ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 305

แต่แล้ว ไม่ว่าอันหลิงหยุนจะตรวจสอบเช่นไร เรื่องที่ป๋ายสู้สู้ผูกคอตายล้วนแต่ไม่มีข้อบกพร่องใดเป็นช่องโหว่ อันหลิงหยุนตรวจสอบห้องพักของป๋ายสู้สู้ดูแล้ว ในห้องสะอาดมาก ก่อนตายไม่มีร่องรอยของการต่อสู้ใดๆ

แต่บนโต๊ะกลับพบจดหมายฉบับหนึ่ง

อันหลิงหยุนหยิบขึ้นมาอ่าน ข้างในเขียนไว้แค่ ไม่ต้องคิดถึง!

อันหลิงหยุนปวดร้าวใจ ไม่สามารถยอมรับทุกสิ่งทุกอย่างนี้ได้ ป๋ายสูสู้ทำไมถึงตายแล้ว

เพื่อไม่ให้อันหลิงหยุนหาเรื่อง จวนอ๋องจวิ้นเสี้ยวฝังศพป๋ายสู้สู้อย่างสมเกียรติสมฐานะ อันหลิงหยุนรอจนกระทั่งฝังป๋ายสู้สู้ อยู่ในจวนอ๋องจวิ้นเสี้ยวไปสามวัน

มู่มิงกลับไม่โผล่มาเลยทั้งสามวัน

ที่อันหลิงหยุนยังไม่จากไป เพราะหวังจะให้ความสะดวกตอนมู่มิงมา แต่มู่มิงก็ไม่มาเลย

ป๋ายสู้สู้ถูกฝังในวันที่สาม ฝนตกลงมา

อันหลิงหยุนตามอยู่ในขบวนที่ส่งโลงออกไปฝัง มองไปที่โลงศพที่หนักอึ้ง ด้วยความเศร้าโศกที่ไม่อาจบรรยายได้

คนมาตายไปเช่นนี้ ตายไปแล้วก็ไม่มีความหมายอะไรอีก

โลงศพผ่านสายฝนที่ตกหนักไป มีลมชั่วร้ายพัดเข้ามา ทุกคนต่างพากันถอยหลัง ผ้าห่มบางส่วนบนโลงศพก็ถูกลมพัดตกลงไป ถึงอย่างไรกงชิงวี่ก็ไม่วางใจอันหลิงหยุน รีบบังตัวอันหลิงหยุนเอาไว้ทันที กอดนางเอาไว้แน่นในอ้อมแขน

อันหลิงหยุนกลับอดทนต่อลมและฝนที่ตกหนัก ก็จะต้องไปดูโลงศพของป๋ายสู้สู้ อย่างไรนางก็ยังไม่วางใจอยู่ดี

ในขณะที่ทุกคนกำลังถอยหลัง ท่ามกลางสายฝนที่ตกหนักเหมือนจะมีคนสองคนปรากฏตัวขึ้น ทั้งสองคนมีคนแก่กับหนุ่มน้อย คนแก่ผมขาวหมดหัวแล้ว กระดูกลำตัวโค้งงอเล็กน้อย ดูเหมือนอายุค่อนข้างมากแล้ว ในมือถือน้ำเต้าเก่าๆเอาไว้ สวมใส่ชุดสีขาวท่ามกลางฝนที่ตกหนักยังสามารถลอยไปมาคล้ายเซียน

แล้วมองดูหนุ่มน้อยคนนั้น อายุประมาณยี่สิบ สวมชุดสีฟ้าคราม ชุดสีดำแขนกว้าง

ถึงแม้หนุ่มน้อยจะเป็นเด็กผู้ชาย แต่ใบหน้าดูสะสวยกว่าเด็กผู้หญิงเสียอีก

อันหลิงหยุนจับแขนกงชิงวี่เอาไว้ อยากจะดูอีกครั้ง แต่เมื่อมีลมพัดแรงผ่านไป ก็ไม่มีอะไรเหลืออยู่ คนบนพื้นลุกขึ้นมาเดินต่อ อ๋องจวิ้นเสี้ยวร้องไห้ฟูมฟายเสียงดังในขบวนแห่ศพ ร้องจนทำให้จิตใจคนตื่นตระหนก ร้องจนอันหลิงหยุนรำคาญ

ระหว่างทาง บ้านทุกหลังต่างพาผิดประตู ไม่มีคนออกมาดูความครึกครื้น

เวลานี้ ทุกคนต่างพากันพูดว่า ป๋ายสู้สู้เป็นตัวนำโชคไม่ดี ทำลายล้างตระกลูป๋าย ตระกูลป๋ายไม่เพียงแต่เป็นหมอเทพในเมืองหลวงเท่านั้น ยังเป็นตระกูลที่ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์เป็นมุ่งหมายหลักอีกด้วย

สำหรับชาวบ้านทั่วไปแล้วการกระทำของป๋ายสู้สู้ คือการตัดหนทางในการหาหมอโดยไม่เสียเงินของพวกเขาไป

ชาวบ้านก็ต้องมีเคืองบ้างอยู่แล้ว

ถึงแม้ป๋ายสู้สู้จะตายไป ก็ไม่มีคนสงสารป๋ายสู้สู้

อันหลิงหยุนเดินตามตลอดทางจนถึงสุสาน เพราะเป็นการตายโหง ดังนั้นจึงไม่สามารถฝังที่สุสานบรรพชนได้ นั่นหมายความว่า สุสานของอ๋องหกนางไม่สามารถเข้าไปได้

เกี่ยวกับเรื่องนี้ อันหลิงหยุนไม่ได้เรียกร้องอะไร ในใจนางเดิมก็ไม่อยากให้ป๋ายสู้สู้เข้าไปในสุสานจวนอ๋องหกอยู่แล้ว นางคิดของนางเองว่า ป๋ายสู้สู้ก็ไม่สนใจหรอก

เพื่อให้คนรู้สึกว่าเขามีความรักต่อพระชายา อ๋องจวิ้นเสี้ยวร้องไห้จะเป็นจะตาย แล้วยังหาที่ดินที่ฮวงจุ้ยดี อันหลิงหยุนเฝ้ามองดูการฝังศพ

เมื่อถึงเวลาฝังศพ ในที่สุดฝนที่ตกหนักก็หยุดลงจนได้

คนทั้งกลุ่มมองดูโลงศพถูกฝังลง จากนั้นอ๋องจวิ้นเสี้ยวก็พาเมียน้อยร้องไห้อยู่หน้าหลุมฝังศพ

สุดท้ายทั้งสองถูกคนบังคับลากตัวออกไป

เมื่ออ๋องจวิ้นเสี้ยวไปแล้ว เรื่องก็ถือว่าจบลงแล้ว

แต่อันหลิงหยุนไม่ได้ไป มองดูหลุมศพโดดเดี่ยวนั่นอันหลิงหยุนไม่เข้าใจ “ข้าไม่เข้าใจทำไมเจ้าต้องจากไปเพื่อคนที่ไม่คู่ควรพวกนี้ด้วย

ถึงแม้พวกเขาจะเป็นคนชั่วบนโลกใบนี้ แต่ไม่มีสักคนสองคนที่พอจะทำให้เจ้าอยากอยู่ต่อเลยหรือ?”

อันหลิงหยุนนึกถึงดวงตาที่มองนางทะลุปรุโปร่งของป๋ายสู้สู้คู่นั้น ก็จะรู้สึกปวดใจ

ปวดใจที่สุดคือไม่สามารถทำอะไรอ๋องจวิ้นเสี้ยวกับนังเมียนั้น

“กลับเถอะ นางรู้ว่าเจ้ามาส่งนาง นางจะต้องดีใจมากแน่”

กงชิงวี่หยิบเอาเสื้อคลุมมาคลุมให้อันหลิงหยุน เป็นห่วงนางแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

คนก็ตายไปแล้ว ยืนอยู่ตรงนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร นางคิดไม่ตกเอง ใครก็ช่วยกลับมาไม่ได้

อันหลิงหยุนเหลือบมองกงชิงวี่ที่อยู่ด้านหลัง ฝนที่ตกหนักทำให้เขาตัวเปียก แต่ตัวนางกลับไม่ได้เปียกอะไร