ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 257

บทที่257 หยุนโล๋ชวนตั้งครรภ์

อันหลิงหยุนต้องการประหยัดเวลา ก็เหมือนไปสวนสัตว์ เชิญทุกคนไปที่ห้องโถงใหญ่ จากนั้นนางไปพบปะผู้คน เรื่องนี้ก็จบ

คนมาไม่ใช่น้อยๆ ครั้งแรกที่อันหลิงหยุนรู้สึก นางเป็นคนที่สำคัญคนหนึ่ง อ๋องตวนพาหยุนโล๋ชวน คนของตำหนักกั๋วกงก็มา

อันกั๋วจิ้วก็มา เสินหยุนเจ๋ก็มา หยุนจิ่นก็มา ไห่กงกงกับสวีกงกงก็มาแล้ว ซือคงเสี้ยงก็มาด้วย

อันหลิงหยุนมองคนเต็มห้องโถง ทักทายอย่างมีมารยาท เชิญทุกคนนั่งดื่มชา

หยุนโล๋ชวนน้ำตาไหลออกมา หยุนจิ่นก็เช็ดน้ำตา

อันหลิงหยุนก็ไม่พูดอะไร นางปลอบใจใครไม่เป็น

แต่เห็นหยุนโล๋ชวนเหมือนผอมลงเยอะ ผอมจนหน้าเล็กแหลม อีกอย่างหน้าขาวซีด

อันหลิงหยุนพูดคุยกันได้สักพัก กงชิงวี่จะไล่คนออกไป

“หลิงหยุนพึ่งหายดี ทุกคนกลับไปเถอะ” กงชิงวี่พูดจบก็มองอาหยู่ “ส่งแขก”

ที่จริงอันหลิงหยุนก็ไม่ชอบพูดคุยกับคนพวกนี้ ไม่มีอะไรต้องพูด

อันหลิงหยุนต้องการออกจากที่นี่ พ่อของนางยังรออยู่ที่หลังสวน

ทุกคนเตรียมกลับ หยุนโล๋ชวนกับหยุนจิ่นไม่ยอมกลับ

อันหลิงหยุนไปหลังสวนสองคนนี้ก็ตามไป ตอนแรกกงชิงหยินก็ตามไปด้วย แต่เขาโดนอาหยู่ขวางไว้

“ท่านอ๋องตวนรอสักครู่ ท่านอ๋องบอกหลังสวนห้ามให้ผู้ชายคนนอกเข้าไป”อาหยู่ใช้มือคารวะ

อ๋องตวนเอามือไขว้หลัง “เชอะ!”

อ๋องตวนหันตัวกลับไป ไม่ได้สนใจอาหยู่

อันหลิงหยุนเดินตรงไปที่ตำหนักจู๋หยุน กงชิงวี่ไปที่ตำหนักจู๋หยุนหาจุดที่สามารถมองเห็นอันหลิงหยุน และไปนั่งบริเวณที่

ไม่ได้ยินพวกนางพูดอะไรกัน

อันหลิงหยุนมองไปทางหยุนจิ่น “ช่วงนี้การค้าขายเป็นอย่างไร?”

หยุนจิ่นพูด “ดีมาก”

“อืม ข้าตื่นแล้ว เจ้าคงผิดหวังซิ?” อันหลิงหยุนนึกถึงคำพูดที่นางเคยพูดไว้ ถ้านางเป็นอะไรการค้าขายนี้ก็ยกให้หยุนจิ่น

หยุนจิ่นยิ้ม “ข้าไม่เคยคิดว่าเจ้านายจะตาย ข้ากังวลว่าเจ้านายจะไม่ฟื้น สำหรับการค้าพวกนั้น?

เจ้านายบอกว่าต้องการหาเงิน ข้าก็หาเงิน ถ้าเจ้านายไม่อยู่แล้ว หยุนจิ่นก็ไม่รู้ว่า มันยังมีความหมายหรือเปล่า?”

อันหลิงหยุนมองหยุนจิ่น “ ช่างเป็นคนที่ดื้อรั้น เจ้าไปได้แล้ว ข้าจะคุยกับชายารอง เจ้าไม่ค่อยได้กลับมา คืนนี้ก็ค้าง

ที่นี่”

“ได้”

หยุนจิ่นเดินไปข้างใน อันหลิงหยุนเอามือวางบนโต๊ะ สองมือเคาะโต๊ะ “มาข้าตรวจให้เจ้า”

หยุนโล๋ชวนสีหน้าไม่สู้ดี “ข้าไม่ได้ป่วย แค่กินไม่ลงเพราะเป็นห่วงเจ้า มีปัญหาเกี่ยวกับกระเพาะลำไส้”

“ช่างตลก เอามือมา”

หยุนโล๋ชวนยื่นมือให้อันหลิงหยุน “ข้าไม่ได้ป่วยจริงๆ ตั้งแต่เล็กจนโตข้าก็ร่างกายแข็งแรง ไม่เคยป่วยมาก่อน แต่ว่าตั้งแต่

พระชายาล้มป่วยไม่ฟื้น ข้าก็กินไม่ลง ต่อมาก็รู้สึกคลื่นไส้อาเจียน”

อันหลิงหยุนเริ่มทำการสแกน “ประจำเดือนเจ้ามาปกติไหม”

“ประจำเดือน?”

หยุนโล๋ชวนทำหน้าแปลกประหลาด

“ก็คือประจำเดือน”

“ประจำเดือนหรือ?” สายตาหยุนโล๋ชวนมองข้างบน แล้วครุ่นคิด “รู้สึกไม่มาตั้งนานแล้ว”

อันหลิงหยุนพูด “มืออีกข้างมา”

หยุนโล๋ชวนยื่นมือให้อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนทำการตรวจให้แน่ใจ

“ไม่ใช่โรคกระเพาะ แต่เป็นการตั้งครรภ์”

อันหลิงหยุนนิ่งสงบ หยุนโล๋ชวนตกใจจนกระโดดขึ้นมา “เจ้าพูดอะไรนะ?”

ทำอันหลิงหยุนตกใจหมด มองเห็นสีหน้าขาวซีดของหยุนโล๋ชวน

กงชิงวี่รีบเดินเข้ามาหาอันหลิงหยุน “หลิงหยุน”

หยุนโล๋ชวนส่ายหัว “ข้าจะตั้งครรภ์ได้อย่างไร ข้ายังเป็น……”

หยุนโล๋ชวนหน้าแดง หันตัวกลับ “ข้ายังบริสุทธิ์อยู่”

อันหลิงหยุนมองไปที่กงชิงวี่ที่อยู่ข้างหลังนางด้วยความประหลาดใจ แล้วสบตากัน

บริสุทธิ์ แล้วเด็กมาจากไหน?

กงชิงวี่ถาม “แน่ใจใช่ไหม?”

“อืม” อันหลิงหยุนตอบด้วยความมั่นใจ

หยุนโล๋ชวนหันตัว ทันใดนั้นก็ร้องไห้ “หรือว่าเป็นฉายฝู?”

สีหน้าอันหลิงหยุนคร่ำเครียด “เจ้าตั้งครรภ์ได้เดือนกว่า ไม่ใช่ฉายฝู เรื่องของฉายฝูมันสองเดือนที่แล้ว อีกอย่างฉายฝู

ไม่ได้ทำอะไรเจ้า ข้าได้ตรวจให้เจ้าแล้วนี่?”