ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 325

บทที่ 325

อันหลิงหยุนมองสายตาของกงชิงวี่ก็รู้ว่าเขาไม่สบายใจ อันหลิงหยุนจึงพูดว่า: “ท่านอ๋อง หรือว่าเมื่อพวกเรากลับไปถึง ก็เชิญราชาอีกากินเนื้อเสียหน่อยเพคะ?”

“เรื่องนั้นง่ายมาก รอให้เรื่องทุกอย่างคลี่คลายแล้ว ข้าจะเชิญราชาอีกาและครอบครัวมากินข้าวด้วยกันดีไหมล่ะ?”

“กากา......” ราชาอีกาดีใจเป็นอย่างมาก แล้วจึงบินทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า

อันหลิงหยุนเห็นเขาบินไปอีกทางด้านหนึ่ง ข้างๆมีอีกาดำตัวน้อยตกลงมาเกาะอยู่ที่ไหล่ของนางหนึ่งตัว อันหลิงหยุนมองแล้วถามว่า: “เจ้าคือใคร?”

อีกาดำตัวน้อยเงยหน้าขึ้นด้วยความหยิ่งผยอง และไม่ได้สนใจอันหลิงหยุนเลยแม้แต่น้อย

อันหลิงหยุนยื่นมือออกไปจับ: “เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะจับเจ้าไปตุ๋นหรืออย่างไร?”

อีกาดำตัวน้อยก็ยังคงไม่สนใจอยู่ดี กงชิงวี่รู้สึกขำ: “หากนางไม่ยอมพูดแล้วเจ้าจะทำอย่างไรได้?”

“กา......” เสียงร้องของราชาอีกาดังมาจากที่ไกลๆ พวกของอันหลิงหยุนมองตามไป กงชิงวี่จูงอันหลิงหยุนเดินไปทางด้านนั้น เดินไปหลายร้อยเมตร ก็เห็นว่าที่พื้นมีคนนอนตายอยู่เป็นจำนวนหนึ่ง รอบๆล้วนแล้วแต่เป็นอีกาดำ

อาหยู่รีบเดินเข้าไปตรวจสอบ: “ท่านอ๋อง เป็นคนของตระกูลเฉินพ่ะย่ะค่ะ เป็นคนในกรมทหาร พวกเขามีตราประทับของทหารด้วย ดูเหมือนว่ากำลังจะไประดมกองกำลัง”

“ไม่ใช่ พวกเขาต้องการที่จะก่อกบฏ ต้องการที่จะนำตราทหารไปให้ใครสักคนหนึ่ง” สีหน้าของกงชิงวี่ไม่น่าดูเลย แล้วจึงหันไปมองอันหลิงหยุนที่ยืนอยู่ข้างๆ

อันหลิงหยุนนึกขึ้นได้: “ที่ตระกูลเฉินออกจากเมืองหลวง ไม่ใช่เป็นเพราะการตายของท่านกั๋วกงเท่านั้น ในระหว่างนั้นหากว่าท่านกั๋วกงพบเข้าว่าตอนนี้คนในตระกูลกำลังสมรู้ร่วมคิดก่อกบฏ เขาจึงคิดที่จะจัดการกับพี่น้องของตนเองเพื่อความถูกต้อง แต่คนในตระกูลของเขาชิงลงมือก่อน ทำให้ท่านกั๋วกงต้องตายอย่างไม่เป็นธรรม

ตระกูลเฉินเกรงว่าเรื่องจะแพร่งพรายออกไป และเพื่อที่จะดำเนินเรื่องทุกอย่างได้สะดวก จึงมีคนกลุ่มหนึ่งที่เล็ดลอดข้าไปอยู่ในกรมทหาร แล้วควบคุมตราทหาร อีกส่วนหนึ่งก็ทำธุรกิจ และจุดประสงค์ในการทำธุกิจของพวกเขาคือเพื่อที่จะระดมเงินทุน เพื่อที่จะเป็นท่อน้ำเลี้ยงให้ในภายหน้า ท่านอ๋อง พวกเขาช่างใจกล้าขนาดนั้นเชียวหรือ?”

กงชิงวี่ท่าทีเรียบเฉย: “พวกเขาคิดมาอย่างดี ดูๆไปแล้วครั้งนี้พวกเขาคงคิดที่จะสู้ให้ถึงที่สุด”

กงชิงวี่มองคนที่นอนอยู่บนพื้น แล้วพูดว่า: “ไม่รู้ว่าราชาอีกาชอบกินเนื้อคนหรือไม่?”

ราชาอีการ้องกากา กงชิงวี่มองอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนกลายเป็นนักแปลไปเสียแล้ว

“เขาบอกว่ามีคนชุดดำคนหนึ่งหนีไปแล้ว ขณะที่พวกเขาตามไป คนชุดดำคนนั้นก็สลายกลายเป็นหมอกควันหาไม่เจอแล้ว”

นี่เป็นครั้งแรกที่อันหลิงหยุนได้ยินว่าสลายกลายเป็นหมอกควันหาไม่เจอแล้ว จะพูดชัดๆก็คือเป็นวิธีพรางตัว

ในเมื่ออีกาดำเป็นสัตว์ เขาไม่เหมือนกับคนที่รู้อะไรมากมาย อันหลิงหยุนรู้สึกโชคดี ที่นางเองเคยดูละครโทรทัศน์มาก่อนบ้าง มิเช่นนั้นนางคงจะต้องงมงายอย่างแน่นอน

กงชิงวี่พูดว่า: “ขอบคุณราคาอีกามาก ข้าจะกลับแล้ว ราชาอีกากลับไปกับข้าเถอะ”

“กากา......” ราชาอีกากลับไปกับกงชิงวี่ อันหลิงหยุนจูงมือของกงชิงวี่ ตลอดทางที่เดินกลับไปนั้นก็กุมที่ข้อมือของกงชิงวี่ไว้แน่น

อันหลิงหยุนขึ้นรถ ส่วนกงชิงวี่นั้นนอนลง

อันหลิงหยุนปล่อยผ้าม่านของรถม้าลง แล้วจึงนำเลือดของนางให้กงชิงวี่ดื่ม กงชิงวี่มองนางสักพัก เม้มริมฝีปากอยู่: “พวกปู้เหวินต้องดื่มด้วยไหม?”

“ต้องดื่มเพคะ แต่คงจะไม่ต้องดื่มมาก ท่านใช้กำลังภายในการบังคับ ให้เลือดในร่างกายไหลเวียน เส้นเอ็นของท่านได้รับบาดเจ็บ ถ้าท่านไม่ดื่มจะต้องเป็นอันตรายแน่”

กงชิงวี่ถึงได้ยอมดื่มเลือดของอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนนำเข็มเงินออกมาฝังเข็มให้แก่เขา เขาค่อยๆดีขึ้นเล็กน้อย อันหลิงหยุนคิดว่าจะกลับเมืองหลวงกัน

แต่เขากลับพูดว่า: “ไม่กลับ อาหยู่เจ้าจงกลับไป แล้วนำป้ายห้อยเอวของข้าไปหาอ๋องตวน แล้วบอกเขาว่า ข้าไปที่ตระกูลเฉินแล้ว มีเรื่องต้องการพบตำหนักอันกั๋วกงและจวนแม่ทัพ รวมไปถึงราชครูจุน”

“ท่านอ๋อง ท่านทำเช่นนี้ แล้วพวกปู้เหวิน......”

อาหยู่เป็นห่วงจึงไม่ยอมไป กงชิงวี่ชักสีหน้า: “ให้เจ้ากลับไป เจ้าก็จงไปเดี๋ยวนี้”

อาหยู่ไม่กล้าขัดคำสั่ง จึงรีบไปในทันที

กงชิงวี่นอนลงเหมือนเดิม สีหน้าซีดเผือด แหงนมองขึ้นไปบนฟ้า รู้สึกมึนงง: “หยุนหยุน ข้าจะตายไหม?”

“ไม่เพคะ” อันหลิงหยุนจะปล่อยให้เขาตายได้อย่างไรกัน

แต่นางรู้สึกปวดใจ นางเกลียดคนพวกนั้นจริงๆ

กงชิงวี่กำมือของอันหลิงหยุนไว้: “ข้าง่วงแล้ว ขอพักสักหน่อย”

“ท่านนอนเถอะ”

“ปู้เหวิน คุ้มกันพระสนม” ก่อนจะนอนกงชิงวี่ได้พูดขึ้น หลังจากนั้นเขาก็หลับไป

ปู้เหวินเหล่านั้นก็ได้รับบาดเจ็บ แต่พวกเขายังคงอดทนอยู่

อันหลิงหยุนวางมือของกงชิงวี่ลง แล้วใช้เทปพันรอบข้อมือของนาง เดิมทีนางตั้งใจที่จะให้พวกปู้เหวินดื่มเลือด แต่เพราะว่านางต้องปกป้องกงชิงวี่ หากยังไม่แน่ใจว่ากงชิงวี่จะเป็นอันตรายหรือไม่ นางจะต้องดูแลตัวเองให้ดี

อันหลิงหยุนลงจากรถม้า นางจับข้อมือของปู้เหวินแล้วเริ่มสแกนอัตโนมัติ พิษเมื่อครู่ถูกสกัดเอาไว้แล้ว หมายความว่ายังสามารถทนได้

อันหลิงหยุนนำยาถอนพิษออกมา ให้แต่ละคนกินคนละหนึ่งเม็ด นางหันกลับไปแล้วหาดูรอบๆ นางต้องการหาสมุนไพรชนิดหนึ่ง

เมื่อหาได้ก็เอาให้แต่ละคนคนละหนึ่งกำมือ: “สองสามวันนี้ไม่ต้องกินข้าว หากหิวก็ให้กินหนึ่งก้าน ขอให้พวกเจ้าอดทนสักหน่อย รอให้ท่านอ๋องหายดีสักหน่อย ยาถอนพิษของข้าคงจะทำออกมาเสร็จพอดี พวกเจ้าก็คงจะไม่เป็นอะไร ส่วนรอบแผลของพวกเจ้า ข้าจะจัดการให้พวกเจ้าเอง อาจจะหลงเหลือรอยแผลเป็นเล็กน้อย ส่วนอย่างอื่นคงจะไม่มีอะไร”

“ขอบพระทัยพระชายา”

ปู้เหวินรับสมุนไพรไปแล้วกินไปหนึ่งก้าน แสดงให้เห็นว่าหิวแล้ว ส่วนที่เหลือก็เก็บเอาไว้ แล้วจึงเชิญอันหลิงหยุนขึ้นรถ

อันหลิงหยุนขึ้นรถแล้ว ราชาอีกาจึงจากไป

แต่อีกาน้อยยังคงอยู่ ค่อยๆบินมาบนรถม้า แล้วจึงยืนอยู่ด้านหน้ารถม้า

ปู้เหวินขึ้นรถม้า แล้วจึงรีบเดินทางไปยังตระกูลเฉินซึ่งอยู่ห่างออกไปไกล

ตระกูลเฉินไปถึงโล่ส่วยแล้ว ขับรถม้าไปต้องใช้เวลาเจ็ดแปดวัน แล้วยังต้องอดหลับอดนอนอีก

อันหลิงหยุนเองก็เหนื่อยแล้ว ขณะที่กำลังดูแลกงชิงวี่ก็เผลอนอนหลับไปข้างๆกงชิงวี่

เมื่อตื่นขึ้นมา อันหลิงหยุนลืมตาขึ้นมาก็มองเห็นกงชิงวี่ที่ยังนอนหลับไม่ตื่น ซึ่งเป็นเวลาดึกมากแล้ว

“ปู้เหวิน”

อันหลิงหยุนเรียกให้คนหยุดรถ ปู้เหวินหยุดรถ อันหลิงหยุนตรวจดูกงชิงวี่สักครู่ เมื่อแน่ใจว่ากงชิงวี่ไม่เป็นอะไร อันหลิงหยุนจึงลุกขึ้นเดินออกมา

“พวกเราถึงไหนกันแล้ว?” อันหลิงหยุนเองก็ไม่แน่ใจว่ามาไกลขนาดไหนแล้ว ยิ่งนอนหลับไปนานจึงยิ่งไม่รู้

ตอนนี้ปู้เหวินเองก็ตื่นขึ้นมาแล้ว ปู้ทิงเพิ่งจะพักผ่อน พวกเขาผลัดเวรกัน

“พวกเราเดินทางมาร้องกว่ากิโลแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ปู้เหวินตอบ อันหลิงหยุนคิดสักครู่ เดินทางช้าเกินไปแล้ว ต้องใช้เวลาสิบกว่าวันจึงจะถึงที่หมาย

“มีคนของพวกเราอยู่แถวๆนี้บ้างไหม ส่งม้าเร็วมาสักสองสามตัว ตอนกลางวันพวกเราจะไปพักที่โรงเตี๊ยม ข้าจะช่วยถอนพิษให้แก่พวกเจ้า ส่วนตอนกลางคืนพวกเราค่อยออกเดินทางต่อ

ปู้เหวินคิดอยู่สักครู่: “ที่นี่มีคนของพวกเราอยู่ พวกเราสามารถไปพักได้”

“เช่นนั้นพวกเราไปกันตอนนี้เลย”

“พ่ะย่ะค่ะ”

อันหลิงหยุนกลับเข้าไปในรถม้า ปู้เหวินพานางและกงชิงวี่ไปที่บ้านหลังหนึ่งซึ่งอยู่ห่างออกไปประมาณสิบลี้ แล้วจึงเข้าไปในนั้น

เมื่อเข้าไปก็มีคนออกมาต้อนรับ พวกเขาอาศัยอยู่ที่ลานด้านหลัง

อันหลิงหยุนไม่เห็นอะไร ลานด้านหลังทั้งหมดสะอาดมาก มีเพียงเจ้าของออกมาให้บริการเพียงคนเดียว

อันหลิงหยุนเรียกปู้เหวินให้มาอุ้มกงชิงวี่เข้าไปพักผ่อนด้านใน ส่วนนางก็เข้าไปสอบถามว่าแถวนี้มีร้านขายยาที่ไหนบ้าง นางต้องการที่จะซื้อยา

เจ้าของรู้สึกลำบากใจ: “ในที่ธุรกันดารเช่นนี้ เกรงว่าที่นี่จะไม่มียาที่เจ้านายต้องการ หม่อมฉันจะช่วยไปหาให้ แต่คงต้องใช้เวลาสักหน่อย”

ขณะที่กำลังพูดอยู่นั้น อีกาน้อยก็บินลงมาเกาะที่ไหล่ของอันหลิงหยุน แสดงท่าทีร้อนรนออกมา อันหลิงหยุนจึงเอ่ยถาม: “มีคนสะกดรอยตาม”

“กากา......”

“ไม่ใช่คน?”

อันหลิงหยุนมองไปที่ประตู แต่ไม่ใช่ประตู อีกาน้อยบินขึ้นไปเหนือบ้าน