ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 333

บทที่ 333 มู่มิงที่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ในรถม้าเงียบสงบลง อันหลิงหยุนได้ยินอะไรบางอย่างหล่นอยู่บนรถม้า อาหยู่กล่าว: “อีกาดำน้อยกลับมาแล้ว”

“ให้มันเข้ามา” อันหลิงหยุนเหลือบมองไปที่ม่านประตูรถม้า เปิดม่านประตูออก อีกาดำน้อยบินเข้ามาในรถม้าจากด้านนอก เกาะบนไหล่ของอันหลิงหยุน

มู่มิงจ้องมองขาอย่างเหม่อลอย ใบหน้างงงวย ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

อันหลิงหยุนลูบหัวอันภาคภูมิใจของอีกาดำน้อย: “กลับมาแล้วก็พักผ่อน ไปที่อ้อมแขนของหมาจิ้งจอกน้อยไป”

อีกาดำน้อยไม่ยอมอยู่แล้ว เหลือบมองหมาจิ้งจอกน้อยนอนฟุบอยู่ จึงยืนงีบหลับอยู่บนไหล่ของอันหลิงหยุน

รถม้ามาถึงจวนกั๋วจิ้วอันหลิงหยุนจับอีกาดำน้อยลงและวางไว้ข้างๆ จิ้งจอกน้อย: “อย่าทะเลาะกัน”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นออกจากรถม้า เวลานี้มู่มิงยังคงตกอยู่ในภวังค์ เกือบล้มตอนที่ลงจากรถ ทำให้อันหลิงหยุนตกใจด้วยเช่นกัน

หันไปมองมู่มิง มู่มิงไม่เป็นไรแล้ว เหมือนกำลังซ่อนความสับสนวุ่นวายของนาง

และไม่รอให้อันหลิงหยุนพูดอะไร มู่มิงแสร้งทำเป็นเหลือบมองอันหลิงหยุนอย่างสงบ แล้วเข้าไปในจวนกั๋วจิ้ว

อันหลิงหยุนเข้าไปในจวนกั๋วจิ้วก็มีคนออกมาออกมารออยู่แล้ว เมื่อเห็นอันหลิงหยุนก็รีบเดินมา ต้อนรับอันหลิงหยุน

ผู้นี้คืออ๋องจุ้นของจวนกั๋วจิ้ว เป็นพี่ใหญ่ของมู่มิง แต่ดูอายุเยอะกว่ามู่มิงมาก มากจนกระทั่งเป็นพ่อของมู่มิงได้

“พระชายาเสียน” หวางเสียนโค้งคำนับต่ออันหลิงหยุน อันหลิงหยุนสังเกตอย่างละเอียด รู้ว่าหวางเสียนคือผู้ใด เขาคือบุตรคนโตของก๊กกู๋ใหญ่ ซึ่งเป็นบิดาทางสายเลือด ดูเหมือนว่าจะเป็นอ๋องจุ้นแล้ว

“อ๋องจวิ้นเสียน” อันหลิงหยุนเหลือบมองมู่มิงที่อยู่ข้างๆ แล้วกล่าวทักทาย

“ท่านแม่ไม่รู้สึกปวดหัวแล้ว แค่หลายวันมานี้นอนอยู่บนเตียงตลอดและขยับไม่ได้ บอกว่าไม่มีแรง ไม่รู้ว่าพระชายาเสียนมีวิธีอะไรเพื่อช่วยท่านแม่หรือไม่” อ๋องจวิ้นเสียนเป็นคนที่ดูม่มีเล่ห์เหลี่ยม อันหลิงหยุนไม่คิดผลักไสคนเช่นนี้แม้แต่นิดเดียว ขณะที่เขาพูดอันหลิงหยุนก็เดินมุ่งไปที่หลังลานแล้ว

อ๋องจวิ้นเสียนเดินตามตลอดทาง อันหลิงหยุนก็เลยพูดไม่กี่คำ

“ฮูหยินกั๋วจิ้วไม่เป็นอะไรมาก แต่โรคนี้มาจากเลือดอุดตันในสมอง หากรักษาทันที ก็จะทำให้ไหลเวียนได้ดี ขาทั้งสองข้างก็จะไม่เป็นไร แต่ถ้าช้ากว่านั้น เกรงว่าจะไม่เป็นผลดี อาจส่งผลต่อการเดินของขาทั้งสองข้าง”

“ฮะ……แล้วมีวิธีจัดการหรือไม่ หลายวันมานี้ท่านแม่นอนอยู่บนเตียงตลอดเวลา ท่านบอกว่าขาทั้งสองข้างอ่อนแรง” เมื่อเขาได้ยินว่าแม่ของเขาไม่สามารถเดินได้ อ๋องจวิ้นเสียนก็ดูลุกลี้ลุกลน

“ดูก่อนค่อยว่ากัน” แต่อันหลิงหยุนไม่ได้กังวลมากนัก

หลังจากเข้าประตูอันหลิงหยุนก็เห็นหวางหวยเต๋อ เขาคือกั๋วจิ้ว อันหลิงหยุนเข้าไปทักทาย: “กั๋วจิ้ว”

“พระชายาเสียนไม่ต้องเกรงใจ เชิญด้านในเถิด”

เทียบกับครั้งที่แล้ว ครั้งนี้กั๋วจิ้วหวางหวยเต๋อเป็นมิตรที่สุดแล้ว อันหลิงหยุนก็เข้าใจว่าจุดประสงค์คืออะไร

ไม่ว่าอย่างไร ชีวิตของฮูหยินกั๋วจิ้วปลอดภัยแล้ว ดังนั้นทุกสิ่งที่อันหลิงหยุนได้ทำควรได้รับการขอบคุณ

หวางหวยเต๋อผู้นี้การจะเข้ากับเขาดูเหมือนไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เป็นคนที่ให้สำคัญกับสัมพันธมิตรมาก เขารู้จักตอบแทนบุญคุณคน

ยิ่งไปกว่านั้นเขายังเป็นน้าชายของกงชิงวี่อีกด้วย คนนอกอาจคิดว่ากงชิงวี่ไม่อยู่ในสายตาของเขา แต่หวางฮองไทเฮาก็บอกแล้วว่า เขาหวังดีต่อกงชิงวี่

อันหลิงหยุนผงกศีรษะ แล้วไปที่เตียงของฮูหยินกั๋วจิ้ว

แม้จะไม่ชอบอ๋องจุ้นโก๋ แต่เขาก็ตายไปแล้ว ตอนนี้ก็ไม่ได้ยินเรื่องระยำที่จวิ้นจู่ฉงหยางกระทำอีก อันหลิงหยุนก็ไม่สนใจเรื่องนี้แล้ว

ช่วยชีวิตสำคัญ ไม่ว่าอย่างไรนางก็คือหมอ

อันหลิงหยุนนั่งลงฮูหยินกั๋วจิ้วก็ลืมตาขึ้น หลายวันมานี้นางได้รับความทุกข์ทรมานมากเช่นกัน เมื่อเทียบกับความเจ็บปวดแทบตายตายก่อนหน้านี้ ครั้งนี้ถือว่าดีกว่าบ้าง แต่ใบหน้าของนางมีอาการบวมเล็กน้อย และดูไม่ออกถึงความงามของนางก่อนหน้าที่ดีกว่า

อันหลิงหยุนผงกศีรษะทักทาย: “สวัสดีฮูหยิน”

“ขอบพระคุณพระชายาเสียน พระชายาเสียนเหนื่อยล้าในการเดินทาง ยังมีครรภ์อีกด้วย การกระแทกระหว่างทางจะต้องเหนื่อยมาก! เพิ่งกลับมายังต้องมาดูข้า ต้องขออภัยจริงๆ แต่อย่างไรก็ตามร่างกายที่ไม่สู้ดีของข้ารู้สึกไม่สบายจริงๆ ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเชิญพระชายาเสียนเมา”

อันหลิงหยุนรู้สึกประหลาดใจที่ได้ยินคำพูดเช่นนี้ ดูฮูหยินกั๋วจิ้วดูเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นได้ยาก แต่ดูจากท่าทีการพูดของนางในตอนนี้ นางดีกว่ามู่มิงมาก

อันหลิงหยุนกล่าวปลอบโยนเหมือนคนไข้คนอื่นๆ : “ทุกอย่างจะดีขึ้น ข้าตรวจให้ฮูหยินกั๋วจิ้วก่อน”

อันหลิงหยุนจับข้อมือฮูหยินกั๋วจิ้ว เริ่มการสแกน

อันหลิงหยุนปล่อยมือลุกขึ้นและมองไปที่ขาของฮูหยินกั๋วจิ้ว ตรวจสอบจากบนลงล่างรอบหนึ่ง อันหลิงหยุนนำเข็มเงินมา ฝังเข็มให้กับฮูหยินกั๋วจิ้วหลายเข็ม

รอสักพัก อันหลิงหยุนก็ถอดเข็มออก ช่วยพยุงฮูหยินกั๋วจิ้วลุกขึ้นด้วยตัวเอง

ฮูหยินกั๋วจิ้วกลัวเล็กน้อย แต่อันหลิงหยุนพยุงนางลุกขึ้น นางจึงทำได้เพียงให้ความร่วมมือ

ลงจากเตียง อันหลิงหยุนพยุงฮูหยินกั๋วจิ้วเดินไปได้สักพัก นางเองก็แปลกใจมาก รู้สึกตื่นเต้นมากหลังจากเดินไม่กี่ก้าว: “ท่านกั๋วจิ้ว ขาของข้าเดินได้แล้ว เดินได้แล้ว”

“เมียจ๊ะ เจ้าเดินได้แล้ว”

กั๋วจิ้วรีบไปประคอง อันหลิงหยุนจึงปล่อยมือฮูหยินกั๋วจิ้วพวกเขาสามีภรรยากอดกันทันที

อันหลิงหยุนรู้สึกว่า คู่สามีภรรยาสามารถกลมเกลียวกันเช่นนี้ จะเห็นได้ว่าก็ไม่เลวเท่าไหร่นะ

ฮูหยินกั๋วจิ้วเริ่มร้องไห้ในอ้อมแขนของกั๋วจิ้ว อันหลิงหยุนจึงกล่าวขึ้น: “อาการป่วยของฮูหยินต้องได้รับการฟื้นฟู จิตใจนั้นสำคัญมาก โปรดจำไว้ถึงความเศร้าและความสุขที่มากล้น”

ฟังอันหลิงหยุนพูดฮูหยินกั๋วจิ้วผละออกจากกั๋วจิ้วปาดน้ำตาที่ใบหน้า มองไปที่อันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนกล่าว: “เริ่มตั้งแต่วันนี้ ข้าจะจ่ายยาให้กับฮูหยินกั๋วจิ้ว ยังต้องฉีดหลายครั้งในระยะแรก ประมาณห้าถึงหกครั้งก็น่าจะไม่ต้องฉีดอีกต่อไป ยาก็น่าจะต้องกินประมาณครึ่งปีถึงจะดี

การรักษาจะฟื้นฟูได้ในระดับใด ก็ขึ้นอยู่กับการดูแลบำรุงของฮูหยินกั๋วจิ้วแล้ว

รักษาโรคไม่ควรรีบเร่ง โดยเฉพาะอาการปวดศีรษะ

ตราบใดที่ฮูหยินผ่านช่วงอายุหนึ่งไปแล้ว ร่างกายก็จะไม่เป็นไร โปรดจำไว้ว่าอย่าลืมกินเครื่องในสัตว์ กินผักให้มากขึ้น มีประโยชน์ต่ออาการป่วยเช่นกัน”

“ขอบพระคุณพระชายาเสียนเป็นอย่างมาก” ฮูหยินกั๋วจิ้วเช็ดน้ำตา อารมณ์ดีขึ้นแล้ว ตอนนี้นางต้องการมีชีวิตอยู่ดีมีสุข นี่คือความสุขครั้งใหญ่

อย่างไรก็ตาม อาการปวดหัวได้รับความเจ็บปวดมานานหลายปีแล้ว และตอนนี้นางไม่เป็นไรแล้ว นี่เป็นความโล่งใจอย่างมากสำหรับนาง

ฮูหยินกั๋วจิ้วรีบกล่าวขอบคุณ: “ขอบคุณพระชายาเสียนอย่างมาก ข้าจะจำคำแนะนำของพระชายาเสียนไว้ให้ดี”

“ฮูหยินไม่ต้องเกรงใจ ในนี้คือยา ข้าจะฉีดยาให้ฮูหยินเข็มหนึ่ง สักพักข้าจะไปแล้ว อย่ารอช้าเลย” อันหลิงหยุนจะไป ก็ไม่เสียเวลาอีกต่อไป

ฮูหยินกั๋วจิ้วผงกศีรษะ เดินกลับไปนอนลงอีกครั้ง

อันหลิงหยุนเปิดกล่องยา หยิบกระบอกฉีดยาจากข้างในออกมา ฉีดยาให้ฮูหยินกั๋วจิ้วเข็มหนึ่ง เวลามีจำกัด อันหลิงหยุนจึงต้องนั่งลงและรอ ฉีดยาแล้วนางถึงจะจากไปได้

ไม่จำเป็นต้องได้รับการฉีดยาสำหรับการให้น้ำเกลือที่คงที่ ต้องหมั่นสังเกต หมอจวนของจวนกั๋วจิ้วก็ไม่เข้าใจเรื่องการหยดที่คงที่ อันหลิงหยุนจึงไม่วางใจ

แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ อันหลิงหยุนพบว่า ตั้งแต่มู่มิงได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเสินหยุนเจ๋ นางก็สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวตลอดเวลา ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่