ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 260

บทที่260 อ๋องเสียนที่ว่างงาน

“ทูลเสด็จแม่ ด้วยความพยายามไม่หยุดยั้งของลูกในหนึ่งเดือนที่ผ่านมา อีกไม่นานท่านก็จะได้เป็นท่านย่าแล้ว”

หวางฮองไทเฮาตะลึง รีบเงยหัวมองกงชิงวี่ “เจ้าพยายามไม่หยุดยั้งอย่างไร?”

“ก็คือขยันทุกวัน” กงชิงวี่พูดด้วยความมั่นใจ ไห่กงกงมองอย่างระมัดระวัง

หวางฮองไทเฮาถาม “หมอจวนตรวจแล้วหรือ?”

“ตรวจแล้ว”

“นานแค่ไหน?”

“ผ่านมาระยะหนึ่งแล้ว รายละเอียดยังไม่ค่อยชัดเจน”

“เจ้านี่มีความพยายามจริงๆ นอนอยู่ในจวนเสียนเป็นเวลาหนึ่งเดือน หนึ่งเดือนนี้เจ้าไม่ว่างเลย ยังไม่อายคน ยังมีหน้าพูด

ออกมา ข้าหน้าแดงแทนเจ้าแล้ว!

ลูกต้องการสืบทอดสายเลือด ก็ต้องขยันหน่อย ยังดีที่สวรรค์เห็นใจ ในที่สุดก็มีจนได้”

ไห่กงกงนึกไม่ถึงอ๋องเสียนจะเป็นคนอย่างนี้ ไม่รู้จักอับอาย!

“เจ้าทำไมกระตือรือร้นอย่างนี้ ครั้งนี้บอกว่ามี ตอนนั้นบอกว่าไม่มี?”

“ตอนนั้นไม่มีจริงๆ”

สองแม่ลูกพูดไปพูดมา หวางฮองไทเฮาก็ยังไม่อยากเชื่อ มองไปทางไห่กงกง “พาหมอหลวงฮู๋ไปตรวจดู”

“ได้”

ไห่กงกงพาหมอหลวงฮู๋ไปจวนอ๋องเสียน ฮั๋วไท่เฟยก็ออกมาจากวังฮั๋วหยาง

อ๋องตวนก็ตามอยู่ข้างหลังไปตำหนักเฉาเฟิ่ง ฮั๋วไท่เฟยเห็นหวางฮองไทเฮาก็โค้งตัวคำนับ แล้วพูด “พี่สาว หยินเอ๋อมีแล้ว”

หวางฮองไทเฮาก็ไม่ตกใจ มองหน้าอ๋องเสียนแล้วนางก็สามารถเดาออกได้ มาชิงบอกก่อนเพื่อต้องการให้นางได้หน้า

หวางฮองไทเฮามองหน้าอ๋องเสียนอย่างมีเลศนัย ก็ถือว่ามีจิตสำนึก ก็ถือว่าชนะแล้ว

“อ๋องตวนทำไมไม่พูด ยังมีคนที่มาถึงก่อน?” หวางฮองไทเฮาก็ไม่เกรงใจ ใครเป็นฮองไทเฮากันแน่ ทุกอย่างต้องอยู่เหนือฮั๋ว

ไทเฟย

ลืมเรื่องอื่น ยศฐานะก็ยังอยู่

ฮั๋วไทเฟยเข้าใจอยู่แล้ว นางก็ไม่โกรธ เป็นเรื่องที่น่ายินดีมาก “ยินดีด้วยค่ะพี่สาว”

“ก็ยินดีกับเจ้าด้วย ในที่สุดก็สมดังปรารถนา ประเทศต้าเหลียง คงจะเริ่มเจริญขึ้นแล้ว ฮ่องเต้ทั้งสองวังก็ตั้งครรภ์ อ๋องเสียน

อ๋องตวนก็มีข่าวดีออกมา ช่างน่ายินดีเหลือเกิน”

“ใช่แล้ว!”

“รับคำสั่งข้า ให้หมอหลวงไป๋ไปตรวจชีพจรให้ชายารองหยุน”

หวางฮองไทเฮาสั่งเสร็จ หมอหลวงไป๋รีบออกจากตำหนัก ในเวลาอันรวดเร็วก็กลับจากจวนกั๋วกงมารายงาน

ตอนนี้หมอหลวงฮู๋ได้กลับเข้าวังแล้ว หมอหลวงสองคนได้นำข่าวกลับมา หวางฮองไทเฮาได้มอบเงินทองตอบแทนหนึ่งพัน

ชั่ง เป็นประวัติการณ์ครั้งแรกด้วย

สำหรับระยะเวลาตั้งครรภ์ของอันหลิงหยุน หมอหลวงฮู๋ตรวจไม่ออก แค่รู้ว่าเดือนกว่าไม่ถึงสองเดือน

สำหรับหมอหลวงไป๋ ชายารองหยุนเวลาจะน้อยกว่า เดือนกว่าไม่กี่วันเอง

หวางฮองไทเฮาพอใจมาก เพิ่มหนึ่งวันก็คือเพิ่มขึ้น

จากนั้นหวางฮองไทเฮาก็พูดถึงเรื่องพระชายาเอกกับพระชายารอง ก็ไม่ได้คำนึงถึงความรู้สึกอะไร ถ้าเด็กคลอดออกมา

จุนฉูฉูต้องสละตำแหน่งพระชายาเอก

อ๋องตวนอยากขอร้อง แต่ฮั๋วไทเฟยห้ามไว้ เรื่องนี้ก็เลยผ่านไป

กงชิงวี่กับกงชิงหยินออกจากวังพร้อมกัน คนของฮั๋วไทเฟยก็รีบออกจากวัง

หยุนโล๋ชวนสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นแม่นมเว่ย นางกำลังนอนอยู่บนเตียง คนในจวนกั๋วกงต่างพากันยุ่งและมีความสุข

“แม่นม” หยุนโล๋ชวนลุกจากเตียงมานั่ง แม่นมเว่ยได้โค้งคำนับกั๋วกงฮูหยินใหญ่ จากนั้นก็เข้าไปดูหยุนโล๋ชวน

“ข้าน้อยรับคำสั่งมาดูแลชายารอง ชายารองมีอะไรสั่งข้าน้อยมาเลย อีกอย่าง……ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปอาหารของชายา

รองต้องทำตามที่ข้าน้อยกำหนด ระยะเวลาไม่นาน สามเดือน”

“รบกวนแม่นมจริงๆ” ถึงแม้หยุนโล๋ชวนจะมีฐานะสูง แต่นางก็รู้มารยาท

แม่นมเว่ยชอบหยุนโล๋ชวนมาก ให้ความร่วมมือ และเข้าใจง่าย

คนในจวนกั๋วกงต่างให้ความร่วมมือกับแม่นมเว่ย แม่นมเว่ยได้พาสาวใช้มาสองคน สาวใช้สองคนรับใช้ดูแลอย่างเต็มที่ แม่

นมเว่ยก็รับผิดชอบควบคุมดูแล

จวนกั๋วกงจัดคนมาเยอะมาก เพื่อต้องการปกป้องหยุนโล๋ชวน

ที่อันหลิงหยุนเรียบง่ายกว่าเยอะ นอกจากเสื้อที่หวางฮองไทเฮามอบเป็นรางวัลให้ นอกนั้นก็ไม่ต้องการอะไร

อันหลิงหยุนรู้สึกสบายกว่า

วันต่อมา ฮ่องเต้มีราชโองการ ให้อันหลิงหยุนเข้าวังตรวจชีพจรทั้งสองวัง

อันหลิงหยุนดูราชโองการแล้วหมดหนทาง กงชิงวี่ออกมาจากข้างนอกเห็นนางกำลังดูราชโองการ เดินไปหยิบมาดู

เแล้วโยนลงเตียง “เขายังคิดออก ตอนนี้ร่างกายหยุนหลิงเป็นอย่างไรไม่ใช่ไม่รู้ ยังจะให้หยุนหลิงไป ทำไม?”

ผู้หญิงของเขามีค่า ผู้หญิงของข้าไม่มีค่าหรือ?”

อันหลิงหยุนรู้สึกไม่เห็นด้วย หันไปหยิบราชโองการมาดูอีกครั้ง เก็บไว้แล้วไปเปลี่ยนชุด

กงชิงวี่เดินตามไป และกอดนางจากด้านหลัง “ข้าไม่อนุญาตให้หลิงหยุนไป และไม่ต้องไป”

อันหลิงหยุนกุมมือกงชิงวี่ไว้แน่น นางไม่อยากไปอยู่แล้ว แต่ใครบอกให้นางต้องมาใช้ชีวิตอยู่ตรงนี้ อยากอยู่ตรงนี้ก็ต้อง

เรียนรู้การมีชีวิต ต้องรักษาชีวิตให้ได้ถึงจะอยู่ตรงนี้ได้

“ท่านอ๋องวางใจ ข้าจะไม่โง่อีกแล้ว!” อันหลิงหยุนเปลี่ยนชุด หันมามองกงชิงวี่ มองเห็นใบหน้าที่เป็นกังวลเขา อันหลิง

หยุนเหม่อลอยเล็กน้อย

นึกถึงตอนที่พึ่งมาตอนแรก ท่าทางเขาที่หยิ่งยโสชอบใช้อำนาจข่มคนอื่น ไม่เหมือนตอนนี้

“ท่านอ๋อง ข้าชอบท่านที่มีท่าทางหยิ่งใช้อำนาจข่มคนแบบนั้น ไม่เหมือนตอนนี้ขี้ขลาดหวาดกลัว รู้สึกไร้ความสามารถ”

อันหลิงหยุนคลายมือออก จงใจกระตุ้นอารมณ์เขา

กงชิงวี่หน้าเคร่งขรึม “ข้าไร้ความสามารถตอนไหน ข้ามีความสามารถอยู่แล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นท่านอ๋องกลัวอะไร? ท่านอ๋องอยู่ ใครกล้าทำร้ายข้า?”

อันหลิงหยุนหันหัวมามองเขา ดวงตาของกงชิงวี่เผยให้เห็นถึงความเย็นชา คิดทบทวน “ก็ดี ข้าก็ไม่ควรกังวลตลอด ก็ให้ข้า

ได้ปกป้องหลิงหยุน”

“อืม”

กงชิงวี่กุมมืออันหลิงหยุนแล้วดึงเข้าไปกอด มองอันหลิงหยุน “ข้ารู้ว่าหลิงหยุนเก่งมาก แต่ข้ามีระเบิด ข้าจะไปกลัวใคร?”

“……”อันหลิงหยุนตะลึง นิ่งไปสักพัก “ท่านอ๋อง เพื่อข้า ท่านจะไประเบิดตำหนักเลยหรือ? ท่านต้องรู้ในวังมีญาติของท่านอยู่”

“แล้วทำไม ถ้าพวกเขาไม่ให้ข้าสุขใจ ข้าก็ไม่ให้เขาสุขใจ ถึงไม่ระเบิดพวกเขา แต่ข้าก็ไม่ยอมง่ายๆ

“ท่านอ๋องจะแย่งชิงบัลลังก์หรือ?” อันหลิงหยุนถาม

กงชิงวี่เดินออกจากอันหลิงหยุน “ชื่อฮ่องเต้คำว่าหยู่หมายความว่าแสงสว่าง พระอาทิตย์อยู่ในที่สูง ความหมายคืออยู่ในที่

สูงส่ง บวกกับไฟ เพื่อให้มีความรุ่งโรจน์

ตอนที่ฮ่องเต้องค์ก่อนได้ตั้งชื่อ ก็ได้กำหนดสถานะเขาเรียบร้อย

แสดงให้เห็นถึงความรู้สึกในจิตใจของฮ่องเต้องค์ก่อน

ของข้าเหมือนว่างเปล่า เหมือนท่อนไม้ที่ใช้ทำขอบประตู ลิขิตไว้ไม่อาจทำอะไรได้ แต่ถ้ามีคนรื้อประตูออก ข้าก็เหมือน

ท่อนไม้ท่อนหนึ่ง ประโยชน์ของท่อนไม้คือทำให้จุดไฟได้ดี ความหมายคือ……ข้าก็อยู่ในห้องกับหลิงหยุนเหมือนหนอมไหม

น้ำแข็ง ไม่อยากคิดถึงใครก็ต้องจบชีวิตตัวเอง ชีวิตของข้าเกิดมาเพื่อเขา”

อันหลิงหยุนรู้สึกหดหู่ใจ “น่าจะแค่บังเอิญ เจ้าดูซิ ความหมายของชื่อเจ้าก็ดีเหมือนกัน กงชิงวี่ วี่คือราชาหยก”

กงชิงวี่หัวเราะ “หลิงหยุนต้องการปลอบใจข้า ข้าก็ต้องคิดอย่างนี้ อย่างไรข้าก็เป็นอ๋อง”

“……ท่านอ๋อง ท่าไม่ได้คิดมากนะ?”

“ไม่คิดมากหรอก ข้ากับอ๋องตวน ตอนที่แต่งตั้งตำแหน่ง ฮ่องเต้องค์ก่อนก็พูดแล้ว ข้าไม่เหมาะจะเป็นฮ่องเต้”

“……อ๊ะ”

อันหลิงหยุนอ้าปากค้าง “ท่านอ๋อง ตอนนั้นฮ่องเต้ยังอ่อนเยาว์ ท่านเป็นอ๋องฮ่องเต้องค์ก่อนบอกท่านไม่เหมาะสมเป็น

ฮ่องเต้? ตัดสินเร็วไปหรือเปล่า?”