ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 335

บทที่ 335 จิตใจที่คิดร้ายของเสินหยุนเอ๋อ

บาดแผลของเสินหยุนเจ๋จำเป็นต้องเย็บ และแผลเริ่มอักเสบแล้ว

อันหลิงหยุนรู้สึกว่ากงชิงวี่ได้สร้างปัญหาใหญ่ให้นาง ตอนนี้นางกำลังตั้งครรภ์ ยังต้องวิ่งไปมาทุกวัน มึนแล้วเช่นกัน!

เย็บบาดแผลเสร็จแล้ว แล้วลดการอักเสบให้เสินหยุนเจ๋ ก็เป็นเวลาเย็นแล้ว อันหลิงหยุนเหนื่อยจนเหงื่อท่วมตัว

อันหลิงหยุนนั่งลงเช็ดเหงื่อบนใบหน้า จะว่าไปแล้วร่างกายของร่างเดิมก็แย่จริงๆ

“พระชายาเสียน หยุนเจ๋เขาเป็นอย่างไรบ้าง?” เสินเฉิงเสี้ยงไม่วางใจ ถามอันหลิงหยุน

“ไม่สามารถรับประกันได้ เขาเป็นเช่นนี้ข้าก็มีวิธีไม่มากนัก ทำได้แค่รอให้เขาฟื้นขึ้นมา ตอนนี้บาดแผลของเขาเริ่มอักเสบ จะหายหรือไม่นั้น ขึ้นอยู่กับความโชคดีของเขา ตอนนี้ข้าไม่มียามากพอที่จะสามารถให้เขาใช้ได้ เขาได้รับบาดเจ็บ และรักษาล่าช้าเป็นเวลานานขนาดนี้” อันหลิงหยุนลำบากใจเล็กน้อย ไม่อยากพูดมากกว่านี้ แต่นี่คือบาดแผลไม่ใช่ยาพิษ หากได้รับยาพิษก็สามารถบอกได้ แต่ได้รับบาดเจ็บเป็นเรื่องยากที่จะจัดการ

เสินเฉิงเสี้ยงฟังแล้วหน้าซีด มองอันหลิงหยุนเป็นเวลานานจึงพูดขึ้น คำแรกที่พูดขึ้นก็คือคำขอร้อง

“ข้าได้โปรดพระชายา ช่วยเสี่ยวเอ๋อด้วยเถิด” คนที่เสินเฉิงเสี้ยงรักมากที่สุดในชีวิตของเขาคือเสินหยุนเจ๋ แม้ว่าบางครั้งบุตรชายจะดื้อรั้น เหมือนไม่ใช่เขาให้กำเนิดมา แต่ในสายตาของเขา ในบุตรทั้งสี่ คนรักมากที่สุดก็คือเสินหยุนเจ๋

ดั่งเช่นวันนี้ ได้รับบาดเจ็บโดยไม่ทราบสาเหตุ ก็ส่งตัวกลับมา เขาไม่อยากเคียดแค้นผู้ใด เพราะตระกูลเสินทำมากเกินไปจริงๆ

ในเมื่อเป็นข้าราชบริพาร ก็ควรเชื่อฟังคำสั่งของฮ่องเต้ให้ดี หากไม่ได้ทำให้ฮ่องเต้ขุ่นเคือง จะเกิดเรื่องดั่งเช่นวันนี้ได้อย่างไร

เขาไม่กล้าที่จะถาม ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ตอนนี้คนในจวนยังไม่มีผู้ใดรู้ ไม่เพียงแค่บุตรชายได้รับบาดเจ็บ จริงๆ แล้วยังมีเรื่องที่บุตรสาวถูกส่งไปที่ตำหนักฉือหนิง

แต่สำหรับปัจจุบัน ในใจเสินเฉิงเสี้ยงหวังอย่างยิ่งให้เสินหยุนเจ๋ปลอดภัย ขอแค่ปลอดภัย ก็ยอมทุกอย่าง

อันหลิงหยุนพูดออกมาเช่นนี้ ใจของเสินเฉิงเสี้ยงแทบตาย เขาอย่าว่าแต่จะขอร้องเลย แม้แต่คุกเข่าให้อันหลิงหยุน ขอแค่เสินหยุนเจ๋ฟื้นขึ้นมา เขายอมทั้งนั้น

อันหลิงหยุนก็ลำบากใจเล็กน้อย เหลือบมองเสินหยุนเจ๋: “เฉินเสี้ยงไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ แม่ทัพน้อยมีบุญคุณต่อข้า ข้าเองก็จะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยแม่ทัพน้อย แต่ความสามารถของข้ามีขีดจำกัดจริงๆ ต้องใช้เวลาและโชคในการรักษาอาการบาดเจ็บของเขา ข้าไม่มียาที่มีประสิทธิภาพสูงอยู่ในมือ จะสกัดจากวัสดุยาบางชนิด ต้องใช้เวลา”

อันหลิงหยุนทำอะไรไม่ถูก หากสามารถหาน้ำกลั่นออกมาได้คงจะดี ก็จะได้ผลตอบรับที่คุ้มค่า

แต่ตอนนี้ นางไม่มีความสามารถเลย

เสินเฉิงเสี้ยงจิตใจแหลกลาญ ไม่พูดอีกต่อไป อันหลิงหยุนเดินไปนั่งลง

นางจ้องไปที่เสินหยุนเจ๋ด้วยความเหม่อลอย ถ้าตายไปเช่นนี้น่าเสียดายจริงๆ

หากนางไม่เสียเวลาและมาเร็วกว่านี้ บางทีอาจปลอดภัย

แต่ตอนนี้เป็นเช่นนี้ นางก็ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร

ไม่มียา บาดแผลเขาติดเชื้อ ตับได้รับบาดเจ็บด้วย ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปจะต้องตายแน่นอน

กงชิงวี่นะ เจ้าคิดอะไรอยู่ เจ้าไม่ใช่เด็กอายุสามขวบ หรือจะคิดว่านางสามารถรักษาหายได้อย่าง?

หรือว่า เจ้าอิจฉาตั้งแต่แรกแล้ว จึงจะทำเขาให้ถึงแก่ความตาย?

คิดว่าร่างเดิมก็มีความรู้สึกต่อเสินหยุนเจ๋ อันหลิงหยุนมีความกังวลจริงๆ ว่ากงชิงวี่จะอาศัยหน้าที่ในการล้างแค้นความแค้นส่วนตัว

นั่งไปสักพัก อันหลิงหยุนหาว

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นางเริ่มง่วงนอน ง่วงจนแทบทนไม่ไหว เปลือกตาเริ่มหย่อนขณะนั่งอยู่ และรู้สึกไม่นอนไม่ได้แล้ว

อันหลิงหยุนนวดขมับ จะลุกขึ้นยืน ร่างกายโซเซ กำลังจะล้มลง

เสินเฉิงเสี้ยงและเฉิงเสี้ยงฮูหยินตกใจไม่เบา

ตอนนี้จวนเฉินเสี้ยงตกอยู่ในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานแล้ว เป็นเช่นนี้ต่อไปเกรงว่าจะต้องถูกยึดทรัพย์สินและฆ่าทั้งตระกูล

มู่มิงมือไวตาไว เข้าไปพยุงอันหลิงหยุนอย่างรวดเร็ว แต่ครั้งนี้มองอันหลิงหยุนด้วยรู้สึกกังวลเล็กน้อย แต่น้ำเสียงก็ยังไร้ความเกรงใจ: “เจ้าอยู่ดีๆ ง่วงเพลียอะไร? นอนจนกระทั่งถึงเที่ยงค่อยตื่นไม่ใช่หรือ?”

อันหลิงหยุนส่ายหน้า ตอนนี้ไม่ใช่เวลาคิดเล็กคิดน้อยกับมู่มิง นางก็เคยชินกับการพูดจาบาดลึกเสียดแทงของมู่มิงแล้ว

อันหลิงหยุนถอนหายใจเบาๆ : “ข้าอยากนอนสักพัก เจ้าเฝ้าข้าไว้ อาหยู่กลับไปบ้านเร็วแจ้งท่านอ๋อง บอกว่าข้าหลับไปแล้ว อาการเดิมกำเริบ เขาจะรู้เอง”

อันหลิงหยุนรู้สึกว่า มีแรงบางอย่างกำลังฉุดร่างกายของนางไป ไม่ให้นางอยู่ต่อ นางอยากจะขัดขืน แต่ไม่สามารถทนได้เลย

นางถึงขั้นหยิบเข็มเงินออกมา แทงเข้าไปที่จุดเหอกู่ หวังว่าจะทนได้จนกระทั่งกงชิงวี่มา

อาหยู่หันจากไป ราวกับสายลมแรงและฟ้าผ่า

มู่มิงสีหน้าย่ำแย่ ไม่กล้าประมาท

“พวกเจ้ามัวแต่มองอะไรอยู่ หลบหน่อย เอาเก้าอี้นอนมา” มู่มิงก็รู้สึกไม่ปกติ แขนขาของอันหลิงหยุนไร้เรี่ยวแรง ไม่ได้เกิดจากความง่วง แต่เหมือนถูกพิษ

อันหลิงหยุนมองมู่มิงอีกครั้ง เชื่อถือในความสามารถของมู่มิงมาก

แม้ว่านางจะไม่ชอบฉายานาม แต่นางอยู่ที่เมืองหลวงมีชื่อเสียงที่สูงกว่าพี่สาวน้องสาวของเสินหยุนเอ๋อ เห็นได้ชัดถึงอะไร?

ฉลาด หรือว่าไม่ด้อยกว่าในด้านใดๆ เลย

เสินเฉิงเสี้ยงให้คนนำเก้าอี้ตัวหนึ่งมา ไม่มีเก้าอี้นอนอะไรนั่นในจวนของเขา ของสิ่งนั้นไม่ใช่ว่าใครๆ ก็สามารถมีได้

พยุงอันหลิงหยุนนั่งลง มู่มิงมองเข็มเงินที่จุดเหอกู่ของอันหลิงหยุน กล่าวอย่างเป็นกังวล: “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

“รู้สึกง่วงเพลียมาก จะนอนหลับแล้ว เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่เป็นไร เจ้าเพียงแค่เฝ้าข้าไว้ก็พอ อาหยู่มาแล้วจะพาหมอจวนมาด้วย ชุดให้น้ำเกลือหมอจวนใช้เป็น รอข้าไปก่อน”

อันหลิงหยุนไม่สบาย แต่ยังเป็นกังวลเสินหยุนเจ๋ นางมองไปยังเสินหยุนเจ๋ครู่หนึ่ง แล้วมองไปที่ประตู นางต้องการรอกงชิงวี่มา แต่นางรู้ว่านางรอต่อไปไม่ไหวแล้ว

เปลือกตาปิดลงอย่างช้าๆ อารมณ์ร้ายของอันหลิงหยุนแอบด่าคำหนึ่ง นางจึงหลับตาลง

มือของมู่มิงคลายออกครู่หนึ่ง นางรีบกุมมืออันหลิงหยุนเอาไว้ จากนั้นนางกล่าวขึ้น: “ที่นี่ไม่ต้องการคนมากเกินไป เหลือไว้สองสามคนก็พอ เฉินเสี้ยงและเฉิงเสี้ยงฮูหยินดูเหมือนจะเหนื่อยมากแล้ว ออกไปก่อนเถิด”

เสินหยุนเอ๋อยืนอยู่ที่หน้าประตู เมื่อได้ยินมู่มิงออกคำสั่งเช่นนี้ ย่อมอารมณ์เสียอย่างเลี่ยงไม่ได้ สีหน้าย่ำแย่ผิดปกติ

ไม่รอเสินเฉิงเสี้ยงพูดอะไร เสินหยุนเอ๋อก็เข้ามาแล้ว

นางถือสาเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ตอนนี้คิดวิธีจัดการกับอันหลิงหยุนอยู่พอดี

แม้นางจะอยู่ในจวนเฉินเสี้ยง แต่นางเป็นลมหมดสติไปเอง เกิดอะไรขึ้นก็ไม่เกี่ยวกับจวนเฉินเสี้ยงของพวกเขา

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ที่นี่ให้ข้าจัดการเถิด พวกท่านก็เหนื่อยแล้ว กลับไปนอนพักก่อน รออ๋องเสียนมาแล้ว จะได้มาต้อนรับ”

เสินหยุนเอ๋อรู้ความเช่นนี้ เฉินเสี้ยงและเฉิงเสี้ยงฮูหยิงก็รู้สึกพึงพอใจมากเช่นกัน ทั้งสองก็เหนื่อยแล้ว มองดูบุตรชายอีกครั้ง ไม่ได้ตั้งใจที่จะอยู่นาน จึงกำชับเพียงไม่กี่คำและจากไป

เสินเฉิงเสี้ยงและภรรยาออกไป เสินหยุนเอ๋อข้าไปทักทายมู่มิงอย่างสุภาพ: “จวิ้นจู่ไม่ต้องกังวล พระชายาเสียนเป็นคนดีจะได้รับการช่วยเหลือจากสววรค์เบื้องบน จะต้องปลอดภัย”

มู่มิงเหลือบมองเสินหยุนเอ๋อ: “ดูแลพี่ชายท่านให้ดีเถิด ไม่ต้องสนใจพวกเรา”

ไม่ชอบหน้าเสินหยุนเอ๋อ มู่มิงจึงไม่สุภาพด้วย

ใช่ว่านางจะดูไม่ออก เสินหยุนเอ๋อผู้นี้ปกปิดเจตนาชั่วร้าย ไม่มีความเป็นคน

เสินหยุนเจ๋เป็นพี่ชายของนาง นอนเหมือนจะตายอยู่ตรงนั้น นางยังสามารถเฉยเมยได้ ไม่เพียงแต่ไม่เสียใจ ยังคงคิดที่จะจัดการกับอันหลิงหยุนหมอที่มารักษาผู้นี้อีก

เสินหยุนเอ๋อเป็นอย่างไร ในใจมู่มิงรู้ดี

ย่อมมีสีหน้าไม่ดีนักเป็นธรรมดา

เสินหยุนเอ๋อจึงไม่พอใจ นางปฏิบัติกับมู่มิงเหมือนอยู่ข้างนาง แต่ตอนนี้มู่มิงกลับยืนอยู่ข้างอันหลิงหยุน

ฉะนั้นนางก็จะไม่เกรงใจแล้ว นางจะทำร้ายอันหลิงหยุน แล้วโยนความผิดให้มู่มิงดีกว่า เช่นนี้นางก็จะยิ่งปืนนัดเดียวได้นกสองตัว กลายเป็นผู้ผิดเพียงคนเดียวของพระชายาเสียน