ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 302

กงชิงวี่จ้องมือที่กำลังถอดเสื้อผ้าของอันหลิงหยุน สงบลงไปเยอะ

“แล้วเกี่ยวอะไรกับข้า?”

“ท่านอ๋อง แล้วแบบนี้ล่ะ?” อันหลิงหยุนก้มหน้าแล้วจูบที่คางกงชิงวี่ เขาถูกกดลงไปนอนบนเตียง มือทั้งคู่ของเขาโอบกอดร่างกายอันหลิงหยุนอย่างเป็นธรรมชาติ

อันหลิงหยุนเป่าลมหายใจข้างหูเขา “คืนนี้จะบอกท่านอ๋องถึงความสุขบนเตียงรูปแบบใหม่ น้ำแข็งกับไฟสวรรค์ชั้นเก้า (เป็นวิถีร่วมเพศรูปแบบหนึ่ง) “จริงหรือ?”

“แน่นอน”

“ถ้าอย่างนั้นข้าต้องลองก่อนค่อยว่ากัน”

“แน่นอน”

คืนนี้อันหลิงหยุนเปลืองแรงเล็กน้อย ตอนเช้านางยังคงหลับอยู่

กงชิงวี่ก็เหนื่อยมากเช่นกัน ทำกิจกรรมรักอยู่ครึ่งค่อนคืน ตอนที่ทั้งสองคนตื่นก็สายมากแล้ว อันหลิงหยุนออกจากประตูไปดูป๋ายสู้สู้ ถึงได้รู้ว่านางได้กลับไปแล้ว

อันหลิงหยุนรู้สึกไม่ดีขึ้นมาในทันที เลยออกจากจวนอ๋องเสียนไปยังจวนอ๋องจวิ้นเสี้ยว

เข้าประตูไปก็เห็นป๋ายสู้สู้กำลังดูต้นไม้อยู่ในลาน อันหลิงหยุนรู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นป๋ายสู้สู้ไม่เป็นอะไร

“เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?”

อันหลิงหยุนเป็นห่วงป๋ายสู้สู้เดินเข้าไปดูนางก่อน

ป๋ายสู้สู้หัวเราะแบบตามใจตัวเองมาก “ต้องขอบคุณเจ้า ไม่มีใครกล้าทำให้ข้าลำบากใจหรอก”

“เจ้ากลับมาทำไมถึงไม่บอกข้า?”

ป๋ายสู้สู้ส่ายหน้า “ตอนนี้เจ้ายังไม่เป็นอะไร ข้าก็อยากพักผ่อนสักช่วงหนึ่ง รออีกสักพักข้าก็จะไปหาเจ้าเอง”

อันหลิงหยุนมองตาป๋ายสู้สู้ นางก็ไม่แน่ใจว่าที่ป๋ายสู้สู้พูดเป็นความจริงหรือไม่ แต่นางก็หาวิธีพาป๋ายสู้สู้ไปจวนอ๋องเสียนไม่ได้ ก็เลยยอมแพ้ไป

ป๋ายสู้สู้ส่งอันหลิงหยุนออกจากจวนอ๋องเสียนด้วยตัวเอง ก่อนจากไปป๋ายสู้สู้นำตำราการแพทย์หลายเล่มมาให้อันหลิงหยุน “ล้วนเป็นสิ่งที่ปกติข้าใช้อยู่ เจ้าเอาไปศึกษาดีๆเถอะ”

อันหลิงหยุนถือตำราไว้ หันหลังกลับเข้าไปในรถม้า

กงชิงวี่ก็ตามขึ้นรถม้าไป

ในรถม้าอันหลิงหยุนพลิกตำราออกมาอ่าน สิ่งที่บันทึกอยู่ในนั้น ทุกอย่างล้วนเกี่ยวกับสิ่งที่อันหลิงหยุนไม่รู้เลย

อันหลิงหยุนเหมือนได้สมบัติล้ำค่า

สำหรับนางที่แพทย์แผนปัจจุบันแล้ว การแพทย์ในสมัยก่อนมีความสำคัญต่อนางมาก

อันหลิงหยุนอ่านตลอดทาง

กลับถึงจวนก็เริ่มศึกษาเรื่องพิษในตำรา

อันหลิงหยุนอยากถอนพิษให้ป๋ายสู้สู้ นางไม่สามารถจะยอมแพ้ได้

“ท่านอ๋อง พิษของจุนฉูฉูมาจากซีววี่ เรื่องนี้คงต้องรบกวนท่านอ๋องแล้ว” อันหลิงหยุนพูดกับกงชิงวี่ขณะที่กำลังง่วนอยู่กับการแก้พิษ

กงชิงวี่เหม่อลอยเล็กน้อย ยืนอยู่ตรงหน้าประตูสายตาจ้องมองไปที่อันหลิงหยุน ไม่ขยับเขยื้อน

อันหลิงหยุนหันกลับมา เขาถึงดึงสติกลับมา

“ท่านอ๋อง ท่านทำอะไรอยู่?”

“ไม่มีอะไร ข้าเพียงแค่คิดถึงความสนุกเมื่อคืน” กงชิงวี่ยิ้มมุมปาก สบายนัก!

อันหลิงหยุนหน้าแดง “หน้าไม่อาย กลางวันแสกๆพูดถึงเรื่องแบบนี้”

“กลัวอะไร ก็ไม่ได้เป็นเรื่องน่าอายอะไร”

“.......เรื่องแบบนี้ก็ยังจะเอาออกมาพูดได้?”

อันหลิงหยุนรีบเหลือบมองไปทางประตู พวกอาหยู่ไม่อยู่ นางถึงวางใจลงเล็กน้อย

แต่ก็ยังหันกลับไปอย่างไม่ชอบใจ กงชิงวี่เดินไปถึงด้านหลังอันหลิงหยุนแล้วกอดนางเอาไว้ วางคางเอาไว้บนไหล่อันหลิงหยุน “หยุนหยุน ข้าชอบมาก”

“ชอบก็ห้ามพูด ท่านหุบปาก!”

อันหลิงหยุนดุไม่เกรงใจ สลัดเขาทิ้งไป

“ข้ากำลังยุ่งอยู่”

“ถ้างั้นข้าจะไปคุยอ๋องตวน”

อันหลิงหยุนรู้ว่ากงชิงวี่จะไปหาช่องบุกทะลวง ก็ไม่ได้ขัดขวางอะไรเขา

กงชิงวี่หันหลังเดินจากไป

สองสามวันนี้อ๋องตวนมักจะฝันอยู่บ่อยๆ ฝันเห็นจุนฉูฉูหลายครั้ง เขาอยู่ที่ตำหนักจู๋หยุนเดิมวางแผนจะซ่อนตัวอยู่อย่างสงบ แต่เขาก็อดเป็นห่วงหยุนโล๋ชวนไม่ได้

บังเอิญวันนี้แม่นมเว่ยมากับหยุนโล๋ชวน เขากำลังชมดอกไม้อยู่ในสวนอยู่พอดี เห็นหยุนโล๋ชวนเดินผ่านไป เขาก็เดินตามไปด้วย

จะรู้ได้อย่างไรว่าหยุนโล๋ชวนไม่ได้มาหาเขา แต่มาหาอันหลิงหยุน แต่คนเขาเห็นอันหลิงหยุนยุ่งมาก ก็หันหลังกลับไปก่อน

อ๋องตวนออกมาจากตำหนักจู๋หยุนก็ตามออกไปจนถึงข้างนอก เห็นหยุนโล๋ชวนเพียงแต่เดินเอ้อระเหยแล้วก็ออกไป ข้างกายมีสาวน้อยจากตระกูลหยุนคนหนึ่ง แล้วก็แม่นมเว่ยตามอยู่

ส่วนคนอื่นๆก็คอยปกป้องอย่างลับๆ

แต่ว่าสาวน้อยจากตระกูลหยุนทุกคนก็ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป ก็ไม่ต้องเป็นห่วงอะไร

แม่นมเว่ยคอยระวังอยู่ตลอดเวลา เด็กไม่มีเรื่องอะไรอยู่แล้ว

แต่อ๋องตวนมองหยุนโล๋ชวนก็อดสงสารไม่ได้ สาวน้อยคนหนึ่ง ทำไมถึงตั้งท้องได้ยังไม่รู้เลย ตอนนี้ยังมาตั้งท้องลูกของคนที่ไม่ได้ชอบ แล้วยังต้องมาลำบากเช่นนี้

อ๋องต๋วนต้องทะนุถนอมสงสารเล็กน้อยอยู่แล้ว

ช่วงนี้อยู่อย่างเบื่อหน่าย อ๋องตวนก็ไม่มีเรื่องอะไรให้ทำ เห็นหยุนโล๋ชวนไปทางจวนกั๋วกง เขาก็ตามออกไปด้วย

แต่หลังจากผ่านไปครึ่งทางเห็นหยุนโล๋ชวนเลี้ยวไป ดูเหมือนว่าจะไปที่อื่น

อ๋องตวนชะงักไปครู่หนึ่ง เขาสังเกตไปรอบๆ ใบหน้านั้นดำใช้ได้

ถนนสายนี้เป็นทางไปจวนอ๋องชินจงชัดๆ

จวนของอ๋องชินจงอยู่ด้านข้างจวนท่านอ๋องห้า อยู่ติดกัน แล้วจวนของพวกเขาก็อยู่บนถนนสายเดียวกัน ถนนสายนั้นไม่มีคนอื่นอยู่ ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นจวนของลูกๆหลานๆของอ๋องห้า

ใจของอ๋องตวนเต็มไปด้วยความโกรธ ชักจะเอาใหญ่แล้วจริงๆ

เดินตามไปจากข้างหลัง ยิ่งเดินก็ยิ่งโกรธ ที่แท้ไปทางนั้นแล้วจริงๆ

หยุนโล๋ชวนเดินไปถึงด้านหน้าจวนอ๋องชินจง เงยหน้าขึ้นไป ก็พูดบางอย่างกับแม่นมเว่ย แม่นมเว่ยพยักหน้าแล้วไปเคาะประตู

คนรับใช้คนหนึ่งออกมาจากประตู คนรับใช้เห็นหยุนโล๋ชวนก็ยิ้มทันที ตามด้วยพูดคุยบางอย่างกับหยุนโล๋ชวนแล้วก็เชิญเข้าไปข้างใน

อ๋องตวนมองไปรอบๆ เดินอ้อมไปด้านหนึ่ง แล้วกระโดดไปบนกำแพง ข้างในไม่มีคนอยู่เลยโดดเข้าไป

หยุนโล๋ชวนไปเยี่ยมอ๋องชินจง หลายวันมานี้อ๋องชินจงมักจะไออยู่บ่อยๆ ถึงแม้ร่างกายจะไม่ได้เป็นอะไร แต่ว่าอาการไอกำเริบแล้ว

นางเตรียมฝีฝาเกา(ยาแก้ไอ)เอาไว้ให้อ๋องชินจง หวังว่าจะสามารถช่วยได้ ไม่ต้องทรมานขนาดนั้น

รู้ว่าหยุนโล๋ชวนมา อ๋องชินจงตั้งใจคลุมเสื้อนอกที่หนาและหนักนั่งรออยู่ในศาลา ในศาลาได้เตรียมอาหารว่าง(ติ่มซำ)และผลไม้เล็กน้อยเอาไว้แล้ว ล้วนแต่เป็นของชอบของหยุนโล๋ชวนทั้งนั้น

หยุนโล๋ชวนเข้าไปในศาลาแม่นมเว่ยก็รออยู่ด้านหนึ่ง

อ๋องชินจงเป็นคนมีมารยาทคนหนึ่ง ถึงแม้จะได้พบแม่นมเว่ย เขาก็ต้องปฏิบัติด้วยมารยาทที่เหมาะสม

“แม่นมไม่จำเป็นต้องเคร่งครัด ท่านอายุมากแล้ว นั่งลงพักผ่อนก่อน”

แม่นมเว่ยกล่าวอย่างเกรงใจ ไม่กล้าลืมฐานะของตัวเอง “ข้าน้อยยืนก็ดีอยู่แล้ว ขอบคุณอ๋องชินจงมาก”

เกรงใจแล้ว อ๋องชินจงถึงเดินไปนั่งลง หยิบเอาลิ้นจี่ไปให้หยุนโล๋ชวน “ข้าสั่งคนเตรียมไว้โดยเฉพาะ รู้ว่าเจ้าชอบกิน”

ที่ผ่านมาหยุนโล๋ชวนตะกละกิน อะไรก็ดีไปหมด ชอบกินจุกจิกนี่แหละ

แต่เวลานี้นางกินไม่ลง ไม่ใช่ของที่ชอบกินมาก วันละสามมื้อไม่หิวก็ดีแล้ว

“ไม่กินแล้ว ช่วงนี้ไม่ค่อยอยากอาหาร ท่านกินเถอะ จริงด้วย นี่เป็นฝีฝาเกา ข้าขอมาจากคนอื่น ตอนแรกว่าจะไปหาพี่พระชายาเสียน นางต้องช่วยท่านได้แน่ แต่ระหว่างพวกท่านต่างไม่ชอบหน้ากัน วันนี้ตอนที่ข้าไปนางก็ยุ่งมากด้วย ก็ไม่อาจช่วยท่านได้

ฝีฝาเกาอันนี้ท่านลองดูก่อน ไม่ดีขึ้นข้าจะเข้าวังไปหาหมอหลวงฮู๋ เขาเป็นย่วนพ่าน(ชื่อตำแหน่งที่มีสิทธิ์ตัดสินใจ)ของโรงหมอหลวง ฝีมือการรักษาเหนือชั้น อาการไอของท่านเขาต้องมีวิธีรักษาแน่ๆ”

“ตอนนี้เจ้าเป็นสองคนแล้ว ยังจะมาวิ่งเต้นเพื่อข้าอีก เกรงใจมากจริงๆ”

ทั้งสองกำลังพูดคุยตอบโต้กันอยู่ เสียงฝีเท้าอ๋องตวนดังมาจากด้านหนึ่ง

อ๋องชินจงมองไปอย่างแปลกใจ ก็เห็นอ๋องตวนเดินมาจากด้านหนึ่งแล้ว