ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 324

บทที่ 324 กาตัวใหญ่ที่กินเนื้อได้

รถม้าวิ่งออกห่างจากเมืองไปห้าสิบลี้แล้วจึงหยุดลง บนพื้นมีคนนอนตายอยู่จำนวนไม่น้อย อาหยู่ลงจากรถม้าไปดู ตอนนี้เองปู้เหวินกำลังยืนอยู่ตรงหน้า คนถูกฆ่าไปเกือบหมดแล้ว แต่ว่าตรงข้ามมีคนชุดดำเดินเข้ามาหลายคน ดูน่ากลัวจริงๆ

พวกเขาดูเหมือนเป็นอมตะ ฆ่าอย่างไรก็ไม่ตาย บนร่างกายก็ไม่มีแม้แต่เลือดไหลออกมา

ปู้เหวินหลายคนออกแรงอย่างสุดความสามารถ แต่คนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกลับไม่ล้มลงแม้แต่คนเดียว ส่วนปู้เหวินหลายคน ตอนนี้ได้รับบาดเจ็บแล้ว เลือดที่ไหลออกมา ล้วนแล้วแต่เป็นเลือดที่มีพิษ เลือดล้วนเป็นสีดำ

กงชิงวี่ปฺดผ้าม่านขึ้นแล้วมองดู อันหลิงหยุนเอียงศีรษะ เตรียมที่จะชะเง้อไปดูด้วย แต่กลับมีลูกศรดอกหนึ่งบินมาจากที่ไกลๆพุ่งเข้ามาด้านใน อาหยู่ไม่ทันได้ป้องกัน เพราะลูกศรพุ่งมาเร็วมาก อีกทั้งตำแหน่งที่ลูกศรพุ่งเข้ามาก็เฉียดหูของอาหยู่ไปเพียงนิดเดียว ดังนั้นปฏิกิริยาตอบสนองของอาหยู่คือการหลบ นี่คือปฏิกิริยาตอบกลับตามสัญชาตญาณของคน

อันหลิงหยุนผงะไปชั่วครู่ ตอนนี้เอง กงชิงวี่ก้าวขึ้นไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วคุกเข่าลงหนึ่งข้างเพื่อป้องกันอันหลิงหยุนไว้ มือขวายื่นออกไปคว้าลูกศรที่พุ่งเข้ามาที่อก

ถึงแม้จะคว้าลูกศรเอาไว้ได้ แต่ลูกศรก็พุ่งเข้าไปในร่างกายเสียแล้ว

อันหลิงหยุนรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าตัวของกงชิงวี่สั่น

“ท่านอ๋อง” มือทั้งสองข้างของอันหลิงหยุนจับไหล่ทั้งสองข้างของกงชิงวี่ไว้

กงชิงวี่ถอนหายใจหนึ่งครั้ง: “ไม่เป็นไร”

อันหลิงหยุนมองที่มือของกงชิงวี่ มือของเขาเป็นสีดำแล้ว

กงชิงวี่วางลูกศรลง ลุกขึ้นแล้วลงจากรถม้า อันหลิงหยุนรีบจับข้อมือเขาไว้แล้วจามลงมา แล้วจึงเริ่มสแกนอัตโนมัติจึงพบว่ากงชิงวี่ถูกพิษแล้ว อีกทั้งร่างกายของเขาดูเหมือนว่าเส้นเอ็นจะถูกทำลาย บางจุดที่เริ่มบิดเบี้ยว แต่เขากลับยืนอยู่ด้านนอกรถม้าเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เขามองดูรอบๆ สายตาแหลมคมราวกับเหยี่ยว

อันหลิงหยุนนำยาถอนพิษออกมาหนึ่งเม็ดให้กงชิงวี่ใส่เข้าปาก เพื่อระงับพิษที่อยู่ในตัวเขาชั่วคราว

“ท่านอ๋องระวัง!”

อันหลิงหยุนรู้สึกเป็นห่วงมาก เป็นเพราะนางโกรธ แววตาจึงเต็มไปด้วยความโหดร้าย

นางมองดูรอบๆ กำลังมองหาคนยิงลูกศรที่หลบซ่อนอยู่

เรื่องในวันนี้ไม่ง่าย เพียงแค่คนตระกูลเฉินหลบหนีเท่านั้น หรือไม่ตระกูลเฉินก็สมรู้ร่วมคิดกัน กล่าวคือก่อความวุ่นวายขึ้นแล้วจึงคำนวณเวลาที่พวกเขาจะออกมาไว้อย่างดี เพื่อที่จะลอบฆ่าพวกเขาที่นี่

ตอนนี้เอง อันหลิงหยุนเพิ่งจะพบว่า คนที่อยู่ตรงข้ามกับปู้เหวินนั้น ร่างกายของพวกเขากำยำล่ำสัน ตาทั้งสองข้างดูเฉื่อยชา

อีกทั้งเลือดที่หลั่งออกมาล้วนเป็นสีดำ มือของพวกเขาก็ไม่เหมือนกับคน มีเล็บที่แหลมคมงอกออกมา

ใต้ตามีรอยคล้ำ ลูกตาของพวกเขาเป็นสีขาวเสียมากกว่า สีดำมีอยู่น้อย เห็นได้ชัดว่าถูกคนควบคุมอยู่

แต่การควบคุมในลักษณะนี้ อันหลิงหยุนเคยเห็นเฉพาะในโทรทัศน์เท่านั้น ซึ่งเหมือนกับถูกสะกดจิต แต่การใช้เข็มทองเข็มเงิน ยา หรือเสียงดนตรีในการควบคุมคนคนหนึ่ง คิดไม่ถึงว่าจะได้มาพบเจอจริงๆ

“ท่านอ๋อง พวกเขาถูกคนควบคุมแล้ว!” ปู้เหวินพูด กงชิงวี่ถอดหัวเข็มขัดออก แล้วดึงดาบออกมา

อันหลิงหยุนเห็นเขา: “ท่านอ๋อง นี่มัน......”

“ไม่เป็นไร”

กงชิงวี่ดึงอันหลิงหยุนไว้แน่ แล้วจึงเดินตรงไปข้างหน้า

อันหลิงหยุนทำได้แค่นำเข็มเงินลง

“อาหยู่ เจ้าระวังหน่อย อย่าขยับโดยพลการ” อันหลิงหยุนสั่ง ตอนนี้ศัตรูไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน หากกระทำการผลีผลามก็เท่ากับฆ่าตัวตาย

“พ่ะย่ะค่ะ”

อาหยู่ไม่กล้าขยับ สายตาสอดส่องมองดูรอบๆ

ปู้เหวินหลายคนอยู่ตรงหน้า อันหลิงหยุนเดินไปยืนอยู่ข้างๆคนคนหนึ่งแล้วจับที่ข้อมือเขา ถูกพิษแล้ว อีกทั้งพิษได้โจมตีหัวใจแล้ว

เมื่อเดินไปถึงตรงหน้าของปู้เหวิน กงชิงวี่พูดว่า: “คุ้มกันพระชายา”

ปู้เหวินหลายคนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วไปยืนอยู่ด้านหน้าอันหลิงหยุน แล้วจึงยืมล้อมอันหลิงหยุนไว้ เมื่ออันหลิงหยุนปล่อยมือ กงชิงวี่ก็แวบออกไปอย่างรวดเร็ว กว่านางจะรู้สึกตัว คนที่อยู่ตรงข้ามก็ถูกคนกลุ่มหนึ่งล้อมเอาไว้หมดแล้ว และกำลังจัดการเขาอยู่

อันหลิงหยุนลังเลอยู่สักพักแล้วจึงพุ่งออกไป กงชิงวี่พูดด้วยความโมโห: “กลับไปซะ”

“ท่านอ๋อง......” อันหลิงหยุนใช้เข็มปักลงไป เหมือนกับคนตายที่มีชีวิต หันมาด้วยท่าทางแข็งทื่อเหมือนก้อนหิน แล้วจ้องมองอันหลิงหยุน กงชิงวี่ถูกควบคุมแล้ว เขาจับคนคนหนึ่งไว้ ใช้แรงที่มีอยู่ภายใน คนคนนั้นก็ถูกฉีกออกทันที

แต่อันหลิงหยุนตกอยู่ในอันตราย เขาจะไปช่วยก็ไม่ทันแล้ว

เมื่อวิกฤตคลี่คลายลง อันหลิงหยุนจึงได้ถามกงชิงวี่ว่า: “ท่านอ๋อง ท่านรู้สึกเช่นไร?

“รู้สึกดีมาก!”

กงชิงวี่กุมมือของอันหลิงหยุนไว้ แล้วเงยหน้าขึ้นมองราชาอีกา: “ในเมื่อราชาอีกามาแล้ว ก็ช่วยข้าจับกุมนักโทษเหล่านั้นให้หน่อยจะได้หรือไม่?”

ราชาอีกาส่งเสียงร้องกากาสองครั้ง แล้วจึงบินลงมาเกาะอยู่ที่ไหล่ของกงชิงวี่ ไหล่ของเขาลดต่ำลงทันทีแต่เขาก็กลับขึ้นมายืนอย่างมั่นคงได้อย่างรวดเร็ว

อันหลิงหยุนรู้สึกนับถือจริงๆ คนคนนี้ช่างไร้ยางอายจริงๆ!

จู่ๆก็เปลี่ยนตัวเองให้เป็นเจ้านายได้อย่างรวดเร็ว

เห็นอยู่ชัดๆว่าเป็นลูกน้องของลูกชายตัวเอง

“กากา......” อีกาดำส่งเสียงร้องกากาสองครั้ง กงชิงวี่รู้สึกเหมือนว่ากำลังสนทนากับเขาอยู่ แต่เขาไม่รู้ว่าอีกาดำพูดอะไร เขาจึงมองไปที่อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนจึงรู้สึกเก้อเขิน

“ดูๆไปแล้วท่านอ๋องก็มีความสามารถในการใช้ภาษาไม่น้อย ถึงได้รู้ว่าเขากำลังพูดกับพระองค์อยู่”

“ความสามารถในการใช้ภาษาของข้าดีมาโดยตลอด แต่ก็ไม่ได้ยอดเยี่ยมขนาดนั้น ราชาอีกาพูดอะไรอย่างนั้นหรือ?”

“เขาบอกว่าเขายังไม่ได้กินเนื้อ อยากจะกินเนื้อ” อันหลิงหยุนยื่นมือออกไปลูบหัวของราชาอีกา จริงๆแล้วนี่ก็เป็นเพียงแค่อีกาธรรมดาๆตัวหนึ่ง เพียงแต่ว่าเขาตัวใหญ่ ฆ่าเพื่อที่จะกินนเนื้อก็ต้องให้ได้จำนวนมากถึงสองสามกิโลกรัม มีใครเคยเห็นอีกาที่ตัวใหญ่ขนาดนี้บ้าง?

ราชาอีการู้สึกไม่ค่อยดี จึงค่อยๆเดินข้ามหลังกงชิงวี่จากไหล่ทางด้านขวา ย้ายไปอยู่ที่ไหล่ทางด้านซ้าย

อันหลิงหยุนหัวเราะทันที: “เจ้ารู้จริงๆด้วยหรือว่าข้าคิดอะไร?”

“กากา......”

“อย่างนั้นหรือ?”

กงชิงวี่แปลกใจ: “พวกเจ้าคุยอะไรกัน?”

อันหลิงหยนุหัวเราะ: “เมื่อครู่หม่อมฉันรู้สึกว่าเขาตัวใหญ่มาก กินเนื้อคงจะต้องกินสองสามกิโลกรัม เขาจึงย้ายหนีไป หม่อมฉันหัวเราะ เขาบอกว่ามีเรื่องอะไรน่าตลกอย่างนั้นหรือ เขาอายุร้อยกว่าปีแล้ว ไม่น่าอร่อยเลยสักนิด ข้าจึงพูดว่าเขารู้ว่าจริงๆแล้วหม่อมฉันกำลังคิดอะไรอยู่ เขาบอกว่าเจ้านายเป็นคนพูด หม่อมฉันบอกว่าเขาตัวใหญ่มาก ต้องกินเนื้อสองสามกิโลกรัม”

“อ้อ?”