ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 259

บทที่259 เข้าวังแจ้งข่าวดี

ฮูหยินใหญ่ตัดสินใจแล้ว สะใภ้ที่อยู่ข้างๆรู้ว่าฮูหยินใหญ่คุกเข่าไม่ได้ ยายมีฐานะยศสูง นางเลยเป็นตัวแทนคุกเข่า

“ขอโปรดให้พระชายาเสียนช่วยด้วย”

อันหลิงหยุนทำหน้าตกใจ “พวกเจ้าทำอะไรกันนี่? อีกอย่างชายารองหยุนจะไปอยู่วัดได้อย่างไร?”

“ความหวังดีของพระชายาข้าซึ้งใจ แต่เรื่องนี้ไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้ นี่เป็นการปกป้องนาง และปกป้องชื่อเสียงอ๋องตวนวิธีสุดท้าย

“……”

อันหลิงหยุนกำลังจะพูด หยุนโล๋ชวนวิ่งลงจากเตียงหยิบมีด อันหลิงหยุนตกใจมาก ตะโกนบอก “อย่าทำเรื่องโง่ๆ”

กงชิงวี่พุ่งเข้าไปแต่ไม่ทัน หยุนโล๋ชวนกำลังจะลงมือ

เมื่อเห็นกำลังจะบาดเจ็บ ประตูห้องโดนถีบออก “วางลง”

หยุนโล๋ชวนมองไปที่ประตู ตกใจจนโยนมีดออก

ทุกคนจ้องมองไปที่กงชิงหยินกำลังเดินเข้ามา

แววตากงชิงหยินมีความหมายลึกซึ้ง เดินไปทางหยุนโล๋ชวน หยุนโล๋ชวนถอยหลังเพื่อหลบเขา เขาตะโกน “หยุดเดี๋ยวนี้”

หยุนโล๋ชวนไม่กล้าเดิน ก็เลยยืนนิ่ง แต่ร้องไห้จนหยุดไม่ได้

รอจนกว่ากงชิงหยินเดินมาถึงตรงหน้าหยุนโล๋ชวนแล้วโค้งตัวอุ้มนางขึ้นมา หยุนโล๋ชวนตกใจจนจับเสื้อกงชิงหยิน กงชิง

หยิมก้มหัวแล้วพูด “ลูกเป็นของข้าเอง”

“……”

ทุกคนต่างพากันตกใจ หยุนโล๋ชวนร้องไห้เสียใจมาก นางคิดว่าอ๋องตวนต้องการช่วยนาง

หันตัวอุ้มไปที่เตียง ค่อยๆวางลง กงชิงหยินเอาผ้าห่มมาห่มให้

มองหยุนโล๋ชวนสักพัก กงชิงหยินไม่นั่งข้างเตียงหยุนโล๋ชวน เขามีฐานะสูง มีกฎระเบียบของตัวเอง

ฮูหยินใหญ่เชิญนั่ง อาสะใภ้เชิญนั่ง”

สะใภ้จวนกั๋วกงที่คุกเข่าบนพื้นก็ลุกขึ้น พยุงฮูหยินใหญ่ไปนั่งด้วยความงุนงง คิดแต่ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

อันหลิงหยุนก็ตกตะลึงไปหมด กงชิงวี่พยุงอันหลิงหยุนไปนั่ง นั่งรวมกันมองหน้าอ๋องตวน

กงชิงหยินก็เลยพูด “ชวนเอ๋อจำไม่ได้ว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้น แต่ข้าจำได้ ในเมื่อทุกคนต่างเข้าใจผิดชวนเอ๋อ ข้ามาชี้แจง

เพื่อไม่ให้มีคนพูดถึงเรื่องนี้อีกในภายภาคหน้า

ข้าไม่ต้องการ ให้ใครมาทำร้ายชวนเอ่อ”

อันหลิงหยุนไม่พูดอะไร รอดูต่อไป แต่ถ้าตัดอย่างอื่นทิ้งไม่ไปสนใจ คำพูดของอ่องตวนก็มีประโยชน์

เพียงแต่ว่าเขายังมีจุนฉูฉู มาเวลานี้พูดอย่างนี้ อดไม่ได้ที่จะทำให้รู้สึกว่าเขามีความเลวเล็กน้อย

จากการสันนิษฐานของอันหลิงหยุน ไม่ว่าอย่างไร จุนฉูฉูไม่มีค่าขนาดนั้น แต่อ๋องตวนก็ไม่น่าเปลี่ยนใจไปรักคนอื่น

ทั้งที่ตอนแรกรักกันขนาดนั้น ตอนนี้เขาเปลี่ยนใจไปหาคนอื่น

สิ่งนี้ไม่ถูกกับภาพลักษณ์ผู้ชายที่รักเดียวใจเดียว

คำว่าผู้ชายเลวมันก็เหมาะสมกับเขาแล้ว

แต่มองดูหยุนโล๋ชวนก็น่าสงสารมาก นี่ก็เป็นสมัยโบราณ นางก็ไม่ได้ทำผิดอะไร

“วันนั้นชวนเอ๋อกับตงเอ๋อออกจากไปข้างนอก ไปทานข้าวที่จวนเสียน ทานข้าวเสร็จเหมือนฝนจะตก ตงเอ๋อรีบร้อนกลับ

บอกว่าจะไปเอาร่ม นางกลับไปก่อน ชวนเอ๋อมาถึงหน้าประตูจวนหวางฝนก็ตกลงมา ก็หาที่หลบฝน

ข้าก็ดื่มเหล้าอยู่ตรงนั้น นางก็เลยดื่มเหล้ากับข้า

ชวนเอ๋อเมา ข้าก็เมานิดหนึ่ง กะว่าจะไปจวนหวาง นึกไม่ถึงฝนตกหนักมาก ในจวนไม่มีคนมาเปิดประตู

ชวนเอ๋อกับข้าอยู่ด้วยกัน น้ำฝนสาดมาจนเราสองคนเปียกไปหมด

ข้า……เมาเหล้าควบคุมอารมณ์ไม่อยู่……”

อ๋องตวนมองหน้าที่ขาวซีดของหยุนโล๋ชวน “ตอนแรกข้าจะบอกเจ้า ไม่รู้จะพูดอย่างไร วันนั้นเจ้าตื่นขึ้นมาเพราะเรื่องของตง

เอ๋อเจ้าเลยกลับไปจวนกั๋วกง ข้าก็ไปชกต่อยอ๋องชินจง เจ้าก็โกรธข้า ข้าก็ไม่มีโอกาสพูด”

หยุนโล๋ชวนสะอื้น “เป็นของท่านจริงหรือ?”

“มันจะเท็จได้อย่างไร ข้าแค่รู้สึกว่า แค่ครั้งเดียว……มัน ……”

หยุนโล๋ชวนรู้สึกเขินอาย หันตัวเอามือกุมหน้าไว้

อันหลิงหยุนคิดว่าไม่มีอะไรแล้ว ลุกขึ้นมาพูด “ยินดีกับอ๋องตวนด้วย”

“ขอบใจ”

อันหลิงหยุนมองใบหน้าที่เริ่มมีรอยยิ้มของฮูหยินใหญ่ ค่อยโล่งอกแทนหยุนโล๋ชวน

เรื่องนี้จุนฉูฉูคงไม่ยอมเลิกรา!

อันหลิงหยุนหันตัวเตรียมเดินออกไป นึกอะไรขึ้นมาได้ก็หันกลับมา “เรื่องนี้ยิ่งเร็วยิ่งดี ต้องทูลบอกไท่เฟยก่อน ถ้าเกิดเรื่อง

ขึ้นมา มันจะพูดยาก”

อ๋องตวนบอก “ข้าจะเข้าวังเดี๋ยวนี้”

กงชิงวี่ขมวดคิ้ว “หลิงหยุนก็ตั้งท้องแล้ว พี่ชายรองก็ร่วมยินดีกับข้าซิ”

อันหลิงหยุนตะลึง หยุนโล๋ชวนมีเรี่ยวแรงขึ้นมาทันที หันมาทางอันหลิงหยุน

ตอนนี้อันหลิงหยุนกลายเป็นจุดสนใจในห้อง นางหันกลับมามองกงชิงวี่ เข้าใจว่ากงชิงวี่ขอใช้โอกาสนี้ให้ทุกคนรู้ ว่านาง

ตั้งครรภ์ จากนั้นให้คนอื่นหาชายารองให้เขา

แต่นางก็เป็นห่วงลูก

ไม่ได้โทษเขา แต่เสียความรู้สึกแล้วมองหน้ากงชิงวี่ อันหลิงหยุนหันกลับไปไม่อยากสนใจเขา

“ขออภัยด้วย นำหน้าพวกเจ้าอีกแล้ว” อันหลิงหยุนพูดอย่างหมดหนทาง อ๋องตวนจะพูดอะไรได้ ไม่มีอะไรที่เร็วกว่าพวก

เจ้า

แต่ก็ไม่ได้โกรธ

“ยินดีกับพวกเจ้าด้วย” อ๋องตวนรู้สึกดีใจมาก

หยุนโล๋ชวนก็รีบพูด “ยินดีกับพวกเจ้าด้วย”

อันหลิงหยุนหันมาทางฮูหยินใหญ่โค้งตัว “พวกข้าขอออกไปก่อน ฮูหยินใหญ่ไม่ต้องเกรงใจ”

“ขอบใจพระชายาเสียน ข้าจะพาชวนเอ๋อกลับ เรื่องที่ชวนเอ๋อตั้งครรภ์ คงต้องให้อ๋องตวนเข้าวังกราบทูล”

ฮูหยินใหญ่ลุกขึ้นสั่งการ พาหยุนโล๋ชวนกลับ อ๋องตวนกับกงชิงวี่เตรียมเข้าวัง

ตอนนี้สวีกงกงได้กลับถึงตำหนักจรุงจิตแจ้งข่าวสาร ฮ่องเต้ชิงหยู่ถาม “ฟื้นแล้วหรือ?”

“ฮ่องเต้ ข้าน้อยเห็นกับตา มันจะเท็จได้อย่างไร?”

ฮ่องเต้ชิงหยู่สูดลมหายใจลึก “อืม”

สวีกงกงมองอย่างระมัดระวัง แล้วก็ถอยออกไป

พระตำหนักเฉาเฟิ่งไห่กงกงก็กำลังกราบทูล

“แน่ใจว่าฟื้นแล้ว?”

หวางฮองไทเฮากำลังมองแผ่นมาร์คที่พึ่งโยนทิ้งด้วยความเครียด

ตั้งแต่สามวันใช้แผ่นมาร์คแผ่นหนึ่ง นางก็รู้สึกใบหน้าไม่ค่อยมีน้ำมีนวล

ไห่กงกงรีบพูด “ไม่เพียงแต่ฟื้นแล้ว สีหน้าก็ดูสดใสมาก

“ใช่หรือ?” สูดลมหายใจอย่างสบายใจ หวางฮองไทเฮาพูด “ฮ่องเต้ก็เหมือนกัน รีบร้อนอะไร นิสัยของอ๋องเสียน ถ้าเกิด

เรื่องขึ้นจริงๆ

ข้าก็ไม่สนใจเขาแล้ว”

“ไทเฮา วันนี้คนไปเยอะมาก คิดว่าพรุ่งนี้พระชายาเสียนคงเข้าวังมาคำนับแล้วล่ะ”

“คำนับนั้นมันไม่จำเป็นหรอก ฮ่องเต้ตอนนี้คงคิดเรื่องชายารองแล้วล่ะ ข้าเหนื่อยแล้วไปพักผ่อนก่อน ถ้าพระชายา

เสียนมา ค่อยให้นางมาคำนับข้า

“ได้” หวางฮองไทเฮาเข้านอน ไห่กงกงก็เดินออกไป

กงชิงวี่กับอ๋องตวนเข้าวัง สองคนไปทำธุระกันคนละทาง

กงชิงวี่ไปตำหนักเฉาเฟิ่ง อ๋องตวนไปวังฮั๋วหยาง

กงชิงวี่มาคนเดียว ไห่กงกงผิดหวังนิดหนึ่ง แล้วมองไปข้างหลังกงชิงวี่ มองไม่เห็นอันหลิงหยุนก็เลยถาม “พระชายาไม่มา

หรือ?”

“นางไม่สบาย ข้ามีเรื่องจะทูลเสด็จแม่ ไปซิ”

ไห่กงกงหันตัวเข้าไปทูล ในเวลาอันรวดเร็วก็เชิญกงชิงวี่เข้าไป

กงชิงวี่ถึงข้างใน ก็พูด “ลูกขอแสดงความยินดีกับเสด็จแม่”

หวางฮองไทเฮาขมวดคิ้ว พึ่งหลับ นึกว่าอันหลิงหยุนมา สุดท้ายคนที่มาคืออ๋องเสียน

“ยินดีเรื่องอะไร?” หวางฮองไทเฮาก้มหัวจัดระเบียบเสื้อผ้า แล้วนั่งลง