ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 327

บทที่ 327 น้ำสามารถประคองเรือได้และคว่ำเรือได้

ทุกอย่างเป็นไปตามที่อันหลิงหยุนคิดไว้ กงชิงวี่ไม่ใช่คนใจอ่อน เข้ามาวันแรก เขาก็ฆ่าคนไปสิบกว่าคน

ไม่เหมือนการสืบสวน รายชื่อผู้กระทำผิดของตระกูลเฉินถูกระบุไว้หมดแล้ว กงชิงวี่มาก็เพื่อคำเดียวเท่านั้น: ฆ่า!

คนในตระกูลเฉิน เขาไม่แม้แต่จะถาม ก็ออกคำสั่งให้ฆ่าแล้ว

คนที่อายุมากที่สุดคือฮูหยินรอง ตอนนี้อายุแปดสิบกว่าปีแล้ว อายุน้อยกว่าฮูหยินแก่เฉินกั๋วกงเพียงไม่กี่ปี

ตอนที่ฆ่าฮูหยินรอง อันหลิงหยนุยืนดูอยู่ไม่ไกล ฮูหยินรองคือคนสุดท้ายในบรรดาคนสิบกว่าคนที่ถูกฆ่า

ลำดับการฆ่าของกงชิงวี่ จะฆ่าคนที่เป็นศูนย์กลางก่อน หนึ่งในนั้นมีลูกชายคนโตของฮูหยินรองรวมอยู่ด้วย ตอนที่ฆ่าเขา บรรดาคนรับใช้ต่างร้องห่มร้องไห้ เด็กที่อายุยังน้อยก็เกือบจะเป็นบ้า ช่างเป็นภาพที่น่าเศร้ายิ่งนัก

ฮูหยินรองมองลูกตายไปทีละคนๆต่อหน้าต่อตา ตาทั้งสองข้างแข็งทื่อ เพียงชั่วครู่ก็ดูแก่ลงไปเป็นสิบปี เดิมทีฮูหยินแก่ที่ดูอายุมากอยู่แล้ว ไม่รู้ว่าถูกกระทบกระเทือนจิตใจจนไร้เรี่ยวแรงขัดขืน หรือเป็นเพราะยอมรับความจริงได้แล้วกันแน่

จ้องมองเลือดที่อยู่ตรงหน้า แต่กลับไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ใดๆ

อันหลิงหยุนมองดูอยู่สักพักก็เดินจากไป นางเองก็ไม่รู้ว่าแต่งงานกับคนแบบไหนกันแน่

สามวันมานี้ กงชิงวี่ถูกกล่าวขานในโล่ส่วยว่า เขาข้าคนไปจำนวนมากอย่างเลือดเย็นและไร้ความรู้สึก เข้าปฏิบัติต่อพวกที่ทรยศต่อชาติบ้านเมืองอย่างโหดเหี้ยม

อีกทั้งในสามวันมานี้ อันหลิงหยุนก็เอาแต่อยู่ในจวนของตระกูลเฉินไม่ออกไปไหน นางไม่อยากรับรู้ว่าด้านนอกกำลังทำอะไรกัน และนางก็ไม่อยากได้ยินว่าด้านนอกเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง นางรู้เพียงแค่ว่า หลังจากผ่านไปสามวัน คนสุดท้ายที่เหลืออยู่ในตระกูลเฉินก็ถูกลากออกไป

คนคนนี้เป็นหญิงสาว นางเพ่งจะอายุสิบกว่าปี ได้ยินมาว่านางเป็นหลานสะใภ้ของตระกูลเฉิน เพิ่งจะแต่งงานได้ไม่ถึงปี อีกทั้งกำลังจะคลอดลูกในเร็วๆนี้ด้วย

ตอนที่คนในตระกูลเฉินเริ่มถูกลากออกไปฆ่า ผู้หญิงคนนี้ก็กำลังร้องไห้ ภายหลังนางร้องจนเหม่อลอยไปแล้ว นางนั่งนิ่งอยู่ภายในห้อง ข้าวปลาอาหารนางก็ไม่ยอมกิน

จนกระทั่งถึงตอนที่นางถูกลากออกไป อันหลิงหยุนก็มองที่ท้องของนางแล้วใจลอย หมาจิ้งจอกหางสั้นเดินเวียนไปมาอยู่รอบๆเท้าของอันหลิงหยุน อีกาน้องเองก็บินวนไปมาอยู่ภายในห้อง

ตอนที่ผู้หญิงคนนั้นเดินไปขากางเกงก็เปื้อนเลือด เมื่ออันหลิงหยุนคิดถึงลูกของตนเอง กงชิงวี่ฆ่าคนจำนวนมากมายเช่นนี้ ต่อไปจะเป็นเช่นไร?

แต่นางเองก็รู้ดีกว่าใคร ประเทศชาติต่างหาก ถึงจะเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด

ถ้าไม่ฆ่า แล้วจะทำให้ประเทศชาติสงบได้อย่างไร

ยุคสมัยที่ต่างกัน นางไม่สามารถเข้าไปเปลี่ยนแปลงอะไรได้

เพียงแต่อันหลิงหยุนคิดว่า ในประเทศต้าเหลียงนี้ กงชิงวี่เองก็ไม่ได้คิดปรารถนาตำแหน่งใดๆ แต่เขากลับยอมแบกรับการขนานนามว่าเป็นผู้ที่ฆ่าคนอย่างบ้าคลั่ง

จริงๆแล้วในใจของเขาเองก็ไม่ได้ปรารถนาเช่นนี้ อีกทั้งยังพูดได้ว่าเพื่อประเทศต้าเหลียงแล้ว เขาก้าวอยู่บนทางที่ไม่สามารถหันหลังกลับได้อีกแล้ว เขายอมที่จะเป็นผู้ที่ฆ่าคนอย่างบ้าคลั่งในประวัติศาสตร์ เพื่อที่จะให้ประเทศต้าเหลียงอยู่ได้ยืนยาวไปอีกเป็นหมื่นๆปี?

หลังจากที่อันหลิงหยุนพักผ่อนช่วงกลางวันสักพัก ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านนอก นางลืมตาลุกขึ้น เห็นกงชิงวี่อยู่ในชุดคลุมสีดำถือตะกร้าใบหนึ่งเดินเข้ามา

ตะกร้าใบนั้นไม่ได้ใหญ่มาก แต่ด้านบนมีผ้าห่มสีขาวอยู่จำนวนหนึ่ง ในผ้าห่มมีแขนเสื้อสีแดงโผล่ออกมา ในแขนเสื้อมีมือเล็กๆสีขาวยื่นออกมา บนข้อมือมีเชือกสีแดงผูกอยู่หนึ่งเส้น บนเชือกมีลูกกระพรวนเล็กๆหนึ่งลูก มองดูไปแล้วช่างมีความสุข

เมื่อขยับ กระพรวนก็ดัง

อันหลิงหยุนสวนใส่รองเท้าเดินลงมาจากเตียงนอนทันที แล้วจึงเดินไปหากงชิงวี่ เขายกตะกร้าส่งให้อันหลิงหยุน

“ข้าออกไปเดินเล่นด้านนอก เก็บเด็กกลับมาได้คนหนึ่ง”

อันหลิงหยุนอุ้มตะกร้า แล้วเปิดออกดู เป็นเด็กทารกแรกเกิด กำลังจ้องมองอยู่ เป็นเพราะเอาผ้าที่คลุมหัวของเขาลง ตาของเขาที่ยังมองเห็นได้ไม่ไกลนัก จ้องมองมาที่อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนชะงักไปพักใหญ่ เกือบที่จะโยนตะกร้าทิ้ง กงชิงวี่ยื่นมือออกไปรับ แล้วจึงดึงอันหลิงหยุนเดินไปอีกทางด้านหนึ่ง

อันหลิงหยุนนั่งลงแล้วจึงทำการตรวจให้เด็กทารกทันที เป็นเพราะตัวเล็กมาก อันหลิงหยุนรู้สึกชอบเป็นอย่างมาก ตัวเล็กๆ น่ารัก