่ฟื้น สำหรับการค้าพวกนั้น?

เจ้านายบอกว่าต้องการหาเงิน ข้าก็หาเงิน ถ้าเจ้านายไม่อยู่แล้ว หยุนจิ่นก็ไม่รู้ว่า มันยังมีความหมายหรือเปล่า?”

อันหลิงหยุนมองหยุนจิ่น “ ช่างเป็นคนที่ดื้อรั้น เจ้าไปได้แล้ว ข้าจะคุยกับชายารอง เจ้าไม่ค่อยได้กลับมา คืนนี้ก็ค้าง

ที่นี่”

“ได้”

หยุนจิ่นเดินไปข้างใน อันหลิงหยุนเอามือวางบนโต๊ะ สองมือเคาะโต๊ะ “มาข้าตรวจให้เจ้า”

หยุนโล๋ชวนสีหน้าไม่สู้ดี “ข้าไม่ได้ป่วย แค่กินไม่ลงเพราะเป็นห่วงเจ้า มีปัญหาเกี่ยวกับกระเพาะลำไส้”

“ช่างตลก เอามือมา”

หยุนโล๋ชวนยื่นมือให้อันหลิงหยุน “ข้าไม่ได้ป่วยจริงๆ ตั้งแต่เล็กจนโตข้าก็ร่างกายแข็งแรง ไม่เคยป่วยมาก่อน แต่ว่าตั้งแต่

พระชายาล้มป่วยไม่ฟื้น ข้าก็กินไม่ลง ต่อมาก็รู้สึกคลื่นไส้อาเจียน”

อันหลิงหยุนเริ่มทำการสแกน “ประจำเดือนเจ้ามาปกติไหม”

“ประจำเดือน?”

หยุนโล๋ชวนทำหน้าแปลกประหลาด

“ก็คือประจำเดือน”

“ประจำเดือนหรือ?” สายตาหยุนโล๋ชวนมองข้างบน แล้วครุ่นคิด “รู้สึกไม่มาตั้งนานแล้ว”

อันหลิงหยุนพูด “มืออีกข้างมา”

หยุนโล๋ชวนยื่นมือให้อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนทำการตรวจให้แน่ใจ

“ไม่ใช่โรคกระเพาะ แต่เป็นการตั้งครรภ์”

อันหลิงหยุนนิ่งสงบ หยุนโล๋ชวนตกใจจนกระโดดขึ้นมา “เจ้าพูดอะไรนะ?”

ทำอันหลิงหยุนตกใจหมด มองเห็นสีหน้าขาวซีดของหยุนโล๋ชวน

กงชิงวี่รีบเดินเข้ามาหาอันหลิงหยุน “หลิงหยุน”

หยุนโล๋ชวนส่ายหัว “ข้าจะตั้งครรภ์ได้อย่างไร ข้ายังเป็น……”

หยุนโล๋ชวนหน้าแดง หันตัวกลับ “ข้ายังบริสุทธิ์อยู่”

อันหลิงหยุนมองไปที่กงชิงวี่ที่อยู่ข้างหลังนางด้วยความประหลาดใจ แล้วสบตากัน

บริสุทธิ์ แล้วเด็กมาจากไหน?

กงชิงวี่ถาม “แน่ใจใช่ไหม?”

“อืม” อันหลิงหยุนตอบด้วยความมั่นใจ

หยุนโล๋ชวนหันตัว ทันใดนั้นก็ร้องไห้ “หรือว่าเป็นฉายฝู?”

สีหน้าอันหลิงหยุนคร่ำเครียด “เจ้าตั้งครรภ์ได้เดือนกว่า ไม่ใช่ฉายฝู เรื่องของฉายฝูมันสองเดือนที่แล้ว อีกอย่างฉายฝู

ไม่ได้ทำอะไรเจ้า ข้าได้ตรวจให้เจ้าแล้วนี่?”

“หลิงหยุน พ่อได้ซื้อเหล้าอบไก่มาตัวหนึ่ง”

แม่ทัพอันเดินมาจากหน้าประตู ในมือถือเหล้าอบไก่ตัวใหญ่ หยุนโล๋ชวนมองเห็น อยากอาเจียนทันที หาที่ไม่ได้วิ่งไปทั่ว

สุดท้ายวิ่งออกไปข้างนอก

“อาหยู่ ตามไป”

กงชิงวี่ไม่ไว้ใจ ให้อาหยู่ตามไป

อันหลิงหยุนก็ตามออกไป กงชิงวี่ถาม “แน่ใจใช่ไหม?”

“แน่นอน สี่สัปดาห์ครึ่ง น่าจะหนึ่งเดือนกว่านิดหนึ่ง”

อันหลิงหยุนมั่นใจมาก การตรวจของนางสามารถบอกได้ว่ากี่วัน

เป็นไปไม่ได้ที่จะผิด?

กงชิงวี่ลังเลเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นก็ลำบากแล้ว ผู้หญิงมีลูกอยู่ข้างนอก ก็คือลูกนอกสมรส มีโทษประหารชีวิต”

อันหลิงหยุนตกตะลึง “หรือเป็นของอ๋องชินจง?”

“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร หนึ่งเดือนกว่านี้ ข้าก็อยู่เฝ้าเจ้ามาตลอด”

อันหลิงหยุนเครียด “แล้วจะเป็นของอ๋องตวนหรือเปล่า?”

“น่าจะไม่ใช่”

“นี่ก็ไม่ใช่ นั่นก็ไม่ใช่ ถ้าอย่างนั้นก็รอตาย?” อันหลิงหยุนเครียดแล้วเดินไปหาหยุนโล๋ชวน

แม่ทัพอันรู้สึกว่าต้องเกิดเรื่องแน่ๆ ก็ไม่ได้ตามออกไป

วางไก่ลง แม่ทัพอันรอ

หยุนจิ่นยกน้ำชาออกมา มองเห็นแม่ทัพอันก็ก้มตัวทักทาย “ท่านแม่ทัพ”

“อืม วางลงเถอะ พวกเขามีธุระ ข้าดื่มน้ำก่อน เจ้าก็เข้าไปได้”

หยุนจิ่นวางน้ำชาแล้วเดินกลับเข้าไป แม่ทัพอันนั่งรินดื่มชาคนเดียว แล้วกินเหล้าอบไก่ที่ซื้อมา

อันหลิงหยุนหาหยุนโล๋ชวนจนเจอ หยุนโล๋ชวนอาเจียนจนใบหน้าขาวซีด กงชิงหยินเดินเข้าไปดูนางก่อน นางใช้แรงผลักกง

ชิงหยินออก “ท่านไป ไม่ต้องแตะต้องตัวข้า”

กงชิงหยินทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

หยุนโล๋ชวนน้ำตาอาบแก้ม

“ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

กงชิงหยินกังวล รีบถาม

ตรงหน้ามันวุ่นวายไปหน่อย อันหลิงหยุนยินอยู่ข้างๆมองหยุนโล๋ชวนร้องไห้ นางสะอื้นแล้วมองมาทางอันหลิงหยุน “ไม่ต้อง

บอกคนอื่น”

อันหลิงหยุนมองหน้ากงชิงวี่ นางรู้สึกลำบากใจ ชายารองอ๋องคบชู้ มีโทษประหารชีวิต

“ช่วงนี้เจ้าอยู่ที่ตำหนักจู๋หยุนไปก่อน ให้หยุนจิ่นดูแลเจ้าสักพัก ร่างกายเจ้าอ่อนแอ หลิงหยุนช่วยเจ้าปรับสมดุลในร่างกาย

ก่อน”

หยุนโล๋ชวนพยักหน้าทั้งน้ำตา ที่จริงนางรับปากไว้สองสามวันนี้จะกลับจวนอ๋องตวน กงชิงหยินก็รับประกันว่า จะไม่ให้นาง

อดข้าว

หยุนโล๋ชวนไปหาอันหลิงหยุน กงชิงหยินระงับอารมณ์โกรธไม่ไหว

“พวกเจ้าจะทำอะไร?”

อันหลิงหยุนได้พาหยุนโล๋ชวนไปตำหนักจู๋หยุน กงชิงวี่ขวางกงชิงหยินไว้ “หลิงหยุนพึ่งหายป่วย พี่ชายรองอย่าไปรบกวน

ดีกว่า ข้าก็มีเรื่องจะถามเจ้า”

“เรื่องอะไร?”

กงชิงหยินหันตัวกลับไปห้องโถง ไม่ส่งคนออกมาเขาจะไม่ยอมไป

กงชิงวี่ให้คนเตรียมน้ำชา นั่งลงถาม “พี่ชายรอง พระชายาตวนกลับจวนหรือยัง?”

ช่วงนี้เป็นเพราะเรื่องอันหลิงหยุนทำให้กงชิงวี่ปฏิเสธรับงานทุกอย่าง ก็เลยไม่รู้ว่าข้างนอกเกิดอะไรขึ้น

พระชายาตวนกลับจวนหรือยัง เขาก็ไม่แน่ใจ

“กลับมาแล้ว กลับมาได้สิบกว่าวันแล้ว ทำไมหรือ?” ในที่สุดกงชิงหยินก็ไปรับจุนฉูฉู

“แล้วชายารองหยุนล่ะ? พวกเจ้าอยู่ด้วยกันไหม?” กงชิงวี่ยังอยากมีความหวัง

“ไม่มี ข้านานๆจะไปหานางที่จวนกั๋วกง”

กงชิงวี่ดื่มชานิดหนึ่ง “ อ๋องชินจงไปจวนกั๋วกงบ่อยไหม?”

ก้มหัว กงชิงวี่เป่าน้ำชาในแก้ว

พอได้ยินคำว่าอ๋องชินจงกงชิงหยินหน้าถอดสีทันที “หนึ่งเดือนก่อนเคยไปหาชวนเอ๋อ ข้าได้ชกต่อยเขา อ๋องห้าได้ไปฟ้อง

ฮ่องเต้ ว่าข้าได้ตีอ๋องชินจงจนขาหัก ข้าจำไม่ได้แล้ว แค่เตะไปหนึ่งที เขาล้มลงไปเกี่ยวอะไรกับข้า?”

“เจ้าแน่ใจว่าหนึ่งเดือนที่แล้ว?”

“อืม”

“……”