ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 313

บทที่ 313 กงชิงวี่เข้าวังไปเข้าเฝ้าเบื้องพระพักตร์

กงชิงวี่รักษาอาการเจ็บป่วยอยู่หลายวัน ระหว่างนั้น อันหลิงหยุนก็ไม่ได้ออกจากจวนแม่ทัพเลยเช่นกัน จึงศึกษาวิจัยคัมภีร์พิษประหลาดอยู่ที่สวนหลังจวนแม่ทัพ

ในช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้ ร่างกายของกงชิงวี่ดีขึ้นจนไม่เป็นไรแล้ว แต่เขาไม่อยากออกไปข้างนอก อันหลิงหยุนศึกษาวิจัยพิษประหลาด เขาก็เพียงอยู่ข้างๆ เฝ้าดูนางเช่นนั้น ใช้ชีวิตช่วงหลายวันนั้นผ่านไปอย่างสบายอกสบายใจ

ไม่กี่วันต่อมาอันหลิงหยุนถูกเรียกให้เข้าวัง กงชิงวี่จึงติดสอยห้อยตามเข้าวังไปด้วย

ฮ่องเต้ชิงหยู่ ทอดพระเนตรไปยังกงชิงวี่ ซึ่งยืนอยู่ที่เบื้องล่างพระที่นั่ง ตรัสด้วยสุรเสียงแสดงความเคารพให้เกียรติอย่างยิ่งว่า : "ข้าจำได้ว่าไม่ได้เรียกให้อ๋องเสียนเข้าวัง เหตุใดอ๋องเสียนจึงเข้าวังมาหรือ?"

"หม่อมฉันรู้สึกว่าวันนี้ร่างกายสมบูรณ์แข็งแรงดีแล้ว มีความรู้สึกว่าช่วงเวลาระหว่างนี้ ฝ่าบาทอาจมีพระประสงค์เรียกคนมาใช้สอย จึงเข้าวังมาขอเข้าเฝ้าเบื้องพระพักตร์พ่ะย่ะค่ะ"

ฮ่องเต้ชิงหยู่ ผินพระพัตร์ทอดพระเนตรไปยังอันหลิงหยุน: "เจ้ากำลังตั้งครรภ์อยู่ ลุกขึ้นเถอะ"

"ขอบพระทัยฝ่าบาทเพคะ"

อันหลิงหยุนลุกขึ้นยืน ก้มศีรษะลงและไม่เงยหน้าขึ้นมอง

ฮ่องเต้ชิงหยู่ตรัสพระราชปุจฉาว่า: "ช่วงนี้ร่างกายของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?"

"ทูลฝ่าบาท หม่อมฉันสบายดีเพคะ"

อันหลิงหยุนแอบกวาดสายตามองไปยังผู้คนทั้งหลายที่อยู่ณ.ที่แห่งนี้ วันนี้ฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่ได้ทรงมีรับสั่งเรียกเข้าเฝ้าที่พระตำหนักจรุงจิต แต่เป็นที่ท้องพระโรง ในพระตำหนักหลักของราชสำนักแทน หรือจะเกิดเรื่องบางอย่างขึ้น?

"หากว่าสบายดี ก็ถอยไปก่อนเถอะ"

อันหลิงหยุนพบว่า ในท้องพระโรงราชแห่งนี้ เดิมทีไม่มีที่ที่ให้นางยืนได้ ในขณะที่กำลังคิดว่าจะไปที่ไหนดีอยู่นั้น กงชิงวี่ก็คว้าจับมือของนาง ดึงให้เดินตามไปอีกด้าน

อันหลิงหยุนไม่กล้าเงยหน้าขึ้น อีตาคนนี้นับวันจะกำเริบเสิบสานมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว ท้องพระโรงล้วนเต็มไปด้วยขุนนางบุ๋นบู๊มากมาย เขาดึงนางไปอีกด้านเช่นนี้คือได้ทูลถามฝ่าบาทแล้วหรือ? เขาทำตัวเหมือนคนไม่สนโลกอย่างไรอย่างนั้น เขาไม่กำเริบแล้วใครจะกำเริบล่ะ!

กงชิงวี่ยืดอกเชิดหน้ายืนอยู่อีกด้านหนึ่ง แต่ปล่อยมือของอันหลิงหยุนแล้ว

แม่ทัพอันคิ้วกระตุกไม่หยุด ไม่ได้เอ่ยคำพูดใดออกมา

ฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่แม้แต่จะทอดพระเนตรเขาแม้แต่น้อย เพียงตรัสถึงเรื่องของอ๋องจวิ้นเสี้ยว

"คดีของอ๋องจวิ้นเสี้ยวเกี่ยวโยงไปถึงหุบเขาราชาโอรสเย้าหวางกู่ แต่ทว่า หุบเขาราชาโอรสเย้าหวางกู่ ไม่ได้อยู่ในเขตแดนของประเทศต้าเหลียงของเรา การจัดการเรื่องนี้ย่อมเป็นเรื่องยุ่งยากอยู่ไม่น้อยทีเดียว

ประการแรก มันนับเป็นการทำลายเกียรติยศ ชื่อเสียงของราชวงศ์ในประเทศต้าเหลียง ประการที่สอง หากไม่มีการลงโทษสถานหนัก ในภายหน้าประเทศต้าเหลียงของเรา จะยังจะสามารถเงยหัวขึ้นเผชิญหน้า กับภายในบรรดาประเทศต่างๆ ได้อยู่หรือ นั่นจะไม่กลายเป็นเรื่องตลกให้ผู้คนหัวเราะเยาะหรืออย่างไร? "

“ สิ่งที่ฝ่าบาททรงตรัสมา หม่อมฉันก็เห็นเป็นเช่นเดียวกันพ่ะย่ะค่ะ”

ผู้คนในท้องพระโรงต่างเอ่ยเห็นด้วยกันจนเสียงเซ็งแซ่ อันหลิงหยุนได้แต่ทอดถอนใจ เปลี่ยนตัวนาย ก็ต้องเปลี่ยนลูกน้องด้วยเป็นธรรมดา ที่เค้าว่ากันมาก็คงจะเป็นอย่างนี้กระมัง?

“ฝ่าบาท หม่อมฉันยินดีแฝงตัวไปจับกุมนักโทษที่ หุบเขาราชาโอรสเย้าหวางกู่ อย่างลับๆพ่ะย่ะค่ะ "

กงชิงวี่ก้าวออกจากแถวมา ขอเสนอตัวเองเป็นตัวแทนไปปฏิบัติหน้าที่นี้

ฮ่องเต้ชิงหยู่ทอดพระเนตรเขาชั่วครู่: "เฒ่าพิษใจโฉดผู้นั้นไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป ที่เจ้าสามารถมีชีวิตรอดกลับมาหลังเผชิญหน้ากับเขาได้ ข้าก็ปลื้มปิติยินดีเป็นที่ยิ่งแล้ว”

“เกี่ยวกับเรื่องของเฒ่าพิษนั่น ข้าเห็นด้วยกับความคิดของเจ้าเป็นการชั่วคราว

เพียงแต่เรื่องที่เกิดขึ้นนี้มันมีสาเหตุ ประเทศต้าเหลียงย่อมไม่เป็นผู้ใหญ่รังแกผู้น้อย อีกทั้งไม่ยินดีให้เกิดข้อพิพาทบาดหมางใด ๆ กับคนในยุทธภพ”

“หากว่าเฒ่าพิษไม่ได้ก่ออาชญากรรมใดๆ ในดินแดนของประเทศต้าเหลียงของเราอีก ข้าก็ยินดีที่จะไม่ใช้พระเดช ใช้เพียงพระคุณ แสดงเมตตาไม่ต้องติดตามสังหารจนสิ้น"

"หม่อมฉันรับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ!" กงชิงวี่ประสานมือรับพระบัญชา

ฮ่องเต้ชิงหยู่ทอดพระเนตรกงชิงวี่ ตรัสต่ออีกว่า: "ประเทศต้าเหลียงของเรา แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยติดต่อกับผู้คนในยุทธภพ ครั้งนี้พวกเขามายังประเทศต้าเหลียงของเรา  ก็ยังพอจะยอมรับได้”

เมื่อคิดไปถึงว่า ป๋ายจิ้งหย่วนมีชื่อเสียงเป็นถึงหมอเทพเสียเปล่า กลับทำร้ายลูกศิษย์ของคนอื่น เป็นธรรมดาที่เรื่องนี้ ย่อมจะไม่หยุดอยู่แค่ เลิกแล้วต่อกันไปง่ายๆเท่านั้นแน่

“เรื่องที่อ๋องจวิ้นเสี้ยวปฏิบัติต่อผู้อื่นเช่นไรนั้น ข้าเองก็เคยได้ยินมาเช่นกัน พวกเชื้อพระวงศ์ชั้นล่างเหล่านี้ ถึงเวลาแล้วที่ควรจะต้องกำจัดแก้ไข ปรับปรุงเปลี่ยนแปลงใหม่เสียบ้างแล้ว”

“อ๋องซื่อเจิ้นรับราชโองการ”

“ หม่อมฉันอยู่พ่ะย่ะค่ะ”

“ นับตั้งแต่วันนี้ ข้าขอสั่งให้เจ้าทำการตรวจสอบเรื่องของหุบเขาราชาโอรสเย้าหวางกู่อย่างเป็นความลับ”

"หม่อมฉันรับราชโองการพ่ะย่ะค่ะ"

"อันหลิงหยุนรับราชโองการ"