ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 285

บทที่ 285 สังหารสิ้นกองทัพนับหมื่นนับพัน

กงชิงวี่ได้ยินว่าหนึ่งครอก ก็ผุดลุกจากเตียงขึ้นมานั่งในชั่วพริบตาทันที: "อะไรนะ?"

อันที่จริงแล้วหลิงหยุนถูกหยอกเย้าจนรู้สึกร้อนเร่าไปแล้ว ขาข้างหนึ่งตวัดพันเกี่ยวเอวของกงชิงวี่เอาไว้ เวลานี้ นางไม่อาจไม่ผ่อนคลายอารมณ์ตนเองลง จึงดึงผ้าห่มมาคลุมกายไว้ลวกๆ

"ป๋ายสู้สู้พูดเช่นนี้เพคะ" แท้ที่จริงแล้วอันหลิงหยุนก็ไม่อยากจะเชื่อ จนถึงตอนนี้ ราวกับว่าครรภ์ของนางดูอย่างไร ก็ไม่เหมือนมีเป็นครอกแทนที่จะมีเพียงหนึ่งเลยจริงๆ

กงชิงวี่ก็สงสัยเช่นกัน: "หรือว่านางจะพูดจาเรื่อยเปื่อยหลอกลวงเจ้า?"

อันหลิงหยุนส่ายหน้า: "ข้าดูแล้วเหมือนไม่ใช่ แต่ก็ไม่แน่ใจเพคะ"

อันหลิงหยุนมองคนได้ทะลุปรุโปร่งไม่น้อย เพราะนางได้เริ่มศึกษาวิจัยด้านนี้มาแล้ว แต่กับป๋ายสู้สู้นั้นนางมองไม่ออก ดวงตาทั้งสองข้างของนาง ช่างมองได้ทะลุเรื่องราวทั้งหลายอย่างละเอียดถี่ถ้วนเหลือเกิน เหมือนกับว่า นางมองไม่เห็นความขุ่นมัวใด ๆ ภายในดวงตาคู่นั้นแม้แต่น้อย

ต่อให้ปราศจากความขุ่นมัว ก็ไม่อาจตัดสินได้ว่าคน ๆ นี้ท้ายที่สุดแล้ว มีกี่สิ่งที่เก็บงำซ่อนเร้นอยู่ภายในใจ อันหลิงหยุนก็หาใช่เทพเซียนไม่ สุดท้ายก็ยังมีเรื่องราวอีกมากมาย ที่นางไม่อาจมองทะลุได้เช่นกัน

ความใสสะอาดของ ป๋ายสู้สู้คือสิ่งที่นางมองไม่ทะลุ

กงชิงวี่เริ่มกังวลเมื่อได้ยินสิ่งที่อันหลิงหยุนพูด จึงลุกขึ้นสวมเสื้อผ้า: "ให้หมอจวนโจวมาตรวจดูสักหน่อยเถอะ"

อันหลิงหยุนลุกขึ้นเอ่ยเรียกเขา: "ความสามารถของหมอจวนโจวมีจำกัด ให้เขามาก็ไม่มีประโยชน์ ตัวข้าเองยังตรวจหาไม่พบ กับหมอจวนโจวยิ่งไม่ต้องคิดแล้ว"

กงชิงวี่หันกลับมา: "เช่นนั้นสรุปว่ามีกี่คนกันแน่?"

ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรกัน ข้ารู้แค่ว่าตั้งครรภ์แล้ว เรื่องที่ว่ากี่คนนั้นข้าไม่แน่ใจ แต่ข้าคิดว่ามีเพียงคนเดียว ทำไมป๋ายสู้สู้ตรวจแล้วบอกว่ามีเป็นครอกเลยก็ไม่รู้!? "

“ครอกหนึ่งเลย?”

กงชิงวี่เพิ่งได้ยินเมื่อครู่ว่าไม่ใช่แค่คนเดียว คราวนี้ได้ยินอันหลิงหยุนพูดว่าเป็นครอก เขารีบเดินกลับมานั่งลงแล้วถามว่า "ครอกหนึ่ง?"

อันหลิงหยุนเองก็งุนงงอยู่เล็กน้อย: "ว่าตามหลักการและเหตุผลแล้ว ทางโน้นมีปรากฏการณ์คลอดครั้งละสี่หรือห้าอยู่เหมือนกัน แต่ก็เป็นอะไรที่ยากลำบากมาก ทางนี้พอจะมีการคลอดครั้งละมากๆหรือไม่เพคะ? หรือว่าสองคนอะไรแบบนี้?"

"มากที่สุดสองคน" กงชิงวี่เคยเห็นฝาแฝดมาบ้าง อีกทั้งพวกเขาก็ดูไม่เลวเลยทีเดียว

อันหลิงหยุนถามว่า: “แล้วถ้าสามคนล่ะเพคะ?”

“ ข้ายังไม่เคยได้ยินเรื่องเช่นนี้มาก่อน”

กงชิงวี่จ้องไปที่ท้องของอันหลิงหยุนด้วยความแปลกใจ: "หากว่ามีสองคน เจ้าสามารถดูออกได้เช่นนั้นหรือ?”

“ ข้าสมควรจะดูออกได้ แต่ปัญหาตอนนี้คือ น้อยที่สุดสามคน หากแม้มากกว่านั้น ไม่ใช่ว่าต้องเป็นครอกแล้วหรอกหรือเพคะ?”

“แต่ท่านอ๋อง เดิมทีการที่ผู้หญิงคลอดลูก เป็นเรื่องที่อันตรายอย่างยิ่ง สำหรับพวกเราทางโน้นยังดี เพราะหากมารดาไม่ไหว เรายังสามารถผ่าคลอดออกมาได้

แต่ทักษะด้านการแพทย์ของที่นี่ง่ายๆ หยาบๆเช่นนี้ ข้ากลัวว่าหากเกิดเรื่อง ประการแรก ไม่สามารถอดทนจนผ่านพ้นถึงช่วงคลอดได้ ประการที่สอง ไม่เคยมีใครทำคลอดทารกมากขนาดนี้มาก่อน มันอันตรายเกินไป"

หัวใจของกงชิงวี่สั่นสะท้าน: "เช่นนั้นควรทำเช่นไรดี?"

“ข้าเองก็ไม่รู้เพคะ”

อันหลิงหยุนมองไปที่ท้องของตน พลางสัมผัสมัน: "ทำไมข้าถึงไม่รู้สึกว่ามีมากขนาดนั้นกันนะ? หรือป๋ายสู้สู้หลอกข้า?"

คิ้วดาบของกงชิงวี่บิดเบี้ยว สีหน้าเคร่งขรึม มีบุตร ธิดาเข้ามาในชีวิตนับเป็นเรื่องดี แต่เขาก็กังวลว่า อันหลิงหยุนจะเกิดเรื่อง

อันหลิงหยุนเหลือบมองเขา: "ไปพักผ่อนก่อนเถอะเพคะ พรุ่งนี้ข้ายังต้องไปพบป๋ายสู้สู้ ยังมีอีกหลายเรื่องที่ข้าต้องการให้นางช่วย และตัวข้าเองก็อยากช่วยนาง"

อันหลิงหยุนนอนกลับลงไป กงชิงวี่ในยามนี้ไม่คิดถึงอะไรทั้งสิ้น คิดถึงเพียงเด็กในท้องของอันหลิงหยุนเท่านั้น

เขานอนลงโดยไม่อาจสงบจิตใจได้ โอบกอดอันหลิงหยุนพลางถอนหายใจ: "ข้าไม่อยากสูญเสียหยุนหยุนไป แต่ข้าก็ตัดใจจากพวกเขาไม่ได้เช่นกัน พวกเจ้าทั้งหมดคือดวงใจของข้า"

อันหลิงหยุนกุมมือของกงชิงวี่แน่น: "ท่านอ๋อง ข้าสบายดีเพคะ ท่านอย่าได้กังวลมากถึงเพียงนั้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องคนหรือเรื่องที่เกิดทั้งหมด ย่อมต้องมีทางออกเสมอ"

"แต่ ... " กงชิงวี่ยังต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกอันหลิงหยุนหยุดไว้

"ท่านอ๋อง ท่านสมควรพักผ่อนก่อน มีเรื่องใดรอให้ถึงพรุ่งนี้แล้วค่อยคุยกันเพคะ"

อันหลิงหยุนรู้ว่าเขากังวล ดังนั้นจึงต้องสงบจิตใจให้เย็นลงมาก่อน

แต่คืนนี้ กงชิงวี่นอนหลับไม่สนิทเสียแล้ว เขาฝันว่าต่อสู้ รบรา ฆ่าสังหารกองทหารและม้านับพันนับหมื่นด้วยตัวคนเดียว เบื้องหน้ามีโลหิตหลั่งไหลเจิ่งนองราวแม่น้ำเลือด เขาถือดาบยาวในมือ โลหิตแดงฉานหยาดหยดจากร่างไม่หยุดยั้ง เขาจ้องมองไปยังกองศพที่เกลื่อนกลาดเต็มสองตา พลันสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความประหวั่นพรั่นพรึง

อันหลิงหยุนรู้สึกว่าคนข้างกายนางตื่นแล้ว นางจึงตื่นขึ้นมาด้วย