ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 302

กงชิงวี่จ้องมือที่กำลังถอดเสื้อผ้าของอันหลิงหยุน สงบลงไปเยอะ

“แล้วเกี่ยวอะไรกับข้า?”

“ท่านอ๋อง แล้วแบบนี้ล่ะ?” อันหลิงหยุนก้มหน้าแล้วจูบที่คางกงชิงวี่ เขาถูกกดลงไปนอนบนเตียง มือทั้งคู่ของเขาโอบกอดร่างกายอันหลิงหยุนอย่างเป็นธรรมชาติ

อันหลิงหยุนเป่าลมหายใจข้างหูเขา “คืนนี้จะบอกท่านอ๋องถึงความสุขบนเตียงรูปแบบใหม่ น้ำแข็งกับไฟสวรรค์ชั้นเก้า (เป็นวิถีร่วมเพศรูปแบบหนึ่ง) “จริงหรือ?”

“แน่นอน”

“ถ้าอย่างนั้นข้าต้องลองก่อนค่อยว่ากัน”

“แน่นอน”

คืนนี้อันหลิงหยุนเปลืองแรงเล็กน้อย ตอนเช้านางยังคงหลับอยู่

กงชิงวี่ก็เหนื่อยมากเช่นกัน ทำกิจกรรมรักอยู่ครึ่งค่อนคืน ตอนที่ทั้งสองคนตื่นก็สายมากแล้ว อันหลิงหยุนออกจากประตูไปดูป๋ายสู้สู้ ถึงได้รู้ว่านางได้กลับไปแล้ว

อันหลิงหยุนรู้สึกไม่ดีขึ้นมาในทันที เลยออกจากจวนอ๋องเสียนไปยังจวนอ๋องจวิ้นเสี้ยว

เข้าประตูไปก็เห็นป๋ายสู้สู้กำลังดูต้นไม้อยู่ในลาน อันหลิงหยุนรู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นป๋ายสู้สู้ไม่เป็นอะไร

“เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?”

อันหลิงหยุนเป็นห่วงป๋ายสู้สู้เดินเข้าไปดูนางก่อน

ป๋ายสู้สู้หัวเราะแบบตามใจตัวเองมาก “ต้องขอบคุณเจ้า ไม่มีใครกล้าทำให้ข้าลำบากใจหรอก”

“เจ้ากลับมาทำไมถึงไม่บอกข้า?”

ป๋ายสู้สู้ส่ายหน้า “ตอนนี้เจ้ายังไม่เป็นอะไร ข้าก็อยากพักผ่อนสักช่วงหนึ่ง รออีกสักพักข้าก็จะไปหาเจ้าเอง”

อันหลิงหยุนมองตาป๋ายสู้สู้ นางก็ไม่แน่ใจว่าที่ป๋ายสู้สู้พูดเป็นความจริงหรือไม่ แต่นางก็หาวิธีพาป๋ายสู้สู้ไปจวนอ๋องเสียนไม่ได้ ก็เลยยอมแพ้ไป

ป๋ายสู้สู้ส่งอันหลิงหยุนออกจากจวนอ๋องเสียนด้วยตัวเอง ก่อนจากไปป๋ายสู้สู้นำตำราการแพทย์หลายเล่มมาให้อันหลิงหยุน “ล้วนเป็นสิ่งที่ปกติข้าใช้อยู่ เจ้าเอาไปศึกษาดีๆเถอะ”

อันหลิงหยุนถือตำราไว้ หันหลังกลับเข้าไปในรถม้า

กงชิงวี่ก็ตามขึ้นรถม้าไป

ในรถม้าอันหลิงหยุนพลิกตำราออกมาอ่าน สิ่งที่บันทึกอยู่ในนั้น ทุกอย่างล้วนเกี่ยวกับสิ่งที่อันหลิงหยุนไม่รู้เลย

อันหลิงหยุนเหมือนได้สมบัติล้ำค่า

สำหรับนางที่แพทย์แผนปัจจุบันแล้ว การแพทย์ในสมัยก่อนมีความสำคัญต่อนางมาก

อันหลิงหยุนอ่านตลอดทาง

กลับถึงจวนก็เริ่มศึกษาเรื่องพิษในตำรา

อันหลิงหยุนอยากถอนพิษให้ป๋ายสู้สู้ นางไม่สามารถจะยอมแพ้ได้

“ท่านอ๋อง พิษของจุนฉูฉูมาจากซีววี่ เรื่องนี้คงต้องรบกวนท่านอ๋องแล้ว” อันหลิงหยุนพูดกับกงชิงวี่ขณะที่กำลังง่วนอยู่กับการแก้พิษ

กงชิงวี่เหม่อลอยเล็กน้อย ยืนอยู่ตรงหน้าประตูสายตาจ้องมองไปที่อันหลิงหยุน ไม่ขยับเขยื้อน

อันหลิงหยุนหันกลับมา เขาถึงดึงสติกลับมา

“ท่านอ๋อง ท่านทำอะไรอยู่?”

“ไม่มีอะไร ข้าเพียงแค่คิดถึงความสนุกเมื่อคืน” กงชิงวี่ยิ้มมุมปาก สบายนัก!

อันหลิงหยุนหน้าแดง “หน้าไม่อาย กลางวันแสกๆพูดถึงเรื่องแบบนี้”

“กลัวอะไร ก็ไม่ได้เป็นเรื่องน่าอายอะไร”

“.......เรื่องแบบนี้ก็ยังจะเอาออกมาพูดได้?”

อันหลิงหยุนรีบเหลือบมองไปทางประตู พวกอาหยู่ไม่อยู่ นางถึงวางใจลงเล็กน้อย

แต่ก็ยังหันกลับไปอย่างไม่ชอบใจ กงชิงวี่เดินไปถึงด้านหลังอันหลิงหยุนแล้วกอดนางเอาไว้ วางคางเอาไว้บนไหล่อันหลิงหยุน “หยุนหยุน ข้าชอบมาก”

“ชอบก็ห้ามพูด ท่านหุบปาก!”

อันหลิงหยุนดุไม่เกรงใจ สลัดเขาทิ้งไป