ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 319

บทที่ 319 กรมอาญาทำคดี

”อันหลิงหยุนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง: “พูดเช่นนี้คือ ยังมีคนของตระกูลเฉินอยู่ในเมืองหลวง?”

"มีอยู่."

"โอ๋ ถ้าเช่นนั้นท่านมาที่เมืองหลวงทำไมหรือ?" อันหลิงหยุนถามต่อ

ฮูหยินแก่พูดว่า: "ข้ามาที่เมืองหลวงเพราะว่า ข้าเป็นแบบนี้ก็ไม่เป็นไร แต่นายท่านช่างตายอย่างไร้ค่ายิ่งนัก ข้าต้องการร้องทุกข์ขอความเป็นธรรมให้นายท่าน"

อันหลิงหยุนขมวดคิ้วมุ่น "มิน่าล่ะ"

ทั้งสองพูดคุยกัน รอจนกระทั่งผ่านไปราวหนึ่งชั่วยาม ด้านนอกเรือนก็มีคนเข้ามา อันหลิงหยุน มองตรงไปที่ประตู ในมือถือเข็มเงินสองสามเล่มเอาไว้ เป็นการป้องกันตัว

ประตูถูกผลักเปิดออก คนผู้หนึ่งก้าวเท้าเข้ามา เข็มเงินในมือของอันหลิงหยุน เกือบจะถูกซัดออกไปแล้ว ผลคือกงชิงวี่รีบพูดขึ้นว่า "นี่ข้าเอง"

นั่นทำให้อันหลิงหยุนยอมลดมือลง กงชิงวี่เดินเข้าไป ทันทีที่เห็นอันหลิงหยุนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก สีหน้าอันเย็นชาจึงค่อยๆ ผ่อนคลายเป็นอบอุ่นทีละน้อย

"ข้ารู้ว่าหากไม่รีบเอ่ยทักทายออกไปเสียก่อน เจ้าย่อมต้องลงไม้ลงมือกับข้าเป็นแน่"

กงชิงวี่สวมชุดสีดำแววตาลึกล้ำ ขณะที่พูด ก็เดินไปถึงเบื้องหน้าของอันหลิงหยุนแล้ว จับแขนของอันหลิงหยุน พลางกล่าวอย่างโกรธเกรี้ยว: "คิดจะทำให้ข้ากลัวจนตายหรืออย่างไร?"

“ ท่านอ๋อง”

อันหลิงหยุนค้อมกายลงคำนับ กงชิงวี่ทำหน้าตาบูดบึ้ง: "ให้มันน้อยๆหน่อย!"

อันหลิงหยุนรู้สึกขบขัน ค่อยกล่าวออกไปว่า "ลำบากท่านอ๋องแล้วเพคะ!"

"ฮึ!"

เมื่อหันหน้าไป กงชิงวี่มองไปยังฮูหยินแก่ที่อยู่บนเตียง กวาดสายตามองเพียงครู่ เขาก็ถึงกับผงะ: “ฮูหยินเฉินกั๋วกง!”

ฮูหยินแก่มองดูกงชิงวี่อย่างละเอียด: "อ๋องเสียน เจ้าเติบใหญ่แล้ว?"

"ฮุหยินแก่" กงชิงวี่ดึงอันหลิงหยุนออกมา เดินไปเบื้องหน้าฮูหยินแก่ แล้วจึงค่อยนั่งลงจ้องมองนาง

หยินแก่ยิ้มพลางเอ่ยว่า "หรือจะบอกว่า นางคือคนที่สะกดรอยตามเจ้าทุกฝีก้าว ทั้งยังไร้ยางอายอย่างยิ่ง ถึงแม้ว่าเจ้าแต่งนางไป ก็อาจจะบีบคอให้ตายคนนั้น?"

จู่ๆรอยยิ้มบนใบหน้าของหลิงหยุน ก็หายวับไปโดยพลัน นี่หมายความว่าอย่างไรไม่ทราบ?

กงชิงวี่สีหน้ากระอักกระอ่วน กลัวว่าอันหลิงหยุนจะหาเรื่องกับเขา จึงรีบละล่ำละลักอธิบายเป็นพัลวันว่า: "ตอนนั้นข้ายังเด็กไม่รู้ประสา เจ้าก็ถือเสียว่าเป็นเพียงคำพูดพล่อยๆ ของข้าได้หรือไม่ แค่คำพูดของเด็กไม่รู้ประสา เจ้าอย่าได้เก็บมาใส่ใจเลยนะ "

"โอ๋!"

ฮูหยินแก่เห็นสีหน้าไม่พอใจของอันหลิงหยุน จึงยิ้มพลางเอ่ยขึ้นว่า: "เมื่อครู่พระชายาเสียนกับหม่อมฉันเพิ่งจะคุยกัน นางเล่าว่าหลังจากแต่งงาน ถูกทำร้ายจนสลบแน่นิ่งไป หม่อมฉันเองฟังแล้วก็ยังไม่เชื่อ"

"คำพูดเหล่านั้น ฮูหยินแก่จะกล่าวเช่นนี้ก็ไม่ถูก สำนวนคำเปรียบเปรยเหล่านี้ พูดได้ดียิ่งนัก ทุบตีคือชิดใกล้ ด่าคือรัก ไม่ตีไม่ชิดใกล้ไม่ครึกครื้น" กงชิงวี่แอบได้ยินอันหลิงหยุนพูดโดยไม่เจตนา เขาจึงจำได้แล้ว

ขณะที่พูดก็หันไปมองใบหน้า ซึ่งแสดงอาการดูถูกเหยียดหยามของอันหลิงหยุนไปด้วย กงชิงวี่ยิ้มและกล่าวว่า "ข้าแต่งงานแล้วจึงได้รู้ว่า ภรรยาที่ดีขนาดนี้ต่อให้จุดโคมมังกรตามหาก็ยังไม่อาจหาได้พบ”

ฮูหยินแก่ถูกทำให้ขบขันจนหัวเราะออกมาเลยทีเดียว

กงชิงวี่เห็นว่าบรรยากาศถูกเขาดึงกลับมาได้แล้ว จึงถามว่า "แล้วเหตุใดฮูหยินจึงได้ตกมาอยู่ในสภาพนี้ไปได้เล่าขอรับ?"

“ พูดแล้วเรื่องยาวนัก หม่อมฉันเข้าวัง เพื่อหาคนร้องทุกข์ขอความเป็นธรรม ไม่คิดว่าระหว่างทางต้องล้มลุกคลุกคลาน ระหกระเหิน เข้าทางขุนนางก็ยิ่งยากเข็ญ กลับย่างเท้าก้าวเข้าสู่หายนะอันเลวร้ายไปทีละก้าวๆ

แรกสุดก็ถูกคนขับไล่ออกมา จากนั้นระหว่างเดินทางก็พบเข้ากับขโมย ทำตราประทับของท่านกั๋วกงหาย อีกทั้งค่าเดินทางก็สูญหมดไปด้วยเช่นกัน”

“เมื่อมาถึงเมืองหลวง พวกเราไปที่กรมอาญาก่อน สิงปู้ซื่อหลัง(รองเจ้ากรมอาญา)ก็ขับไล่เราออกมา กล่าวหาว่าพวกเราพูดจาเหลวไหลเพ้อเจ้อ ทั้งยังทุบตีแม่นมสวีอีกด้วย

ต่อมาข้าขอให้แม่นมสวีส่งข้าไปถึงหน้าประตูสำนักเสนาบดีกรมอาญา เดิมทีเสนาบดีกรมอาญาผู้นี้ เขาเป็นลูกศิษย์ลูกหาของนายท่าน แต่ตอนนี้เขาเจอหน้าหม่อมฉัน ก็ไม่รู้จักกันเสียแล้ว เขาบอกกับหม่อมฉันว่า การแอบอ้างสวมรอยเป็นอาจารย์แม่นั้น มีความผิดต้องถูกทุบตีอย่างหนักสั่งให้หม่อมฉันออกไปโดยเร็วที่สุด”

“หม่อมฉันไม่ยอมไป เขากลับไม่ได้ทุบตีหม่อมฉัน แต่ว่าไปทุบตีแม่นมสวีแทน แม่นมสวีเพิ่งจะอาการดีขึ้น ในช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมานี่เอง "

กงชิงวี่ส่งเสียง “ฮึ” อย่างเย็นชาขึ้นมาเสียงหนึ่ง: "คราวนี้กลับกัน เป็นตาพวกเขาบ้างแล้ว"

กงชิงวี่ลุกขึ้น: : "ฮูหยินโปรดวางใจ วันนี้..... "

อันหลิงหยุนรั้งตัวกงชิงวี่เอาไว้: "ท่านอ๋อง ไม่สู้ให้ข้าไปเองดีกว่าเพคะ"