ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 286

บทที่ 286 ป๋ายสู้สู้พบเจอชายชั่วช้าสารเลว

ระหว่างทางไปจวนอ๋องจวิ้นเสี้ยว อันหลิงหยุนได้ถามเรื่องราวบางส่วน เกี่ยวกับอ๋องจวิ้นเสี้ยว กงชิงวี่รู้มากกว่าคนธรรมดาทั่วไปจริงๆ

ก่อนหน้านี้อันหลิงหยุนเคยถามอาหยู่ และได้ฟังจากคนในจวนมาบ้าง แต่พวกเขาก็รู้เรื่องนี้แบบคลุมเครือไม่ชัดเจน ไม่ได้รู้เรื่องของอ๋องจวิ้นเสี้ยวกับป๋ายสู้สู้มากนัก

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่ออันหลิงหยุนเอ่ยถึงเรื่องของป๋ายสู้สู้ พ่อบ้านก็จะบอกเพียงว่าตระกูลของนางเป็นพหูสูตรที่มีความรู้ลึกซึ้งและกว้างขวาง ทว่ามีเพียงไม่กี่คน ที่รู้เกี่ยวกับตัวตนของนางเหตุผลพื้นฐานก็เพราะป๋ายสู้สู้อยู่แต่ในตระกูลป๋ายมาตลอด จนกระทั่งนางได้แต่งเข้าจวนอ๋องจวิ้นเสี้ยวก่อนหน้านั้น นางไม่เป็นที่รู้จักในเมืองหลวงอีกทั้งไม่มีใครเคยได้ยินเรื่องของนางมาก่อน

หลังจากแต่งให้อ๋องจวิ้นเสี้ยวแล้ว จึงค่อยมีคนรู้เกี่ยวกับการดำรงอยู่ของป๋ายสู้สู้

สิ่งที่พ่อบ้านรู้ทั้งหมดมีเพียง ตระกูลของป๋ายสู้สู้มีความรู้ที่ลึกซึ้ง แต่งให้อ๋องจวิ้นเสี้ยว เป็นที่อิจฉาของหญิงสาวนับไม่ถ้วน ท้ายที่สุดขึ้นเป็นพระชายาอ๋องจวิ้นเสี้ยว แตกต่างจากคนธรรมดาทั่วไป

แต่ที่กงชิงวี่พูดมานั้น ชาติกำเนิดมารดาของป๋ายสู้สู้ ก็นับว่าดีทีเดียว นางเป็นคนในยุทธภพ ตอนที่นางแต่งเข้าตระกูลป๋าย ถึงกับสร้างความฮือฮาไปทั่วทั้งเมืองหลวง

เพียงแต่มารดาของป๋ายสู้สู้เป็นคนงามผู้มีชะตาอาภัพ หลังจากแต่งงานได้เพียงสามปีร่างกายของนางอ่อนแอลงทุกวัน ในวันหนึ่งจึงจากไป เหลือทิ้งไว้เพียงป๋ายสู้สู้คนเดียวอยู่ในตระกูลป๋าย

แต่ในตระกูลคนร่ำรวยใหญ่โต เป็นไปไม่ได้ที่จะมีภรรยาเพียงคนเดียว ก่อนที่มารดาของป๋ายสู้สู้จะเสียชีวิตลง ฮูหยินรองก็ได้แต่งเข้ามา ทั้งยังได้ให้กำเนิดบุตรชาย บุตรสาวให้กับบิดาของป๋ายสู้สู้บุตรสร้างความมั่นคงให้มารดา บวกกับในจวน ฮูหยินใหญ่ร่างกายอ่อนแอลงทุกวัน ฮูหยินรองจึงอยู่ในตำแหน่งที่ยึดครองอำนาจทั้งหมดไว้แต่เพียงผู้เดียว

รอจนกระทั่งมารดาของป๋ายสู้สู้จากไป ฮูหยินรอง จึงได้เริ่มเข้ามาดูแลเรื่องราวน้อยใหญ่ทั้งหลายในจวน

ป๋ายสู้สู้ตั้งแต่ยังเล็ก ก็ไม่ใด้เป็นคนที่บิดารักใคร่พอใจ จึงถูกส่งตัวไปที่จวนหลัง มอบให้แม่เฒ่าที่มีปัญหาด้านสายตาเป็นคนดูแล

พูดถึงตรงนี้ อันหลิงหยุนอดโกรธไม่ได้: "น่าโมโหนัก เห็นอยู่ชัดๆ ว่านางถูกใครบางคนทำร้ายจนถึงแก่ชีวิต คิดดูดีๆ มารดาของป๋ายสู้สู้ มีฝีมือความชำนาญพิเศษล้ำเลิศ ทักษะทางการแพทย์ก็ยอดเยี่ยมแต่ตระกูลป๋ายเป็นถึงตระกูลหมอเทวดา คงใช้ความพยายามอย่างหนักเพื่อหลอกให้นางยอมแต่งเข้ามา หลังแต่งเข้าตระกูลแล้วจึงหลอกล่อ ล้วงเอาศาสตร์วิชาความรู้ทั้งหมดของนางไป”

“ในเวลานั้น มารดาของป๋ายสู้สู้ก็ไม่มีประโยชน์อีกต่อไป ดังนั้นจึงต้องกำจัดทิ้งโดยเร็ว หากปล่อยไว้ เขารู้สึกว่าในอนาคต อาจมีปัญหาที่ยากจะจบลงด้วยดีตามมาได้”

“เวลาผู้ชายต้องการจะฆ่าผู้หญิงที่รักเขาสักคน ช่างเป็นเรื่องที่จัดการได้ง่ายดายอย่างมาก

ที่น่ารังเกียจที่สุดคือ หลังจากฆ่าหญิงสาวผู้น่าสงสารแล้ว ก็ส่งมอบบุตรสาวที่เขาคิดว่าเป็นส่วนเกินคนนี้

ไปให้แม่เฒ่าที่มีปัญหาทางสายตาเป็นคนเลี้ยงดู”

“หากว่าเป็นคนรับใช้ที่ดีหน่อย ก็ยังถือว่าแล้วกันไปเถอะ แต่นี่ยังถึงกับมีปัญหาทางสายตาอีก”

“ท่านอ๋อง จุดประสงค์มันคืออะไรกันเพคะ!? "

โทสะของอันหลิงหยุนปะทุออกมาถึงภายนอก เด็กอายุสามขวบคนหนึ่ง ในช่วงเวลาที่นางต้องการคนดูแลใส่ใจ กลับโยนไปให้คนรับใช้ที่มีปัญหาทางสายตา การใช้ชีวิตให้อยู่รอดต่อไป จะต้องยากลำบากสักแค่ไหนกัน?

กงชิงวี่รู้นิสัยของนางดี เป็นธรรมดาที่จะไม่กล้าไปกระตุ้นปลุกเร้านาง ดังนั้นจึงตั้งใจหลีกเลี่ยงไปไม่พูดดีกว่า กลับมาคุยเรื่องของป๋ายสู้สู้ต่อ

เวลาต่อมา ป๋ายสู้สู้กัดฟันฝืนมีชีวิตอยู่รอดจนได้ แต่ตอนนางยังเล็กก็ติดโรคประหลาดชนิดหนึ่ง ไอทุกวันไม่หยุด บางคนบอกว่าเป็นวัณโรคปอด ในขณะที่บางคนบอกว่าเป็นเพราะถูกลมเย็น นานวันเข้าจึงกลายมาเป็นดั่งที่เห็นอยู่ในตอนนี้

สุดท้ายแล้วก็ไม่มีใครรู้ว่ามันคืออะไร จนกระทั่งถึงตอนที่ ป๋ายสู้สู้เริ่มเติบโตเป็นดรุณีน้อย

วันหนึ่งป๋ายสู้สู้ออกไปจ่ายตลาดกับคนรับใช้ที่มีปัญหาสายตา ได้เจอมู่มิงที่กำลังวางอำนาจบาตรใหญ่ อยู่บนถนน มู่มิงจะทะเลาะต่อยตีกับผู้คน ถูกป๋ายสู้สู้เข้าไปหยุดไว้ ป๋ายสู้สู้ยอมให้นางตี เดิมทีทั้งสองคนมองอีกฝ่ายแบบนี้ ดันกลายเป็นว่ามีคนต้องการลักพาตัวมู่มิงในวันนั้นไปเสียได้

ในเมืองหลวงเด็ก ๆ ในตระกูลใหญ่ มีแนวโน้มที่จะเรื่องได้ง่าย ไม่ว่าจะเป็นโจรภูเขาเหล่าผู้ร้ายบนท้องถนนทั่วทั้งยุทธภพ ก็ล้วนเกิดเรื่องขึ้นได้ทั้งสิ้น

"เฮอะ! ข้าว่าคงเป็นเพื่อนร่วมงานนั่นล่ะ" อันหลิงหยุนจินตนาการได้ไม่ยากว่า มีคนบางจำพวกเพื่อที่จะบังคับขู่เข็ญบางคน จะสรรหาวิธีการต่ำช้าบางอย่างออกมา หากเริ่มจากคนในตระกูล ก็นับว่าเป็นวิธีการที่ดีที่สุด ง่ายต่อการเจาะเข้าไปโจมตีได้

กงชิงวี่กุมมืออันหลิงหยุนไว้ ไม่ได้พูดอะไรกับนางมากนัก เพียงพูดคุยเกี่ยวกับ เรื่องป๋ายสู้สู้ต่อไปเท่านั้น

“ว่าไปแล้วเรื่องวันนั้นก็บังเอิญเสียจริง ป๋ายสู้สู้กับมู่มิงเดินบนถนนสายเดียวกัน บังเอิญคนชั่วพวกนั้นก็ออกมาจับตัวมู่มิงพอดี ป๋ายสู้สู้เห็นว่าสถานการณ์เริ่มไม่ดี จึงไปอยู่ข้างๆกายมู่มิง ยังบอกอีกว่านางต่างหากคือจวิ้นจู่มู่มิง ส่วนมู่มิงเป็นเพียงลูกพี่ลูกน้องคนหนึ่งของนางเท่านั้น”

“คนร้ายกลุ่มนั้นก็เชื่อท้ายที่สุดก็นำตัวป๋ายสู้สู้ไป

มู่มิงกลับไปหาคนมาช่วย จึงสามารถกลับไปช่วยป๋ายสู้สู้ออกมาได้

ดรุณีน้อยทั้งสองจึงกลายเป็นสหาย เป็นพี่สาวน้องสาวที่คุยกันได้ทุกเรื่องไปด้วยประการฉะนี้

ป๋ายสู้สู้จึงพอนับได้ว่า มีสถานะให้ยืนในตระกูลป๋ายขึ้นมาบ้าง หากไม่เช่นนั้น แม่เลี้ยงของนางคนนั้น คงจะปล่อยให้นางตายไปตั้งนานแล้ว”

ในส่วนของอ๋องจวิ้นเสี้ยว