ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 326

บทที่ 326 ครั้งแรกที่มาตระกูลเฉิน

อันหลิงหยุนมองขึ้นไปบนบ้าน เห็นแสงสว่างสีขาวถูกอีกาน้อยขวางเอาไว้ ถึงแม้อีกาน้อยจะตัวเล็ก แต่มีแรงในการโจมตีมาก หากนางรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ ก็จะเข้าโจมตี เมื่ออันหลิงหยุนมองเห็นอย่างชัดเจนว่าสิ่งที่มานั้นคืออะไร จึงตะโกนว่า: “อย่าทำร้ายนาง”

อีกาน้อยจึงได้ยอมถอยกลับมา แล้วกระพือปีกอยู่บนหลังคา

“จิ้งจอกน้อย!”

หมาจิ้งจอกหางสั้นมาไม่ให้สุ้มให้เสียง ในปากของนางคาบกระเป๋าใบหนึ่งมา กระเป๋าใบนั้นก็ไม่ใช่เล็ก เมื่อสังเกตดูดีๆจะเห็นว่า นางไม่ได้คิดที่จะผูกมิตรกับอีกาน้อย กระโดดลงมาอย่างรวดเร็ว มาที่เท้าของอันหลิงหยุน แล้วจึงกระโดดขึ้นไปทันที

อันหลิงหยุนรับกระเป๋ามา จิ้งจอกน้อยกระโดดขึ้นมาอยู่บนคอของนางอย่างรวดเร็ว นางปีนอยู่ตรงนั้น เมื่ออีกาน้อยบินกลับมาก็ไม่มีที่เสียแล้ว นางจึงมายืนอยู่บนตัวของจิ้งจอกน้อย จนในที่สุดทั้งสองก็เริ่มที่จะทะเลาะกัน

อันหลิงหยุนถึงหมาจิ้งจอกหางสั้นลงมาอุ้มไว้: “เจ้ามาได้อย่างไร?” อีกทั้งยังรู้จักที่จะเอาสมุนไพรถอนพิษมาให้ข้าอีกด้วย เป็นเพราะได้ยินอาหยู่พูดอะไรเข้าแล้วอย่างนั้นหรือ?”

จิ้งจอกน้อยร้องขาน อันหลิงหยุนยิ้ม: “ขอบใจนะ!”

นางไม่รู้ว่าจิ้งจอกน้อยพูดอะไร รู้เพียงแค่ว่านางมาด้วยความหวังดี

หมาจิ้งจอกหางสั้นเหนื่อยแล้ว จึงหันหลังเดินจากอันหลิงหยุนไป แล้วตรงเข้าไปในบ้าน นางเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็ถึงด้านใน เมื่อเข้าไปถึงเห็นกงชิงวี่จึงกระโดดเข้าไปหา แล้วจึงซุกตัวอยู่ในผ้าห่มที่วางอยู่ข้างๆกงชิงวี่ แล้วจึงยื่นเท้าทั้งสองข้างเข้าไปด้านใน นอนขดตัวอยู่ข้างๆกงชิงวี่

ส่วนอันหลิงหยุนนำยาเม็ดในกระเป๋าออกมา ด้านในคือสิ่งที่ปกติแล้วนางจะทำเอาไว้ใช้ในกรณีฉุกเฉิน เป็นยาเม็ดที่นางใช้เลือดผสมขึ้นทุกวัน ถึงแม้จะได้ผลลัพธ์ไม่ดีเท่าเลือดของนาง แต่ก็ได้ผลดีกับการถอนพิษ อีกทั้งด้านในยังมีหัวใจของป๋ายสู้สู้ด้วย

จิ้งจอกน้อยสามารถนำมาได้ นางรู้สึกปลื้มใจเป็นอย่างมาก

แจกยาให้คนละสองเม็ด: “กินก่อนนอน และหลังตื่นนอน ดื่มน้ำตาม ก็จะไม่เป็นอะไรแล้ว ส่วนสมุนไพรพวกนั้นก็ไม่ต้องกินแล้ว อีกประเดี๋ยวก็ให้เตรียมอาหารเพื่อกินสักหน่อย แต่อย่ากินให้อิ่มจนเกินไป ให้เตรียมให้ข้ากับจิ้งจอกน้อยด้วย และเตรียมให้อีกาน้อยด้วย จิ้งจอกน้อยและอีกาน้อยกินเนื้อ น่าจะประมาณห้ากิโล เอาแบบดิบๆ”

อันหลิงหยุนอธิบายอย่างชัดเจน แล้วจึงเดินกลับไปดูกงชิงวี่ อีกาน้อยก็เดินตามนางเข้าไป

อันหลิงหยุนเห็นกงชิงวี่ ก็เดินเข้าไปเปิดปากของเขา แล้วนำยาใส่เข้าไปในปากหนึ่งเม็ด แล้วจึงนำเน้าอุ่นมาป้อนให้เขา

เมื่อกินายาเข้าไป กงชิงวี่ก็ค่อยๆรู้สึกตัว ลืมตาขึ้นมามองอันหลิงหยุน สักพักใหญ่ถึงจะพูดว่า: “ข้าฟื้นแล้วหรือ?”อันหลิงหยุนรุ้สึกพูดอะไรไม่ออก ถึงนางจะรู้ดีว่ากงชิงวี่ต้องไม่เป็นอะไร แต่การที่เขาฝื้นก็ทำให้นางรู้สึกดีใจไม่น้อย

“แน่นอนว่าฟื้นแล้วเพคะ” อันหลิงหยุนเช็ดน้ำตา ช่างทำให้คนร้อนใจเสียจริงๆ!

นางเป็นหมอมาก็หลายปี นางเห็นคนตายมาก็มาก แต่ไม่ใช่ตัวนางเอง นางจึงไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรมากมายนัก

จนมาเกิดขึ้นกับตัวนางเอง นางถึงจะรู้สึกได้อย่างชัดเจน

กงชิงวี่ยื่นมือไปเช้ดน้ำตาให้หอันหลิงหยุน: “ร้องไห้ทำไม ข้าก็ปลอดภัยแล้วมิใช่หรือ?”

“นี่ไม่ใช่ครั้งแรก จำเป็นจะต้องกล้าหาญเช่นนั้นด้วยหรือ ท่านเองก็รู้ดีว่าตนเองถูกพิษ เส้นเอ็นถูกทำลาย ท่านยังจะเข้าไปอีก?”

อันหลิงหยุนกล่าวตำหนิ แต่จริงๆแล้วนางเป็นห่วงมาก!

กงชิงวี่ใจลอยเล็กน้อย ทันใดนั้นเขาก็พูดว่า: “ตั้งแต่เด็กข้าออกรบไม่ต่ำกว่าร้อยครั้ง ทุกครั้งก็เป็นเช่นนี้ แต่ตอนนั้นเบื้องหลังของข้าคือประเทศชาติ เบื้องหลังคือฮ่องเต้ ข้าจึงไม่ยอมเป็นทหารที่พ่ายแพ้ เพราะถ้าหากพ่ายแพ้หนึ่งครั้ง ก็จะพ่ายแพ้อีกหลายครั้ง

ข้ายอมที่จะตายในสนามรบ แต่จะไม่ยอมเห็นศัตรูวิ่งหนีไปต่อหน้า ข้าตายแล้ว ก็จะสามารถตัดหนทางของพวกเขาได้ ข้าจึงไม่อาจที่จะปล่อยพวกเขาไปได้

ฆ่าพวกเขาแล้ว สกัดกั้นสิ่งที่จะเกิดขึ้น ถอนรากถอนโคนพวกเขา ข้าถึงจะสบายใจได้ จึงจะสามารถปกป้องราษฎรและประเทศชาติที่อยู่เบื้องหลังได้”

อันหลิงหยุนจ้องมองกงชิงวี่ นางไม่ได้พูดอะไร

ตัวนางเองจริงๆก็เป็นแบบเขา ดังนั้นจึงไม่รู้สึกว่าท่าทีของเขาตอนนี้เป็นเรื่องที่แปลก

นางเพียงแค่รู้สึกว่าถ้าไม่ตายได้ก็ดี

“หยุนหยุน ข้าประมาทเกินไป ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าจะคิดถึงพวกเจ้าสองแม่ลูกให้มากกว่านี้” กงชิงวี่เองก็นึกเสียใจทีหลัง ตอนนั้นที่เขาพุ่งออกไป แล้วมอบนางให้พวกปู้เหวินดูแล พวกปู้เหวินเองก็ปกป้องตัวเองไม่รอด แล้วเขาใช้อะไรมาตัดสินว่าพวกปู้เหวินจะสามารถดูแลปกป้องอันหลิงหยุนได้

หากว่านางตาย แล้วเขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่ออะไร?

เมื่อกงชิงวี่นึกถึงสิ่งเหล่านี้ขึ้นมาได้ทันใด ใจของเขาก็เริ่มสั่น

อันหลิงหยุนถอนหายใจ: “ท่านอ๋องพูดเช่นนี้ออกมาได้ ข้าก็ดีใจมากแล้ว หวังว่าถึงเวลาท่านอ๋องจะจำได้”