ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 329

บทที่ 329 เริ่มสร้างเรื่องขึ้นอีกแล้ว

กงชิงวี่ประคองฮูหยินแก่เข้าไปด้านใน ฮูหยินแก่หันไปมองอันหลิงหยุน แล้วจึงยิ้มให้กับนาง อันหลิงหยุนมองตะกร้าที่อยู่ในอ้อมแขน แล้วคิดอยู่สักพัก แล้วจึงตัดสินใจส่งให้แก่ฮูหยินแก่

“ฮูหยินแก่ นี่คือสิ่งที่ท่านอ๋องตั้งใจเตรียมให้แก่ตระกูลเฉินเป็นพิเศษ เขาชื่อว่าเฉินเอิน เพิ่งจะคลอดได้ไม่นาน ท่านอ๋องกล่าวว่าตระกูลเฉินจะไร้ทายาทไม่ได้ เด็กคนนี้ก็ถือว่าให้อยู่เป็นเพื่อนฮูหยินแก่เถอะ”

ฮูหยินแก่ปล่อยมือแล้วก้มหน้าลงไปมอง แล้วเปิดผ้าห่มออกดูเด็กน้อยที่กำลังนอนหลับอย่างสบายอยู่ แล้วก็นึกสงสัยเล็กน้อย จึงหันไปมองกงชิงวี่: “ขอบพระทัยอ๋องเสียน อ๋องเสียนวางใจเถอะ ข้าไม่มีทางทำให้ทุกคนผิดหวังอย่างแน่นอน”

“ข้าจะรอข่าวดีจากฮูหยินแก่”

“เพคะ!”

ฮูหยินแก่หันมองแม่นมสวี: “แม่นม”

“เจ้าค่ะ”

แม่นมสวีรีบเดินเข้าไปหา แล้วจึงยกตะกร้าขึ้นมาอุ้มไว้ รู้สึกตื้นตันใจเป็นอย่างมาก

กงชิงวี่ส่งฮูหยินแก่เข้าไปข้างในเสร็จ เหล่าข้ารับใช้เก่าแก่ของเฉินกั๋งกงที่อยู่ด้านนอกต่างก็ส่งเสด็จ กงชิงวี่พูดว่า : “ตระกูลเฉินยกให้พวกท่านดูแลแล้ว”

“พวกเราจะไม่มีวันทำให้ผิดหวังพ่ะย่ะค่ะ”

กงชิงวี่ไม่ได้พูดอะไรมาก มองอันหลิงหยุนหนึ่งครั้ง แล้วจึงเดินไปขึ้นรถม้า อาหยู่หันหลังกลับแล้วจูงม้าเดินจากไป

อีกทั้งพวกเขายังไปได้ไม่ไกลนัก ก็เห็นพวกปู้เหวินยืนรออยู่ที่ริมแม่น้ำ

“ถวายบังคมท่านอ๋อง”

กงชิงวี่นั่งอยู่ในรถม้าแล้วสั่งว่า : “ตระกูลเฉินต้องการกำลังคน พวกเจ้าอยู่ต่ออีกสักสองสามวัน รอจนทุกอย่างแน่นอนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แล้วค่อยกลับเมืองหลวง”

“พ่ะย่ะค่ะ”

พวกปู้เหวินรีบไปอย่างรวดเร็ว บนท้องฟ้ามีอีกาดำตัวหนึ่งกำลังร้องเรียกอยู่ อันหลิงหยุนพูดว่า: “แถวนี้ไม่มีคน พวกเราสามารถเดินทางทางน้ำได้แล้ว”

“อืม”

กงชิงวี่จึงลงจากรถม้า แล้วจึงพาอันหลิงหยุนเดินทางกลับทางน้ำ ส่วนพวกของอาหยู่ก็อารักขารถม้าที่มีคนกลับเมืองหลวง

พวกของอันหลิงหยุนถึงเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว แต่พวกเขาถูกคนขวางไว้ที่ด้านนอกประตูเมือง

“หม่อมฉันได้รับพระบัญชาให้มารออยู่ที่นี่ เชิญท่านอ๋องรอสักครู่”

คนที่เข้ามาขวางไว้เป็นคนของกองทัพวี่หลิน อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกใจ: “ท่านอ๋อง มีเรื่องอะไรหรือเปล่าเพคะ ทำไมมาถึงเมืองหลวงแล้ว ถึงไม่ยอมให้พวกเราเข้าไป?”

“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร?”

แต่กงชิงวี่ไม่ได้ร้อนใจอะไร แต่กลับอยู่ในความสงบ

อันหลิงหยุนเห็นเขามีท่าทีสบายๆเช่นนี้ จึงไม่ได้ถามอะไร

รอประมาณครึ่งชั่วยาม ก็มีคนออกมาจากเมืองหลวง

คนที่ออกมาที่แท้คืออ๋องตวนและจุนฉูฉู

อันหลิงหยุนเห็นจุนฉูฉูก็ยิ่งรุ้สึกแปลกใจ ตอนนี้จุนฉูฉูฟื้นคืนชีพแล้วอย่างนั้นหรือ?

วันนี้จุนฉูฉูสวมใส่ชุดสีม่วงสว่าง แขนเสื้อที่กว้างเป็นรูปแบบเดียวกับชุดสีดำ ส่วนด้านล่างเป็นกระโปรง

ดูๆไปแล้วทั้งตัวน่าจะราคาราวๆห้าพันเหรียญเงิน

อันหลิงหยุนรู้สึกประทับใจชุดชุดนี้ เป็นเสื้อผ้าตัวอย่าง แล้วก็เป็นเสื้อผ้าที่อยู่ในร้านของนางอีกด้วย

ไม่ใช่ว่าจุนฉูฉูใส่แล้วดูไม่สวย แต่ทำไมนางจึงยอมสวมเสื้อผ้าในร้านของนางได้

อ๋องตวนสวมใส่เสื้อผ้าสีเขียวเข้ม เสื้อคลุมเป็นสีขาว ตรงหน้าอกเป็นลวดลายเมฆมงคล เป็นเสื้อผ้าตัวอย่างของนางด้วย

สองชุดนี้รวมกันราคาราวๆหนึ่งหมื่นเหรียญเงิน ไม่ใช่น้อยๆเลย

“เจ้ากลับมาแล้วหรือ?” อ๋องตวนถาม

กงชิงวี่เอามือไขว้หลัง แล้วมองดุรอบๆ จึงค่อยๆเปิดปาก

“ข้ากับหยุนหยุนกลับมา ยังต้องรออยู่ที่นี่อีก หมายความว่าอย่างไรกัน?”

“ไม่มีความหมายอะไร ก็แค่มารับพวกเจ้า เมื่อครู่เตรียมตัวอยู่ที่บ้าน จึงมาช้าสักหน่อย หากทำให้เจ้าไม่พอใจ เช่นนั้นข้าจะชดใช้ให้” อ๋องตวนบอกว่าจะชดใช้ให้ แต่ท่าทีที่แสดงออกว่าจะชดใช้ให้จริงๆกลับไม่มีเลย อันหลิงหยุนเองรู้สึกหดหู่ คงจะแค่พูดไปอย่างนั้น

กงชิงวี่เองก็ไม่เกรงใจ: “เช่นนั้นก็ชดใช้มาสิ”