ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 307

อันหลิงหยุนไม่อยากฟังพวกเขาเถียงกัน หันหลังเดินไปก่อน

กงชิงวี่เห็นอันหลิงหยุนไปแล้ว หันหลังก็อยากจะไป ถูกมู่มิงคว้าเอาไว้

มู่มิงตะโกนด้วยความโมโห “กงชิงวี่ วันนี้เจ้าจะต้องช่วยข้าทำให้ที่นี่กลับไปสู่สภาพเดิม ไม่อย่างนั้นข้าจะไม่ยอมจบกับเจ้าแน่ พรุ่งนี้ข้าจะไปหาท่านน้า ใช้ความตายบีบให้ได้แต่งงานกับเจ้า

เจ้าไม่อยากให้ข้าแต่งกับเจ้าไม่ใช่หรือ?

แต่ข้าจะต้องแต่งกับเจ้าให้ได้”

อันหลิงหยุนเดินไปรออยู่ไม่ไกล กงชิงวี่ตีมูมิงสลบไปอีกครั้ง ถึงจะมาหาอันหลิงหยุนได้

พอถึงข้างกายอันหลิงหยุนกงชิงวี่เรียกคนที่อยู่ที่ลับออกมา สั่งพวกเขาฟื้นฟูหลุมฝังศพให้กลับไปสู่สภาพเดิม จากนั้นพามู่มิงกับเสินหยุนเจ๋กลับจวนอ๋องเสียน

ส่วนอันหลิงหยุนกับกงชิงวี่เดินกลับไปพร้อมกัน

อันหลิงหยุนไม่รู้สึกเหนื่อย นางเอาแต่คิดถึงเรื่องของป๋ายสู้สู้ตลอด ก็ไม่ได้มีความคิดเห็นอย่างอื่น เพียงแค่หวังให้นางยังมีชีวิตอยู่

กลับไปถึงจวนอ๋องเสียนก็ดึกมากแล้ว อันหลิงหยุนขึ้นไปบนเตียงหัวถึงหมอนก็หลับเลย

เช้าวันรุ่งขึ้น พ่อบ้านรีบร้อนเข้ามายังลานโอวหลานจนทำให้อันหลิงหยุนตื่น กงชิงวี่ใส่เสื้อผ้าแล้วก็ออกไป

อันหลิงหยุนออกไป กงชิงวี่ก็ออกจากจวนไปแล้ว ถามพ่อบ้านถึงได้รู้ว่า เมื่อคืนจวนอ๋องจวิ้นเสี้ยวเกิดเรื่องขึ้น อ๋องจวิ้นเสี้ยวตีเมียน้อยของเขาจนตายทั้งเป็น

“อะไรคือถูกตีจนตายทั้งเป็น?” อันหลิงหยุนรู้สึกไม่เข้าใจ

พ่อบ้านส่ายหน้า แต่เขาก็กล่าวว่า “ถูกตีจนตายทั้งเป็น ก็คือถูกตีจนตาย แต่รายละเอียดยังไม่รู้ เมื่อกี้ท่านถางวิ่งกลับมา บอกว่าเห็นแล้วดูน่ากลัวมาก!”

อันหลิงหยุนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “ท่านอ๋องกลับมาก็มารายงานข้าด้วย”

“ขอรับ”

พ่อบ้านไปแล้วอันหลิงหยุนก็ไปกินข้าวเช้า

ตื่นเช้ามู่มิงก็ตื่นขึ้นมาแล้ว อีกทั้งอันหลิงหยุนเพิ่งจะนั่งลงก็เห็นมู่มิง มู่มิงก็นั่งลงไปอย่างไม่เกรงใจ หยิบเอาตะเกียบขึ้นมากินข้าว

นางทำหน้าราวกับว่าอันหลิงหยุนติดหนี้นางแล้วไม่คืน กินอย่างสง่างามเลย

อันหลิงหยุนก็ไม่ได้สนใจมู่มิง อาจจะเป็นเพราะว่านางคิดได้แล้ว

แต่พ่อบ้านกลับทนดูไม่ได้ ถึงแม้ว่าจะทำกับเจ้าไม่ถูก ทำให้เจ้าไม่สามารถแต่งออกไปได้แล้ว ก็ไม่มีเหตุผลที่จะวิ่งมาอาละวาดไร้เหตุผลที่จวนอ๋องเสียน

อันหลิงหยุนถาม “แม่ทัพน้อยตระกูลเสินยังอยู่ไหม?” เมื่อคืนกลับมาพร้อมกัน

พ่อบ้านรีบร้อนกล่าว “เมื่อเช้าลืมตาขึ้นก็ออกมาแล้ว แต่เดินไม่ไหวเกือบล้มลงตรงหน้าประตูเลยกลับไปนอนพักต่อ เมื่อกี้ทำตามคำสั่งของท่านอ๋องหาคนไปดูแลรับใช้แล้ว น่าจะกินข้าวแล้ว”

อันหลิงหยุนกลับประหลาดใจ กงชิงวี่จะส่งคนไปดูแลรับใช้

“ดูแลเขาให้ดี อีกสักพักข้าจะไปดู”

อันหลิงหยุนกินข้าวเสร็จก็ไปดูเสินหยุนเจ๋ เขานอนอยู่ข้างในจริงๆร่างกายอ่อนเพลียมาก

อันหลิงหยุนตรวจดูให้เขา คนถือว่าไม่เป็นอะไรแล้ว เพียงแต่ยังอ่อนเพลียเล็กน้อย แต่ก็เป็นเพราะร่างกายถูกพิษ

เห็นท่าทางของเสินหยุนเจ๋อันหลิงหยุนรู้สึกโชคดีมาก ดีที่เป็นมืออยู่ไม่สุขของเสินหยุนเจ๋จะช่วยนางปักปิ่นปักผม ไม่เช่นนั้นกงชิงวี่เองก็มือไม้อยู่ไม่สุขเช่นกัน คนที่นอนอยู่ตอนนี้คงจะเป็นกงชิงวี่

อันหลิงหยุนหยิบเอายามาให้เสินหยุนเจ๋ เขากินเสร็จแล้วก็เริ่มมองอันหลิงหยุน

“ร่างกายข้ายังไม่แข็งแรง ไม่สามารถกลับไปได้ เพื่อไม่ให้มีปัญหา อีกสักพักหนึ่งข้าจะไปชายแดนแล้ว เจ้าก็ไม่ต้องรีบร้อนไล่ข้าหรอก”

อันหลิงหยุนรู้สึกประหลาดใจ นางนั่งลงไปแล้วถาม

“เจ้าจะไปไหน?”

“ชายแดน เดิมข้าก็อยากไปเฝ้าชายแดนแล้ว ในเมืองหลวงไม่ขาดแคลนแม่ทัพ แม่ทัพมีอยู่ทุกที” เสินหยุนเจ๋อ่อนเพลียไร้เรี่ยวแรง อันหลิงหยุนก็ไม่ได้พูดอะไรกับเขาต่อ

ตรวจดูให้เขาแล้วอันหลิงหยุนก็ไปข้างนอก

พ่อบ้านตามอันหลิงหยุนไป ถาม “พระชายา เสินหยุนเจ๋จะไปชายแดนหรือ?”

“อืม”