ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 343

บทที่ 343 ล่อศัตรูออกมา

ระหว่างทางอันหลิงหยุนบ่นพึมพำไปสองสามประโยค กงชิงวี่อยากได้ยินเรื่องที่นางพูดว่าถามโลกหล้ารักนั้นเป็นฉันใด แต่เมื่อเห็นอันหลิงหยุนที่ง่วงจนลืมตาไม่ขึ้นแล้วก็เห็นอกเห็นใจยิ่งนัก

อุ้มอันหลิงหยุนกลับมาถึงห้องนอนของเสินหยุนเจ๋ ห้องนอนถูกจัดเตรียมขึ้นมาอย่างกะทันหัน ตอนที่กงชิงวี่วางลำตัวอันหลิงหยุนลงบนที่นอน ฟ้าก็สว่างพอดี

จึงสั่งให้ข้ารับใช้อย่าส่งเสียงดัง กงชิงวี่มองไปที่มู่มิงและหมอจวนโจว “พวกเจ้าไปพักผ่อนก่อน ตรงนี้ข้าจะดูแลเอง เลยเวลาอู๋แล้วค่อยมาใหม่”

มู่มิงและหมอจวนโจวพักชั่วคราวที่เรือนด้านข้างของเสินหยุนเจ๋ ทางเสินหยุนเจ๋ก็เรียกให้กงชิงวี่พักที่เรือนด้วย

พักผ่อนไปครู่หนึ่ง อันหลิงหยุนตื่นขึ้นมาจากความฝัน แล้วไปดูอาการของเสินหยุนเจ๋ ไข้ของเสินหยุนเจ๋ลดลงไปแล้ว

อันหลิงหยุนรู้สึกโล่งอกไปที ตอนที่กำลังจะฉีดยาให้กับเสินหยุนเจ๋ เสินหยุนเจ๋รู้สึกตัวพอดี

เสินหยุนเจ๋ที่ลืมตาขึ้นมาช่างทุกข์ทรมานยากลำบากนัก เขามองไปที่อันหลิงหยุนที่เหมือนยังไม่ได้สติดี การยกมือขึ้นมาเหมือนกับมีน้ำหนักเป็นร้อยกิโลกรัม ยกไม่ขึ้นจึงวางลง

อันหลิงหยุนพูด “เจ้าจะไม่เป็นไร เพียงแค่ให้ความร่วมมือในการรักษากับข้า”

เสินหยุนเจ๋ฝืนยิ้มไปทีหนึ่ง ระบบตับไตของเขาได้รับบาดเจ็บ ส่งผลกระทบต่อการสร้างเลือด สีหน้าของเขาขาวซีดจนน่าตกใจ

เมื่ออันหลิงหยุนตรวจเสร็จแล้วจึงเดินไปด้านข้าง

กงชิงวี่มองไปทีหนึ่ง แล้วเดินไปที่ประตูทางเข้า อันหลิงหยุนเดินตามไปด้วยเช่นกัน

“ท่านอ๋อง เมิ่งกวงคนนั้น เขาไม่รู้จักหน้าที่ของตน เมื่อวานเขาอาศัยตอนที่ท่านอ๋องเผลอ แอบมองข้าอยู่หลายครั้ง” เดิมอันหลิงหยุนไม่อยากคิดมาก ทว่าสายตาแบบนั้น ลองคิดดูดีๆก็เข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขึ้นแล้ว

สีหน้าของกงชิงวี่หม่นลง “ดูท่าแล้วเขาคงมีชีวิตอยู่จนเบื่อแล้ว”

กงชิงวี่กำลังจะก้าวเท้าออกไปด้านนอก ถูกอันหลิงหยุนคว้าเอาไว้ “ท่านอ๋อง ถ้าอย่างนั้น…..”

กงชิงวี่ก้มหัวลงมา อันหลิงหยุนพูดกระซิบข้างหูเขา กงชิงวี่พูดก่อนจากไปว่า “ข้าไม่ไว้วางใจ ต่อให้ไม่มีหยุนหยุนข้าก็สามารถทำให้เขาเผยข้อบกพร่องและสารภาพความผิดได้ ”

“ท่านอ๋อง ถ้าอย่างนั้นก็จับจุดอ่อนของราชนิกุลไม่ได้แล้ว สู้ล่องูออกจากถ้ำจะดีเสียกว่า ถ้าหากจับตัวคนของราชนิกุลได้สักหนึ่งถึงสองคน ก็นับว่าเป็นผลพลอยได้”

กงชิงวี่นิ่งเงียบไปสักครู่ พลันตอบกลับว่า “ห้ามทำการโดยพลการ ข้าจะคอยดูเรื่องนี้เอง”

“อืม”

อันหลิงหยุนเหลือบมองไปทางกาดำน้อย “กาดำน้อยจะอยู่ข้างกายข้า ถ้าหากข้าเกิดเรื่อง จิ้งจอกน้อยจะรู้เรื่องทันที ท่านอ๋องอย่าเป็นห่วงเลย”

อันหลิงหยุนเตรียมการไว้อย่างดี จากนั้นจึงออกไปข้างนอกก่อน

กงชิงวี่มองดูอันหลิงหยุนจากไปแล้วก็หมุนตัวจากไปเช่นกัน

อันหลิงหยุนออกไปข้างนอก และเรียกอาหยู่มา “อาหยู่ ติดตามข้ากลับไปด้วย จะได้ไปเอายากลับมาเสียหน่อย”

“ขอรับ”

เดิมทีอาหยู่จะไปเตรียมรถม้ามาให้ ทว่าอันหลิงหยุนบอกว่าอยากเดิน เขาจึงเดินนำอันหลิงหยุนไปยังทิศทางจวนอ๋องเสียน

ระหว่างทางได้เดินผ่านปากซอย แล้วได้ยินเสียงคนร้องไห้จากข้างใน อันหลิงหยุนเดินตามเสียงร้องไห้จะเข้าไปข้างใน เห็นว่ามีคนอยู่ข้างในแต่มองไม่ชัดว่าเป็นใคร

อาหยู่กีดกันม่ให้อันหลิงหยุนเข้าไป “พระชายา”

“ไม่เป็นไร”

อันหลิงหยุนเดินต่อไป ทางด้านหลังมีคนบางส่วนเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว อาหยู่หันตัวกลับไปแล้วถูกคนพวกนั้นล้อมรอบตัวเอาไว้

“พระชายารีบหนีไป” อาหยู่ตะโกนบอกนาง อันหลิงหยุนเศร้าใจ อาหยู่ยังคงเหมือนเดิม ไหวพริบคุมกันอย่างอ่อนเกินไป

เรื่องมาจนถึงตอนนี้แล้วอันหลิงหยุนไม่ได้คิดจะวิ่งหนี นางกำลังตั้งครรภ์ วิ่งไม่ได้

การเดินเข้าไปข้างใน อันหลิงหยุนก็แค่อยากดูว่าข้างในเป็นใครกันแน่ เมื่อเดินไปถึงด้านใน เสียงร้องไห้หายไป

ภายในตรอกซอยมีเสียงหัวเราะดังก้องลอยผ่านมา มีคนหนึ่งเดินออกมาจากหลังฉากกั้น อันหลิงหยุนสังเกตดูอย่างละเอียด ข้างในนี้เชื่อมต่อกับจวนอื่นๆไว้ และคนที่เดินออกมาจากประตูเล็กข้างในก็คือเมิ่งกวง

อันหลิงหยุนแสร้งทำเป็นไม่รู้ พูดอย่างแปลกใจว่า “แม่ทัพรองเมิ่งกวงหรอกหรือ?”

“ใช่ข้าเอง พระชายาความจำช่างดีเลิศ ใช่เพราะว่ารูปลักษณ์ข้าที่ดูดีมาก ทำให้พระชายาจำข้าได้หรอกหรือ? ” เมิ่งกวงมองอันหลิงหยุนด้วยสายตาบ้ากาม พร้อมพูดจาเหลวไหล

อันหลิงหยุนไม่รู้สึกแปลกใจเลยสักนิด แค่เพียงเรื่องที่อยู่ตรงหน้าก็เป็นสิ่งยืนยันในความคิดของนาง อันหลิงหยุนไม่เกรงใจอีกต่อไป จึงถามโดยพลัน “เจ้าเป็นคนทำร้ายเสินหยุนเจ๋ใช่ไหม?”

“พระชายาไม่จำเป็นต้องถามข้า ข้าไม่พูดหรอก วันนี้พบเจอกันที่นี่ นั่นเป็นเพราะว่าหลงใหลในความงดงามของพระชายา จึงแสร้งรอคอยอยู่ที่นี่”

เมิ่งกวงที่กำลังพูด พร้อมเริ่มขยับตัวเข้ามาใกล้อันหลิงหยุน เขายื่นมือไปหา อันหลิงหยุนไม่คิดหลบหลีกแต่อย่างใด ผลที่ได้คือ ขณะที่เขาเอามือไปสัมผัสโดนบนไหล่ของอันหลิงหยุน ปลายนิ้วรู้สึกว่ามีหนามทิ่มแทงใส่ จึงร้องเจ็บปวดรีบชักมือกลับมา

เมิ่งกวงรีบกุมมือไว้ แล้วกุมหน้าลงไปมอง ดวงตาตกตะลึงเบิกกว้าง มือของเขาดำไปทั้งหมด

“เจ้า……นี่มันอะไร?” เมิ่งกวงตะโกนเสียงดุดัน

อันหลิงหยุนพูดจาเสียงเบาว่า “ข้าไม่ใช่คนที่เจ้าจะแตะต้องตัวได้ นี่คือยาพิษและเป็นยาพิษขั้นรุนแรง ด้วย มีเพียงยาแก้พิษของข้าเท่านั้นที่จะสามารถแก้พิษได้”

“เอายาแก้พิษให้ข้า”

เมิ่งกวงที่ได้ยินว่าตัวเองโดนยาพิษ จึงพลันออกปากขอยาแก้พิษ อันหลิงหยุนฉีกยิ้มบางๆ “คิดไม่ถึงแม่ทัพรองอย่างเจ้าจะไร้เดียงสาได้ถึงเพียงนี้ เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนที่เจ้าจะออกคำสั่งได้งั้นหรือ? ข้าต้องการให้เจ้าตาย”

ดวงตาอันหลิงหยุนหรี่ลงต่ำ กลิ่นอายความเยือกเย็นหนาวจับใจ

เมิ่งกวงตกตะลึงไปครู่หนึ่ง กลับรู้สึกกลัวอันหลิงหยุนขึ้นมา

“เจ้า……เจ้าจงใจทำ?” เมิ่งกวงชี้นิ้วไปยังอันหลิงหยุน ดวงตาทั้งคู่ถลึงตาใส่ด้วยความโมโห

อันหลิงหยุนกวาดสายตามองคนที่อยู่รอบกายเมิ่งกวง “หากพวกเจ้าไม่อยากโดนยาพิษล่ะก็ถอยห่างไปไกลหน่อย พิษของข้าถึงแก่ชีวิตคนได้”

อันหลิงหยุนเพิ่งจะพูดจบ คนที่อยู่รอบกายเมิ่งกวงถอยห่างออกไปทั้งหมด เมิ่งกวงรู้สึกแน่นที่อกและเริ่มยืนไม่นิ่ง พอยืนไปสักครู่ลำตัวโยกถอยไปทางด้านหลัง

“เอายาแก้พิษให้ข้า” ดวงตาของเมิ่งกวงมีเส้นเลือดโผล่ออกมา เขาเจ็บจนถึงขั้นแค่พูดยังลำบากเลย

อันหลิงหยุนเดินไปยังข้างหน้า “เจ้าต้องการยาถอนพิษ ไม่มีปัญหา แต่ว่าข้าถามอะไรเจ้า เจ้าต้องตอบข้าแต่โดยดี มิเช่นนั้น ภายในสองชั่วโมงเจ้าจะต้องตายอยู่ที่นี่”

“นางมารร้าย เจ้าช่างบังอาจคิดทำร้ายข้า ข้ากับเจ้าจะอยู่ร่วมใต้ฟ้าเดียวกันไม่ได้แล้ว” เมิ่งกวงร้องตะโกนดังลั่น ปรากฏว่ามีเลือดสดพุ่งออกจากปาก

อันหลิงหยุนเกรงว่าเลือดจะสาดกระเด็นใส่ จึงรีบลุกขึ้นเดินหลบไป

อันหลิงหยุนยืนอยู่ด้านข้าง “ถ้าหากเจ้าอยากตาย ข้าจะทำให้เจ้าได้สมดั่งใจ”

อันหลิงหยุนถอยไปด้านหลังสองก้าว พร้อมหยิบเข็มเงินออกมาสองสามอันกุมไว้ในมือ นางเตรียมไว้ป้องกันตัวจากคนที่เหลือ

ประสาทสัมผัสทั้งเจ็ดของเมิ่งกวงเริ่มมีเลือดไหลออกมา เขามองไปทางอันหลิงหยุน จากที่โกรธจัดแปรเปลี่ยนเป็นตื่นตระหนก ทันใดนั้นร้องไห้ขอความช่วยเหลือ “ไว้ชีวิตข้าเถอะ พระชายา พระชายา……ช่วยข้าด้วย ช่วยข้าด้วย……”

อันหลิงหยุนถาม “ถามอะไรออกไป เจ้าจะตอบตามนั้น?”

“พูด……ข้าจะพูด……”

เมิ่งกวงคลานไปหาอันหลิงหยุน “ช่วยข้าด้วย”

อันหลิงหยุนหยิบยาหนึ่งเม็ดออกมาแล้วโยนให้เมิ่งกวง เมิ่งกวงรีบรับไว้แล้วยัดใส่ในปาก

ในเวลานี้ อาหยู่ได้จัดการกลุ่มคนที่ล้อมตัวเขาไว้อย่างราบคาบ แล้วเดินเข้ามาเสริมกำลังอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนมองไปยังเมิ่งกวงที่เลือดหยุดไหลแล้ว

“ฤทธิ์ยาของเจ้าจะคงที่ต่อไปอีกสองชั่วโมง หลังจากสองชั่วโมงผ่านไป ถ้ายังไม่ได้รับยาแก้พิษเม็ดต่อไป เจ้าก็ต้องตายเช่นกัน”

อันหลิงหยุนกำลังตักเตือนเมิ่งกวง อย่าคิดตุกติกไม่ให้ความร่วมมือ

เมิ่งกวงรู้สึกได้ว่า ประสาทสัมผัสทั้งเจ็ดเลือดหยุดไหลแล้ว

“ฤทธิ์ยาของพระชายาช่างอัศจรรย์จริงๆ”

ถึงแม้น้ำเสียงของเมิ่งกวงจะฟังดูเกรงอกเกรงใจ ทว่าสายตาของเขายังคงฉายแววความโลภ เขาอยากได้อันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น จึงถามเขาว่า “ทำไมท่านต้องทำร้ายเสินหยุนเจ๋ด้วย?”

“ไม่มีเหตุผลอื่นใด”

“เมิ่งกวง เจ้าไม่พูดก็ไม่เป็นไร เก็บคำพูดไว้เองเถอะนะ”

อันหลิงหยุนหมุนตัวกำลังจะเดินไปยังข้างนอกตรอกซอย เมิ่งกวงยังมีภารกิจ เมื่อเห็นว่าอันหลิงหยุนกำลังจะจากไป จึงรีบพูดรั้งตัวเอาไว้ “พระชายา รอช้าก่อน พระชายาอยากรู้ว่าเป็นใคร ตามข้ามาก็พอ”

พอพูดจบเมิ่งกวงเดินเข้าไปในประตูเล็กข้างใน อันหลิงหยุนหมุนตัวกลับมาแล้วมองตามไป

 ไม่เข้าถ้ำเสือ ไฉนจะได้ลูกเสือ จึงเดินตามเขาไป