ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 318

บทที่ 318 ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงอีกคนหนึ่ง

ฮูหยินแก่อายุน่าจะราวๆเจ็ดสิบหรือแปดสิบปีได้ มีใบหน้าขาวนวลดูแล้วสบายตา แววตาลึกล้ำ เมื่อพิจารณาจากรูปร่างของนาง นางเป็นคนรูปร่างผอมบางเพรียวระหง ดังนั้นนางน่าจะเกิดมา เป็นคุณหนูในตระกูลที่ร่ำรวยมั่งคั่งเหล่านั้นจึงจะถูกต้อง

นางเห็นคนแปลกหน้าก็ไม่ได้รู้สึกตื่นตระหนกแม้แต่น้อย อันหลิงหยุนมองออกได้ไม่ยาก ว่าฮูหยินแก่ไม่ใช่คนธรรมดา

อันหลิงหยุนยื่นมือออกมาจับข้อมือของฮูหยินแก่ ข้อมือของหญิงชรานั้นเรียวบาง แต่ผิวของนางเนียนละเอียด เมื่อได้เห็นอันหลิงหยุน นางเพียงแค่กระพริบตาน้อยๆเท่านั้น

เมื่อมองไปทางอันหลิงหยุนจึงเอ่ยถามว่า "เจ้าเป็นหมอที่แม่นมสวีเชิญมาใช่หรือไม่"

อันหลิงหยุนกล่าวตอบว่า: "ข้าเป็นหมอ แต่ไม่ใช่หมอที่แม่นมบ้านท่านเชิญมา ข้าเพียงเดินผ่านทางมา จึงตามมาดูๆหน่อยเท่านั้นเอง"

อันหลิงหยุนพูดพลางปล่อยมือลง ลุกขึ้นยืนเลิกผ้าห่ม ถลกเปิดขากางเกงของฮูหยินแก่ เมื่อมองเห็นขาขาว ๆ คู่นั้นของนางเข้า แล้วก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้ จนล่วงเข้าสู่วัยนี้แล้ว ขาคู่นี้ยังดูสภาพดีอยู่ถึงเพียงนี้ ช่างคิดไม่ถึงเลยจริงๆ!

อันหลิงหยุนบีบคลึงสักพัก จากนั้นจึงปล่อยขากางเกงลง ห่มผ้าห่มให้เรียบร้อย

อันหลิงหยุนถามว่า“ จู่ๆขาของท่านก็เป็นแบบนี้ หรือว่าตั้งแต่เมื่อก่อน ขาของท่านก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว?”

ฮูหยินแก่เพียงแค่ยิ้มอย่างเฉยชา: "ก็ไม่นับสั้นหรอก ราวๆสามปีได้แล้ว"

"โอ๋ ท่านพูดเช่นนั้น เป็นเพราะเหตุใดกัน?" อันหลิงหยุนก็ยิ้มอย่างชืดชา ทั้งยังช่วยจัดการกับผ้าห่มบนร่างของนางให้เข้าที่

ฮูหยินแก่เป็นกังวลเกี่ยวกับแม่นมสวีอยู่ไม่น้อย อดไม่ได้ที่จะมองไปที่ที่แม่นมสวีอยู่

อันหลิงหยุนรู้ว่านางกังวลเรื่องอะไร จึงพูดว่า "นางไม่เป็นไร เมื่อครู่นางกำลังหาเรื่องตายอยู่ตรงหน้าประตูเรือน ถูกข้าช่วยเหลือเอาไว้ได้"

"เฮ้อ ... เป็นข้าเองที่ทำให้นางต้องเหนื่อยยาก แม่นมสวี ลำบากนางเหลือเกินแล้ว!"

หญิงชรากล่าวด้วยท่าทีอ่อนโยน ดูมีไมตรีจิตน่าคบหา อันหลิงหยุนไม่อาจไม่รู้สึกชื่นชม มาถึงณ จุดจุดนี้ ยังสามารถคงความใจกว้างและสงบเยือกเย็นเช่นนี้ได้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ

"ขาของท่านไม่ใช่เป็นเพราะท่านเจ็บป่วย อีกทั้งไม่ใช่เพราะท่านหกล้ม ตามความเห็นของข้าแล้ว คือมีคนลงไม้ลงมือบางอย่างกับขาของท่าน"

อันหลิงหยุนสแกนร่างของฮูหยินแก่ พบว่าทั่วทั้งร่างของฮูหยินแก่อยู่ในสภาพดีหมด เพียงแต่มีเข็มเงินสองเล่ม ถูกปักคาอยู่ในกระดูกวงเดือนบนขาทั้งคู่ของนาง

วงเดือนเป็นกระดูกที่อยู่ตรงกลางของข้อต่อกระดูกหัวเข่าของคนเรา มีลักษณะรูปร่างคล้ายวงพระจันทร์ ดังนั้นจึงถูกเรียกว่าวงเดือน

ในจุดเช่นนี้ สอดเข็มเงินสักเล่มเข้าไปก็ทำให้ไม่อาจเดินได้แล้ว ร่างกายส่วนล่างทั้งหมดก็ถือว่าเป็นอัมพาตได้เลยทีเดียว

สิ่งที่ลำบากยิ่งกว่านั้นคือ วงเดือนจะเจ็บปวดจนยากจะทานทน เว้นแต่ว่าต้องไม่ขยับเคลื่อนไหวร่างกายโดยเด็ดขาด มิฉะนั้นจะเจ็บปวดเจียนตาย

ฮูหยินแก่ นอนอยู่เช่นนี้ย่อมสันนิษฐานได้ว่า นางไม่อยากเผชิญความเจ็บปวดต่อไป

แต่ในตอนที่เข็มเงินเพิ่งเข้าไปในวงเดือน แน่นอนว่าต้องเจ็บปวดจนแทบไม่อยากมีชีวิตเลยทีเดียว

อันหลิงหยุนยังคงประหลาดใจไม่น้อย เมื่อทำการตรวจต่อไป ฮูหยินแก่ดูสงบนิ่งมาก ราวกับว่านางนอนอยู่ที่นี่ แล้วเพลิดเพลินไปกับความสุขสบาย ดูไม่เหมือนว่าขาของนางเจ็บปวดใดๆเลย

ฮูหยินแก่ยังคงยิ้มให้อันหลิงหยุนอย่างใจเย็นเช่นเดิม “พวกเรานายบ่าวมาจากชนบท พวกเรามาเพื่อตามหาคน เพียงแต่ไม่พบคน แยกห่างจากไกลกันออกไปทุกที ตอนนี้เราทำได้เพียงมาใช้ชีวิตตกระกำลำบากและรอความตายอยู่ที่นี่แล้ว

ตอนที่มาที่นี่ ข้านำเครื่องประดับติดตัวมาด้วยจำนวนหนึ่ง แต่ระยะทางแสนไกล ค่าใช้จ่ายก็มีมากมาย มาถึงตอนนี้ก็เหลืออยู่ไม่กี่มากน้อยแล้ว

เราอับจนหนทางแล้วจริงๆ!

เมื่อเรามาถึงที่ดินผืนนี้ พวกเรายังได้พบกับผู้สูงศักดิ์ท่านหนึ่ง คงเป็นเพราะสวรรค์ทรงโปรดเมตตาแล้ว! "

"เป็นอย่างที่ท่านว่าจริงๆ แต่คงต้องให้ท่านน้อยเนื้อต่ำใจต่ออีกสักหน่อยแล้ว ข้ายังมีเรื่องต้องไปทำ"

"ไม่รีบ"

ฮูหยินแก่สงบนิ่งอย่างมาก อันหลิงหยุนลุกขึ้น เดินไปหาแม่นมสวี เมื่อไปถึงเบื้องหน้าแม่นมสวี ก็ฝังเข็มให้นางเข็มหนึ่ง

แม่นมสวีส่งเสียงในลำคอ ออกมาเสียงหนึ่ง จึงลืมตาขึ้น

แม่นมสวีเมื่อเห็นอันหลิงหยุน ก็ร้องห่มร้องไห้ไม่หยุด ได้ยินเสียงฮูหยินแก่ในห้องพูดว่า: "อย่าร้องไห้อีกเลย ยังไม่รีบขอบคุณผู้มีพระคุณอีก?"

ฮูหยินแก่ไม่ได้มีน้ำเสียงทรงพลังใดๆ อีกทั้งเสียงของนางก็ไม่ได้ดัง

แต่ทันทีที่แม่นมสวีได้ยินเสียงฮูหยินแก่เอ็ด นางกลับรีบลุกขึ้นวิ่งเข้าไปด้านใน วิ่งไปพลางเช็ดน้ำตาไปพลาง