ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 303

“ท่านอ๋อง”

เห็นอ๋องตวนหยุนโล๋ชวนแปลกใจเล็กน้อย จ้องมองกงชิงหยินนานครึ่งวัน ลุกขึ้นยืนขึ้นมา

สีหน้าอ๋องตวนไม่น่าดูเลย เย็นชามาก หยุนโล๋ชวนคิดว่าเขาน่าจะเข้าใจผิดแล้ว

ครั้งที่แล้วอ๋องตวนก็ตีจนอ๋องชินจงขาหักไปแล้ว วันนี้จู่ๆก็โผล่มา แล้วยังเป็นสถานการณ์เช่นนี้อีก นึกกังวลจริงๆ

“พระชายารองทำไมมาอยู่ที่นี่ได้?” อ๋องตวนก้าวเท้าขึ้นไปที่บันไดศาลาแล้วเข้าไป เดินไปถึงหน้าหยุนโล๋ชวนก้มหน้ามองนาง สายตาเย็นชามองจนหยุนโล๋ชวนไม่หนาวก็ตัวสั่น แต่นางก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร อีกทั้งยังไม่สามารถอธิบายออกมาได้

“ท่านอ๋อง ข้ามาเยี่ยมอ๋องชินจง” เดิมทีหยุนโลชวนก็ไม่ได้กลัวอ๋องตวน เพียงแต่จู่ๆเขาก็โผล่ออกมา บวกกับบรรยากาศที่คุกรุ่นไปด้วยไอสังหาร ต้องทำให้นางรู้สึกประหลาดใจอยู่แล้ว แต่พยายามควบคุมสติเอาไว้ก็ค่อยดีขึ้นมาหน่อย

“หลายวันก่อนข้าบาดเจ็บไม่เห็นเจ้าจะไปเยี่ยม กลับวิ่งมาถึงที่นี่?” อ๋องตวนไม่พอใจ เต็มไปด้วยความโกรธ

เดิมหยุนโล๋ชวนก็ไม่ใช่คนที่เข้าใจความรักลึกซึ้งของชายหญิงอยู่แล้ว จึงไม่เข้าใจความโกรธของอ๋องตวนที่จะคิดบัญชีกับนางสักนิดเดียว

นางจ้องไปที่อ๋องตวน “ท่านอ๋อง ท่านดีขึ้นหรือยัง?”“...........” ถูกถามเช่นนี้อ๋องตวนก็ยิ่งโกรธเข้าไปอีกเขามาเพื่อขอให้นางเป็นห่วงหรือ?

เห็นว่านางตั้งครรภ์อยู่ อดกลั้นความโกรธเอาไว้ไม่ถือสาหาความกับนาง

อ๋องตวนหันกลับไปมองอ๋องชินจงที่อยู่ด้านหลัง อ๋องชินจงรีบกล่าวทันที “ไม่ได้พบกันนาน อ๋องตวนสบายดีไหม?”

“มีเจ้าอยู่ข้าจะสบายดีหรือ? ลานใหญ่ของเจ้านี่ช่างดีจริงๆ หากว่าข้าไม่เข้ามา คงไม่รู้ว่าในศาลาของเจ้าได้เตรียมสุราอาหารเอาไว้แล้ว”

ขณะที่กำลังพูดอ๋องตวนก็กวาดไปที่อาหารว่างและผลไม้บนโต๊ะ อ๋องชินจงตกใจจนถอยหลังไปหนึ่งก้าว หน้าซีดเผือด

“อ๋องตวน ท่านเข้าใจผิดแล้ว”

“เข้าใจผิด ข้าเคยเตือนเจ้าแล้ว ไม่ให้พบกับพระชายารองหยุนอีก นี่เจ้าจำไม่ได้แล้ว หรือถือว่าคำพูดข้าเป็นแค่ลมข้างหู?”

ถึงแม้จะดูเหมือนว่านิสัยของอ๋องตวนไม่ใช่คนใจร้อน แต่เขาไม่ใช่คนไม่มีอารมณ์แน่ เขาโกรธขึ้นมา คว้าเอาจานที่เหลืออยู่บนโต๊ะ ขว้างตรงไปยังหน้าประตูของอ๋องชินจง อ๋องชินจงตกใจจนต้องใช้สองมือขึ้นมาบังหน้าเอาไว้ อ๋องตวนเดินไปก็ทุบตีเขาเลย

หยุนโล๋ชวนตกใจจนหน้าซีดขาว ก้าวเท้ากำลังจะเดินเข้าไป แม่นมเว่ยสายตาว่องไวคว้ามือหยุนโล๋ชวนหยุดนางเอาไว้ “พระชายารองอย่าเพิ่งใจร้อนไป ข้าน้อยมีวิธี”

ช่วงนี้หยุนโล๋ชวนอยู่กับแม่นมเว่ยตลอดทั้งสองเข้ากันได้ดี ดังนั้นไม่ว่าเรื่องอะไรที่แม่นมเว่ยบอกว่าทำได้ก็ต้องทำได้แน่ๆ

นางรีบร้อนมองไปทางแม่นมเว่ยอย่างตื่นเต้น แม่นมเว่ยกระซิบสองสามคำ หยุนโล๋ชวนรีบพยักหน้า

“เจ็บ แม่นม ข้าเจ็บ........”

หยุนโล๋ชวนจับมือแม่นมเว่ยเอาไว้ สีหน้าแสดงออกว่าข้าทรมานมาก

อ๋องตวนกำลังเตรียมจับอ๋องชินจงโยนออกไป ได้ยินว่าหยุนโลชวนเจ็บ หันหลังกลับไปอยู่ข้างกายหยุนโล๋ชวนทันที

หยุนโล๋ชวนเห็นว่าได้ผล ทำเป็นยืนไม่ไหวในทันที ทิ้งตัวกำลังจะล้มลง อ๋องตวนไม่มีเวลาสนใจอย่างอื่น ก้มตัวแล้วอุ้มนางจากด้านข้าง ก้าวเท้าเดินออกจากจวนอ๋องชินจงโดยตรง

อ๋องชินจงก็ตามออกไป ถึงหน้าประตูถูกอ๋องตวนใช้สายตาขู่จนต้องถอยกลับไป

ขึ้นไปบนรถม้า อ๋องตวนก็รีบร้อนไปยังจวนอ๋องเสียน หนึ่งคือทางนั้นอยู่ใกล้กว่า สองคือเท่าที่อ๋องตวนเห็น ขอเพียงมีอันหลิงหยุนอยู่ คนตายก็สามารถช่วยให้ฟื้นคืนชีพได้ ถึงแม้จะเข้าโล่งแล้ว ฝังดินแล้ว ก็ยังสามารถช่วยให้รอดกลับมาได้

ในรถม้าอ๋องตวนกอดหยุนโล๋ชวนเอาไว้ตลอด ถึงแม้จะโกรธ แต่ไม่ปล่อยหยุนโล๋ชวนเลย

แต่ว่าเขาก็ไม่ได้พูดอะไร มีเพียงมือที่จับไว้แน่นของเขาเท่านั้นที่ทำให้ดูออกถึงความตึงเครียดของเขา ถึงอย่างไรก็เป็นครั้งแรกที่เขาได้เป็นพ่อคน เด็กคนนี้เป็นลูกของเขาไม่ผิดแน่ แล้วคืนนั้น เขาก็เป็นสามีของนางครั้งหนึ่งแล้ว

แม่นมเว่ยกลับรู้สึกว่า ไม่ใช่ว่าท่านอ๋องจะไม่มีความคิดนั้น เพียงแต่ว่ายังไม่รู้ใจตัวเองเท่านั้น

นี่ถือเป็นเรื่องดี แม่นมเว่ยตั้งใจจะกราบทูลฮั๋วไท่เฟย รถม้ามาถึงหน้าจวนอ๋องเสียน อ๋องตวนลุกขึ้นอุ้มหยุนโล๋ชวนลงมาจากรถม้า หยุนโล๋ชวนกลับไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี