ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 317

บทที่ 317 พบหญิงชราโดยบังเอิญ

“กั๋วจิ้วใหญ่ หวางหวยเต๋อ เป็นคนแข็งกร้าว มีอารมณ์ฉุนเฉียวโมโหง่าย แต่ทว่าเขาไม่เคยทำเรื่องเลวร้าย มีเพียงผู้ใต้บังคับบัญชาบางส่วน ที่อยู่ใต้อาณัติของเขาแอบนอกคอกไปช่วยคนชั่วก่อกรรมทำเข็ญอยู่ข้างนอก บ้างก็ใจกล้าเหิมเกริม กดขี่ข่มเหงประชาชาตาดำๆ”

อันหลิงหยุนนั่งลง มีคนนำซุปโสมขึ้นมา เพียงกลิ่นก็หอมหวนจนรู้สึกได้ถึงความอร่อย

”อันหลิงหยุนยกน้ำซุปขึ้น ดื่มไปพลางถามไปพลางว่า "พ่อ หากเป็นดั่งที่ท่านพูด เช่นนั้นกั๋วจิ้วใหญ่ผู้นี้ แท้ที่จริงแล้วเป็นคนดีหรือไม่เจ้าคะ?"

"หยุนหยุน คนดีหรือคนชั่วนั้นไม่อาจใช้คำว่าดี ชั่วมาแบ่งแยกได้ชัดเจน สำหรับเจ้าพ่อย่อมเป็นคนดี แต่สำหรับทหารจากประเทศอื่นที่มารุกราน ละเมิดต่อประเทศต้าเหลียงแล้วพ่อย่อมเป็นคนชั่วร้าย ในประเทศของพวกเขาถึงกับมีคนพูดว่า พ่อเป็นจอมมารร้าย ไม่เพียงปล้นสะดมชาวบ้าน แต่ยังฉุดคร่าหญิงสาวอีกด้วย

พ่อกลับมาคราวนี้ ยังได้ยินมาว่าบางคนพูดกันเป็นการส่วนตัว ว่าพ่อลักพาตัวองค์หญิงของพวกเขาไป จากนั้นจึงบังคับข่มเหงนาง สุดท้ายฆ่าคนทำลายศพ ดังนั้นชื่อเสียงของพ่อในประเทศรอบข้างอาจกล่าวได้ว่า เหม็นฉาวโฉ่นับหมื่นปี แต่อย่างที่เจ้าเห็น พ่ออยู่ที่นี่ก็ยังคงอยู่ดีมีสุข ไม่ใช่ว่ามีผู้คนมากมายบอกว่า พ่อเป็นขุนนางผู้ยิ่งใหญ่ เป็นผู้ที่สร้างคุณูปการให้แก่ประเทศชาติหรอกหรือ ! "

อันหลิงหยุนอดรู้สึกขบขันไม่ได้: "พ่อ หากพูดกันเช่นนี้แล้ว ข้าสามารถพูดได้ไหมว่าแท้ที่จริงแล้ว แม่ของข้าเป็นองค์หญิงของประเทศเพื่อนบ้าน และข้าเป็นพระธิดาขององค์หญิง?"

"..... " แม่ทัพอันเงียบงันไปชั่วขณะ: "อย่าพูดจาเหลวไหล หยุนหยุน แม่ของเจ้าเป็นพ่อเก็บมาได้ระหว่างทางที่ทำสงครามอยู่ต่างหาก!"

"โอ๋?" อันหลิงหยุนเลิกคิ้วมองแม่ทัพอันด้วยความแปลกใจ "พ่อ หากท่านพูดเช่นนี้ ไม่แน่ว่าแม่ก็อาจจะเป็นองค์หญิงของประเทศเพื่อนบ้านก็ได้ ถึงอย่างไรท่านก็เก็บมาได้ระหว่างทาง พ่อจะรู้ได้อย่างไรว่าแม่ไม่ใช่องค์หญิงล่ะเจ้าคะ?"

“ แม่ของเจ้าก็ไม่เคยพูดเสียหน่อย” แม่ทัพอันหน้าแดงไปเรียบร้อยแล้ว

อันหลิงหยุนกลับแปลกใจไม่หาย ความลับแบบไหนกัน ที่แม่ทัพอันพ่อของนางแอบเก็บซ่อนเอาไว้

อันหลิงหยุนลุกขึ้นเอ่ยว่า "พ่อ ข้าอยากไปห้องซ้อมวรยุทธ ท่านไปเป็นเพื่อนลูกเถอะเจ้าค่ะ”

"เจ้ากำลังท้องอยู่ จะไปห้องซ้อมทำไมอีก?" ปากต่อว่าด้วยความไม่พอใจ แม่ทัพอันผู้รักบุตรสาวยิ่งชีพก็หยัดกายลุกขึ้นยืน เดินไปพลางพูดเตือนไปพลาง ให้อันหลิงหยุนต้องระมัดระวังให้มาก

”เมื่อพ่อและลูกสาวเข้าประตูไปแล้ว อันหลิงหยุนเดินไปสัมผัส กับบรรดาอาวุธเย็นเฉียบทั้งหลายในนั้น แม่ทัพอันตื่นตระหนกตกใจหาใดเปรียบ: "หยุนหยุน ในท้องเจ้ามีเด็กอยู่นะ ไม่ควรแตะต้องสิ่งของเหล่านี้"

อันหลิงหยุนเดินจากไปมองยังกระบี่เล่มนั้น นางหยิบออกมาคิดอยากจะลองดูสักหน่อย แม่ทัพอันรีบหยิบมันออกไปไว้อีกด้านหนึ่งทันที

อันหลิงหยุนรู้สึกใจคอห่อเหี่ยวเกินร้อย

เดิมทีนางยังคิดอยู่ว่า อยากจะฝึกกระบี่อู๋ซินให้ถึงระดับสูงสุด แต่ตอนนี้เป็นอย่างนี้แล้ว ยังจะฝึกอะไรได้อีกเล่า?

หากร่างกายของนางได้รับการดูแลดีๆ ตอนที่ถึงเวลาคลอดลูก จะอย่างไรก็ยังพอจะช่วยให้คลอดได้ง่ายอยู่บ้างสักหน่อย

เมื่อออกห่างมาจากกระบี่เล่มนั้น อันหลิงหยุนจึงนั่งลง แม่ทัพอันโยนกระบี่เข้าไปบนชั้นวาง กระบี่ตกลงบนตำแหน่งเดิมอย่างแม่นยำตรงเป๊ะ ไม่คลาดเคลื่อนแม้แต่น้อย

อันหลิงหยุนเบิกตาโตจ้องมองจนตาค้าง "พ่อ ท่านร้ายกาจยิ่งนัก"

อันหลิงหยุนยกนิ้วโป้งให้แม่ทัพอันอย่างชื่นชม

แม่ทัพอันดีใจมาก เดินเข้าไปนั่งเป็นเพื่อนอันหลิงหยุน

"หยุนหยุน ได้ยินลูกเขยพูดว่า ในท้องเจ้ามีเป็นครอกเลยเชียวหรือ?" สุดท้ายแม่ทัพอันก็ทนไม่ไหวแล้ว ถึงแม้ว่าผู้คนต่างพากันโจษจันถึงเรื่องนี้ แต่ถึงอย่างไรเขาก็ไม่เชื่ออยู่ดี คนคนหนึ่ง จะสามารถคลอดออกมาทีเดียวพร้อมกัน เป็นจำนวนมากถึงขนาดนั้นได้อย่างไร

แม้ว่าป๋ายสู้สู้จะเป็นคนในตระกูลหมอเทพ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องเชื่อว่า ทั้งหมดนั่นจะเป็นความจริง

แต่เมื่อวานลูกเขยมาพูดอย่างนั้น เขาย่อมเชื่อเป็นธรรมดา

อันหลิงหยุนหันมองไป: "พ่อ ท่านอ๋องพูดอะไรไปบ้าง?"

“ เขาบอกว่า หยุนหยุนคลอดครั้งเดียวมากขนาดนั้น น่ากลัวว่าร่างกายจะทนรับไม่ไหว ยังบอกอีกว่าหากเด็กเป็นอะไรไป เขาจะต้องถูกความเศร้าเสียใจตามหลอกหลอนไปตลอดชีวิตเป็นแน่

บ่นพร่ำเพ้อทั้งยังดื่มจนเมามายไม่สมประดี! "

แม่ทัพอันพูดจบ ก็พลันไม่เอ่ยคำใดออกมาอีก เขาค่อยๆมองไปที่อันหลิงหยุนอย่างระมัดระวัง คล้ายกลัวว่าจะถูกรู้เข้าแล้ว

หลิงหยุนจงใจแสร้งทำเป็นจำไม่ได้ ถามแม่ทัพอันไปว่า: "พ่อ แล้วท่านไม่กังวลว่าข้าคลอดครั้งเดียวมากขนาดนั้น อาจจะเกิดเรื่องขึ้นได้หรือเจ้าคะ?"