ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 333

บทที่ 333 มู่มิงที่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ในรถม้าเงียบสงบลง อันหลิงหยุนได้ยินอะไรบางอย่างหล่นอยู่บนรถม้า อาหยู่กล่าว: “อีกาดำน้อยกลับมาแล้ว”

“ให้มันเข้ามา” อันหลิงหยุนเหลือบมองไปที่ม่านประตูรถม้า เปิดม่านประตูออก อีกาดำน้อยบินเข้ามาในรถม้าจากด้านนอก เกาะบนไหล่ของอันหลิงหยุน

มู่มิงจ้องมองขาอย่างเหม่อลอย ใบหน้างงงวย ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

อันหลิงหยุนลูบหัวอันภาคภูมิใจของอีกาดำน้อย: “กลับมาแล้วก็พักผ่อน ไปที่อ้อมแขนของหมาจิ้งจอกน้อยไป”

อีกาดำน้อยไม่ยอมอยู่แล้ว เหลือบมองหมาจิ้งจอกน้อยนอนฟุบอยู่ จึงยืนงีบหลับอยู่บนไหล่ของอันหลิงหยุน

รถม้ามาถึงจวนกั๋วจิ้วอันหลิงหยุนจับอีกาดำน้อยลงและวางไว้ข้างๆ จิ้งจอกน้อย: “อย่าทะเลาะกัน”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นออกจากรถม้า เวลานี้มู่มิงยังคงตกอยู่ในภวังค์ เกือบล้มตอนที่ลงจากรถ ทำให้อันหลิงหยุนตกใจด้วยเช่นกัน

หันไปมองมู่มิง มู่มิงไม่เป็นไรแล้ว เหมือนกำลังซ่อนความสับสนวุ่นวายของนาง

และไม่รอให้อันหลิงหยุนพูดอะไร มู่มิงแสร้งทำเป็นเหลือบมองอันหลิงหยุนอย่างสงบ แล้วเข้าไปในจวนกั๋วจิ้ว

อันหลิงหยุนเข้าไปในจวนกั๋วจิ้วก็มีคนออกมาออกมารออยู่แล้ว เมื่อเห็นอันหลิงหยุนก็รีบเดินมา ต้อนรับอันหลิงหยุน

ผู้นี้คืออ๋องจุ้นของจวนกั๋วจิ้ว เป็นพี่ใหญ่ของมู่มิง แต่ดูอายุเยอะกว่ามู่มิงมาก มากจนกระทั่งเป็นพ่อของมู่มิงได้

“พระชายาเสียน” หวางเสียนโค้งคำนับต่ออันหลิงหยุน อันหลิงหยุนสังเกตอย่างละเอียด รู้ว่าหวางเสียนคือผู้ใด เขาคือบุตรคนโตของก๊กกู๋ใหญ่ ซึ่งเป็นบิดาทางสายเลือด ดูเหมือนว่าจะเป็นอ๋องจุ้นแล้ว

“อ๋องจวิ้นเสียน” อันหลิงหยุนเหลือบมองมู่มิงที่อยู่ข้างๆ แล้วกล่าวทักทาย

“ท่านแม่ไม่รู้สึกปวดหัวแล้ว แค่หลายวันมานี้นอนอยู่บนเตียงตลอดและขยับไม่ได้ บอกว่าไม่มีแรง ไม่รู้ว่าพระชายาเสียนมีวิธีอะไรเพื่อช่วยท่านแม่หรือไม่” อ๋องจวิ้นเสียนเป็นคนที่ดูม่มีเล่ห์เหลี่ยม อันหลิงหยุนไม่คิดผลักไสคนเช่นนี้แม้แต่นิดเดียว ขณะที่เขาพูดอันหลิงหยุนก็เดินมุ่งไปที่หลังลานแล้ว

อ๋องจวิ้นเสียนเดินตามตลอดทาง อันหลิงหยุนก็เลยพูดไม่กี่คำ

“ฮูหยินกั๋วจิ้วไม่เป็นอะไรมาก แต่โรคนี้มาจากเลือดอุดตันในสมอง หากรักษาทันที ก็จะทำให้ไหลเวียนได้ดี ขาทั้งสองข้างก็จะไม่เป็นไร แต่ถ้าช้ากว่านั้น เกรงว่าจะไม่เป็นผลดี อาจส่งผลต่อการเดินของขาทั้งสองข้าง”

“ฮะ……แล้วมีวิธีจัดการหรือไม่ หลายวันมานี้ท่านแม่นอนอยู่บนเตียงตลอดเวลา ท่านบอกว่าขาทั้งสองข้างอ่อนแรง” เมื่อเขาได้ยินว่าแม่ของเขาไม่สามารถเดินได้ อ๋องจวิ้นเสียนก็ดูลุกลี้ลุกลน

“ดูก่อนค่อยว่ากัน” แต่อันหลิงหยุนไม่ได้กังวลมากนัก

หลังจากเข้าประตูอันหลิงหยุนก็เห็นหวางหวยเต๋อ เขาคือกั๋วจิ้ว อันหลิงหยุนเข้าไปทักทาย: “กั๋วจิ้ว”

“พระชายาเสียนไม่ต้องเกรงใจ เชิญด้านในเถิด”

เทียบกับครั้งที่แล้ว ครั้งนี้กั๋วจิ้วหวางหวยเต๋อเป็นมิตรที่สุดแล้ว อันหลิงหยุนก็เข้าใจว่าจุดประสงค์คืออะไร

ไม่ว่าอย่างไร ชีวิตของฮูหยินกั๋วจิ้วปลอดภัยแล้ว ดังนั้นทุกสิ่งที่อันหลิงหยุนได้ทำควรได้รับการขอบคุณ

หวางหวยเต๋อผู้นี้การจะเข้ากับเขาดูเหมือนไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เป็นคนที่ให้สำคัญกับสัมพันธมิตรมาก เขารู้จักตอบแทนบุญคุณคน

ยิ่งไปกว่านั้นเขายังเป็นน้าชายของกงชิงวี่อีกด้วย คนนอกอาจคิดว่ากงชิงวี่ไม่อยู่ในสายตาของเขา แต่หวางฮองไทเฮาก็บอกแล้วว่า เขาหวังดีต่อกงชิงวี่

อันหลิงหยุนผงกศีรษะ แล้วไปที่เตียงของฮูหยินกั๋วจิ้ว

แม้จะไม่ชอบอ๋องจุ้นโก๋ แต่เขาก็ตายไปแล้ว ตอนนี้ก็ไม่ได้ยินเรื่องระยำที่จวิ้นจู่ฉงหยางกระทำอีก อันหลิงหยุนก็ไม่สนใจเรื่องนี้แล้ว