ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 259

บทที่259 เข้าวังแจ้งข่าวดี

ฮูหยินใหญ่ตัดสินใจแล้ว สะใภ้ที่อยู่ข้างๆรู้ว่าฮูหยินใหญ่คุกเข่าไม่ได้ ยายมีฐานะยศสูง นางเลยเป็นตัวแทนคุกเข่า

“ขอโปรดให้พระชายาเสียนช่วยด้วย”

อันหลิงหยุนทำหน้าตกใจ “พวกเจ้าทำอะไรกันนี่? อีกอย่างชายารองหยุนจะไปอยู่วัดได้อย่างไร?”

“ความหวังดีของพระชายาข้าซึ้งใจ แต่เรื่องนี้ไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้ นี่เป็นการปกป้องนาง และปกป้องชื่อเสียงอ๋องตวนวิธีสุดท้าย

“……”

อันหลิงหยุนกำลังจะพูด หยุนโล๋ชวนวิ่งลงจากเตียงหยิบมีด อันหลิงหยุนตกใจมาก ตะโกนบอก “อย่าทำเรื่องโง่ๆ”

กงชิงวี่พุ่งเข้าไปแต่ไม่ทัน หยุนโล๋ชวนกำลังจะลงมือ

เมื่อเห็นกำลังจะบาดเจ็บ ประตูห้องโดนถีบออก “วางลง”

หยุนโล๋ชวนมองไปที่ประตู ตกใจจนโยนมีดออก

ทุกคนจ้องมองไปที่กงชิงหยินกำลังเดินเข้ามา

แววตากงชิงหยินมีความหมายลึกซึ้ง เดินไปทางหยุนโล๋ชวน หยุนโล๋ชวนถอยหลังเพื่อหลบเขา เขาตะโกน “หยุดเดี๋ยวนี้”

หยุนโล๋ชวนไม่กล้าเดิน ก็เลยยืนนิ่ง แต่ร้องไห้จนหยุดไม่ได้

รอจนกว่ากงชิงหยินเดินมาถึงตรงหน้าหยุนโล๋ชวนแล้วโค้งตัวอุ้มนางขึ้นมา หยุนโล๋ชวนตกใจจนจับเสื้อกงชิงหยิน กงชิง

หยิมก้มหัวแล้วพูด “ลูกเป็นของข้าเอง”

“……”

ทุกคนต่างพากันตกใจ หยุนโล๋ชวนร้องไห้เสียใจมาก นางคิดว่าอ๋องตวนต้องการช่วยนาง

หันตัวอุ้มไปที่เตียง ค่อยๆวางลง กงชิงหยินเอาผ้าห่มมาห่มให้

มองหยุนโล๋ชวนสักพัก กงชิงหยินไม่นั่งข้างเตียงหยุนโล๋ชวน เขามีฐานะสูง มีกฎระเบียบของตัวเอง

ฮูหยินใหญ่เชิญนั่ง อาสะใภ้เชิญนั่ง”

สะใภ้จวนกั๋วกงที่คุกเข่าบนพื้นก็ลุกขึ้น พยุงฮูหยินใหญ่ไปนั่งด้วยความงุนงง คิดแต่ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

อันหลิงหยุนก็ตกตะลึงไปหมด กงชิงวี่พยุงอันหลิงหยุนไปนั่ง นั่งรวมกันมองหน้าอ๋องตวน

กงชิงหยินก็เลยพูด “ชวนเอ๋อจำไม่ได้ว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้น แต่ข้าจำได้ ในเมื่อทุกคนต่างเข้าใจผิดชวนเอ๋อ ข้ามาชี้แจง

เพื่อไม่ให้มีคนพูดถึงเรื่องนี้อีกในภายภาคหน้า

ข้าไม่ต้องการ ให้ใครมาทำร้ายชวนเอ่อ”

อันหลิงหยุนไม่พูดอะไร รอดูต่อไป แต่ถ้าตัดอย่างอื่นทิ้งไม่ไปสนใจ คำพูดของอ่องตวนก็มีประโยชน์

เพียงแต่ว่าเขายังมีจุนฉูฉู มาเวลานี้พูดอย่างนี้ อดไม่ได้ที่จะทำให้รู้สึกว่าเขามีความเลวเล็กน้อย

จากการสันนิษฐานของอันหลิงหยุน ไม่ว่าอย่างไร จุนฉูฉูไม่มีค่าขนาดนั้น แต่อ๋องตวนก็ไม่น่าเปลี่ยนใจไปรักคนอื่น

ทั้งที่ตอนแรกรักกันขนาดนั้น ตอนนี้เขาเปลี่ยนใจไปหาคนอื่น

สิ่งนี้ไม่ถูกกับภาพลักษณ์ผู้ชายที่รักเดียวใจเดียว

คำว่าผู้ชายเลวมันก็เหมาะสมกับเขาแล้ว

แต่มองดูหยุนโล๋ชวนก็น่าสงสารมาก นี่ก็เป็นสมัยโบราณ นางก็ไม่ได้ทำผิดอะไร

“วันนั้นชวนเอ๋อกับตงเอ๋อออกจากไปข้างนอก ไปทานข้าวที่จวนเสียน ทานข้าวเสร็จเหมือนฝนจะตก ตงเอ๋อรีบร้อนกลับ

บอกว่าจะไปเอาร่ม นางกลับไปก่อน ชวนเอ๋อมาถึงหน้าประตูจวนหวางฝนก็ตกลงมา ก็หาที่หลบฝน

ข้าก็ดื่มเหล้าอยู่ตรงนั้น นางก็เลยดื่มเหล้ากับข้า

ชวนเอ๋อเมา ข้าก็เมานิดหนึ่ง กะว่าจะไปจวนหวาง นึกไม่ถึงฝนตกหนักมาก ในจวนไม่มีคนมาเปิดประตู

ชวนเอ๋อกับข้าอยู่ด้วยกัน น้ำฝนสาดมาจนเราสองคนเปียกไปหมด

ข้า……เมาเหล้าควบคุมอารมณ์ไม่อยู่……”

อ๋องตวนมองหน้าที่ขาวซีดของหยุนโล๋ชวน “ตอนแรกข้าจะบอกเจ้า ไม่รู้จะพูดอย่างไร วันนั้นเจ้าตื่นขึ้นมาเพราะเรื่องของตง

เอ๋อเจ้าเลยกลับไปจวนกั๋วกง ข้าก็ไปชกต่อยอ๋องชินจง เจ้าก็โกรธข้า ข้าก็ไม่มีโอกาสพูด”

หยุนโล๋ชวนสะอื้น “เป็นของท่านจริงหรือ?”

“มันจะเท็จได้อย่างไร ข้าแค่รู้สึกว่า แค่ครั้งเดียว……มัน ……”

หยุนโล๋ชวนรู้สึกเขินอาย หันตัวเอามือกุมหน้าไว้

อันหลิงหยุนคิดว่าไม่มีอะไรแล้ว ลุกขึ้นมาพูด “ยินดีกับอ๋องตวนด้วย”