ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 309

อ๋องหกรีบมาถึงเห็นลูกชายนอนจมกองเลือด หายใจไม่ออกเป็นลมหมดสติไป อันหลิงหยุนจึงถูกปล่อยไป

อันหลิงหยุนเดินไปตรวจดูให้อ๋องหก หัวใจวายเฉียบพลัน เลือดไปเลี้ยงสมองมากเกินไป เขาเป็นคนมีโรคหัวใจ

กินยารักษาโรคหัวใจที่อันหลิงหยุนทำขึ้นเอง อ๋องหกค่อยๆฟื้นคืนสติ ทันทีที่ตื่นขึ้นมาอ๋องหกก็หลั่งน้ำตาออกมา เสียใจจนทรมานอึดอัดไปหมด

“ลูกพ่อ ลูกชายของข้า”

อ๋องหกร้องไห้จนไม่ไหว มีคนมาประคองอ๋องหกไป

ในลานของจวนอ๋องจวิ้นเสี้ยว เวลานี้ยุ่งเหยิงไปหมด ทุกคนต่างพากันหวาดผวา คนตายไปตั้งหลายคนเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น

กงชิงวี่ไปตรวจสอบแล้ว คนจากสำนักนักสืบก็มาถึงที่นี่อย่างรวดเร็ว แต่ครั้งนี้เว่ยหลิงชวนก็มาด้วย

อันหลิงหยุนก็ไม่ได้รู้สึกประหลาดใจ อ๋องจวิ้นตายไปทั้งคนแถมยังเป็นตระกูลอ๋องชิน เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงราชวงศ์ ต้าจงเจิ้งย่วง(ศาลในวัง)ก็ต้องรับทำเรื่องนี้อยู่แล้ว

และตระกูลอ๋องหกก็ไม่ยุ่งเรื่องนี้ไม่ได้ อ๋องหกกลับไปพักแล้ว อ๋องชินฉุนกงชิงซวนหวยเพียงแต่รับหน้าจัดการเรื่องนี้

อ๋องชินฉุนอันหลิงหยุนรู้จัก ก่อนหน้านั้นคนแรกที่ตีนางก่อนที่ต้าจงเจิ้นย่วงก็คือเขา ตีจนฟันร่วงสองซี่ เป็นอะไรที่น่าสังเวช อันหลิงหยุนบอกเลยได้ว่ามันเป็นความจำที่ยังใหม่อยู่

เมื่อพบหน้าอ๋องชิงฉุนคำนับไปทีละคน สุดท้ายถึงไปหาเว่ยหลิงชวน

วันนี้อ๋องตวนก็มาด้วย กระทั่งหยุนโล๋ชวนก็ตามเขามาพร้อมกัน ตอนที่อันหลิงหยุนเห็นพวกเขาอันหลิงหยุนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เมื่อหยุนโล๋ชวนมาถึง ก็ถูกอ๋องตวนบังไม่ให้เห็นทันที จากนั้นแม่นมเว่ยก็สั่งคนมากั้นรอยเลือดที่อยู่ตรงหน้า หญิงตั้งครรภ์ดูสิ่งเหล่านี้ไม่ได้ และไม่สามารถที่จะไปที่ไหนก็ได้ อันหลิงหยุนไม่หลบเลี่ยง แต่ฮั๋วไทเฟยไม่สนใจสิ่งเหล่านี้ นางต้องการปกป้องให้หลานคลอดออกมาอย่างปลอดภัย

หยุนโล๋ชวนรู้สึกหดหู่มาก “พี่พระชายาเสียน”

ยืนอยู่ข้างหลังหยุนโล๋ชวนรีบร้อนกระโดดโลดเต้น อันหลิงหยุนแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน

อ๋องตวนจับข้อมือหยุนโล๋ชวนเอาไว้ กันไม่ให้นางพุ่งตัวออกไป

เวลานี้แม่นมเว่ยพานางกำนัลสองคนมาดูด้วย กันไม่ให้เกิดเรื่องกับหยุนโล๋ชวน

อันหลิงหยุนมองหยุนโล๋ชวนแล้วรู้สึกเศร้าเล็กน้อย เป็นหญิงตั้งครรภ์เหมือนกัน เจ้าดูเขาสิ แล้วมาดูนาง

เท้าเปล่าเทียบไม่ได้ใส่รองเท้าจริงๆ สูงส่งเสียจริง!

“พี่พระชายาเสียน”

หยุนโล๋ชวนไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากอันหลิงหยุน คิดว่าอันหลิงหยุนไม่ได้ยินคำพูดนาง ตะโกนเรียกอย่างรีบร้อน มองดูเหมือนจะออกไปแล้ว

นางต้องการรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ได้ยินมาว่าอ๋องจวิ้นเสี้ยวตอนตัวเองไปแล้ว

นี่จะต้องโกรธแค้นตัวเองขนาดไหน ถึงได้ลงมือตอนตัวเองได้

“แม่นม เอาผ้าเช็ดหน้าให้ข้า”

อ๋องตวนทนต่อไปไม่ไหวแล้ว ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไปคงต้องวิ่งหนีออกไป

แม่นมเว่ยเตรียมตัวไว้ก่อนแล้ว มาที่แบบนี้ เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีการเตรียมตัว กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่ว

แม่นมเว่ยเอาผ้าเช็ดหน้าให้อ๋องตวน อ๋องตวนรับมาก็เอาไปปิดตาอันหลิงหยุนเอาไว้โดยตรง เช่นนี้ก็มองไม่เห็นแล้ว

หยุนโล๋ชวนจะเอาลงมา แม่นมเว่ยรีบเข้ามา

“พระชายารอง หากท่านยืนยันจะอยู่ต่อก็ต้องปิดตาเอาไว้ หลีกเลี่ยงไม่ให้ส่งผลกระทบต่อเด็ก มิเช่นนั้นคงจะต้องรบกวนไปถึงไท่เฟยแล้ว”

พอได้ยินว่าจะต้องรบกวนถึงไท่เฟยหยุนโลชวนก็เชื่อฟังแล้ว จึงได้กล่าวว่า “ถ้าเช่นนั้นข้าปิดตาก็ได้”

“ได้”

แม่นมเว่ยเหลือบมองไปทีอ๋องตวน “ท่านอ๋อง รบกวนลำบากท่านหน่อย จูงมือพระชายารองไว้หน่อย ไม่งั้นนางทนไม่ไหวทำอะไรบุ่มบ่ามไป กลัวว่าจะกระทบต่อทารกในครรภ์”