ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 314

บทที่ 314 เยี่ยมไข้จวนกั๋วจิ้ว

อันหลิงหยุนเดินไปข้างกายมู่มิง จับข้อมือของนาง เริ่มทำการตรวจสอบอาการ ชีพจรนางเต้นแผ่วเบาอ่อนแรง บางเบาเสียจนแทบเอาไปเทียบกับใยแมงมุมได้เลยทีเดียว

มู่มิงลืมตาขึ้นมา มองเห็นอันหลิงหยุน จึงส่งยิ้มเหยียดหยามออกมา

อันหลิงหยุนไม่ได้สนใจนาง ถึงอย่างไร นางก็สูญเสียเพื่อนที่ดีที่สุดของตัวเองไปแล้ว

หลังจากตรวจอาการแล้ว อันหลิงหยุนหยัดกายลุกขึ้น ออกใบสั่งยาส่งมอบให้กับพ่อบ้าน สั่งกำชับคำลงไปว่า หากไม่ดื่มให้กรอกเข้าไป

พ่อบ้านจึงสั่งให้คนไปทำตามนั้น อันหลิงหยุนจึงกลับไปพักผ่อน

กลางดึก มีคนมาจากจวนกั๋วจิ้ว ส่งเสียงดังเอะอะ จนปลุกให้อันหลิงหยุนและกงชิงวี่ตื่นขึ้นมา

อันหลิงหยุนได้ยินเสียงตะโกนร้องเรียกที่ประตู จึงลุกขึ้นนั่ง กงชิงวี่สวมเสื้อผ้าแล้วลงจากเตียงไป ขณะคลุมเสื้อคลุมตัวนอกมีคนมาเคาะประตู

“ ท่านอ๋อง ฮูหยินกั๋วจิ้วป่วยหนักพ่ะย่ะค่ะ” อาหยู่กล่าวรายงานที่หน้าประตู

กงชิงวี่ถามว่า "มาพบมู่มิงเช่นนั้นหรือ"

“ใช่พ่ะย่ะค่ะ”

“ส่งมู่มิงกลับจวน”

กงชิงวี่ออกไป อันหลิงหยุนก็นอนไม่หลับแล้วเช่นกัน จึงลุกขึ้นเริ่มใส่เสื้อผ้า

เมื่อนางออกไปมู่มิงก็จากไปแล้ว จึงเห็นเพียงกงชิงวี่หันกายเดินกลับมา

อันหลิงหยุนเดินเข้าไปถามว่า "ท่านอ๋อง ฮูหยินกั๋วจิ้ว มีอาการปวดหัวมาหลายปีแล้วหรือเพคะ?"

“ได้ยินมาว่าสิบกว่าปีได้แล้ว ทั้งหมอจวนและหมอหลวง ก็ล้วนมาตรวจอาการให้แล้ว ไม่อาจวินิจฉัยว่าเป็นอะไร จึงต้องปล่อยให้เป็นเช่นนั้น เห็นว่าเวลาเจ็บปวดจะรู้สึกเหมือนเจียนตาย บางครั้งยังถึงกับพุ่งชนกำแพง มีอยู่ครั้งหนึ่ง นางเอ่ยออกมาเองเลยว่ามีชีวิตอยู่มาพอแล้ว แต่ความรักความสัมพันธ์ของนาง กับกั๋วจิ้วใหญ่ยังคงดีอยู่เสมอมา กั๋วจิ้วใหญ่จึงไปเชิญหมอที่มีชื่อเสียงมาจากทุกหนแห่ง เพียงเพื่อหวังว่าจะสามารถบรรเทาความเจ็บปวดให้แก่ฮูหยิน ให้นางมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกหลายวัน”

“แต่ความเจ็บปวดเช่นนั้น จะมีสักกี่คนที่สามารถทนแบกรับได้ไหว ”

“ ท่านอ๋อง เหตุใดท่านไม่บอกข้าให้เร็วกว่านี้หน่อยล่ะเพคะ?” นางยังสามารถไปตรวจดูอาการให้ได้

เมื่อกงชิงวี่มองย้อนไปในช่วงเวลานั้น จึงนึกขึ้นได้ว่านางมาแล้ว

อันหลิงหยุนเร่งรีบไปยังจวนกั๋วจิ้วกลางดึก เมื่อไปถึงประตู เหล่าคนรับใช้ต่างคุกเข่าเรียงรายกันอยู่เต็มพื้นที่แล้ว กงชิงวี่พาอันหลิงหยุนเข้าไป พ่อบ้านรีบออกมาต้อนรับด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูสะอึกสะอื้นแล้ว

"พระชายาเสียนเชิญทางนี้พ่ะย่ะค่ะ"

พ่อบ้านเช็ดน้ำตา อันหลิงหยุนถามขึ้นว่า "คนอยู่ที่ไหน?"

"อยู่ที่หอคอยชมจันทร์ในสวนหลังพ่ะย่ะค่ะ"

"พาพวกเราไป"

อันหลิงหยุนอยากไปตรวจดูอาการให้เร็วขึ้นหน่อย พ่อบ้านแอบปรายตามองอันหลิงหยุน เขารู้เรื่องของนางอยู่แล้ว จึงรู้สึกต่อต้านจากก้นบึ้งของหัวใจ อยากจะขับไล่อันหลิงหยุนผู้นี้ไปให้พ้นๆ

แต่เมื่ออยู่ต่อหน้า กงชิงวี่ หากพูดสิ่งใดมากไปย่อมจะไม่ดีแน่

พ่อบ้านหมุนกาย นำทางอันหลิงหยุนและกงชิงวี่ไปที่สวนหลัง อันหลิงหยุนเข้าไปในหอคอยชมจันทร์ ที่พื้นมีกลุ่มคนคุกเข่าเรียงรายสลอน

ที่ประตูสวนมีคนคุกเข่าอยู่บางส่วน เมื่อดูจากการแต่งกาย น่าจะเป็นเป็นคนรับใช้ที่คอยรับใช้ภายในสวน ที่ด้านหน้าล้วนเป็นอ๋องจวิ้นและจวิ้นจู่ของจวนนี้ ในเวลานี้ต่างพากันร้องไห้ระงม ที่ด้านใน ก็มีคนคุกเข่าอยู่ส่วนหนึ่งด้วยเช่นกัน มีคนผู้หนึ่งนอนอยู่บนเตียง เสียงร้องไห้ด้านในนั้นดังสนั่น คล้ายว่าคนตายไปแล้ว!

อันหลิงหยุนเร่งฝีเท้า เดินเข้าไปหลายก้าวอย่างรวดเร็ว: "มาช้าเกินไปแล้วหรือ!?"

ไม่มีเวลาไปคำนึงถึงสิ่งอื่นใดแล้ว อันหลิงหยุนสืบเท้าเข้าใกล้ กงชิงวี่เดินตามมาข้างหลังนาง คนที่เห็นดังนั้นจึงรีบหลบหลีกเป็นธรรมดา

กั๋วจิ้วใหญ่หลั่งน้ำตาอาบนองใบหน้า จับกุมมือของฮูหยินกั๋วจิ้วด้วยความทุกข์โศกเสียใจเหลือแสน เมื่อเห็นกงชิงวี่และอันหลิงหยุนจึงเงยหน้าขึ้นมามองดูพวกเขา

อันหลิงหยุนเดินไปข้างกายฮูหยินกั๋วจิ้ว จับข้อมือของนางขึ้นมา เริ่มการสแกนตรวจสอบอาการ

หลังจากตรวจอาการจึงหยิบยาช่วยห้วใจออกมาเม็ดหนึ่ง บีบเปิดปากของฮูหยินกั๋วจิ้ว แล้วใส่เข้าไปตรงๆอย่างนั้น

กั๋วจิ้วใหญ่จ้องอันหลิงหยุนตาเขม็ง อันหลิงหยุนเอ่ยขึ้นว่า: "รบกวนท่านกั๋วจิ้วลุกขึ้นเว้นที่ว่างให้ข้าด้วยเจ้าค่ะ"

กั๋วจิ้วค่อยๆลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า อันหลิงหยุนนั่งลง ปล่อยข้อมือ แล้วแหวกเปิดเปลือกตา

ฮูหยินกั๋วจิ้ว ภายในดวงตาปรากฏเส้นเลือดฝอยแดงก่ำ