ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 271

บทที่ 271 นั่นคือใคร

หลังจากพูดทุกอย่างจบ กงชิงวี่ก็เอ่ยถามขึ้นว่า: “มีอะไรอีกหรือไม่?”

อันหลิงหยุนมองใบหน้าของเขาที่ไม่แสดงออกถึงความแปลกใจเลยแม้แต่น้อย ครู่ใหญ่จึงดึงสติกลับมา: “ท่านรู้เรื่องทั้งหมดอย่างนั้นหรือ?”

ตอนนี้เองกงชิงวี่ถึงจะจัดแต่งเสื้อผ้า และลุกจากรถม้าขึ้นมานั่ง มองอันหลิงหยุนอย่างไม่ได้ตั้งใจนัก แล้วพูดว่า: “ข้าเองก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีคนอยู่ในวัง หากมีเรื่องสงสัยก็ต้องสืบให้รู้แน่”

“ท่านสะกดรอยตามข้า?”

“ปกป้องหยุนหยุนต่างหาก ถ้าหากข้าไม่ใส่ใจ ข้าก็คงไม่สนใจ และคงไม่สืบหาความจริงแล้ว

แต่ตั้งแต่หยุนหยุนยกเรื่องที่ฮองเฮาวางยาพิษขึ้นมาพูด ข้าก็เริ่มสืบหาความจริงแล้ว สืบไปสืบมาก็ได้รู้หลายสิ่ง ถือเป็นเรื่องปกติ”

อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่ก็รู้สึกนึกกลัวขึ้นมา ไม่เคยเจอคนที่จัดการได้ยากเช่นนี้มาก่อนเลย ไม่มีเรื่องที่เขาไม่รู้เลยจริงๆ

อันหลิงหยุนถาม: “ท่านมั่นใจตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าข้าไม่ใช่อันหลิงหยุน?”

“เรื่องนี้ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน นอกจากเรื่องนี้ เรื่องอื่นข้ารู้ทั้งหมด” กงชิงวี่เอามือช้อนคางของอันหลิงหยุนขึ้น

“ข้าชอบเวลาหยุนหยุนทำหน้าตาเบื่อหน่าย มองข้าแบบทำอะไรไม่ถูก ทำให้ข้ารู้สึกถึงความสำเร็จ”

“เช่นนั้น ท่านก็รู้ว่าฮองเฮาในท้องของฮองเฮา ไม่ได้มีเด็กจริงๆเช่นนั้นหรือ?” อันหลิงหยุนรู้สึกสับสนในจุดนี้ที่สุดว่าเขารู้ได้อย่างไร?

กงชิงวี่แสยะยิ้ม: “ทราบ”

อันหลิงหยุนรู้สึกอึดอัดใจเป็นที่สุด ไม่มีอะไรจะพูดอีก

อันหลิงหยุนไม่สามารถรู้สึกดีใจได้อีก

เมื่อปลีกตัวออกมาจากกงชิงวี่ อันหลิงหยุนนอนลง มีท่าทีที่ค่อนข้างไร้ยางอายแบบเด็กๆ กงชิงวี่ให้นางนอนลงบนตัก เช่นนี้เขาเองก็รู้สึกสบาย

ทั้งสองไม่พูดไม่จา มองสบตากันเป็นครั้งคราว

อันหลิงหยุนถามอย่างหดหู่: “ในเมื่อท่านรู้ทุกอย่าง แล้วทำไมจึงไม่ระวัง?”

“ข้ารู้ก็เพียงแต่เรื่องที่ข้าเห็นอยู่ตรงหน้าเท่านั้น ส่วนคนที่คอยหลบอยู่เบื้องหลังเหล่านั้น ข้าไม่ค่อยชัดเจนนัก ดังนั้นข้าจึงอยากให้หยุนหยุนคิด

“มิน่าล่ะ เช่นนั้นท่านอ๋องทรงสงสัยอ๋องทั้งแปดท่านหรือไม่เพคะ?”

“เสียดายที่ไม่นานข้าก็ต้องลงจากตำแหน่งแล้ว มิเช่นนั้น ก็ยังพอจะจับอีกหลายคนมาสอบถามได้”

“จะจับคนเพิ่มอีกหรือ?”

“วิธีการของข้าก็คือจับ หากไม่จับจะสอบสวนได้อย่างไร?”

อันหลิงหยุนหมดคำจะพูดแล้ว ค่อยๆพิงตัวลงแล้วหลับไป

กงชิงวี่เห็นว่านางหลับแล้ว จึงพิงในรถม้าเพื่อพักผ่อน

ตอนนี้อ๋องตวนกำลังพาจุนฉูฉูเข้าไปเยี่ยมหยุนโล๋ชวนที่กำลังนอนรักษาตัวอยู่ในตำหนักกั๋วกง

ตั้งแต่ที่หยุนโล๋ชวนกินยาอาการแพ้ทองเข้าไป ร่างกายก็ดีขึ้นมาก สามารถกินได้ทุกอย่าง โดยไม่อาเจียนแล้ว

แม่นมเว่ยดีใจเป็นอย่างมาก ถือว่าแก้ไขเรื่องใหญ่ไปได้เรื่องหนึ่งเลยทีเดียว

และเป็นเพราะเรื่องนี้ หลายวันมานี้ฮั๋วไท่เฟยจึงปฏิบัติต่อจุนฉูฉูค่อนข้างดี

โดยเฉพาะเมื่อรู้ว่าเรื่องทั้งหมดไม่ใช่จุนฉูฉูเป็นผู้ก่อขึ้น ก็ได้กล่าวชมเชยจุนฉูฉูไปหลายคำ

“ที่ผ่านมาเป็นเพราะพี่ไม่ดีเอง ข้าว่าเจ้ากลับไปเถอะ แล้วพี่จะดูแลเจ้าเป็นอย่างดีแน่นอน เรื่องเช่นนั้นจะไม่มีทางเกิดขึ้นอีก พระชายารองให้โอกาสพี่ได้ชดเชยอีกครั้งเถิด”

แม่นมเว่ยยืนเป็นเพื่อนอยู่ข้างๆ เหมือนกับเสือที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าเตียง อย่าว่าแต่จุนฉูฉูเลย แม้แต่หยุนโล๋ชวนเองก็กลัว

“แม่นม ท่านเห็นว่าอย่างไร?” หยุนโล๋ชวนเองก็ไม่กล้าตัดสินใจ ร่างกายของนางจำเป็นต้องมีคนดูแล แม่นมเว่ยเป็นผู้จัดการเรื่องทุกอย่างให้นางทั้งหมด ตอนนี้แม้แต่มีคนมาเยี่ยมก็ต้องได้รับอนุญาตจากนางก่อน นางจะพูดอะไรก็ต้องคอยถามแม่นมเว่ยก่อน

แม่นมเว่ยคิดอยู่ครู่หนึ่ง: “เรื่องนี้ต้องได้รับความเห็นชอบจากไท่เฟย แต่ว่าอันที่จริงแล้ว ตำหนักกั๋วกงเองก็ไม่ค่อยสะดวกนักเพคะ”