ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 345

บทที่ 345 ถูกจับ

กงชิงวี่ที่ยื่นมือไปกำลังจะจับ ถูกอันหลิงหยุนปฏิเสธ “ท่านอ๋องไม่ได้สวมถุงมือ ไม่ต้องจับดีกว่า”

อันหลิงหยุนเก็บเข็มเงินเข้าที่ แล้วตรวจสอบอีกครั้ง เพื่อยืนยันว่าคนพวกนี้เป็นคนดี แต่ว่าพวกเขาจะต้องมีวิธีฆ่าคนพวกนี้ได้

เมื่อหมดประโยชน์ก็จะถูกฆ่า

เมื่อตรวจสอบเสร็จแล้ว อันหลิงหยุนเดินไปหากงชิงวี่ “ท่านอ๋อง ตรวจสอบเสร็จแล้ว ล้วนเป็นคนมีชีวิต แต่ถูกพวกเขาใช้เข็มเงินฆ่าปิดปากแล้ว”

กงชิงวี่ไม่ได้พูดอะไร สั่งให้คนวางเพลิง แล้วพาอันหลิงหยุนจากไป

ตอนกลับอันหลิงหยุนเพิ่งจะรู้ว่าระหว่างที่กงชิงวี่มาถูกคนกลุ่มหนึ่งกขวางกั้นเอาไว้ จำนวนคนราวสามสี่สิบคน และคนพวกนั้นตายเต็มเกลื่อนตามเส้นทางที่นางเดินเข้ามา ฉะนั้นกงชิงวี่จึงมาช้าไป

อันหลิงหยุนมองไปยังศพที่อยู่บนพื้น แล้วถามกงชิงวี่ว่า “ทำไมต้องเผ่าด้วยล่ะ ท่านอ๋องชอบให้เป็นอาหารกาดำไม่ใช่หรือ?”

กงชิงวี่พูด “บนร่างกายของคนพวกนี้มีสิ่งของไม่สะอาด ให้เป็นอาหารไม่ได้”

อันหลิงหยุนจึงไม่ได้ถามให้มากความ เพียงไม่นานก็กลับมาถึงจวนเฉินเสี้ยง เสินหยุนเจ๋ในเวลานี้ ไม่มีอะไรต้องน่าเป็นห่วง และเขาสามารถพูดได้แล้ว

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าใครเป็นคนทำร้ายเจ้า?” อันหลิงหยุนสอบถามด้วยตัวเอง ซึ่งคิดไว้แล้วว่าเสินหยุนเจ๋คงไม่ยอมหยุดเรื่องนี้แน่

แต่เมื่อเสินหยุนเจ๋เอ่ยปากพูดไม่ได้ตั้งตัวเป็นปฏิปักษ์ต่อกงชิงวี่ กลับพูดว่า “วันนั้นข้ากับอ๋องเสียนมีปากเสียงกัน ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย ฮ่องเต้ให้คนส่งข้ากลับจวน กลับคิดไม่ถึงว่าทหารรักษาพระองค์ที่ติดตามมาส่งวันนั้นเป็นพวกคนร้ายและลงมือสังหารข้า เวลานั้นข้าไม่ทันระวังตัว จึงเป็นเหตุให้ถูกทำร้ายจนอยู่ในสภาพเช่นนี้”

เสินเฉินเสี้ยงและเฉิงเสี้ยงฮูหยิงก็อยู่ด้วย เมื่อได้ยินสิ่งที่ลูกชายพูดต่างตะลึงงันทันที พวกเขาคิดไม่ถึงว่า ลูกชายจะพูดเช่นนี้

เสินเฉินเสี้ยงรู้สึกโล่งอกทันที แบบนี้ดีที่สุด เมื่อความบาปผิดถูกยกออกไปตระกูลเสินก็ถือว่าปลอดภัยแล้ว

อันหลิงหยุนมองไปทางกงชิงวี่ เดินไปถามเขาว่า “ท่านอ๋อง ต่อจากนี้ไป ท่านว่าควรทำอย่างไรดี?”

“ข้าจะเข้าวังนำเรียนเรื่องนี้ต่อฝ่าบาท หยุนหยุนไปที่จวนก๊กกู๋นะ เมื่อครู่มีคนของจวนก๊กกู๋ใหญ่มาแล้ว ดูท่าแล้วน่าจะเป็นฮูหยินกั๋วจิ้วให้มาเรียนเชิญ”

รอข้ากลับมาแล้วจะไปรับหยุนหยุน ส่วนที่นี่มอบหมายให้หมอจวนโจวดูแลแทน

“ก็ดีเหมือนกัน”

อันหลิงหยุนตอบตกลง แล้วแบกกล่องยาไปด้วย เดินตามกงชิงวี่ออกไปจากจวนเฉินเสี้ยง ทั้งสองคนแยกไปคนละทาง กงชิงวี่เข้าไปในวังเข้าเฝ้าฮ่องเต้ ส่วนอันหลิงหยุนไปที่จวนก๊กกู๋ใหญ่

มู่มิงเดินติดตามตลอดทาง ทั้งสองเดินตรงดิ่งเข้าไปยังเรือนด้านหลังของจวนก๊กกู๋ อันหลิงหยุนเดินผ่านประตู พอกล่าวทักทายเสร็จแล้ว จึงเดินไปฉีดยาให้กับฮูหยินก๊กกู๋ใหญ่

นางรู้สึกกระวนกระวายใจอยู่บ้าง และรู้สึกเหนื่อยด้วย

นางเมื่อนั่งลงแล้ว อันหลิงหยุนก็ไม่อยากลุกขึ้นอีกเลย

มู่มิงรับสั่ง “พระชายาเสียน วันนี้พักที่จวนก่อนเถอะ พักที่จวนจิ่นหลานเซวียนของข้า”

อ๋องจวิ้นเสียนรู้สึกว่าไม่เหมาะสมเท่าไหร่ ถ้าหากเกิดเรื่องอะไรขึ้นจะอธิบายยาก เพราะนี่ไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้ว ยังมีเด็กในท้องด้วยนะ

“มู่มิง เรื่องนี้ไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่ ข้าว่า ไปส่ง……”

“พี่ใหญ่พูดมากจริง พระชายาเสียนกับข้าเป็นมิตรสหายกัน นางก็เหนื่อยเป็นเหมือนกันนะ กลับไปยังจวนอ๋องเสียนต้องใช้เวลานานเพียงใด พักผ่อนที่จวนจิ่นหลานเซวียนของข้าเป็นการชั่วคราวก็พอ”

มู่มิงเดินไปดู อันหลิงหยุนลุกขึ้นมาแล้ว นางไม่ได้ตอบปฏิเสธ

กงชิงวี่บอกว่าจะมารับนาง นางจึงรออยู่ที่จวนก๊กกู๋

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ไปกันเถอะ” อันหลิงหยุนหยิบกล่องยาขึ้นมาเตรียมตัวไปที่จวนจิ่นหลานเซวียน มู่มิงพลันแย่งกล่องยามาแบกไว้แทน เดินจูงมืออันหลิงหยุนจากไป ทั้งสองเหมือนกับเป็นสองพี่น้องอย่างนั้น

อันหลิงหยุนก้มหน้ามองไปที่ข้อมืออย่างเอือมระอา ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี

ก๊กกู๋ใหญ่ที่มองดูทั้งสองคนจากไปอย่างชื่นบานใจ เขามองไปยังฮูหยินกั๋วจิ้วที่นอนอยู่บนเตียง พูดทั้งยิ้มว่า “ข้าว่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน พระชายาเสียนเป็นคนที่มีจิตใจกว้างขวาง ในภายภาคหน้า หากมู่มิงตบแต่งเข้าไป จะได้ไม่ถูกเอาเปรียบ”

“ท่านพูดไม่ถูก พระชายาเสียนดูเหมือนจิตใจกว้างขวางก็จริง แต่ต้องดูว่าเป็นเรื่องอะไรด้วย จะให้มู่มิงตบแต่งเข้าไป ข้าว่าท่านตัดใจเถอะ นางไม่ใช่คนที่จะหาเรื่องได้ง่ายๆ ”