ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 344

บทที่ 344 คนสวมหน้ากาก

อาหยู่กำลังจะห้ามปราม แต่ก็ไม่ทันการ อันหลิงหยุนเดินตามเข้าไปข้างในแล้ว

ภายในลานกว้างขวางใหญ่โต อันหลิงหยุนมองสำรวจดูบริเวณรอบๆ ที่นี่เหมือนกับเรือนด้านหลังของจวนอ๋องคนใดคนหนึ่งเลย ทว่าเรือนด้านหลังของที่นี่ใหญ่มากจริงๆ

เมิ่งกวงเดินนำคนติดตามสองสามคน และอันหลิงหยุน มุ่งเดินไปข้างหน้า

เดินไปได้สักระยะหนึ่ง แล้วเดินอ้อมผ่านประตูบานหนึ่งไป ทุกคนล้อมต้วอาหยู่ไว้ อันหลิงหยุนย้อนกลับมาดู คนพวกนั้นเริ่มลงมือต่อสู้กัน

เม่งกวงยิ้มเยาะ “พระชายา ขอเพียงเจ้ายอมเป็นของข้า ข้าจะดีต่อเจ้าแน่นอน”

“คนที่อยากทำดีต่อข้ามีเยอะเกินไป สุดท้ายก็ต้องตายไป” สายตาของอันหลิงหยุนแลดูสบายๆไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิด

เมิ่งกวงกลับชื่นชอบผู้หญิงแบบอันหลิงหยุนนี่แหละ

“งั้นข้าจะขอลองดู ในเมื่อเจ้าพูดเองว่ายังเหลือเวลาอีกสองชั่วโมง ข้าจะลองดู ”

ขณะที่เมิ่งกวงพูดก็คิดอยากจะเข้าใกล้ อันหลิงหยุนหันหน้าไปทางอื่นไม่อยากมอง เมิ่งกวงที่เพิ่งจะประชิดเข้าใกล้ กาดำตัวหนึ่งบนลงมาจากฟากฟ้า พุ่งตรงลงมาผ่านดวงตาของเมิ่งกวงอย่างวูบวาบ ลำตัวเขาโยกไปครู่หนึ่ง รู้สึกเหมือนมีของเหลวอุ่นๆไหลออกมาจากเบ้าขอบตา เขาเพิ่งจะดึงสติกลับมาได้รีบเอามือไปปิดตรงเบ้าขอบตาไว้ รอจนกว่าเขาเห็นเลือดในมือ ก็ตกใจกลัวไปทั้งตัว

อันหลิงหยุนแหงนหน้ามองไป กาดำน้อยที่คาบดวงตาของคนไว้กำลังบินแล่นไปมาอยู่บนฟากฟ้า อันหลิงหยุนพูด “ช่างกล้ายิ่งนัก บังอาจทำร้ายคน”

กาดำน้อยกลัวอันหลิงหยุนมาก เมื่อได้ยินนางพูดเช่นนั้นรีบบินกลับไปเลย เมิ่งกวงตื่นตระหนกดิ้นไปมา รอจนกระทั่งเขานิ่งสงบ พลันใช้มือจับตรงดวงตากลับไปมา

“กลับมาแล้ว กลับมาแล้ว”

เมิ่งกวงร้องตะโกนเสียงดังลั่นเหมือนคนเสียสติ อันหลิงหยุนส่ายหน้า ปากของกาดำน้อยชอบจิกกินเนื้อเน่าเสีย ดวงตาที่มันคาบกลับไปส่งมอบนั้น เป็นสิ่งที่ถึงแก่ชีวิตคนได้

ชีวิตของเมิ่งกวงสิ้นบุญแล้ว

“เมิ่งกวง ใครสั่งให้เจ้าทำร้ายเสินหยุนเจ๋?”

อันหลิงหยุนถาม เมิ่งกวงมองไปยังอันหลิงหยุน แม้นเขาจะมีรูปร่างที่แข็งแกร่ง แต่ก็ไม่สามารถแบกรับความเจ็บปวดเช่นนี้ได้

เขาตัวสั่นอยู่สักพัก เขายังคงรู้สึกไม่พอใจ เขาพูดว่า “คนใกล้ตายอย่างข้าพูดอะไรล้วนเป็นความจริง พระชายาตามข้ามาเถอะ”

เมื่อพูดจบเมิ่งกวงเดินเข้าไปด้านใน อันหลิงหยุนมองดูอาหยู่ที่ถูกสกัดกั้นตัวเอาไว้ แล้วเดินตามไป

ตลอดทางที่เดินมา ทั้งสองเว้นระยะห่างไม่ไกลกัน คนหนึ่งอยู่ด้านหน้าอีกคนอยู่ด้านหลังรวมระยะทางสองประมาณเมตร

อันหลิงหยุนไม่ได้เกรงกลัวเมิ่งกวง มีแต่เมิ่งกวงที่ค่อยหวาดระแวงป้องกันตัวห่างจากอันหลิงหยุน

ทั้งสองคนเดินมาได้สักระยะหนึ่ง เดินออกจากบริเวณเรือนด้านหลังมายังเรือนด้านหน้า อันหลิงหยุนรู้สึกได้อย่างเลือนลางว่า ใกล้จะได้พบคนของราชนิกุลแล้ว

“บอกให้เจ้ารู้ไว้ก็ไม่เสียหาย คนที่ให้สินบนข้าคือคนของราชนิกุล เขาเป็นถึงอ๋อง แต่ข้าบอกเจ้าไม่ได้ว่าเขาเป็นใคร ทว่าเมื่อเจ้าได้เห็นพวกเขา เจ้าจะรู้เอง”

เมิ่งกวงแหงนหน้ามองไปยังอันหลิงหยุน ร่างกายกำยำแข็งแกร่งยังคงสั่นสะท้าน ดวงตาข้างหนึ่งของเขาเหมือนมีก้อนเลือดอยู่ในเบ้าตาของเขา เลือดของเขาไหลออกมาจากดวงตาอย่างไม่ขาดสาย

อันหลิงหยุนมองดูใบหน้าอันน่าสยดสยองเขา และสงสัยว่ากาดำน้อยมีพิษหรือเปล่า

มิเช่นนั้นทำไมจึงรู้สึกว่าเลือดตรงขอบตาของเมิ่งกวงถึงได้ไหลทะลักออกมาอย่างต่อเนื่อง

ขณะที่มองดูอันหลิงหยุน เมิ่งกวงเกามือไปมา และใช้มือยกกางเกงขึ้นมา เหมือนว่าภายในกางเกงมีของดีอะไร ที่ทำให้เขาอยากจะลองดู

อันหลิงหยุนเข้าใจดี เขากำลังกระสับกระส่าย

“ข้าจะพูดกับเจ้านายเอง ประทานเจ้าให้กับข้า พอถึงตอนนั้นเจ้ากับข้าจะมีความสุขมาก”

เมิ่งกวงที่กำลังพูดแล้วสั่นดิกๆ เขาหัวเราะชอบใจ หมุนตัวแล้วเดินต่อไป

อันหลิงหยุนแหงนหน้ามองไปยังกาดำน้อย เห็นท่าทางของกาดำน้อย เหมือนยังอยากจะลงมาทำร้ายเมิ่งกวง อันหลิงหยุนส่ายหน้า กาดำน้อยจึงไม่ได้เข้ามาใกล้ แล้วบินไปยังบนหลังคาเพื่อมองสังเกตการณ์ทางนี้

เมิ่งกวงเดินต่อไป และอันหลิงหยุนเดินตามไปข้างหน้า

เพียงไม่นานก็เดินมาถึงปากทางเข้าตรงประตู เมิ่งกวงผลักประตูออกแล้วเดินเข้าไป ตรงลานบ้านมีป่าไผ่ผืนหนึ่ง เมิ่งกวงเดินไปยังป่าไผ่ด้านโน้น

อันหลิงหยุนเดินตามไป มองเห็นเลือนรางเหมือนภายในป่าไผ่มีคนยืนอยู่หนึ่งคน สวมใส่เสื้อผ้าสีดำทั้งชุดและสวมหน้ากากไว้ มองดูลักษณะท่าทางแล้ว อันหลิงหยุนเดาได้ว่าเป็นผู้ชาย อีกทั้งยังแลดูหนุ่มแน่นมาก

อันหลิงหยุนคาดเดาว่า คนๆนี้เป็นคนของราชนิกุล