ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 342

บทที่ 342 คู่ต่อสู้ที่มองไม่เห็น และเทียบฮ่องเต้ไม่ได้

กงชิงวี่พินิจพิจารณาอยู่สักครู่ แล้วเลื่อนสายตามองไปทางอื่น

คนที่อยู่ ณ ที่นั่น มีจำนวนหนึ่งร้อยกว่าคน อันหลิงหยุนรู้สึกว่าไม่ใช่คนที่ก้าวเดินออกมา คนนี้มากสุดก็รู้แค่เรื่องของดาบ ทว่าที่นี่มีคนมากมายขนาดนี้ หรืออาจพูดได้ว่าทหารรักษาพระองค์มีมากมายขนาดนั้น คนที่รู้มีเยอะเกินไป

เพียงแค่ว่าตอนนี้ทุกคนต่างก็กลัวและไม่กล้ายอมรับก็เท่านั้นเอง

มองดูอยู่ครู่หนึ่ง กงชิงวี่ ชี้ไปที่คนๆหนึ่งแล้วพูดว่า “เจ้าเป็นใคร?”

“ข้าเป็นแม่ทัพรองเมิ่งกวง” เมิ่งกวงเป็นคนที่กล้าหาญองอาจ แม้นว่ายังหนุ่ม ทว่ากลับดูเกรียงไกรน่าเกรงขามมาก

การมองดูคนอยู่แบบนี้พูดคุยกันยาก

อันหลิงหยุนมองสำรวจคนๆนี้อยู่ครู่หนึ่ง มีท่าทีประหลาดอยู่บ้าง สังเกตเห็นว่าสายตาของเขาไม่ปกติ ทว่ากลับไม่ได้พูดอะไรออกไป เพียงแค่ดึงสะกิดกงชิงวี่ทีหนึ่ง

“ท่านอ๋อง ข้าเหนื่อยแล้ว กลับก่อนดีกว่าไหม รอคนในวังมาถึงแล้วค่อยมาถามใหม่”

“พระชายาเข้าไปก่อนเถอะ ข้าจะถามเพิ่มอีก”

กงชิงวี่พูดจบก็คลายมือออก อันหลิงหยุนหมุนตัวแล้วเข้าไปข้างในก่อน

ภายในลานยังคงสอบถามเรื่องดาบต่อไป ทว่ากลับถามไม่ได้ความอะไร กงชิงวี่จึงกลับไปพักผ่อน

อันหลิงหยุนที่ตอนนี้ยืนรออยู่ตรงประตูทางเข้า เมื่อเห็นกงชิงวี่ลุกขึ้นยืน

“ท่านอ๋อง ถามได้ความหรือยัง?”

“ไม่ได้ น่าจะเป็นแม่ทัพรองเมิ่งกวง ทว่าตอนนี้ยังไม่มีหลักฐานมัดตัว”

กงชิงวี่มองดูภายในห้อง เห็นมู่มิงนั่งอยู่ริมด้านข้าง

อันหลิงหยุนเพิ่งจะพูอตอนนี้ว่า “ท่านอ๋อง ข้าอยากออกไปเดินเล่น”

อันหลิงหยุนมองไปที่หมอจวนโจว ใช่ว่าคำพูดอะไรล้วนจะพูดต่อหน้าหมอจวนโจวได้

มู่มิงเข้าใจดี นางมองสบตาอันหลิงหยุน และไม่ได้พูดอะไร

“ไปกันเถอะ” กงชิงวี่เดินออกไปทางด้านนอก พร้อมเดินจูงมือของอันหลิงหยุนไว้

ที่นี่ยังมีบ้านหลังอื่นๆอยู่ จึงนำคนเดินไปทางด้านโน้น

ภายในลานมีคนเยอะมาก พวกอันหลิงหยุนจึงเดินอ้อมเส้นทางไป

ตูไห่ยืนอยู่ฝั่งด้านในของลาน สีหน้าดูเงียบอึมครึม

ทหารรักษาพระองค์มีพวกกบฏแอบแฝงบางส่วน เรื่องนี้สำหรับตูไห่แล้วจะต้องรีบกำจัดโดยด่วน อีกทั้งไม่ไว้หน้าใครเด็ดขาด

อันหลิงหยุนเดินไปถึงที่ที่ไม่มีคน จึงถามกงชิงวี่ว่า “ท่านอ๋อง ท่านคิดว่าเรื่องนี้พุ่งเป้ามาที่ท่านหรือ?”

“โดยปกติราชนิกุลจะไม่ปล่อยให้เรื่องใดหรือโอกาสใดผ่านไปได้ ทว่าครั้งนี้เป้าหมายของพวกเจ้าเรียบง่ายมาก มีเพียงหนึ่งเดียว ”

กงชิงวี่นึกถึงสาเหตุได้แล้ว กลับเป็นอันหลิงหยุนเองที่ยังประหลาดใจ “อะไรนะ?”

“บีบบังคับให้ฮองเฮาลงมือ”

“บีบบังคับฮองเฮาหรือ?” อันหลิงหยุนกลับคิดไม่ถึง

“หากฮองเฮาอยากปลงพระชนม์ฮ่องเต้จริง คงลงมือไปตั้งนานแล้ว ต้องรู้สิ การช่วยคนๆหนึ่งมันยากมาก แต่การฆ่าคนๆหนึ่งกลับง่ายยิ่งกว่า ”

ฮองเฮาอยู่เคียงข้างฮ่องเต้มานานหลายปี ถ้าหากอยากจะปลงพระชนม์ฮ่องเต้จริง คงลงมือไปตั้งนานแล้ว และฮ่องเต้คงไม่มีพระชนม์มาจนถึงวันนี้หรอกนะ

“ท่านอ๋องหมายความว่า มีคนข่มขู่ให้ฮองเฮาปลงพระชนม์ฮ่องเต้ ทว่านางไม่ยอมลงมือสักทีหรือ? ”

“ฮองเฮาและฮ่องเต้ทั้งสองพระองค์ ถึงแม้จะไม่ได้เริ่มต้นด้วยความรักแบบหนุ่มสาวทั่วไป ทว่าการที่ฮองเฮาเข้ามาในวังฮ่องเต้เป็นผู้ที่ออกราชโองการด้วยพระองค์เอง ท่าทีที่ฮ่องเต้มีต่อฮองเฮาคือท่าทีที่ไม่ใช่นางข้าจะไม่ยอมแต่งงาน”

ตอนที่ข้าอยู่ในวัยเยาว์ ฮ่องเต้พาข้าออกไปข้างนอกครั้งหนึ่ง เขาพาข้าไปที่จวนเฉินเสี้ยง แล้วนั่งอยู่บนหลังคาของจวนเฉินเสี้ยงเพื่อไปแอบดูหญิงสาวนางหนึ่ง

นางก็คือฮองเฮา ความรู้สึกนึกคิดของฮ่องเต้อยู่ที่ฮองเฮา

แต่ข้าจำได้ว่า ณ ลานแห่งนั้นยังมีชายหนุ่มคนหนึ่งอีกคนหนึ่ง ชายหนุ่มกับฮ่องเต้รุ่นราวคราวเดียวกัน อีกอย่างสถานะก็ไม่ธรรมดา