ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 258

บทที่258 เด็กเป็นของใคร

กงชิงวี่มองอ๋องตวน “เจ้าจำวันนั้นเมื่อหนึ่งเดือนที่แล้วได้ไหม?”

“……” ในวันที่สองที่พวกเจ้าสองสามีภรรยาได้ค้างคืนที่จวนกั๋วกง

กงชิงวี่ตะลึงเล็กน้อย หันไปมองกงชิงหยิน “เจ้าแน่ใจว่าวันนั้น?”

“แน่ใจ”

กงชิงวี่คำนวณดู “เป็นเวลาหนึ่งเดือนกี่วัน?”

“อืม” อ๋องตวนตอบ

“แน่ใจว่าพวกเขาเจอกัน?”

“ตอนแรกข้ากลับจวนไปแล้ว ก็นึกว่าชวนเอ๋อจะอยู่ในจวนกั๋วกง นึกไม่ถึงว่าตอนข้ากลับไป มีคนบอกข้าว่าพวกเขาพบเจอ

กัน ยังบอกว่าตั้งแต่อ๋องชิงจงออกจากคุก พวกเขาพบกันบ่อยครั้ง ตอนแรกข้าก็แค่จะไปสั่งสอน

ชวนเอ๋อถูกหลอกให้ไปห้องอ๋องชิงจง ข้าผิดด้วยหรือ?”

“ไอ……”

กงชิงวี่ดื่มน้ำชาจนสำลัก

“เจ้าไม่เคยดื่มชาหรือ?” อ๋องตวนไม่พอใจ ดื่มชายังสำลักได้

กงชิงวี่รีบวางแก้วชาลงแล้วถาม “พี่ชายรอง เจ้าไม่เคยคิดให้ชายารองหยุนมีทายาทให้เจ้าหรือ?”

“……” ข้ามีฉูฉูแล้ว ก็ไม่ควรคิดถึงผู้หญิงคนอื่น ข้าจะซื่อสัตย์กับนางคนเดียวไปตลอดชีวิต” เสียงของกงชิงหยินอบอุ่นขึ้นมา

ไม่กล้าสบตากงชิงวี่

กงชิงวี่ก็ไม่อยากมองอ๋องตวน แต่ได้พูดปลอบใจ “ในเมื่อเจ้าไม่ต้องการให้ชายารองหยุนมีทายาทให้เจ้า ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็

หย่ากับนางซะ อ๋องชิงจงไม่ดี แต่เจ้าดูชายารองหยุนซิ เจ้าทนดูได้อย่างไรไม่สงสารนางบ้างหรือ”

“อ๋องชิงจง?” เจ้าไปได้ยินอะไรมา? ข้าไม่ได้ยินข่าวคราวของอ๋องชิงจงมาสักพักแล้ว เจ้า……” ทันใดนั้นอ๋องตวนก็หยุดพูด

จากนั้นอ๋องตวนก็ลุกขึ้นมา

“อ๋องชินจงน่าจะไม่เป็นไรแล้ว? ชวนเอ๋อมาขอร้องหรือ นางช่างใจกล้านัก นางกล้ามาบอกให้ข้าหย่า?”

อ๋องตวนหน้าเย็นชา มองกงชิงวี่ด้วยความโกรธ

กงชิงวี่รีบลุกขึ้นมา “พี่ชายรอง เจ้าไม่ชอบชายารองหยุน หรือเจ้าต้องการให้ชายารองหยุนเหมือนแม่นมในวัง แก่ตายไป?

แต่งกับเจ้า เป็นหม้ายทั้งที่มีสามี?”

สีหน้าอ๋องตวนหดหู่ “นางแต่งงานกับข้า ก็คือคนของข้า ให้ข้าหย่ากับนาง นางก็จะมีชีวิตดีขึ้น ไม่เป็นหม้ายแล้วหรือ?

ถึงจะหย่าแล้ว จะแต่งกับใคร?

แต่งใหม่แล้วนางจะได้เป็นพระชายาเอก? หรือว่านางจะเป็นที่รักใคร่ของสามี?

ใครจะมารักผู้หญิงที่หย่ามาแล้ว?

อ๋องตวนอารมณ์ร้อน และโกรธมาก

กงชิงวี่ถาม “แล้วถ้ามีล่ะ?”

“มีก็ไม่ได้” อ๋องตวนโกรธจนปัดถ้วยน้ำชาหล่น อาหยู่ยืนอยู่ข้างนอก มองเข้ามา บนพื้นเต็มไปด้วยเศษถ้วยน้ำชา

กงชิงวี่พูด “ ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็คอยดูชายารองหยุน สักวันต้องตายในมือเจ้า”

“ตายแล้วก็คือคนของข้า พวกลูกหลานขุนนางในเมืองหลวง มีใครบ้างที่ไม่ใช่มีเมียหลายคน ทำไม? เจ้าว่างเกินไปหรือถึง

ต้องมายุ่งเรื่องของข้า? หรือว่า เป็นเพราะข้าเสนอให้เจ้าแต่งงานกับมู่มิง พออันหลิงหยุนฟื้น ก็มาหาเรื่องข้า?”

กงชิงวี่หมดปัญญา “เห็นเจ้าโกรธขนาดนี้ ข้าไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ในเมื่อคุยกันไม่กันไม่เข้าใจ พี่ชายรองกลับเถอะ ข้ายังมีธุระ

อาหยู่ ส่งแขก!”

กงชิงวี่รีบก้าวเดินออกไป อ๋องตวนไม่ยอม “กงชิงวี่ เจ้าไม่เอาชวนเอ๋อมาคืนข้า ข้าก็จะไม่ไป”

กงชิงวี่ไม่ยอมหันหัวกลับมา “อาหยู่ หาคนมา ไปส่งอ๋องตวนกลับ ถ้าเขาไม่ยอมก็ตีให้สลบ”

“ได้”

อาหยู่รีบเรียกคน คนสิบกว่าคนในมือถือเชือกกับอาวุธ อ๋องตวนกัดริมฝีปาก รู้ว่าสู้ไม่ไหว ก็เลยยอมออกจากจวนอ๋องเสียน

กงชิงวี่ไปปถึงตำหนักจู๋หยุน หยุนโล๋ชวนกำลังนั่งเหม่อลอย ใบหน้าเล็กขาวซีด

อันหลิงหยุนถาม “เจ้าไม่เคยมีความสัมพันธ์กับใครหรือ?”

“ข้าไม่เคย ข้าตั้งครรภ์จริงๆหรือ?” หยุนโล๋ชวนรู้สึกสับสน อันหลิงหยุนก็นิ่งเงียบ

แม่ทัพอันไปข้างนอก เรื่องนี้ยิ่งมีคนรู้น้อยยิ่งดี หยุนจิ่นเฝ้าอยู่หน้าประตู นางไม่ยอมให้ใครเข้าไป

กงชิงวี่เข้าไป หยุนจิ่นก็ปล่อยไป

กงชิงวี่เดินถึงหน้าประตูอันหลิงหยุนก็เดินออกมา อันหลิงหยุนส่ายหัว

“ความจริงเป็นสิ่งที่ไม่อาจปิดบังได้ นางบอกว่าไม่มี แต่สักวันต้องมีคนรู้”

อันหลิงหยุนตอนนี้ถามไม่ได้คำตอบ แต่เรื่องมันเกิดแล้ว ไม่ถามก็ไม่ได้

ท้องมันก็ต้องโตขึ้นทุกวัน ทางออกที่ดีตอนนี้ยังไม่มีคนรู้ ต้องจัดการให้เรียบร้อย

“ทำอย่างไร?”อันหลิงหยุนถามกงชิงวี่ กงชิงวี่ครุ่นคิดแป๊บหนึ่ง

“ให้คนของจวนกั๋วกงมา”

อันหลิงหยุนก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องให้คนในจวนกั๋วกงมาจัดการ

สองคนตกลงกันเรียบร้อย สั่งให้หยุนจิ่นกับอาหยู่ไปจัดการ สองคนนั่งอยู่บนรถม้าเร่งรีบออกเดินทาง

จวนกั๋วกงเห็นหยุนจิ่นมา คนไม่เยอะ ฮูหยินใหญ่พาสะใภ้มาด้วยหนึ่งคน

อันหลิงหยุนรอฮูหยินใหญ่อยู่หน้าประตู พอเจอกันพูดสองสามคำ ฮูหยินใหญ่สีหน้าคร่ำเครียด ไม่อยากเชื่อว่าหยุนโล๋ชวน

จะทำเรื่องอย่างนี้

ประตูใหญ่จวนอ๋องเสียนปิดแน่น พวกเขาทั้งหมดเดินไปที่ตำหนักจู๋หยุน

พอเข้าประตูฮูหยินใหญ่ก็เห็นใบหน้าขาวซีดที่เต็มด้วยน้ำตาของหยุนโล๋ชวน

“ชวนเอ๋อ” ฮูหยินใหญ่รีบเข้าไปหาหยุนโล๋ชวน หยุนโลล๋ชวนรีบเดินเข้ามาคุกเข่า

“ท่านย่า ชวนเอ๋อทำเรื่องน่าอับอายให้ท่านแล้ว”

ฮูหยินใหญ่กอดหยุนโล๋ชวนที่กำลังคุกเข่า “ไม่ต้องร้องไห้ ไม่ว่าเวลาไหน เจ้าก็คือหลานที่ดีของข้า รีบลุกขึ้นมา”

ฮูหยินใหญ่พยุงหยุนโล๋ชวนไปนั่งบนเก้าอี้ หยุนโล๋ชวนหดตัวอยู่ข้างๆ น้ำตาไหลพราก

ฮูหยินใหญ่มองดูในห้องไม่มีคนนอก มีอันหลิงหยุน กงชิงวี่ แล้วนางกับลูกสะใภ้

ฮูหยินใหญ่ถาม “ชวนเอ๋อ เจ้าไม่ต้องกลัว ไม่ว่าเด็กเป็นของใคร ย่าจะปกป้องเจ้าให้เจ้าตัดสินใจ เจ้าบอกย่า เด็กเป็นของใคร?”

หยุนโล๋ชวนร้องไห้จนไม่มีเสียง “ท่านย่า ชวนเอ๋อไม่รู้จริงๆ”

สีหน้าขาวซีดฮูหยินใหญ่ เห็นหลานสาวร้องไห้ขนาดนี้ นางก็ลำบากใจ

คิดตั้งนาน ฮูหยินใหญ่พูด “ ก็ได้ ถ้าอย่างนั้น ย่าถามเจ้า เด็กคนนี้ไม่เอาดีไหม?”

หยุนโล๋ชวนพยักหน้า “อืม”

ฮูหยินใหญ่หมดคำจะพูด มองหน้าอันหลิงหยุน “ถ้าอย่างนี้แสดงว่าชวนเอ๋อโดนคน……”

ฮูหยินใหญ่เคยผ่านประสบการณ์ชีวิตมากมาย เรื่องอย่างนี้มันก็เป็นไปได้

อันหลิงหยุนก็เข้าใจ แล้วก็พูด “ต้องการรอต่อไปไหม?”

กงชิงวี่พูด “ชายารองหยุน เมื่อหนึ่งเดือนที่แล้วเจ้าเคยไปที่จวนชิงจงใช่ไหม อีกอย่างก็ไปบ่อยครั้งใช่ไหม?”

หยุนโล๋ชวนนึกอะไรขึ้นมาได้ “แต่ข้าไม่ได้ทำอะไรนี่ แค่พูดคุยกัน”

อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่ ไม่น่าถามเลย

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ใช่อ๋องจงชิน” กงชิงวี่ก็ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฮูหยินใหญ่ก็ดูออก สงสัยเป็นอ๋องจงชิน

“ตามหลักความเป็นจริง ถ้าเรื่องนี้ทูลฮ่องเต้ว่าเป็นลูกของอ๋องตวนก็จบ” อันหลิงหยุนพูด

หยุนโล๋ชวนรีบส่ายหัว “ไม่ใช่ ไม่ใช่ของเขา เขาไม่เคยแตะต้องตัวข้า”

ฮูหยินใหญ่เจ็บปวดใจ ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะอ๋องตวนมีจิตใจไร้ความเมตตา มันคงไม่เกิดเรื่องอย่างนี้ ตอนนี้จะไปขอความ

ช่วยเหลือจากไหน

“พระชายาเสียน อ๋องเสียน ข้าขอบใจมาก ที่พวกเจ้ามาแจ้งบอกข้าก่อน แต่ในเมื่อลูกไม่ใช่ของอ๋องตวน ก็เก็บไว้ไม่ได้

ไม่ว่าอย่างไร เป็นเพราะชวนเอ๋อทำผิดต่ออ๋องตวน

ถ้าเอาลูกออกแล้ว ข้าจะพาชวนเอ๋อไป ไปปฏิบัติธรรมที่วัด ผ่านไปหนึ่งปี ก็จะโกนผมบวชชี ก็ถือว่าเป็นการไถ่บาปที่ทำไว้

กับอ๋องตวนและฮ่องเต้

“ทำอย่างนี้ได้อย่างไร? ชายาหยุนยังอายุน้อย นางยังเหมือนเด็กเลย” อันหลิงหยุนทนดูไม่ได้ ถ้าอยู่ตรงที่นาง กางลงโทษอย่างนี้

หนักยิ่งกว่าการฆ่าคนตาย จับคนไม่ได้ ทำไมต้องให้ผู้หญิงคนหนึ่งมารับกรรมคนเดียว

ฮูหยินใหญ่ปัดมือ “พระชายาเสียนไม่ต้องพูดแล้ว ช่วยหยุนโล๋ชวนเอาลูกออกด้วย”