ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 34

บทที่ 34 สนองตอบความต้องการของผู้อื่น

"หม่อมฉันไม่กล้า!"

ถางเหอไม่กล้าหันหน้ากลับไป อันหลิงหยุนเห็นขนมบนโต๊ะแล้วเดินไปหยิบมาชิ้นหนึ่ง เมื่อนางมาก็ได้เสวยพระกระยาหารอย่างดี เหนื่อยมากหลังจากเกิดเรื่องนั้น และนางไม่รู้ว่ามันเลยตอนเที่ยงแล้วหรือเปล่า

เมื่อเห็นอันหลิงหยุนใช้มืออีกข้างหนึ่งจับเศษอาหารของของว่างที่ตกลงมาและใช้มือข้างหนึ่งบิดของว่างเสวย ในสายตาที่สดใสของกงชิงวี่ สงสัยว่า นางตั้งใจแสดงให้เขาเห็นกระไร?

"มีเรื่องอันใด?"

แม้ว่ากงชิงวี่จะถาม ถางเหอ แต่สายตาของเขาอยู่ที่อันหลิงหยุน แต่อันหลิงหยุนไม่เห็นและก็ไม่สนใจเขา

ทานไปชิ้นหนึ่งรู้สึกว่ามันอร่อย ก็เลยเสวยอีกชิ้นหนึ่ง

มีน้ำดื่มอยู่ข้างๆ เทน้ำหนึ่งแก้วแล้วหยิบถ้วยขึ้นมาดื่ม และเสวยของว่างต่อ

"เอามา ให้ข้าชิมด้วย"

อันหลิงหยุนไม่ได้ตอบ นางไม่เคยคิดว่ากงชิงวี่จะคุยกับนาง ถางเหอก็แปลกใจเช่นกัน เมื่อเขาหันมาตอบกงชิงวี่ ถึงเห็นอันหลิงหยุนกำลังทานของว่างอย่างไม่สนใจใคร

ถางเหอก็พูดไม่ออกสักพักหนึ่ง ถึงขนาดนี้แล้วยังมีกระจิตกระใจที่จะทานอีก

กงชิงวี่ทำหน้าเฉื่อยชา อยากทานแต่ไม่มีใครตอบและพูดด้วยความโกรธว่า“ ข้าให้นางเอาของว่างมานี่”

อันหลิงหยุนไม่สนใจเรื่องของพวกเขา และยังคงเอาชิ้นที่สามมาเสวยต่อ คราวนี้กงชิงวี่โกรธจริง ๆ และพูดว่า: "ถางเหอ เอาของว่างไปเททิ้งให้หมด"

ถางเหอตะลึงงันในเวลานี้ อันหลิงหยุนถึงหันมามองกงชิงวี่ นึกถึงว่าแค่ของว่างชิ้นเดียวก็เสวยไม่ได้ ไม่เสวยต่อไปอีก เหลืออีกครึ่งหนึ่งก็เอาไปวางที่เดิม ไม่ให้เสวยก็ไม่เสวยแล้วก็ได้

แต่การกระทำของนางนี้ ทำให้กงชิงวี่ยิ่งโกรธมากขึ้นอีก

กงชิงวี่โกรธอย่างไม่มีเหตุผลและพูดว่า "จงใจหาเรื่องข้าเหรอ?"

อันหลิงหยุนคิดดูสักพักและมองไปที่หน้าประตูวิหารบรรทมรอง ก้าวไปข้างหน้าอยากจากไป

"หยุด."

กงชิงวี่รู้ว่านางกำลังจะไป ข้าเป็นผู้นำมาตั้งนาน ในอดีตไม่รู้ว่านางคนนี้นิสัยไม่เชื่อฟังเอาซะเลย ไม่กล่าวลาก็จากไป

เขาไม่สบาย นางเลยตั้งใจทำอย่างนี้!

ถางเหอทำตัวไม่ถูก สับสนกับสถานการณ์ตอนนี้

ตามปกติในอดีต สิ่งที่ทำให้ท่านอ๋องไม่เต็มใจมากที่สุดคือการได้เห็นอันหลิงหยุน แต่ตอนนี้รู้สึกแปลก ๆ อยู่เสมอ

อันหลิงหยุนหยุด หันไปมองและพูดว่า "ท่านอ๋อง ข้าแค่เดินผ่านตรงนี้ ข้าไม่ได้เข้ามา คือคนของท่านพาข้าเข้ามา ประการที่หนึ่งข้ากลิ้งไม่เป็น ประการที่สองข้าทานขนม ถ้าท่านอ๋องไม่อยากเห็น ข้าก็จากไปได้ ไม่ต้องโมโห มันจะทำร้ายร่างกายของท่าน "

“ นางยังรู้ว่าข้าไม่สบายเหรอ” ลมหายใจของกงชิงวี่นั้นดีขึ้นมาหน่อย เขาเหลือบดูนางด้วยความโกรธและมองไปที่ถางเหอและถามว่า“มีเรื่องอันใด?”

"หวางฮองไทเฮาสั่งให้ไห่กงกงมา"

ถางเหอตอบว่า

อันหลิงหยุนนึกถึงเรื่องบันทึกคำสั่งสอนบรรพบุรุษในเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาและกลัวที่จะมาถามเกี่ยวกับเรื่องนี้

"โปรดเชิญไห่กงกงเข้ามา"

“รับทราบขอรับ”

ถางเหอออกไปแล้วกงชิงวี่พูดว่า "หยุดเสวยก่อน เคยให้นางท่องจำบันทึกคำสั่งสอนบรรพบุรุษในเมื่อวันก่อน ท่องจำได้หรือยัง?"

“อืม”

อันหลิงหยุนกระพริบตาและคิดอีกครั้ง

กงชิงวี่ถอนหายใจและพูดว่า "มานี่เถิด เดี๋ยวข้าจะตอบเอง วันนี้นางจะอยู่ที่นี่และท่องจำ วันพรุ่งนี้ค่อยท่องให้ไห่กงกงฟัง"

"ไม่ต้อง."

อันหลิงหยุนตรัสอย่างเบา ๆ ว่าถ้าท่องตามกงชิงวี่ เหนื่อยจะตาย แต่โชคดีที่นางท่องเป็นหมดแล้ว

"ไม่เห็นคุณค่าผู้อื่นจริงๆ อีกสักครู่เดี๋ยวนางจะทำอย่างไร" กงชิงวี่ตรัสเสร็จ ถางเหอที่อยู่ตรงประตูได้นำไห่กงกงเข้ามาแล้ว

ไห่กงกงสะบัดแขนเสื้อราวกับปัดฝุ่นและกำหมัดกล่าวว่า "ข้าน้อยขอมาเยี่ยมท่านอ๋องเสียนและท่านพระชายาเสียน"

"ยินดีต้อนรับไห่กงกง ถางเหอ เอามา ... "

ในขณะที่กงชิงวี่กล่าวถางเหอก็มอบเงินให้กับไห่กงกง ไห่กงกงยิ้มจนหุบปากไม่ได้เลย ไม่มีใครไม่ชอบเงินทอง ได้รับรางวัลจากท่านอ๋อง มันไม่ใช่เรื่องง่าย

"ข้าน้อยขอบพระคุณท่านอ๋อง"

"ไห่กงกงไม่ต้องเกรงใจ รับไปเลย"