ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 330

บทที่ 330 ได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย

“กงกง ช่วงที่ฮ่องเต้ทรงประทับอยู่ที่ไหน?” เรื่องที่ฮองเฮาเป็นผู้วางยานั้น เป็นความจริงที่ไม่ต้องสงสัย เพียงแต่อันหลิงหยุนไม่เข้าใจว่า ฮองเฮาทรงวางยาด้วยวิธีใด

สวีกงกงมองดูรอบๆ จึงพูดว่า: “อยู่กับหวางกุ้ยเฟยพ่ะย่ะค่ะ”

“พระสนมเซียว?” ในวังนี้มีผู้หญิงไม่กี่คน หวางกุ้ยเฟยก็มีแค่คนเดียว

“พ่ะย่ะค่ะ!” สวีกงกงเองก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้ แล้วมองอันหลิงหยุนอย่างลำบากใจ

“เช่นนั้น ในตอนกลางคืนที่ฮ่องเต้เสด็จออกมา กุ้ยเฟยรู้หรือไม่?”

“รู้พ่ะย่ะค่ะ หลายวันมานี้กุ้ยเฟยเองก็ทรงซูบผอม ทุกคืนนางกวัวว่าคนอื่นจะรู้เรื่องนี้ จึงได้ลงกลอนประตูวังไว้ เพื่อที่จะหลีกลเยงไม่ให้คนรู้

แต่ไม่ว่าจะอย่างไร กุ้ยเฟยเองก็ทรงเป็นกังวล

กองทัพวี่หลินต้องเดินลาดตระเวน ดังนั้นทุกวันกุ้ยเฟยจึงไม่อาจบรรทมได้ จะต้องอยู่ดูองค์ฮ่องเต้เกือบทั้งคืน

เมื่อคืนไม่รู้ว่าฮ่องเต้ทรงเป็นอะไร เหมือนกับต้องมนตร์ก็ไม่ปาน ต้องการที่จะเดินไปยังวังจิ่งซิ่ว กุ้ยเฟยเข้ามาขวางไว้ก็ถูกตีจนได้รับบาดเจ็บ

เรื่องรี้กุ้ยเฟยไม่ยอมให้แพร่งพรายออกไป รอให้พระชายาเสียนกลับมา”

“มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ?” อันหลิงหยุนตกใจเป็นอย่างมาก แล้วหันหน้าไปมองกงชิงวี่

“ในเมื่อหวางกุ้ยเฟยทรงคิดถึงหยุนหยุน เช่นนั้นขเก็จะไปเป็นเพื่อน”

กงชิงวี่พูดพลาง อันหลิงหยุนก็พยักหน้า: “เช่นนั้นก็ไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทก่อน หรือว่าไปเข้าเฝ้ากุ้ยเฟยก่อนดีเพคะ?”

“ไปเข้าเฝ้าฝ้าบาทก่อน”

กงชิงวี่เดินไป ขมวดคิ้ว สีหน้าดูไม่ได้เลย เดินทีอันหลิงหยุนเข้าวังมาด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีนัก จึงทำให้อารมณ์ยิ่งแย่เข้าไปอีก

สวีกงกงรีบเดินนำด้านหน้า พาทั้งสองคนเข้าวัง

อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมองอีกาน้อย อีกาน้อยขึ้นไปเกาะอยู่ด้านบนหลังคาพระราชวังเพี่อรอพวกเขา

เมื่อมาถึงพระตำหนักจรุงจิต สวีกงกงก็ทูลรายงาน ฮ่องเต้ชิงหยู่ก็เรียกพวกเขาเข้าพบอย่างรวดเร็ว

“หม่อมฉันถวายบังคมฝ่าบาท”

“หม่อมฉันถวายบังคมฝ่าบาท”

ทั้งสองทำความเคารพ ฮ่องเต้ชิงหยู่ตรัสว่า: “ลุกขึ้นเถอะ”

ตอนนี้สวีกงกงถอยร่นไป ปนะตูพระตำหนักปิดลง กงชิงวี่เดินขึ้นไปยังแท่นที่ประทับ ทำให้อันหลิงหยุนตกใจมาก นี่ช่างไร้มารยาทสิ้นดี

ฮ่องเต้ชิงหยู่เป็นถึงฮ่องเต้ ไม่ว่าจะรีบร้อนแค่ไหน ก็เดินขึ้นไปเช่นนี้ไม่ได้

กงชิงวี่เดินไปถึงด้านบนแล้ว ฮ่องเต้ชิงหยู่เองก็ไม่ได้ถือสาเขา เขาเงยหน้าขึ้นมองกงชิงวี่: “กลับมาแล้วหรือ?”

กงชิงวี่ถาม: “ทำไมสีหน้าดูแย่เช่นนี้พ่ะย่ะค่ะ”

“ช่วงนี้ข้าไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรเลย เมื่อวานก็นอนหลับไปตอนว่าราชการ ตอนกลางคืนก็ทำร้ายเซียวกุ้ยเฟยอีก” ฮ่องเต้ชิงหยู่มองอันหลิงหยุนที่อยู่ด้านล่าง: “ขึ้นมาเถอะ”

อันหลิงหยุนไม่กล้าที่จะทำเช่นเดียวกับกงชิงวี่ หลังจากที่เกิดเรื่องเมื่อคราวก่อน นางก็ไม่กล้าที่จะสร้างปัญหาอีก เชื่อคำหลอกลวงของฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่ได้

“เพคะ ฝ่าบาท”

อันหลิงหยุนขึ้นไปมองฮ่องเต้ชิงหยู่ เขามองมาข้างล่างอยู่ตลอด นางมองไม่ค่อยออกเท่าไหร่ แต่เมื่อเข้าไปใกล้ๆ อันหลิงหยุนก็มองออกแล้ว ดูจากสีหน้าของฮ่องเต้ชิงหยู้แล้ว พิษได้เข้าโจมตีหัวใจแล้ว อีกทั้งเป็นหนักอีกด้วย

“ฝ่าบาท หม่อมฉันขอตรวจดูหน่อยเพคะ”

อันหลิงหยุนรีบกราบทูล ฮ่องเต้ชิงหยู่พยักหน้า กงชิงวี่ถอยให้ อันหลิงหยุนนั่งลงแล้วจับที่ข้อมือของฮ่องเต้ชิงหยู่ แล้วจึงสแกนอัตโนมัติ

“พิษหนักมากแล้ว”

อันหลิงหยุนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรได้อีก จึงปล่อยมือแล้วมองฮ่องเต้ชิงหยู่

ฮ่องเต้ชิงหยู่ตรัสว่า: “เซียวกุ้ยเฟยถูกข้าทำร้ายแล้ว”

“เดี๋ยวหม่อมฉันจะไปดูให้เพคะ ฝ่าบาท ทรงดื่มเลือดของหม่อมฉันก่อนนะเพคะ อาจจะพอช่วยได้ ก่อนที่ป๋ายสู้สู้จะตาย ได้ใส่ยาถอนพิษชนิดหนึ่งลงไปในร่างกายของหม่อมฉัน สามารถถอนพิษได้ร้อยชนิด ทรงลองดูนะเพคะ อาจจะพอช่วยได้”

อันหลิงหยุนนำมีดออกมา เอามีดกรีดให้เลือดไหลออกมา เรื่องนี้ไม่มีใครคาดคิด