ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 308

อันหลิงหยุนอยากรู้จริงๆว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ และอยากไปดูที่จวนอ๋องจวิ้นเสี้ยว แต่ติดอยู่ตรงฐานะ อีกทั้งยังเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น จะไปก็ดูไม่ดี

แต่อันหลิงหยุนเห็นว่าวันนี้มู่มิงมีความสุขมาก อยู่ในลานเห็นใครก็ยิ้มอย่างมีความสุข ถึงแม้จะเป็นกงชิงวี่นางก็ไม่ได้ทำหน้าบูดบึ้งใส่

ตอนที่อันหลิงหยุนเห็นนางก็เป็นเวลาฟ้ามืดแล้ว

ตอนนี้ในจวนอ๋องเสียนมีผู้ไม่เกี่ยวข้องเยอะเกินไป บางครั้งอันหลิงหยุนก็ต้องดูแลหน่อย ถามว่าจะไปเมื่อไหร่

จวนอ๋องก็ไม่ได้มีอาหารที่เกินออกมา!

“วันนี้เจ้ามีความสุขมากเลย?” อันหลิงหยุนสอบถาม มู่มิงหันกลับไปเห็นอันหลิงหยุนหน้าแดงขึ้นมา แล้วก็เงียบไป

อันหลิงหยุนเหลือบมองอาหยู่กับหงเถาที่อยู่ด้านหลัง โบกมือให้พวกเขาลงไป

ในลานไม่มีคนอยู่มู่มิงรู้สึกสบายตัวขึ้น จึงได้กล่าวขึ้นมาว่า “ตอนนี้ข้าเชื่อแล้วว่าสู้สู้ยังมีชีวิตอยู่ นางต้องถูกอาจารย์ปู่กับลูกชายของอาจารย์ลุงพาตัวไปแน่ๆเลย

แล้วพวกเขาก็จะต้องแก้แค้นอยู่แล้ว คนในยุทธภพมีความเที่ยงธรรมสูงส่ง ต้องไม่ปล่อยอ๋องจวิ้นเสี้ยวไปแน่

เขาบ้าๆบอจนตีเมียน้อยจนตาย ตัวเขาเองก็ตอนตัวเองเป็นขันที แล้วก็บอกว่าคนของสู้สู้มาแล้ว สู้สู้ยังมีชีวิตอยู่ ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะรู้เรื่องที่สู้สู้ถูกรังแกได้อย่างไร?”

มู่มิงพูดเช่นนี้อันหลิงหยุนก็รู้สึกมีเหตุผลอยู่มาก

มองไปที่มู่มิงอีกครั้ง อันหลิงหยุนกล่าว “เจ้าก็เป็นคนฉลาด เห็นจุดจบของสู้สู้แล้ว หรือว่าเจ้ายังไม่เข้าใจอีก ผู้หญิงจะต้องหาคนดี หาคนที่รักเจ้า ถึงจะมีชีวิตที่ดี”

“เดิมเจ้าก็ไม่ไปดีกว่าสู้สู้ถึงไหนหรอก ตอนนั้นสู้สู้ถูกไอ้ชั่วอ๋องจวิ้นเสี้ยวหลอกเอา แต่เจ้าคือหน้าด้านหน้าทนจะแต่งกับกงชิงวี่ ตอนนี้เจ้ายังมีหน้ามาว่าข้าอีก เจ้าไม่รู้สึกกระดากอายบ้างหรือ?”

อันหลิงหยุนเกือบจะตอกกลับไป มู่มิงพูดตรงเกินไปแล้ว

คิดไปว่าพวกนางมีความแค้นต่อกัน ก็อย่าถือสานางเลย

ตอนนั้นเป็นนางที่แย่งกงชิงวี่มา

อันหลิงหยุนกำลังจะจากไป กงชิงวี่มาหาอันหลิงหยุนเดินมาพอดี เห็นอันหลิงหยุนกงชิงวี่เดินตรงไปกอดนางเอาไว้ในอ้อมแขน

“ไปพูดมากกับนางทำไม รอวันดีคืนดีก๊กกู๋ใหญ่หาตำแหน่งพระชายารองให้นาง นางก็รู้เอง หาคนเช่นเดียวกับอ๋องจวิ้นเสี้ยว”

อันหลิงหยุนพยักหน้า เดินตามไป

มู่มิงมองพวกเขาจากไป กล่าวเย็นชา “ข้าไม่สนใจหรอก”

กลับไปอันหลิงหยุนก็กล่าวว่า “ข้าคิดว่ามู่มิงพูดถูก เป็นคนของหุบเขาเย่าหวังมาหาอ๋องจวิ้นเสี้ยว ดังนั้นท่านอ๋องท่านก็ต้องระวัง คดีนี้ท่านก็ไม่ต้องรีบร้อนดำเนินการ

จวนอ๋องหกมีขันทีออกมาหนึ่งคน พูดออกไปก็เป็นเรื่องน่าอับอายอย่างมาก ท่านว่าใช่หรือไม่?”

“ความหมายของหยุนหยุนคือกลัวว่าคนของหุบเขาเย่าหวังจะทำร้ายข้า?” กงชิงวี่นั่งลง ให้ความสําคัญกับเรื่องนี้ขึ้นมาบ้างแล้ว

อันหลิงหยุนถาม “ท่านอ๋องไม่ได้อยู่ในตำแหน่งไม่ใช่หรือ เกิดเรื่องในเมืองหลวงทำไมถึงมาหาท่าน?”

“ถางเหอหาข้าก็ไม่ได้ต้องการให้ข้าไปทำคดี

จวนอ๋องจวิ้นเสี้ยวเกิดเรื่องขนาดนี้ ถางเหอรู้มาบอกข้า ข้าไม่ไปดูหน่อยก็ไม่ดี”

“พูดเช่นนี้แสดงว่าท่านอ๋องแค่ไปดูความครึกครื้น ไม่มีความหมายอื่นเลย?”

“อืม”

“ถ้าอย่างนั้นข้าก็วางใจแล้ว”

อันหลิงหยุนไม่เป็นห่วงแล้ว ก็ไม่สนใจเรื่องอ๋องจวิ้นเสี้ยวแล้ว

พักผ่อนไปหนึ่งคืน วันรุ่งขึ้นทั้งสองไปเดินเล่น หน้าจวนอ๋องหกหน้าประตูช่างดูเงียบเหงา

ตอนนี้ข่าวอ๋องจวิ้นเสี้ยวแพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวงแล้ว ใครๆก็รู้เรื่องที่อ๋องจวิ้นเสี้ยวตอนตัวเอง จวนอ๋องจวิ้นเสี้ยวก็ไม่มีใครกล้าไป

ไปทักทายเวลานี้คงไม่ดีเท่าไหร่

ข้างนอกมีคนพูดว่าเป็นเพราะวิญญาณหลอกหลอน ยังพูดอีกว่าป๋ายสู้สู้กลับมาแล้ว