ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 322

บทที่ 322 เข้าวังเพื่อเข้าเฝ้าฮ่องเต้

อันหลิงหยุนถาม: “ท่านอ๋องหมายความว่า เรื่องนี้ไม่จำเป็นจะต้องให้ฮูหยินใหญ่เป็นผู้อธิบาย แต่ให้ราษฎรเป็นผู้อธิบาย?”

กงชิงวี่มองอันหลิงหยุน “ทั้งให้ราษฎร ทั้งให้ฮูหยินใหญ่ อีกทั้งให้ข้าราชบริพาลผู้จงรักภักดีต่อประเทศต้าเหลียง เรื่องนี้จะช้าหรือเร็วก็ต้องให้คนรับรู้ ราษฎรหูตาเป็นสับปะรด ในโลกนี้ไม่มีความลับ คนในปกครองมีความคิดเป็นปฏิปักษ์ หลอกลวงผู้บังคับบัญชา และทำให้ผู้ใต้บังคับบัญชาและประชาชนตาบอด ทำเหมือนกับว่าราชวงศ์ไม่มีใครอย่างนั้นหรือ?”

“มีสิ ข้างล่างนี่ก็มีอยู่”

อันหลิงหยุนรู้สึกขำ แล้วมองดูที่ท้อง

กงชิงวี่กำมืออันหลิงหยุนแน่น: “ข้าคิดได้แล้ว หากมีแค่คนเดียว ข้าเองก็ไม่ได้เสียใจ ข้าเองก็รู้สึกตื้นตันมากแล้วที่หยุนหยุนมีลูกให้แก่ข้า ข้าขอแค่ให้ทั้งแม่และลูกปลอดภัยก็พอแล้ว

แต่หากมีหลายคน ข้าเองก็รู้สึกยินดี ขอแค่พวกเขาสบายดี ขอแค่หยุนหยุนอยู่ดีมีสุข ข้าเองก็ไม่มีปัญหาอะไร

ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าจะเริ่มต้นกินเจ ไม่กินเนื้อสัตว์ รอให้พวกเขาเกิดมาก่อน แล้วข้าค่อยกิน

ถือว่าเป็นการขอพรให้แก่พวกเขา

อีกประเดี๋ยวจัดการเรื่องนี้เสร็จแล้ว ข้าจะไปที่พระตำหนักศาลบรรพชน ตอนนี้ข้าเพิ่งจะคิดเรื่องหนึ่งออก ตั้งแต่ข้ามีลูก ก็ยังไม่เคยไปทูลเรื่องน่ายินดีต่อพระตำหนักศาลบรรพชนเลย ข้าจะต้องไปทูลเรื่องมงคลที่นั่น เพื่อให้เหล่าบรรพชนสบายใจ

ถ้าหากพวกเขาเป็นตามที่หยุนหยุนว่าไว้ มีความบกพร่องผิดปกติ ก็ไม่เป็นไร ยังไงเสียก็เป็นลูกของข้า ข้าจะรักและดูแลเขาเป็นอย่างดีแน่นอน”

อันหลิงหยุนถอนหายใจ รู้สึกเศร้าโศกเล็กน้อย

“ท่านอ๋อง ท่านไม่เคยคิดหรือว่า ลูกที่ข้าให้กำเนิด อาจจะเป็นเด็กที่เป็นอัปมงคลก็ได้”

กงชิงวี่หยุดเดิน แล้วหันไปมองอันหลิงหยุนแล้วพูดว่า: “ต่อให้เป็นนาจา ข้าก็ยินดี”

“......”

นาจา?

อันหลิงรู้สึกโศกเศร้า ผ่านไปไม่นาน เขาก็เล่าตำนานเทพให้ฟัง

“ในเมื่อท่านอ๋องไม่กลัว เช่นนั้นก็จงเกิดเถอะ”

อันหลิงหยุนเดินต่อไปด้านหน้า จนมาถึงวังเฉาเฟิ่ง

หวางฮองไทเฮาอยู่ในฉลองพระองค์สีแดงลายดอกโบตั๋น ดูสง่าและงดงามยิ่งนัก ข้างๆนางคือฮั๋วไท่เฟยซึ่งอยู่ในฉลองพระองค์สีเขียวอมดำ

ฮั๋วไท่เฟยมีท่าทีโศกเศร้าเล็กน้อย ดวงตาแดงก่ำ

อีกทางด้านหนึ่งคือฮองเฮาเสินหยุนชู ส่วนทางด้านหลังคือหวางกุ้ยเฟยจุนเซียวเซียว

ทั้งสี่กำลังนำนางกำนัลหลายสิบคนยืนรออยู่

อันหลิงหยุนตกใจมาก ทำไมคนประเทศต้าเหลียงแต่ละคนช่างยอดเยี่ยมจริงๆ?

“หม่อมฉันถวายบังคมเสด็จแม่” กงชิงวี่พูดขึ้น อันหลิงหยุนเองก็ทำความเคารพตาม

หวางฮองไทเฮาเดินเข้าไปหาฮูหยินแก่ เมื่อเดินเข้าไปถึงด้านหน้าฮูหยินแก่ก็ก้มหน้าลงมอง ใบหน้าแสดงความรู้สึกโศกเศร้าออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ: “ลำบากท่านแล้ว”

พูดจบ หวางฮองไทเฮาก็หันไปมองฮั๋วไท่เฟยที่ยืนืยู่ทางด้านหลัง: “เจ้ามาดูนี่ นางเคยปกป้องเจ้ามาก่อน”

ฮั๋วไท่เฟยเอามือปาดน้ำตา แล้วเดินเข้าไปดูฮูหยินแก่ อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกใจ มีความหลังอย่างนั้นหรือ?

ฮั๋วไท่เฟยให้คนประคองเข้าไปหาฮูหยินแก่ แล้วก็อดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตาออกมา

“เฮ้อ......หลายปีมานี้ ข้าทำผิดต่อฮูหยินใหญ่แล้ว”

ฮั๋วไท่เฟยพูดจบ แววตาก็เต็มไปด้วยความโกรธ: “ฮูหยินรองของตระกูลเฉินผู้นี้ คงจะไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วจริงๆ?”

หวางฮองไทเฮามองฮั๋วไท่เฟย: “เข้าไปเถอะ”

พูดจบก็เข้าไปข้างใน ส่วนฮั๋วไท่เฟยนั้นไม่ยอมเข้าไป พูดขึ้นว่า: “ไทเฮาทรงเข้าไปเถอะเพคะ หม่อมฉันจะเข้าไปพร้อมฮูหยินใหญ่”

หวางฮองไทเฮาหันหลังเดินเข้าไปข้างใน ฮั๋วไท่เฟยเดินเข้าไปพร้อมกับฮูหยินแก่ นางร้องไห้ด้วยความโศกเศร้าอยู่ตลอดเวลา

อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่: “ท่านอ๋อง”

กงชิงวี่ได้ยินเสียงพูดเบาๆเหมือนกับเสียงยุงของอันหลิงหยุน ก็หันไปมองนาง แล้วเอียงเข้าไปหา: “ไม่บอกเจ้าหรอก!”

อันหลิงหยนุผงะ แล้วมองไปที่เขา: “ข้าจะต้องรู้ให้ได้ แล้วท่านอ๋องอย่ามาเสียใจทีหลังก็แล้วกัน!”

กงชิงวี่นึดเสียใจขึ้นมาทันที

กงชิงวี่ได้แต่ทำหน้าบึ้งตึง เดินเข้าไปในวังเฉาเฟิ่ง

ฮูหยินแก่ถูกส่งไปด้านหลัง อันหลิงหยุนเข้าไปด้านหลัง มีฮั๋วไท่เฟย หวางฮองไทเฮา ฮองเฮาเสินหยุนชูและหวงกุ้ยฟู๋จุนเซียวเซียวอยู่

หวางฮองไทเฮานั่งลง ฮั๋วไท่เฟยยืนอยู่ ส่วนฮองเฮาและหวงกุ้ยเฟยเองก็ยืนอยู่ด้วย