ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 29

บทที่29บุรุษสตรีไร้ครอบครัว

หมอหลวงตัวสั่นเทาน้ำตาที่เพิ่งเก็บกลับไปได้ของอันจือซานเริ่มหลั่งรินออกมาอีกครั้ง

“หยุนหยุนอย่าทำให้พ่อกลัว!"

อันจือซานกอดอันหลิงหยุนเอาไว้แต่ไร้เสียงตอบรับใดๆจากนางร่างกายของนางอ่อนยวบราวกับไร้กระดูกอันจือซานโอบนางไว้แล้วร้องไห้“หยุนหยุนพ่อก็ไม่อยู่แล้วเช่นกัน”

มือของกงชิงวี่กำขึ้นความรู้สึกวุ่นวายในใจเกิดขึ้นอย่างหาที่มาไม่ได้“นางเป็นอะไรไป?”

หมอหลวงรีบเอ่ยตอบ“พระชายาถูกยาพิษเสียชีวิตแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

หมอหลวงคิดไปเอาเองว่าเวลานี้เสียนอ๋องเป็นผู้ที่ปกป้องเขาได้

กงชิงวี่มองเขา"นี่เจ้ากำลังล้อเล่นกับข้า?”

“ท่านอ๋องเสียนพระชายาเสียนถูกวางยาพิษข้าน้อยตรวจสอบแล้ว!”

หัวใจของกงชิงวี่กระตุก"ตรวจสอบดูอีกครั้ง!"

อันจือซานอุ้มบุตรีของตนเอาไว้และลุกขึ้น"หยุนหยุนกลับบ้านพ่อจะพาเจ้ากลับบ้าน"

ขณะที่เดินไปก็ร้องไห้ไปเขาไร้แล้วซึ่งความรัก

รองแม่ทัพเดินตามหลังของเขาออกจากวังไป

กงชิงวี่พยายามห้ามเอาไว้อย่างยากลำบากดวงตาของเขาหดลงจ้องดูอันหลิงหยุนที่ถูกพาตัวไปคิดอยากเอ่ยปากแต่ก็ไร้ซึ่งกำลังทำได้เพียงมองดูคนถูกพาตัวไป

อันหลิงหยุนถูกนำตัวออกจากวังฮ่องเต้ชิงหยู่เดินออกมาจากพระตำหนักจรุงจิตมองเห็นอันจือซานก็เรียกเขาเอาไว้“จือซาน”

อันจือซานหยุดลงเขาหันไปดูฮ่องเต้ชิงหยู่แต่กลับไม่เอ่ยพูดอะไรเวลานี้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยน้ำตาดูไม่คล้ายกับแม่ทัพฮู่กั๋วเลยสักนิดเขามองดูบุตรีที่อยู่ในอ้อมกอดของตนก่อนจะหมุนตัวจากไป

“จือซานข้าไม่ได้ตั้งใจ”

ฮ่องเต้ชิงหยู่พูดขึ้นจากด้านหลังแต่อันจือซานกลับจากไปอย่างรวดเร็วโดยไม่หยุดฝีเท้าลงแต่อย่างใด

ผู้ติดตามเขาด้านหลังก็จากไปด้วยเช่นกัน

เสิ่นหยุนชูฮองเฮาเอ่ยถามด้วยความกังวล“ฝ่าบาทดูแล้วแม่ทัพอันเสียใจอย่างยิ่ง?”

“ล้วนเป็นความผิดของข้าทั้งหมดข้าไม่มีคำอธิบายใดๆรีบไปดูเสียนอ๋อง”

“ฝ่าบาทหม่อมฉันมีความผิด!"

ฮองเฮาคุกเข่าลง

ฮ่องเต้ชิงหยู่หันไปมองและโน้มตัวประคองเสิ่นหยุนชูขึ้นมา“เป็นข้าที่ไร้ความสามารถทำร้ายคนมากมายท่านเสินเฉิงเสี้ยงแค่ทำตามหน้าที่เท่านั้น”

“แต่ฝ่าบาทหม่อมฉันคอยเฝ้าดูเสียนอ๋องเติบโตมาเขาจะทำเช่นนั้นได้อย่างไรกันเขาจงรักภักดีกับฝ่าบาทมาตลอดไม่เคยเป็นอื่น”

เสิ่นหยุนชูเงยหน้าขึ้นมองและร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

เกรงว่าเรื่องนี้คงไม่มีทางจบลงด้วยดีสุดท้ายแล้วเรื่องนี้จะต้องทำร้ายท่านพ่อ

แม้ว่าจะมีหลักฐานพยานบุคคลและวัตถุมารวมกันแต่เธอก็คิดไม่ตกอยู่ดีว่าเหตุใดท่านพ่อจึงค้นพบมันได้ทั้งเรื่องทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเสียนอ๋องที่ลงมือ

ฮ่องเต้ชิงหยู่ประคองเสิ่นหยุนชูให้ลุกขึ้น“ลุกขึ้นเถอะข้าก้มจนเมื่อยแล้ว”

เสิ่นหยุนชูทำได้แค่ลุกขึ้นมาฮ่องเต้ชิงหยู่มองไปยังตำหนักบรรทมรองแต่กลับไม่ได้ก้าวเข้าไป

“ข้าเหนื่อยแล้วข้าไปยังตำหนักจรุงจิตพักก่อนฮองเฮาไปดูเถอะอย่างไรเสียฮองเฮาก็เฝ้าดูเขาเติบใหญ่มาอ๋องเสียนกับฮองเฮาย่อมต้องมีสายสัมพันธ์ที่ไม่เหมือนกัน”พูดจบฮ่องเต้ชิงหยู่ก็จากไปไม่แม้แต่เหลือบหันมามอง

ในเวลานี้เสิ่นหยุนชูฮองเฮาสั่นสะท้านไปเล็กน้อยเคียงข้างท่านดั่งเคียงข้างเสือสุดท้ายแล้วในใจของฮ่องเต้เป็นเรื่องจริงดั่งเช่นที่คนทั้งใต้หล้าพูดกันหรือไร้ซึ่งความปรานี

เสียนอ๋องเป็นคนที่เขารักเมตตามากที่สุดแต่ตอนนี้เขากลับเดินจากไปได้อย่างเด็ดขาดเช่นนี้

แล้วนางล่ะ?

จู่ๆเสิ่นหยุนชูก็รู้สึกว่าช่างน่าขันแล้วเธอจะนับว่าเป็นอะไรกัน

อันหลิงหยุนถูกวางลงบนรถม้าแม่ทัพอันกอดนางเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยไม่ว่าใครจะพูดอย่างไรก็ไร้ประโยชน์

รถม้ารีบร้อนกลับมายังจวรน้ำตาของท่านแม่ทัพอันหลั่งไหลออกมาราวกับหยาดฝนเขากอดอันหลิงหยุนร้องไห้ไม่หยุด

อันหลิงหยุนฟื้นตื่นขึ้นอย่างช้าๆดวงตาลืมขึ้นและเอ่ย“ท่านพ่อ”