ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 299

บทที่ 299 ความโกรธแค้นของเสินหยุนชู

อ๋องจวิ้นเสี้ยวถูกลากออกไป ป๋ายชิงชิงตกใจจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว นางคลานไปที่เท้าของอันหลิงหยุนแล้วก็ไปดึงชายกางเกงร้องขอให้ช่วยชีวิต

อันหลิงหยุนเห็นว่าป๋ายชิงชิงดึงนาง นางก็รีบถอยหลัง กงชิงวี่ไม่ยอมแล้ว กล้าแตะต้องผู้หญิงของเขา

กงชิงวี่เตะไปที่คางป๋ายชิงชิง ป๋ายชิงชิงถูกเตะออกไปหายเมตร ร่วงลงกับพื้นอุ้มท้องของนางกลิ้งไปกับพื้น

อันหลิงหยุนตื่นตกใจ “ท่านอ๋อง......”

กงชิงวี่โกรธกะทันหัน “เจ้าคนบังอาจ กล้าจู่โจมพระชายา”

อันหลิงหยุนอ้าปากค้าง (แทนที่จะยอมรับผิด)เขากลับย้อนเล่นงานอีกฝ่าย!

อันหลิงหยุนผละออกจากกงชิงวี่ ไม่มีเวลาสนใจอย่างอื่น เดินไปดูป๋ายชิงชิง ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร เด็กคือผู้บริสุทธิ์ จะไม่ให้สนใจเด็กได้อย่างไร

อันหลิงหยุนเริ่มต้นสแกน ดีที่เด็กยังแข็งแรงดีไม่เป็นอะไร นางหยิบเอายาบำรุงครรภ์ที่พกติดตัวไว้ตลอดให้ป๋ายชิงชิงกินเข้าไป นางไม่เป็นอะไรแล้วถึงลุกขึ้นจากไป

ป๋ายชิงชิงไม่ยอมลุกขึ้นมา แสร้งทำเป็นว่ากระเทือนต่อครรภ์ของนาง ร้องไห้อยู่บนพื้น

เวลานี้บังเอิญได้เห็นถึงความหล่อเหลาของกงชิงวี่ ตะลึงไปเล็กน้อย

นางเห็นกงชิงวี่ ในใจเกิดความชอบอย่างบอกไม่ถูก

เทียบกับอ๋องจวิ้นเสี้ยวแล้ว กงชิงวี่เป็นดั่งมังกรในหมู่มนุษย์ชัดๆ

สีหน้ากงชิงวี่ขรึมลง ฮึออกมาอย่างเย็นชา พาอันหลิงหยุนไปด้านหนึ่ง

ถางเหอพาคนเดินมา พูดข้างหูกงชิงวี่สองสามคำ กงชิงวี่ฮึออกมาเย็นชา “ไปเถอะ”

อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ ตามออกจากจวนอ๋องจวิ้นเสี้ยวออกนอกประตูอันหลิงหยุนกล่าวถาม “เกิดอะไรขึ้น?”

“ตีจนสลบไปแล้ว เขาไม่ยอมพูด ตีต่อไปก็ตายเปล่าไม่มีประโยชน์อะไร” กงชิงวี่ถอนคนออกไป พาอันหลิงหยุนเข้าวังไปก่อน

อันหลิงหยุนไปพบฮ่องเต้ชิงหยู่ นำเรื่องขึ้นกราบทูล ฮ่องเต้ชิงหยู่หยิบคำให้การมาดู บันดาลโทสะ โยนคำให้การทิ้งไป “ตระกูลป๋ายนี้ หลอกลวงเบื้องสูงปิดบังเบื้องล่าง ไร้ซึ่งมโนธรรม หากไม่มีการลงโทษ สวรรค์ก็ทนสิ่งนี้ไม่ได้” อันหลิงหยุนเหลือบมองไปอย่างระมัดระวัง ตอนนี้นาง ดูไม่ออกแล้วว่าฮ่องเต้ชิงหยู่แกล้งทำหรือว่าเอาจริงกันแน่?

“อ๋องเสียนเจ้าเห็นว่า เรื่องนี้ควรจะลงโทษเช่นไร?”

ฮ่องเต้ชิงหยู่มองไปทางกงชิงวี่ กงชิงวี่กล่าวว่า “ในเมื่อเป็นการฆ่าเมียฆ่าแม่ โทษสมควรตาย ส่วนคนในตระกูล ผู้ชายเนรเทศไปชายแดน ผู้หญิงให้เป็นทาส”

“อืม ก็ถือว่าถูกไปสำหรับพวกเขาแล้ว(ลงโทษสถานเบา) ในเมื่ออ๋องเสียนเห็นควรเช่นนี้ งั้นก็ทำเช่นนี้เถอะ?”

ฮ่องเต้ชิงหยู่สั่งให้ตรวจสอบและจัดการ ก็รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยแล้ว

“พระชายาเสียน ข้ารู้ว่าร่างกายเจ้าหักโหมไม่ได้ แต่ว่าสองวังต้องการให้เจ้าดูแลรักษาจริงๆ เจ้าไปตรวจดู ข้ามีเรื่องจะพูดกับอ๋องเสียน”

“เพคะ” อันหลิงหยุนถอยออกมาจากพระตำหนักจรุงจิต

ไปตรวจดูฮองเฮาก่อน สวีกงกงคอยดูแลอยู่ข้างๆ

อันหลิงหยุนถาม “กงกงทำไมถึงออกมาได้ ไม่ต้องอยู่รับใช้ฝ่าบาทหรือ?”

“อ๋องเสียนสั่งให้ข้าน้อยมา อาจเพราะไม่วางใจ(เป็นห่วง)”

“รบกวนกงกงแล้ว” อันหลิงหยุนไปดูฮองเฮาก่อน ที่วังเฟิ่งหยีเจอกับเสินหยุนเจ๋ที่เข้าวังเยี่ยมฮองเฮาพอดี

“เจ้ามาแล้วหรือ?”

รอบข้างไม่มีคน เสินหยุนเจ๋ก็ไม่ต้องถูกจำกัดแล้ว การเรียกขานก็เลยเปลี่ยนไป

อันหลิงหยุนเพียงแค่ยิ้มเรียบๆ “แม่ทัพน้อย”

“มาเถอะ”

เสินหยุนเจ๋หันหลังเข้าไป อันหลิงหยุนมองสวีกงกงครู่หนึ่งก็ตามเข้าไป

เวลานี้ฮองเฮากำลังนั่งอยู่ในลาน ร่างกายก็ยิ่งแย่ลงกว่าแต่ก่อน ใบหน้าก็ผอมบางจนริ้วรอยปรากฎ แม้จะดูแลรักษาอย่างไร อย่างไรเสียผู้หญิงก็คือผู้หญิง พอเจอเรื่องอะไรเข้า ก็ยิ่งผอมแห้งซีดเซียวได้ง่าย

เส้นหยุนชูสวมชุดหงส์สีเหลืองข้างใน ข้างนอกคลุมเสื้อคลุมไว้หนึ่งตัว ร่างกายผอมบางลมพัดมาดูแล้วหดหู่ยิ่งนัก

อันหลิงหยุนเข้าประตูมาโค้งตัวคำนับ “ถวายพระพรฮองเฮา” เสินหยุนชูมองไปช้าๆ หรี่ตามองไปที่ท้องของอันหลิงหยุน ได้ยินเมื่อวานแล้ว ไม่ได้มีแค่คนเดียว

เสินหยุนชูอยากยิ้ม แต่กลับยิ้มไม่ออก