ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 306

เมื่อเห็นจดหมายฉบับนี้ ข้าคงไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้ว ได้ฟังเจ้าบอกว่านี่เป็นชาติที่สองของเจ้า ก็รู้สึกอิจฉามาก

แต่เรื่องราวต่างๆหลังจากที่คนตายไปแล้วก็ถือว่าถึงจุดสิ้นสุดระดับหนึ่งแล้ว

ข้ารู้ว่าเวลาของข้าเหลือไม่มาก

ได้พบกับเจ้าก่อนจะจากโลกนี้ไป เป็นเรื่องที่โชคดีในชีวิตข้า

สิ่งเดียวที่ไม่สามารถวางใจได้คือมู่มิง

หวังว่าเจ้าจะไม่ผิดคำ

ปิ่นปักผมคือสิ่งที่ข้ารัก เก็บเอาไว้ยังได้ใช้ประโยชน์ ของสิ่งนี้ได้รับการหล่อเลี้ยงด้วยเลือดพิษในร่างกายข้ามานานหลายปี เรียกได้ว่ามีพิษร้ายแรง

หากว่าเจ้าอยากถอนพิษในร่างกายข้า เพียงแค่ใช้ลูกปัดที่อยู่บนปิ่นแช่น้ำ ก็จะได้พิษของข้า

ทุกสิ่งบนโลก ส่งผลกระทบเชื่อมโยงเป็นสายระโยงระยาง แต่ก็มีไม่น้อยที่ใช้พิษสู้กับพิษ

ของสิ่งนี้สามารถใช้ช่วยชีวิตได้ และก็ใช้ฆ่าคนได้เช่นกัน

หนึ่งในนั้นยังมีถุงหนึ่งใบ หลังจากเจ้าได้มันแล้วก็ติดเอาไว้บนหัว จำไว้อย่าให้ห่างตัวนานเกินไป นอกจากอาบน้ำ นอนหลับตอนกลางคืน อย่าให้ห่างจากตัว

ยาพิษบนโลกใบนี้ จะไม่สามารถรุกรานเจ้าได้ภายในหนึ่งร้อยเมตร

ถึงแม้จะพบกับยอดฝีมือในการใช้ยาพิษ พวกเขาก็ไม่สามารถรุกรานเจ้าได้เช่นกัน

อันหลิงหยุนสูดหายใจเข้าไปลึกๆ หยิบเอาปิ่นเงินมาดูอย่างละเอียดครู่หนึ่ง จากนั้นก็ปักเอาไว้บนหัว

เสินหยุนเจ๋เห็นว่านางปักไม่ตรง ยื่นมือออกไปช่วยเหลือ นิ้วมือที่สัมผัสปิ่นเงินเมื่อครู่ รู้สึกว่านิ้วมือเริ่มชา รีบยกมือขึ้นมาดู เปลี่ยนเป็นสีดำแล้ว

อันหลิงหยุนอ่านจดหมายต่อ

จ้าจำไว้ ปิ่นอันนี้มีแต่เจ้าที่สามารถสัมผัสได้ วันนั้นที่ข้าฝังเข็มไปที่คอของเจ้า ได้ใส่ยาถอนพิษเข้าไปร่างกายของเจ้าแล้ว เจ้าสัมผัสมันได้อย่างวางใจ

ส่วนท่านอ๋องของเจ้า เขาไม่สามารถสัมผัสได้

อันหลิงหยุนรีบหยิบมีดออกมา กรีดมันไปที่นิ้วมือหนึ่งที เลือดหยดหนึ่งหยดออกมาจากนิ้วมือ อันหลิงหยุนจับคางเสินหยุนเจ๋เอาไว้ ให้เลือดหยดเข้าไป เสินหยุนเจ๋หน้าดำไปหมด ถอยหลังรีบนั่งลงไปกับพื้นแล้วทำสมาธิ

อันหลิงหยุนพันแผลที่นิ้วมือเสร็จ กงชิงวี่ที่อยู่ด้านข้างจ้องไปที่ปิ่นปักผมบนหัวนางอย่างตกอยู่ในภวังค์

อันหลิงหยุนอ่านต่อ

จากกันวันนี้คือการจากลาตลอดกาล ก็รู้สึกเสียดายไม่น้อย หากว่าปีนั้นคนที่ได้พบไม่ได้มีเพียงมู่มิง บางทีข้าอาจจะไม่ตายไปเช่นนี้

หวังว่าเจ้าจะดูแลตัวเองให้ดี

สู้สู้เขียนครั้งสุดท้าย!

อันหลิงหยุนเหลือบมองกงชิงหยินที่อยู่ด้านข้าง หน้าของเขาไม่น่าดูเลย “นี่ระวังข้าเอาไว้หรือ?”

หากเป็นเวลาปกติอันหลิงหยุน คงจะหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้จริงๆ แต่ตอนนี้นางกลับไม่แสดงสีหน้าใดๆ

อันหลิงหยุนหันหลังไปดูเสินหยุนเจ๋ ตอนนี้เสินหยุนเจ๋ไม่เป็นอะไรแล้ว

เสินหยุนเจ๋ลืมตาขึ้นมาถาม “ทำไมก่อนหน้านั้นข้าถึงไม่ถูกพิษ ปิ่นเงินข้าเคยหยิบออกมา อีกทั้งบนกระดาษก็มีเพียงไม่กี่คำ ให้ข้านำกล่องมามอบให้เจ้า ตอนนี้ทำไมมีตัวหนังสือมากมายเช่นนี้?”

อันหลิงหยุนกลับไม่รู้สึกประหลาดใจ “สู้สู้เป็นยอดฝีมือในการทำยาพิษ ถึงแม้นางจะตายแล้ว แต่ว่าพิษของนางไม่ได้ตายไปด้วย ตอนที่เจ้าได้รับกล่องมาครั้งแรก บนกล่องมียาถอนพิษอยู่เล็กน้อย แต่มันน้อยมาก สัมผัสแล้วก็จะหายไป”

“........”

เสินหยุนเจ๋ไม่แน่ใจว่าใช่หรือไม่ แต่เขาไม่ได้พูดอะไร

รู้สึกอวัยวะภายในร่างกายกำลังเจ็บปวด เขาไม่สามารถละเลยสิ่งเหล่านี้ได้

“เจ้าต้องพักผ่อนสักครู่ อานุภาพของพิษร้ายแรง ถึงแม้จะมียาถอนพิษ ความสูญเสียของเจ้าก็มากเช่นกัน ไม่มีสิบวันครึ่งเดือนไม่หายเป็นปกติหรอก”

เสินหยุนเจ๋ไม่ได้พูดอะไร ตอนนี้ไม่มีเรี่ยวแรง

นหลิงหยุนมองไปข้างหน้า เดินไปทางมู่มิง ไปถึงหน้าโลงศพ มู่มิงใช้พลั่วเปิดโลงศพออกแล้ว

อันหลิงหยุนก็ไม่แน่ใจว่านางจะทำอะไร ถ้าหากแค่อยากเห็นสักครั้ง ทำให้โล่งกลายเป็นเช่นนี้ แล้วจะฝังกลับไปอย่างไร

โลงศพเปิดออกอันหลิงหยุนก็อยากจะไปดูป๋ายสู้สู้ แต่ตอนที่นางก้มตัวไปดู ในโลงกลับว่างเปล่าไม่มีอะไร