ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 329

บทที่ 329 เริ่มสร้างเรื่องขึ้นอีกแล้ว

กงชิงวี่ประคองฮูหยินแก่เข้าไปด้านใน ฮูหยินแก่หันไปมองอันหลิงหยุน แล้วจึงยิ้มให้กับนาง อันหลิงหยุนมองตะกร้าที่อยู่ในอ้อมแขน แล้วคิดอยู่สักพัก แล้วจึงตัดสินใจส่งให้แก่ฮูหยินแก่

“ฮูหยินแก่ นี่คือสิ่งที่ท่านอ๋องตั้งใจเตรียมให้แก่ตระกูลเฉินเป็นพิเศษ เขาชื่อว่าเฉินเอิน เพิ่งจะคลอดได้ไม่นาน ท่านอ๋องกล่าวว่าตระกูลเฉินจะไร้ทายาทไม่ได้ เด็กคนนี้ก็ถือว่าให้อยู่เป็นเพื่อนฮูหยินแก่เถอะ”

ฮูหยินแก่ปล่อยมือแล้วก้มหน้าลงไปมอง แล้วเปิดผ้าห่มออกดูเด็กน้อยที่กำลังนอนหลับอย่างสบายอยู่ แล้วก็นึกสงสัยเล็กน้อย จึงหันไปมองกงชิงวี่: “ขอบพระทัยอ๋องเสียน อ๋องเสียนวางใจเถอะ ข้าไม่มีทางทำให้ทุกคนผิดหวังอย่างแน่นอน”

“ข้าจะรอข่าวดีจากฮูหยินแก่”

“เพคะ!”

ฮูหยินแก่หันมองแม่นมสวี: “แม่นม”

“เจ้าค่ะ”

แม่นมสวีรีบเดินเข้าไปหา แล้วจึงยกตะกร้าขึ้นมาอุ้มไว้ รู้สึกตื้นตันใจเป็นอย่างมาก

กงชิงวี่ส่งฮูหยินแก่เข้าไปข้างในเสร็จ เหล่าข้ารับใช้เก่าแก่ของเฉินกั๋งกงที่อยู่ด้านนอกต่างก็ส่งเสด็จ กงชิงวี่พูดว่า : “ตระกูลเฉินยกให้พวกท่านดูแลแล้ว”

“พวกเราจะไม่มีวันทำให้ผิดหวังพ่ะย่ะค่ะ”

กงชิงวี่ไม่ได้พูดอะไรมาก มองอันหลิงหยุนหนึ่งครั้ง แล้วจึงเดินไปขึ้นรถม้า อาหยู่หันหลังกลับแล้วจูงม้าเดินจากไป

อีกทั้งพวกเขายังไปได้ไม่ไกลนัก ก็เห็นพวกปู้เหวินยืนรออยู่ที่ริมแม่น้ำ

“ถวายบังคมท่านอ๋อง”

กงชิงวี่นั่งอยู่ในรถม้าแล้วสั่งว่า : “ตระกูลเฉินต้องการกำลังคน พวกเจ้าอยู่ต่ออีกสักสองสามวัน รอจนทุกอย่างแน่นอนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แล้วค่อยกลับเมืองหลวง”

“พ่ะย่ะค่ะ”

พวกปู้เหวินรีบไปอย่างรวดเร็ว บนท้องฟ้ามีอีกาดำตัวหนึ่งกำลังร้องเรียกอยู่ อันหลิงหยุนพูดว่า: “แถวนี้ไม่มีคน พวกเราสามารถเดินทางทางน้ำได้แล้ว”

“อืม”

กงชิงวี่จึงลงจากรถม้า แล้วจึงพาอันหลิงหยุนเดินทางกลับทางน้ำ ส่วนพวกของอาหยู่ก็อารักขารถม้าที่มีคนกลับเมืองหลวง

พวกของอันหลิงหยุนถึงเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว แต่พวกเขาถูกคนขวางไว้ที่ด้านนอกประตูเมือง

“หม่อมฉันได้รับพระบัญชาให้มารออยู่ที่นี่ เชิญท่านอ๋องรอสักครู่”

คนที่เข้ามาขวางไว้เป็นคนของกองทัพวี่หลิน อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกใจ: “ท่านอ๋อง มีเรื่องอะไรหรือเปล่าเพคะ ทำไมมาถึงเมืองหลวงแล้ว ถึงไม่ยอมให้พวกเราเข้าไป?”

“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร?”

แต่กงชิงวี่ไม่ได้ร้อนใจอะไร แต่กลับอยู่ในความสงบ

อันหลิงหยุนเห็นเขามีท่าทีสบายๆเช่นนี้ จึงไม่ได้ถามอะไร

รอประมาณครึ่งชั่วยาม ก็มีคนออกมาจากเมืองหลวง

คนที่ออกมาที่แท้คืออ๋องตวนและจุนฉูฉู

อันหลิงหยุนเห็นจุนฉูฉูก็ยิ่งรุ้สึกแปลกใจ ตอนนี้จุนฉูฉูฟื้นคืนชีพแล้วอย่างนั้นหรือ?

วันนี้จุนฉูฉูสวมใส่ชุดสีม่วงสว่าง แขนเสื้อที่กว้างเป็นรูปแบบเดียวกับชุดสีดำ ส่วนด้านล่างเป็นกระโปรง

ดูๆไปแล้วทั้งตัวน่าจะราคาราวๆห้าพันเหรียญเงิน

อันหลิงหยุนรู้สึกประทับใจชุดชุดนี้ เป็นเสื้อผ้าตัวอย่าง แล้วก็เป็นเสื้อผ้าที่อยู่ในร้านของนางอีกด้วย

ไม่ใช่ว่าจุนฉูฉูใส่แล้วดูไม่สวย แต่ทำไมนางจึงยอมสวมเสื้อผ้าในร้านของนางได้

อ๋องตวนสวมใส่เสื้อผ้าสีเขียวเข้ม เสื้อคลุมเป็นสีขาว ตรงหน้าอกเป็นลวดลายเมฆมงคล เป็นเสื้อผ้าตัวอย่างของนางด้วย

สองชุดนี้รวมกันราคาราวๆหนึ่งหมื่นเหรียญเงิน ไม่ใช่น้อยๆเลย

“เจ้ากลับมาแล้วหรือ?” อ๋องตวนถาม

กงชิงวี่เอามือไขว้หลัง แล้วมองดุรอบๆ จึงค่อยๆเปิดปาก

“ข้ากับหยุนหยุนกลับมา ยังต้องรออยู่ที่นี่อีก หมายความว่าอย่างไรกัน?”

“ไม่มีความหมายอะไร ก็แค่มารับพวกเจ้า เมื่อครู่เตรียมตัวอยู่ที่บ้าน จึงมาช้าสักหน่อย หากทำให้เจ้าไม่พอใจ เช่นนั้นข้าจะชดใช้ให้” อ๋องตวนบอกว่าจะชดใช้ให้ แต่ท่าทีที่แสดงออกว่าจะชดใช้ให้จริงๆกลับไม่มีเลย อันหลิงหยุนเองรู้สึกหดหู่ คงจะแค่พูดไปอย่างนั้น

กงชิงวี่เองก็ไม่เกรงใจ: “เช่นนั้นก็ชดใช้มาสิ”

อ๋องตวนผงะไม่ชั่วครู่ แม้แต่จุนฉูฉูเองก็ผงะตามไปด้วย เมื่อครู่ยังเป็นสายตาที่ดูสงบ กลับใจร้อนเล็กน้อย

“อ๋องเสียน เจ้าจะเอาอย่างไร คงไม่คิดที่จะทำให้ข้าต้องลำบากหรอกนะ?” จุนฉูฉูเพิ่งจะคืนดีกับอ๋องตวนได้เพียงแค่สองสามวัน

ครั้งนี้นางไม่มีทางสับสนอีกแล้ว นางต้องพยายามอย่างถึงที่สุดเพื่อแสดงออกว่าทำดีต่อกงชิงวี่ จึงจะมีโอกาสที่จะอยู่ในตำแหน่งพระชายาอ๋องตวนได้อย่างมั่นคงอีกครั้ง

“วันนี้พระชายาอ๋องตวนก็มาด้วยหรือ?” กงชิงวี่มีท่าทีไม่ยินดีนัก ตั้งแต่ครั้งนั้นที่เห็นท่าทีที่จุนฉูฉูมีต่ออ๋องตวน นางก็ไม่มีความรู้สึกที่ดีต่อจุนฉูฉูอีกเลย

บวกกับที่ทำร้ายอันหลิงหยุนหลายครั้งหลายคราว

จุนฉูฉูโกรธจนหน้าถอดสี นางพยายามข่มความโกรธ แววตาเต็มไปด้วยความน้อยใจ แล้วนางก็ร้องไห้ออกมา แล้วจึงปาดน้ำตา

อ๋องตวนรีบพูดทันทีว่า: “เรื่องนี้เป็นความผิดของข้าเอง เจ้าอย่าโทษฉูฉูเลย ข้าจะเป็นคนชดใช้ให้พวกเจ้าเอง เรื่องที่ผ่านมาฉูฉูทำผิดต่อพวกเจ้า วันนี้พวกเรารับพระบัญชามาต้อนรับพวกเจ้า เรื่องที่ผ่านไปแล้วให้ผ่านไปเถอะ ฉูฉูเองก็พยายามเปลี่ยนแปลงตนเองอย่างมากแล้ว”

“ข้าเหนื่อยแล้ว ชดใช้ไม่ได้ก็ช่างเถอะ นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นว่ามารับคน ยังต้องให้คนรออีก ปกติมีแต่คนที่มารับต้องรอ พี่สองหรือว่าแม้แต่เรื่องแค่นี้ท่านก็ไม่รู้?”

“......” กงชงวี่ถามจนอ๋องตวนพูดอะไรไม่ออก

กงชิงวี่อาศัยจังหวะนี้ดึงมืออันหลิงหยุนเดินไป

ทั้งสองคนเดินจากไป จุนฉูฉูกำมือแน่น ถึงแม้นางจะตั้งใจแล้วว่าจะต่อสู้เพื่อตำแหน่งฮ่องเต้ อีกทั้งกงชิงวี่ก็จะต้องถูกกำจัด แต่นางก็ยังไม่อาจยอมรับได้ อันหลิงหยุนมีอะไรดีกันแน่ ที่สามารถทำให้เขาหลงใหลได้ขนาดนี้ จนแทบจะกลืนกินเข้าไป

อ๋องตวนเองก็จนใจ กงชิงวี่มีอคติต่อฉูฉู เรื่องนี้เขาแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว และไม่อยากจะอธิบายอะไรอีก จึงพาจุนฉูฉูขึ้นรถม้า แล้วจึงนั่งรถม้ากลับเมืองหลวงไป

กลับเป็นกงชิงวี่และอันหลิงหยุน ทั้งสองคนต้องเดินกลับ

ระหว่างทางอันหลิงหยุนถามว่า: “จุนฉูฉูนางมีเวทมนตร์อะไรกันแน่ นางทำเรื่องไม่ดีไว้มากมายขนาดนั้น แต่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

“ในเมื่อนางเป็นคนของตระกูลจุน เกรงว่าในที่สุดก็จะต้องตายด้วยน้ำมือของคนตระกูลจุน”

อันหลิงหยุนหยุดนิ่งไปสักครู่ แล้วจึงมองไปทางกงชิงวี่: “ท่านอ๋องหมายความว่า ในที่สุดจุนฉูฉูต้องตายเช่นนั้นหรือ?”

“แล้วใครไม่ตายบ้างล่ะ”

กงชิงวี่จูงอันหลิงหยุนเดินต่อ อันหลิงหยุนพูดว่า: “รู้อยู่แล้วว่าข้าหมายความว่าอย่างไร ยังไม่พูดอีก”

“อ๋องตวนมีใจกับนาง แต่นางเพียงแค่หลอกใช้ ซ้ำยังทำกับอ๋องตวนเหมือนเป็นเชลย เรื่องนี้ยังต้องให้ข้าพูดอีกหรือ?” กงชิงวี่ถาม

“แล้วท่านอ๋องรู้ได้อย่างไรว่าอ๋องตวนมีใจต่อนาง?” อันหลิงหยุนไม่ได้คิดเช่นนั้น

กงชิงวี่ไม่ได้พูดอะไร ทำเพียงอค่พาอันหลิงหยุนกลับจวน ระหว่างทางทั้งสองไม่ได้ล่าช้า ไม่นานก็ถึงจวนอ๋องเสียน

เมื่อพ่อบ้านเห็นทั้งสองก็รีบเข้าไปต้อนรับ: “ท่านอ๋อง พระชายา”

“หลายวันมานี้ ข้ากับพระชายาไม่อยู่ มีใครมาที่นี่บ้างไหม?” กงชิงวี่สอบถาม พ่อบ้านลังเลอยู่สักครู่ จึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงหลายวันมานี้ให้ฟัง

“หลายวันก่อน ฮ่องเต้ทรงมีพระบัญชาให้จับผู้กระทำความผิดในตระกูลเฉินมาดำเนินคดี โดยให้อ๋องตวนเป็นผู้ดูแลเรื่องนี้ แต่อ๋องตวนทรงประชวร เรื่องนี้จึงล่าช้าออกไป

ตอนนี้ในเมืองหลวงต่างก้กำลังพูดถึงเรื่องนี้อยู่ กล่าวว่าอ๋องตวนมีใจเมตตา

แต่ไม่รู้ว่าใครเป็นคนปล่อยข่าว กล่าวว่าท่านอ๋องฆ่าล้างครัวตะกูลเฉินที่โล่ส่วยทั้งหมด อีกทั้งยังพูดว่าอ๋องตวนใจดีมีเมตตา เป็นอ๋องเสียนที่กราบทูลฮ่องเต้ให้อ๋องตวนเป็นผู้รับผิดชอบลงโทษผู้กระทำความผิด เพื่อที่จะทำลายชื่อเสียงของอ๋องตวน” พ่อบ้านรุ้สึกไม่สบายใจอย่างมาก ตอนนี้ทุกคนในเมืองหลวงต่างรู้สึกว่าท่านอ๋องของพวกเขาใจดำอำมหิต

“มีอะไรอีกไหม?” กงชิงวี่ท่าทีเรียบเฉย

พ่อบ้านพูดต่อ: “เรื่องอื่นไม่มีแล้วพ่ะย่ะค่ะ มีเพียงจวิ้นจู่มู่มิง ที่หลายวันมานี้มาอยู่ในจวน นางบอกว่าต้องการมาหาพระชายา ต้องการให้พระชายาไปตรวจอาการให้แก่ฮูหยินแก่ของท่านกั๋วจิ้ว อีกทั้งยังบอกอีกว่าหากพระชายายังไม่กลับมา นางก็จะไม่ยอมไปไหนพ่ะย่ะค่ะ”

“มีอะไรอีกไหม?”

“ไม่มีแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่มีอะไรแล้ว ข้าจะไปพักผ่อนก่อน แล้วเดี๋ยวค่อยเข้าวัง”

“พ่ะย่ะค่ะ”

อันหลิงหยุนตามกงชิงวี่กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วทั้งสองก็เข้าวังไปด้วยกัน

สวีกงกงรออยู่ที่ประตูนานแล้ว เมื่อเห็นทั้งสองคนก็รีบเข้าไปทักทาย: “หม่อมฉันถวายบังคมอ๋องเสียน พระชายาเสียน”

“ลุกขึ้นเถอะ”

กงชิงวี่ฟื้นตัวกลับมาเล็กน้อยแล้ว เขาไม่พูดอะไร กลับเป็นอันหลิงหยุนที่แสดงมารยาท: “กงกง ฮ่องเต้ให้ท่านมาอย่างนั้นหรือ?”

“หลายวันมานี้ฮ่องเต้รู้สึกไม่ค่อยพระวรกาย ต้องการที่จะบรรทมอยู่ตลอด เสวยไม่ค่อยได้ อีกทั้งยังชอบตื่นขึ้นมาในกลางดึก เรื่องนี้......ฮ่องเต้ทรงรอให้อ๋องเสียนและพระชายาเสียนกลับมาอยู่ตลอด”

อันหลิงหยุนรู้สึกสงสัย มองใบหน้าที่สีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนักของกงชิงวี่

เพิ่งจะสบายได้ไม่กี่วัน คนคนนี้ก็สร้างเรื่องขึ้นอีกแล้ว