ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 330

บทที่ 330 ได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย

“กงกง ช่วงที่ฮ่องเต้ทรงประทับอยู่ที่ไหน?” เรื่องที่ฮองเฮาเป็นผู้วางยานั้น เป็นความจริงที่ไม่ต้องสงสัย เพียงแต่อันหลิงหยุนไม่เข้าใจว่า ฮองเฮาทรงวางยาด้วยวิธีใด

สวีกงกงมองดูรอบๆ จึงพูดว่า: “อยู่กับหวางกุ้ยเฟยพ่ะย่ะค่ะ”

“พระสนมเซียว?” ในวังนี้มีผู้หญิงไม่กี่คน หวางกุ้ยเฟยก็มีแค่คนเดียว

“พ่ะย่ะค่ะ!” สวีกงกงเองก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้ แล้วมองอันหลิงหยุนอย่างลำบากใจ

“เช่นนั้น ในตอนกลางคืนที่ฮ่องเต้เสด็จออกมา กุ้ยเฟยรู้หรือไม่?”

“รู้พ่ะย่ะค่ะ หลายวันมานี้กุ้ยเฟยเองก็ทรงซูบผอม ทุกคืนนางกวัวว่าคนอื่นจะรู้เรื่องนี้ จึงได้ลงกลอนประตูวังไว้ เพื่อที่จะหลีกลเยงไม่ให้คนรู้

แต่ไม่ว่าจะอย่างไร กุ้ยเฟยเองก็ทรงเป็นกังวล

กองทัพวี่หลินต้องเดินลาดตระเวน ดังนั้นทุกวันกุ้ยเฟยจึงไม่อาจบรรทมได้ จะต้องอยู่ดูองค์ฮ่องเต้เกือบทั้งคืน

เมื่อคืนไม่รู้ว่าฮ่องเต้ทรงเป็นอะไร เหมือนกับต้องมนตร์ก็ไม่ปาน ต้องการที่จะเดินไปยังวังจิ่งซิ่ว กุ้ยเฟยเข้ามาขวางไว้ก็ถูกตีจนได้รับบาดเจ็บ

เรื่องรี้กุ้ยเฟยไม่ยอมให้แพร่งพรายออกไป รอให้พระชายาเสียนกลับมา”

“มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ?” อันหลิงหยุนตกใจเป็นอย่างมาก แล้วหันหน้าไปมองกงชิงวี่

“ในเมื่อหวางกุ้ยเฟยทรงคิดถึงหยุนหยุน เช่นนั้นขเก็จะไปเป็นเพื่อน”

กงชิงวี่พูดพลาง อันหลิงหยุนก็พยักหน้า: “เช่นนั้นก็ไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทก่อน หรือว่าไปเข้าเฝ้ากุ้ยเฟยก่อนดีเพคะ?”

“ไปเข้าเฝ้าฝ้าบาทก่อน”

กงชิงวี่เดินไป ขมวดคิ้ว สีหน้าดูไม่ได้เลย เดินทีอันหลิงหยุนเข้าวังมาด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีนัก จึงทำให้อารมณ์ยิ่งแย่เข้าไปอีก

สวีกงกงรีบเดินนำด้านหน้า พาทั้งสองคนเข้าวัง

อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมองอีกาน้อย อีกาน้อยขึ้นไปเกาะอยู่ด้านบนหลังคาพระราชวังเพี่อรอพวกเขา

เมื่อมาถึงพระตำหนักจรุงจิต สวีกงกงก็ทูลรายงาน ฮ่องเต้ชิงหยู่ก็เรียกพวกเขาเข้าพบอย่างรวดเร็ว

“หม่อมฉันถวายบังคมฝ่าบาท”

“หม่อมฉันถวายบังคมฝ่าบาท”

ทั้งสองทำความเคารพ ฮ่องเต้ชิงหยู่ตรัสว่า: “ลุกขึ้นเถอะ”

ตอนนี้สวีกงกงถอยร่นไป ปนะตูพระตำหนักปิดลง กงชิงวี่เดินขึ้นไปยังแท่นที่ประทับ ทำให้อันหลิงหยุนตกใจมาก นี่ช่างไร้มารยาทสิ้นดี

ฮ่องเต้ชิงหยู่เป็นถึงฮ่องเต้ ไม่ว่าจะรีบร้อนแค่ไหน ก็เดินขึ้นไปเช่นนี้ไม่ได้

กงชิงวี่เดินไปถึงด้านบนแล้ว ฮ่องเต้ชิงหยู่เองก็ไม่ได้ถือสาเขา เขาเงยหน้าขึ้นมองกงชิงวี่: “กลับมาแล้วหรือ?”

กงชิงวี่ถาม: “ทำไมสีหน้าดูแย่เช่นนี้พ่ะย่ะค่ะ”

“ช่วงนี้ข้าไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรเลย เมื่อวานก็นอนหลับไปตอนว่าราชการ ตอนกลางคืนก็ทำร้ายเซียวกุ้ยเฟยอีก” ฮ่องเต้ชิงหยู่มองอันหลิงหยุนที่อยู่ด้านล่าง: “ขึ้นมาเถอะ”

อันหลิงหยุนไม่กล้าที่จะทำเช่นเดียวกับกงชิงวี่ หลังจากที่เกิดเรื่องเมื่อคราวก่อน นางก็ไม่กล้าที่จะสร้างปัญหาอีก เชื่อคำหลอกลวงของฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่ได้

“เพคะ ฝ่าบาท”

อันหลิงหยุนขึ้นไปมองฮ่องเต้ชิงหยู่ เขามองมาข้างล่างอยู่ตลอด นางมองไม่ค่อยออกเท่าไหร่ แต่เมื่อเข้าไปใกล้ๆ อันหลิงหยุนก็มองออกแล้ว ดูจากสีหน้าของฮ่องเต้ชิงหยู้แล้ว พิษได้เข้าโจมตีหัวใจแล้ว อีกทั้งเป็นหนักอีกด้วย

“ฝ่าบาท หม่อมฉันขอตรวจดูหน่อยเพคะ”

อันหลิงหยุนรีบกราบทูล ฮ่องเต้ชิงหยู่พยักหน้า กงชิงวี่ถอยให้ อันหลิงหยุนนั่งลงแล้วจับที่ข้อมือของฮ่องเต้ชิงหยู่ แล้วจึงสแกนอัตโนมัติ

“พิษหนักมากแล้ว”

อันหลิงหยุนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรได้อีก จึงปล่อยมือแล้วมองฮ่องเต้ชิงหยู่

ฮ่องเต้ชิงหยู่ตรัสว่า: “เซียวกุ้ยเฟยถูกข้าทำร้ายแล้ว”

“เดี๋ยวหม่อมฉันจะไปดูให้เพคะ ฝ่าบาท ทรงดื่มเลือดของหม่อมฉันก่อนนะเพคะ อาจจะพอช่วยได้ ก่อนที่ป๋ายสู้สู้จะตาย ได้ใส่ยาถอนพิษชนิดหนึ่งลงไปในร่างกายของหม่อมฉัน สามารถถอนพิษได้ร้อยชนิด ทรงลองดูนะเพคะ อาจจะพอช่วยได้”

อันหลิงหยุนนำมีดออกมา เอามีดกรีดให้เลือดไหลออกมา เรื่องนี้ไม่มีใครคาดคิด

กงชิงวี่ถึงกับผงะและเบือนหน้าหนีไป

เขาเป็นห่วงและยิ่งรู้สึกจนใจ

อันหลิงหยุนป้อนให้ที่ปากของฮ่องเต้ชิงหยู่ ฮ่องเต้ชิงหยู่เองก็เบือนหน้าหนี: “รีบพันแผลเร็วเข้า เจ้ากำลังท้องอยู่ ไม่ใช่ตัวคนเดียว ข้าไม่อาจทำร้ายเจ้าได้”

เลือดยังคงไหลอยู่ หยดลงไปบนพื้น อันหลิงหยุนร้อนใจ เสียไปโดยเปล่าประโยชน์จริงๆ

จึงเปิดปากของฮ่องเต้ชิงหยู่ แล้วนำข้อมือใส่เข้าไป

เดิมทีนี่ไม่ใช่เรื่องที่ควรทำ ไม่ว่าจะเป็นฮ่องเต้ชิงหยู่หรือกงชิงวี่ แต่สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าก็ไม่อาจรอช้าได้

ฮ่องเต้ชิงหยู่เหลือบตาขึ้นมองอันหลิงหยุน เลือดไหลเข้าไปในปากเขา เขาสูดหายใจเข้า แล้วจับมือของอันหลิงหยุนไว้ แล้วใช้แรงดูดเลือดของอันหลิงหยุน

กงชิงวี่ค่อยๆหันมามองสีหน้าของฮ่องเต้ชิงหยู่ สีหน้าของเขาค่อยๆดีขึ้น อันหลิงหยุนก้มลงจับที่ข้อมือของฮ่องเต้ชิงหยู่ แล้วจึงสแกนอัตโนมัติให้แก่ฮ่องเต้ชิงหยู่ จึงพบว่าตอนนี้พิษค่อยๆจางลง อีกทั้งร่างกายของฮ่องเต้ชิงหยู่ก็กำลังค่อยๆฟื้นฟูขึ้น

“พอแล้ว!”

ยังไม่ทันได้รอให้ฮ่องเต้ชิงหยู่และอันหลิงหยุนพูดอะไร กงชิงวี่ก็พูดขึ้นด้วยความโกรธทันที แล้วจึงยื่นมือออกไปดึงมือของอันหลิงหยุนออกมา ฮ่องเต้ชิงหยู่ก็ทรงนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยความงุนงง ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ใดๆอีก

กงชิงวี่นำผ้าเช็ดหน้ามาพันข้อมือให้อันหลิงหยุน แผลฟื้นฟูได้อย่างรวดเร็ว บาดแผลปิดสนิทแล้ว

เมื่อพันเสร็จ กงชิงวี่ก็เหลือบไปมองฮ่องเต้ชิงหยู่: “ฝ่าบาททนอีกสักหน่อยเถอะ ยังไงก็ไม่ตายหรอกพ่ะย่ะค่ะ!”

“เหอะ......”

ฮ่องเต้ชิงหยู่ทรงยิ้มอย่างจนใจ แต่ก็รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว

ฮ่องเต้ชิงหยู่ขมวดคิ้วแล้วตรัสว่า: “ป๋ายสู้สู้อาจจะถูกก็ได้ ในท้องของเจ้าอาจจะมีหลายคน”

อันหลิงหยุนหมดคำพูด พูดเรื่องนี้ทำไมกัน?

ฮ่องเต้ชิงหยู่มองกงชิงวี่: “ลงไปเถอะ ข้าไม่เป็นไรแล้ว”

กงชิงวี่เตรียมตัวจูงอันหลิงหยุนลงไป ฮ่องเต้ชิงหยู่ตรัสว่า: “ช้าก่อน”

ทั้งสองหยุดลง ฮ่องเต้ชิงหยู่ตรัสว่า: “ข้าเองก้ไปด้วย ไม่รู้ว่าเซียวกุ้ยเฟยเป็นอย่างไรบ้าง จะได้พูดเรื่องของตระกูลเฉินด้วย”

กงชิงวี่ถาม: “ช่วงนี้ฮองเฮาประทับอยู่ที่ไหนพ่ะย่ะค่ะ”

“นางประทับอยู่กับเสด็จแม่”

ฮ่องเต้ชิงหยู่เดินลงมาจากที่ประทับ กงชิงวี่เดินตามไป อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกใจเรื่องหนึ่ง

ในเมื่อฮองเฮาทรงประทับอยู่กับไทเฮา แล้วจะวางยาพิษได้อย่างไร?

ทั้งสามออกมาจากพระตำหนักจรุงจิต ฮ่องเต้ชิงหยู่ทรงเดินนำด้านหน้า สวีกงกงรีบหาคนตามเสด็จ แต่ไม่รู้ว่าคนตามเสด็จอยู่ที่ไหนกัน อันหลิงหยุนหันมองไปทางวังจิ่งซิ่ว สวีกงกงรีบตะโกน: “ฮ่องเต้จะเสด็จวังจิ่งซิ่ว”

ฮ่องเต้เสด็จไปยังวังจิ่วซิ่วโดยมีข้าราชบริพาลล้อมหน้าล้อมหลัง กงชิงวี่เดินตามอยู่ข้างๆ เดินอย่างเบื่อหน่าย

อันหลิงหยุนได้ยินฮ่องเต้ชิงหยู่ตรัสว่า: “เรื่องการก่อกบฏของตระกูลเฉินจะถูกตัดสินพรุ่งนี้ สองวันก่อนอ๋องตวนไม่สบาย เจ้าไปก้แล้วกัน”

“หม่มอฉันยังมีธุระต้องทำ ขอทรงถอนรับสั่งด้วย” กงชิงวี่กล่าว อย่างมั่นใจ

“ข้าตัดสินใจแล้ว จะไม่เปลี่ยนใจอีก” ฮ่องเต้ชิงหยู่สีหน้าเย็นชา แล้วจึงเดินไปอย่างรวดเร็ว เหล่าข้าราชบริพาลก็เดินตามไปด้วย

สุดท้ายเหล่าบรรดาข้าราชบริพาลกลุ่มใหญ่ก็เดินไป เหลือเพียงแค่กงชิงวี่และอันหลิงหยุนยืนอยู่ด้านหลัง

สองสามีภรรยามองหน้ากัน อันหลิงหยุนเดินไปข้างๆกงชิงวี่: “เชิญท่านอ๋อง”

กงชิงวี่จูงมืออันหลิงหยุน เดินตรงไปยังวังจิ่งซิ่ว

“ท่านอ๋อง ตอนนี้สบายแล้ว เพื่อที่จะปกป้องอ๋องตวน ทำให้ฝ่าบาททรงมีชีวิตชีวาแล้ว” อันหลิงหยุนหัวเราะเยาะเบาๆ

กงชิงวี่หรี่ตามอง: “ข้าต้องขอบคุณหยุนหยุน รอให้กลับไป ข้าจะขยันไถหว่านเสียหน่อย”

“......เรื่องไถหว่านไม่ควรจะได้ยินจากปากท่านอ๋องแล้วนะเพคะ” อันหลิงหยุนเบือนหน้า หน้าแดงเล็กน้อย ช่างไม่อายเสียเลย!

ทั้งสองมาถึงด้านนอกของวังจิ่งซิ่ว สวีกงกงยืนอยู่ด้านนอกวังจิ่งซิ่ว สวีกงกงหันกลับไปตะโกนกล่าวรายงานว่าอ๋องเสียนและพระชายาเสียนมาถึงแล้ว

ทั้งสองเข้าไปแล้วคุกเข่าลงบนพื้น จากนั้นอันหลิงหยุนก็ไปที่ตำหนักใหญ่ของวังจิ่งซิ่ว

ฮ่องเต้ชิงหยู่นั่งอยู่ด้านนอก เมื่อเห็นทั้งสองคนก็เรียกกงชิงวี่เข้าไปหา

กงชิงวี่จึงปล่อยมืออันหลิงหยุน แล้วกำชับให้ระวังตัว แล้วจึงให้อันหลิงหยุนเดินตามสวีกงกงเข้าไปในวังจิ่งซิ่ว