ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 301

แววตาสังหารของกงชิงวี่ค่อยๆจางหายไป อารมณ์ดีขึ้น ร่างกายก็ผ่อนคลายลงแล้ว พิงอ่านหนังสือต่ออย่างสบายอารมณ์ ก้มหน้าไม่สนใจพวกนางอีก

อันหลิงหยุนกล่าวว่า “ข้าเข้าใจความคิดของเจ้า แต่ไม่ว่าเขาจะจริงใจกับข้าหรือไม่นั้น ก็ไม่ได้เป็นเรื่องที่จะต้องรีบร้อนอะไรตอนนี้

เวลานี้ สิ่งที่ดีที่สุดที่จะให้กันได้คือการอยู่เคียงข้าง

เขากับข้าไม่ได้จะอยู่ด้วยกันแค่วันสองวัน ถ้าหากเต็มใจที่จะอยู่เดินเคียงข้างข้าไปตลอดชีวิต ข้าจะต้องกลัวว่าเขาจะทิ้งข้ากลางทางหรือ?

หนทางเดินยังอีกยาวไกล ถ้าหากระหว่างทางไม่มีอุปสรรคราบรื่นเกินไป ก็น่าเบื่อสิ”

กงชิงวี่เงยหน้าขึ้นมองอีกครั้ง เขามองไปที่ใบหน้าอันหลิงหยุนตกอยู่ในภวังค์ หนทางยาวไกล ไม่มีอุปสรรค น่าเบื่อ?

อันหลิงหยุนไปจับมือป๋ายสู้สู้เอาไว้ “ข้ารู้ว่าเจ้าไม่มีความอาลัยอาวรณ์ต่อโลกนี้แล้ว แต่ว่า........แค่คนทรยศเพียงไม่กี่คน จะสามารถขัดขวางไม่ให้เจ้าไม่มองเห็นโลกที่สวยงามได้งั้นหรือ?

โลกข้างนอกกว้างใหญ่ ทำไมจะต้องทำเช่นนี้ก่อน

เจ้ามีฝีมือการรักษาที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ ตายไปไม่เสียดายหรือ?

เจ้าลองเดินทางออกไปข้างนอกนั่นดูไม่ดีกว่าหรือ?

ท้องนี้ของข้า ข้าก็ไม่รู้ว่าที่เจ้าพูดจริงหรือไม่ แต่หากเจ้าจากไป เจ้าจะวางใจปล่อยข้าไว้คนเดียวหรือ?”

ป๋ายสู้สู้ยิ้มอย่างจนปัญญา ยกมือชี้ไปทางกงชิงวี่ “ให้เขาไปกับข้าสักครั้งเถอะ ข้างนอกฝนตกหนักและลมแรง ข้าเชื่อใจเขา”

อันหลิงหยุดจนปัญญา ทำได้แค่มองไปทางกงชิงวี่

กงชิงวี่ไม่ยอม “ข้าไม่สบาย”

“ท่านอ๋อง แล้วถ้าอย่างนี้ล่ะ?”

สีหน้ากงชิงวี่ขรึมลง กระบี่ของพวกอาหยู่ออกจากฝักแล้ว ทั้งสามชี้กระบี่ไปทางป๋ายสู้สู้อย่างพร้อมเพรียงกัน

อันหลิงหยุนเงยหน้าช้าๆ เข็มเงินสามเล่มฝังเข้าไปในเนื้อที่คอแล้ว อีกทั้งเลือดก็กำลังไหลออกมาด้วย เลือดเป็นสีดำ

อันหลิงหยุนรู้สึกชาที่คอแล้ว ไม่ใช่จุดเดียว แต่เป็นทั้งหมด

“ท่านอ๋อง คอของข้าไม่มีความรู้สึกแล้ว”

อันหลิงหยุนมองไปทางป๋ายสู้สู้ พวกนางอยู่ใกล้กันเกินไป มือของนางก็ยื่นเข้ามาเลย

เป็นเพราะนางไม่ทันได้ระวังตัว ถึงได้เป็นเช่นนี้

กงชิงวี่ลงมาจากบนเตียง เขาก็ยังไม่วางใจ หน้าของเขาเย็นยะเยือกราวกับเกล็ดน้ำแข็ง เขากล่าวว่า “ข้าฆ่าเจ้าแน่!”

“ท่านไม่สามารถฆ่าข้าได้หรอก ท่านยังต้องไปกับข้า เพราะว่าพิษของนาง มีแต่ข้าที่สามารถถอนให้ได้ เลือดของนางใช้ถอนพิษได้ แต่ใช้ถอนพิษของข้าไม่ได้”

น้ำเสียงป๋ายสู้สู้ยังคงเรียบเฉยมาก แต่การกระทำของนางในตอนนี้กลับกระตุ้นความโกรธของกงชิงวี่

อันหลิงหยุนโยกไปมาเล็กน้อย ล้มลงไปข้างหนึ่ง

กงชิงวี่ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว คว้าอันหลิงหยุนมากอดเอาไว้

“หยุนหยุน”

ตาทั้งคู่ของอันหลิงหยุนปิดสนิท นางสลบไปแล้ว

กงชิงวี่เงยหน้ามองไปทางป๋ายสู้สู้ทันที ป๋ายสู้สู้กล่าวอย่างใจเย็นว่า “นางไม่เป็นไรหรอก ท่านส่งข้าไป”

กงชิงวี่กอดอันหลิงหยุนแน่น “ข้าจะฆ่าเจ้าตอนนี้เลย”

“ถ้าอย่างนั้นคงต้องฝังนางไปพร้อมกับข้าแล้ว ท่านรีบไปกับข้าเถอะ กลับมาข้าจะได้ถอนพิษให้นาง หนึ่งชั่วยามหลังจากนี้ ลมหายใจของนางจะหยุดนิ่ง ถึงแม้นางจะไม่เป็นอะไร แต่ก็จะเกิดเรื่องกับลูกของนาง”

ถึงแม้กงชิงวี่จะโกรธมาก แต่ว่าเขาก็ไม่กล้าทำเป็นเล่นไป อุ้มอันหลิงหยุนขึ้นไปวางบนเตียง ห่มผ้าห่มให้อันหลิงหยุนเสร็จ

ลงมาเขากล่าวว่า “ไปเถอะ”

ป๋ายสู้สู้กล่าวว่า “ร่ม”

กงชิงวี่มองไป สายตาเฉียบคมฉายแววแสงดาบเงากระบี่(บรรยากาศที่เต็มไปด้วยอันตราย)

“ไม่มี”

“อ๋องเสียน ท่านไม่เพียงต้องมี ท่านยังต้องกางร่มให้ข้า รับประกันว่าข้าจะไม่เปียกฝน หากว่าข้าเปียกฝน ข้าก็จะไม่ช่วยนาง”

กงชิงวี่ปล่อยพลังภายในออกมา ของใช้ต่างๆในห้องล้วนขยับเขยื้อนไม่มา

เขาอยากสงบสติอารมณ์ อยากบอกกับตัวเอง ป๋ายสู้สู้ไม่ทำร้ายหยุนหยุนหรอก แต่เขาทำไม่ได้

ป๋ายสู้สู้เดินไปหน้าประตู กงชิงวี่หยิบร่มมากาง บังน้ำฝนที่โดนตัวป๋ายสู้สู้โดยตรง

ถือว่าสวรรค์ยังดูแลอยู่ ฝนซาลงไปเล็กน้อย

“อย่าออกไปจากที่นี่ ปกป้องพระชายา” ตอนจากไปกงชิงวี่สั่งไว้แล้ว

ปู้เหวินย้ายคนทั้งหมดที่อยู่ลานข้างนอกเข้ามา อาหยู่เรียกหงเถาลุ่ยหลิวมา ส่วนเขายืนอยู่ตรงหน้าประตูในเรือนปกป้องอันหลิงหยุน

กงชิงวี่ออกจากจวนอ๋องเสียน พาป๋ายสู้สู้ไปยังลานประหารด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

ทั้งสองต่างไม่พูดจา ตรงไปยังด้านนอกลานประหาร

ถางเหอกำลังตากฝนเตรียมการประหาร

ป๋ายสู้สู้มองป๋ายจิ้งหย่วนถูกตัดหัวอยู่ไกลๆ

นางไม่มีความตื่นตกใจสักนิด และไม่มีสีหน้ายินดีเลย

ท่าทางของนาง ราวกับว่าไม่มีอารมณ์ความรู้สึกใดๆเลย

กงชิงวี่รีบร้อนจะกลับไป ก็ไม่ได้สนใจสีหน้าของป๋ายสู้สู้ กล่าวว่า “ไปเถอะ”

ป๋ายสู้สู้ตามเขากลับไป

ตอนมาไม่ได้พูดอะไร กลับไปก็ไม่ได้พูดอะไร ความโกรธของกงชิงวี่ไม่ได้ลดน้อยลง สีหน้าเย็นชาตลอด

คิดถึงเลือดสีดำที่หยดลงมาจากคออันหลิงหยุน เขาก็โกรธมาก

และอยากจะฆ่าป๋ายสู้สู้

ป๋ายสู้สู้ตามกงชิงวี่กลับจวนอ๋องเสียน เข้าประตูไปป๋ายสู้สู้ก็ไปดูอันหลิงหยุน นั่งลงก็จับชีพจรให้อันหลิงหยุนก่อน แน่ใจว่านางไม่เป็นอะไรแล้ว ถึงกล่าวว่า “เจ้าคิดจะนอนไปถึงเมื่อไหร่?”

อันหลิงหยุนถึงได้ลืมตาขึ้นมา กงชิงวี่เห็นนางตื่นแล้ว ก็รีบเดินเข้าไปกอดนางไว้

“หยุนหยุน”

“ท่านอ๋อง ข้าไม่เป็นอะไร พวกท่านออกไปไม่นานข้าก็ไม่เป็นอะไรแล้ว”

ป๋ายสู้สู้ลุกขึ้น “นางดีมากจริงๆ”

พูดจบป๋ายสู้สู้ก็ออกไป อันหลิงหยุนกับกงชิงวี่มองไปพร้อมกัน ป๋ายสู้สู้กลับไปที่ฝั่งห้องยาแล้ว

อันหลิงหยุนมองไป “พวกท่านทำอะไรกันไปบ้าง?”

สีหน้ากงชิงวี่ขรึมลง “ข้าไม่ได้ทำอะไร”

“จริงหรือ?”

อันหลิงหยุนแกล้งทำเป็นไม่เชื่อ กงชิงวี่ฮึออกมาอย่างเย็นชา “หากว่าข้าทำอะไรลงไป ขอให้ถูกฟ้าผ่า”

“โครม!”

เสียงฟ้าร้องจากด้านนอกประตู

กงชิงวี่ตัวสั่น อันหลิงหยุนมองไป “ท่านอ๋อง ท่านกลัวอะไร?”

“ข้ากลัวที่ไหน?”

กงชิงวี่โมโห “ข้าไม่เชื่อ อีกครั้งหนึ่ง!” เพื่อที่จะแสดงความจริงใจของเขา กงชิงวี่ยกมือขึ้นสาบานอย่างเป็นทางการ ไม่ทันขาดคำ ประตูด้านนอกเสียงฟ้าร้องโครมคราม

พวกอาหยู่ต่างพากันมองไปยังกงชิงวี่ ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะไม่เชื่อท่านอ๋อง แต่ว่าฟ้าเป็นพยาน

ใบหน้าหล่อเหลาของกงชิงวี่มืดมน “ข้าไม่สาบานแล้ว ดูสิว่าฟ้ายังจะผ่าอีกไหม?”

สรุป ประตูด้านนอกไม่มีเสียงฟ้าร้องเลย ฝนก็ซาลงแล้ว

รอไปประมาณชั่วยามกว่า ฝนก็หยุดตกโดยสิ้นเชิง

กงชิงวี่ลุกขึ้นยืน เดินไปถึงหน้าประตูมองไปครู่หนึ่ง กล่าวอย่างโมโห

“ข้าสาบานใหม่!”

“โครม!”

พวกอาหยู่ตกใจจนตัวสั่น อันหลิงหยุนมองไปช้าๆ

สวรรค์ ท่านหมายความว่าอย่างไร?

กงชิงวี่โมโหมาก เดินไปหน้าประตูกล่าวด้วยความโกรธว่า “สวรรค์แล้วอย่างไร ข้า.......”

ปากของกงชิงวี่ถูกปิดเอาไว้ เขาไม่ได้พูดออกมา เต้นเร่าๆด้วยความโกรธเกรี้ยว

อันหลิงหยุนยืนอยู่ข้างเขาและปิดปากเขาเอาไว้ ไม่ให้โอกาสเขาพูดเหลวไหลออกมา

ที่แล้วมานางก็เป็นคนพูดอะไรไม่คิด แต่ว่าตั้งแต่มาถึงที่นี่ นางก็ไม่ทำแล้ว

“อาหยู่ พวกเจ้าออกไปก่อน ปิดประตูลง แล้วไปพักผ่อนเถอะ”

ประตูปิดลงกงชิงวี่เอามืออันหลิงหยุนออก “ทำไมไม่ให้ข้าพูด?”

“ท่านว่าเขาตั้งใจเป็นศัตรูกับท่าน ท่านไม่ทราบหรือ?”

อันหลิงหยุนนึกขำ จูงกงชิงวี่ไปบนเตียง

“เวลาไม่เช้าแล้ว เราพักผ่อนกันเถอะ”

กงชิงวี่รู้สึกไม่สบายอึดอัดราวกับกินแมลงวันตายเข้าไป “ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย”

“ข้าเชื่อ”

ความเข้าใจของอันหลิงหยุน สามารถทำให้กงชิงวี่โกรธได้ขนาดนี้ นางยังมีเหตุผลอะไรที่จะไม่เชื่ออีก?

กงชิงวี่นั่งลง ดูไม่มีความสุขเล็กน้อย

เขามองที่คอขาวเนียนของอันหลิงหยุน “ยังเจ็บไหม?”

อันหลิงหยุนส่ายหน้า “ไม่เจ็บ เข็มของนางมียาชา ไม่รู้สึกว่าเจ็บ เลือดสีดำคือเทคนิคเล็กๆอย่างหนึ่งของนาง ไม่เป็นอันตรายต่อคน เพียงแต่ยาชาเข้าไปในคอของข้า ทำให้ข้ารู้สึกช้าไปหมด ข้าเลยสลบไปเช่นนั้น”

กงชิงวี่ไม่พอใจ “พรุ่งนี้ให้นางกลับไป ข้าไม่อยากเห็นนาง”

อันหลิงหยุนนึกขำ เข้าไปใกล้ๆแล้วจูบไปที่หน้ากงชิงวี่ “แล้วถ้าอย่างนี้ล่ะ?”

กงชิงวี่รู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็ยังยืนกรานความคิดของเขาอยู่ “ข้า.......”

ไม่รอให้เขาพูดจบอันหลิงหยุนก็ผละออกไปถอดเสื้อผ้ากงชิงวี่ออก อันหลิงหยุนกล่าวขณะที่ถอดเสื้อผ้า “ตอนนี้อ๋องจวิ้นเสี้ยวกำลังโกรธอยู่ หากว่านางกลับไปแล้ว คงไม่รอดแน่”