ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 304

แต่ว่าอ๋องตวนก็ไม่ได้โกรธเกรี้ยวจนเต้นเร่าๆเพียงแค่สับสนอยู่ในใจ

ไม่เคยคาดคิดมาก่อน ว่าจะถูกผู้หญิงคนหนึ่งดูแคลนเช่นนี้ ในสายตาของหยุนโล๋ชวนดูราวกับว่าเขาไม่มีดีสักอย่างเลย

“ข้าไม่ถือสาหาความกับเจ้า แต่เจ้าจะให้ข้าหย่าให้เจ้า ข้าก็ยังยืนยันคำเดิม เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว เจ้าเป็นสะใภ้ของราชวงศ์ ใช่ว่าจะหย่าก็หย่าได้?”

“แต่ท่านกับข้าไม่มีความรักต่อกัน จะเสียเวลาอยู่ต่อไปเช่นนี้จนตายหรือ?”

หยุนโล๋ชวนหัวเสียเล็กน้อย ไม่เคยพบคนเช่นนี้มาก่อน ไม่ยอมเลิกแล้วก็ไม่ยอมหย่า จะเสียเวลาต่อไปอย่างนี้ รอความตายหรือ?

หยุนโล๋ชวนคิดว่าไม่อาจให้ลูกมีพ่อเช่นนี้ได้ อย่างไรก็ตามคืออยากจะหย่าแล้ว

อ๋องตวนก็กลัดกลุ้มมาก ถูกว่าไม่มีดีอะไรสักอย่าง กลับไม่สามารถหาอะไรมาหักล้างได้

เขายืดตัวตรง แล้วกล่าวว่า “ไม่ว่าอย่างไร ข้าก็จะไม่หย่า แล้วก็จะเลิกกับเจ้าด้วย ส่วนเรื่องลูก ก็ไม่เห็นว่าจะเป็นดั่งที่เจ้าพูด ถึงข้าจะไม่ค่อยชอบเรื่องการเมืองการปกครอง แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีอะไรดีสักอย่าง

หากว่าเจ้ารู้สึกเสียหน้า ออกจากจวนให้น้อยลงก็พอ”

หยุนโล๋ชวนเบิ่งตาโตจนแทบจะถลนออกมา นี่คือคำพูดอะไร อะไรคือไม่ออกจากจวน เรื่องเช่นนี้เขาก็พูดมาได้ อย่างไรเสียก็เป็นถึงท่านอ๋อง จะทำให้คนอกแตกตายใช่ไหม?

หยุนโล๋ชวนนั่งลงไปอย่างกลัดกลุ้ม นี่ก็ไม่ได้นั่นก็ไม่ได้ จะทำอย่างไรดี?

เวลานี้อ๋องตวนนึกถึงอ๋องชินจง ฮึออกมาอย่างเย็นชา “หรือว่าเจ้าเอาข้าไปเปรียบเทียบกับไอ้เลวนั่น?”

หยุนโล๋ชวนรู้อยู่แล้วว่าอ๋องตวนพูดถึงใคร แต่ว่านี่เวลาอะไรแล้ว เขายังมีแก่ใจพูดเรื่องนี้

หยุนโล๋ชวนไม่อยากพูดอะไรกับอ๋องตวนอีก เรื่องวันนี้ถือว่าล้มเหลวแล้ว มีปากก็อธิบายให้ชัดเจนไม่ได้

อ๋องตวนเห็นหยุนโล๋ชวนไม่พูดมีจา เขาก็เงียบไปสักครู่

หยุนโล๋ชวนรู้สึกไม่มีความหมายอะไร สองคนเจ้ามองข้า ข้ามองเจ้าจะมีความหมายอะไรได้ ก็เลยลุกยืนขึ้นมา

“ข้าไปก่อนแล้ว”

ผลักประตูเปิดออกหยุนโล๋ชวนก็คิดจะจากไป อ๋องตวนเห็นนางกำลังจะจากไปกลับรู้สึกอาลัยอาวรณ์เล็กน้อย อาจเป็นเพราะอยู่ที่นี่นาน เงียบเหงาจนไร้ความหมาย พอเห็นหยุนโล๋ชวนกำลังจะจากไปเลยรู้สึกอาลัยอาวรณ์ขึ้นมาเล็กน้อย ซึ่งเป็นเพราะอาลัยอาวรณ์นี่แหละ อ๋องตวนถึงลุกขึ้นตามออกไป

ทั้งสองมาถึงในลานกำลังจะออกไป หยุนโล๋ชวนเดินไปถึงหน้าประตูแต่กลับเปิดประตูไม่ได้

เคาะไปที่ประตู “มีคนอยู่ไหม?”

แม่นมเว่ยยืนอยู่ตรงหน้าประตูใครจะกล้าเอ่ยปาก ผู้คนมากมายล้วนมองไปหน้าประตูไม่กล้าเอ่ยวาจา

อ๋องตวนก็รู้สึกแปลกใจ ผลักประตูก็แล้วก็ยังไม่มีคนออกมาจริงๆ

ตอนนี้ อ๋องตวนก็แปลกใจแล้ว

“ข้าดูหน่อย”

อ๋องตวนเดินถึงหน้าประตูเตรียมจะเปิดประตูออก คิดหาทางก็ได้ จะต้องทำอะไรสักอย่าง

แต่แล้วประตูถูกปิดตาย ออกไป? ใช่จะทำได้ง่ายๆ!

“เห็นแล้วมันล็อคกลอนอยู่ รอสักพักเถอะ”

อ๋องตวนกลับใจเย็น หยุนโล๋ชวนนับถือท่าทีใจเย็นและผ่อนคลายของเขาเสียจริง ถูกล็อคกลอนไว้ออกไปไม่ได้ นี่มันเวลากี่ยามแล้ว?

“ข้าควรจะกลับไปแล้ว ไม่อย่างนั้นท่านย่าต้องเป็นห่วงข้าแล้ว”

หยุนโล๋ชวนยังเป็นแค่สาวน้อยคนหนึ่ง บางเวลาก็อดร้อนใจไม่ได้

อ๋องตวนกลับใจเย็นมาก “ล็อคกลอนเอาไว้ก็คือไม่อยากให้ออกไป ออกไปได้ก็ไม่ใช่ล็อคอยู่แล้ว กลับมาเถอะ”

นั่งลงอ๋องตวนกล่าวอีกว่า “แต่คงไม่ล็อคตลอดชีวิตหรอก”

หยุนโล๋ชวนหันกลับไปมอง ทำได้เพียงไปนั่งลง

สองคนนี้อยู่ด้วยกันไม่ค่อยมีคำพูด อ๋องตวนกลับรู้สึกว่า เมื่อเทียบกับความทะเยอทะยานอย่างมากของจุนฉูฉู อยู่กับหยุนโล๋ชวนกลับสบายใจกว่าเล็กน้อย

ถึงแม้นางจะพูดจาตรงไปตรงมา แต่ก็ดีกว่าจุนฉูฉูที่ซ่อนเข็มเอาไว้ในนุ่น

นั่งไปสักพักอ๋องตวนถาม “ช่วงนี้กินอะไรได้ดีหรือยัง?”

หยุนโล๋ชวนไม่เคยจะยื่นมือไปตบหน้าคนยิ้มแย้ม อ๋องตวนพูดดีๆ นางก็จะตอบดีๆ

“ดีขึ้นมากแล้ว ต้องขอบคุณพระชายาตวนของท่าน” คำพูดนี้แฝงไปด้วยหนาม

อ๋องตวนรู้ว่าหยุนโล๋ชวนมีอคติกับจุนฉูฉู เขาก็ไม่ได้พูดอะไร ฟังนางบ่นไป