ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 28

บทที่28ต้านทานศัตรู

“จงหุบปาก”

ศักดิ์ศรีของกงชิงวี่ไม่อนุญาตผู้หญิงตนหนึ่งมาปกป้องเขาเขาคลำหมอนมรกตที่วางอยู่ข้างกายด้านบนประดับด้วยลูกปัดหยกเขาให้มือดังเส้นด้ายให้ขาดจากนั้นจึงคว้าลูกปักมรกตเอาไว้

ผู้ที่เข้ามามีสี่หรือห้าคนล้วนแต่แต่งตัวด้วยชุดสีดำรัตติกาลใบหน้าถูกปกปิดเอาไว้

ดวงตาของอันหลิงหยุนเปล่งประกายนางหยิบเข็มเงินสองสามเล่มออกมาจากร่าง"ช่างจริงๆเลยถนนสู่สวรรค์มีเหตุใดจึงไม่รู้จักเดินดึงดันจะบุกเข้าประตูนรกเสียแทนเข้ามาพร้อมกันเถอะ”

อันหลิงหยุนสังเกตแล้วเรียบร้อยคนสี่หรือห้าคนนางยังคงสามารถรับมือได้นางแค่เกรงว่าบนหลังคายังมีใครลงมาอีก

ผู้ที่เข้ามาบนร่างกายล้วนเต็มไปด้วยรอยเลือดในมือถือดาบใบหน้ายังมีหยดเลือดไหลลงมา

อันหลิงหยุนหายใจเบาๆและเดินไปเข้าไปหาอีกฝ่ายสองก้าวตราบใดที่เขาไม่เป็นวิชาตัวเบาการรับมือกับพวกเขาล้วนไม่ใช่เรื่องยากอะไรคนสมัยโบราณก็สามารถเขียนวิชาตัวเบาแมวสามขาขึ้นมาได้สามารถทำงานเบาได้ก็ไม่น่าจะมีปัญหาในการจัดการกับพวกเขาคนโบราณยังเขียนกังฟูของแมวสามขาการแสดงในทีวีนั้นยอดเยี่ยมก็จริงแต่ตามบันทึกทางประวัติศาสตร์แล้วผู้ที่สามารถต่อสู้ได้ดีล้วนเกิดจากการมีร่างกายที่แข็งแรงสมบูรณ์สำหรับการบินไปบินมาพวกนั้นล้วนสมควรเป็นเรื่องเหลวไหลทั้งสิ้น

ชายทั้งห้าเหลือบมองกันชายตรงกลางยกมือขึ้นแล้วสะบัดไปทางด้านหน้าชายทั้งห้าแยกจากกันทันทีสอนคนในนั้นรีบพุ่งเข้ามาด้วยความรวดเร็วอันหลิงหยุดสะบัดเข็มสองเล่มออกไปในครั้งเดียวพออีกฝ่ายหลบไปนางก็หันตัวไปรับมืออีกคนอีกฝ่ายหลบหนีไปเช่นกันแต่คนที่อยู่ข้างหลังกลับทรุดตัวลงกับพื้นผู้ที่ยังยืนอยู่ทั้งสามคนตะลึงนิ่งไปก่อนจะรีบบุกเข้าใส่อันหลิงหยุนพร้อมๆกัน

อันหลิงหยุนรีบหันตัวเข้ารับมือทันทีแต่นางกลับช้าไปก้าวหนึ่งหนึ่งในนั้นเข้าประชิดนางด้วยความรวดเร็วก่อนจะบีบคอนางเอาไว้อันหลิงหยุนหยุดลงดวงตาของคนชุดดำเปล่งประกายเกลียดชังและสะบัดมือเบาๆคนที่เหลือทั้งสองคนจึงพุ่งเข้าไปหากงชิงวี่

แต่ในเวลานั้นเองชายชุดดำที่รับคำสั่งก็ก้าวถอยหลังและชะงักไปจากนั้นจึงมองดูมือของตนด้วยความตื่นตะลึง

อันหลิงหยุนหันกลับมาแล้วยิงเข็มเงินสองเล่นออกไปจากนั้นทั้งสองคนที่กำลังหันหลังให้เธอก็ล้มลงไปกับพื้นทันที

นางไม่มีเวลาหันไปดูผู้ที่ถูกวางยาพิษและหันมารับมือกับคนอีกผู้หนึ่งอย่างรวดเร็วจนกระทั่งเมื่อเธอขยับไปข้างหน้าอีกฝ่ายก็กำลังกวาดดาบลงไปกงชิงวี่มองเห็นแต่ไม่สามารถขยับได้เขาเพิ่งจะลุกขึ้นมาร่างกายเดิมยังไม่ฟื้นฟูตอนที่ลุกขึ้นมาก็ใช้พลังงานที่มีอยู่ไปอย่างมากมายดังนั้นในเวลานี้จึงได้แต่ตัวแข็งค้างเลือดหยดลงมาเป็นจำนวนไม่น้อยเนื่องจากบาดแผลที่เปิดขึ้นอีกครั้ง

อันหลิงหยุนไม่มีเวลาคิดอีกต่อไปนางจับข้อมือของคู่ต่อสู้เอาไว้อีกฝ่ายหันกลับมาและตวัดดาบใส่นางในขณะที่ดาบกำลังจะฟันใส่ร่างของเธอนางก็รีบหลบเลี่ยงทันทีดาบตลัดผ่านแขนของนางไปอันหลิงหยุนถอยฉากมาสองก้าวจากนั้นจึงมองแขวนของตนเลือดสีดำปรากฏขึ้นมาบนแขนของนาง

“มีพิษ?”

หน้าผากของนากมีเหงื่อออกอันหลิงหยุนยืนอย่างไม่มั่นคงขึ้นมาเล็กน้อย

“สมควรตาย!”

กงชิงวี่ลุกขึ้นจากเตียงในทันทีลูกปัดหยกในมือของเขาพุ่งออกมาพร้อมกับพละกำลังทั้งหมดของเขาชายชุดดำถูกลูกปัดหยกโจมตีจากด้านหลังพริบตาก็ล้มลงไปอยู่ที่พื้นพร้อมดวงตาที่เบิ่งกว้าง

กงชิงวี่ลุกขึ้นยืนดวงตาสองข้างมองดูอันหลิงหยุนด้วยความโมโห“โง่งม!”

อันหลิงหยุนขมวดคิ้วลึกและกะพริบตา"ข้าถูกวางยาแล้ว!"

หาได้ยากอย่างยิ่ง!

นางเป็นถึงเทพขจัดยาพิษ!

“ใครก็ได้มานี่!”กงชิงวี่ตะโกนเสียงดังก้อง

แต่ด้านนอกกลับมีแค่เสียงลมเท่านั้นไม่มีผู้ใดตอบรับ

อันหลิงหยุนหายใจหนักขึ้นเปลือกตาก็รู้สึกหนักขึ้นมาเช่นกันภายในร่างกายคล้ายกับมีบางอย่างกำลังเผาไหม้นี่คือปฏิกิริยาต่อพิษอันหลิงหยุนรู้ดีกว่าคนอื่น

หลังจากก้าวไปอย่างยากลำบากทันใดนั้นหลิงหยุนก็เงยหน้าขึ้นไปมองไม่รู้ว่าร่างกายของตนเองเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนนางวิ่งเข้าไปหากงชิงวี่ด้วยความรวดเร็วกงชิงวี่ตกตะลึงแต่กว่าเขาจะค้นพบมันก็สายเกินไปชายชุดดำผู้นั้นตวัดดาบลงมาอันหลิงหยุนป้องกันศัตรูและหยุดดาบลงด้วยร่างกายของตน

ขณะที่ร่างกายทรุดลงอันหลิงหยุนรู้สึกว่าตัวเธอกำลังถูกดึงออกไปราวเหมือนกับว่าวิญญาณของนางกำลังถูกดึงออกจากร่างกาย

“อันหลิงหยุน!”

กงชิงวี่ตะโกนเรียกอันหลิงหยุนด้วยความโกรธก่อนที่ดวงตาของอันหลิงหยุนจะปิดลงและหลับไปเป็นที่เรียบร้อย

กงชิงวี่กอดอันหลิงหยุนเอาไว้ในอ้อมแขนลูกปัดหยกในมือแหลกสลายกลายเป็นผุยผงเขาเงยหน้าขึ้นมาดูชายชุดดำด้วยสายตาอันคมปลาบร่างกายเต็มประด้วยรัศมีอันเยียบเย็นจนทำให้จิตใจของคนต้องสั่นแขวน

ชายชุดดำกำลังจะโจมตีครั้งสุดท้ายแต่ประตูด้านนอกก็มีเสียงดังวุ่นวายขึ้นนางหันกลับไปดูไม่มีเวลาให้คิดชักช้าอีกต่อไปจากนั้นจึงรีบหลบหนีไปอย่างรวดเร็ว

กงชิงวี่พยายามใช้แรงที่มีกอดอันหลิงหยุนเอาไว้แต่ตัวเข้าเองก็ไร้เรี่ยวแรงแล้วเช่นกัน

ฟุบคนล้มลงไปอยู่กับพื้นพร้อมกับอันหลิงหยุนที่สลบอยู่ในอ้อมกอด

เขาหลับตาลงดึงมือกลับมาจากนั้นจึงค่อยปล่อยลง