ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 347

บทที่ 347 หัวใจฮ่องเต้

อารามชีหนิงเป็นวัดของหลวง คนของวังหลวงมากมายล้วนมาที่นี่ อันหลิงหยุนค้นเจอบุคคลบางส่วนจากความจำของเจ้าของร่างเดิม ล้วนเป็นพระสนมของประเทศต้าเหลียง

ทว่าท่ามกลางนั้นมีฮองเฮาของประเทศต้าเหลียงเพื่อมาใช้ชีวิตบั้นปลายที่นี่ ทว่าก็มีบางส่วนที่ถูกเนรเทศมาอยู่ที่นี่

พูดตรงๆ ที่นี่ก็คือสถานที่ที่ให้ผู้หญิงได้มีที่พักอาศัย

ฮ่องเต้ให้ฮองเฮามาอยู่ที่นี่ บางทีคงอยากให้นางได้สงบจิตใจ และเพื่อปกป้องนางด้วย

แต่ว่าเสินหยุนชูจะรับรู้ได้หรือไปนั้น ก็ขึ้นอยู่กับตัวนางแล้วล่ะ

อันหลิงหยุนเดินตามเข้ามา เจ้าอาวสของอารามชีหนิงได้นำคนออกมาต้อนรับ กงชิงวี่โค้งคำนับ ก้มหัวลงนิดๆ “สวัสดี เจ้าอาวาส”

“อ๋องเสียน สบายดีนะ”

“เจ้าอาวาสเป็นแม่ชีชรา อายุราวเจ็ดแปดสิบแล้ว ทว่านัยน์ตาของนางยังดูสว่างไสว อาจกล่าวได้ว่าคนผู้นี้ต่อให้ผ่านไปอีกแปดถึงสิบปีก็ยังแข็งแรงดี”

กงชิงวี่พูด “ทุกอย่างล้วนราบรื่นอี”

“เชิญทางนี้ อ๋องเสียน สองสามวันมานี้ฮองเฮาพักผ่อนอยู่ที่เรือนด้านหลังตลอด” เจ้าอาวาสยืนตัวเฉียงเชิญกงชิงวี่และอันหลิงหยุนเข้าไป กงชิงวี่จึงเดินไปยังเรือนด้านหลัง

อันหลิงหยุนเดินตามไปยังเรือนด้านหลัง ประตูเรือนเป็นรูปแปดเหลี่ยม และตรงประตูมีทหารเฝ้าอยู่ ไม่เห็นมีขันที ข้างในมีนางกำนัลรับใช้เดินไปมา

ทหารคุ้มกันเมื่อเห็นกงชิงวี่มา จึงรีบคุกเข่าลงพื้น “ขอเข้าพบอ๋องซื่อเจิ้น”

“ไปกันเถอะ”

กงชิงวี่เดินเข้าไปดูฮองเฮา ตอนนี้เสินหยุนชูกำลังนั่งอ่านพุทธคัมภีร์

กงชิงวี่เดินถึงด้านนอกประตู แล้วพูดว่า “กระหม่อมขอเข้าพบฮองเฮา”

อันหลิงหยุนมองดู เขาคนนี้แสดงละครเก่งจริงๆ

“เข้ามาเถอะ”

ผ่านไปสักครู่ใหญ่เสียงของเสินเฉินชูถึงจะส่งผ่านมา กงชิงวี่จึงเดินเข้าไปในห้องพักของเสินหยุนชู

เมื่อเดินเข้าไปข้างใน อันหลิงหยุนมองดูรอบๆ ภายในห้องเงียบสงบมาก มีอักษรจีนตัวใหญ่คำว่าพระห้อยอยู่ตรงหน้า เสินหยุนชูนั่งข้างใต้นั่นพอดี รอบตัวนางมีฟูกรองนั่ง ตรงหน้านางมีโต๊ะไม้วางอยู่หนึ่งตัว บนโต๊ะมีกระถางธูปและกระดาษพุทธคัมภีร์วางอยู่ นางถือพู่กันไว้ในมือและกำลังเขียนพุทธคัมภีร์อยู่

กงชิงวี่และอันหลิงหยุนเดินเข้ามา เสินหยุนชูไม่ได้แหงนหน้าขึ้นมา ช่วงนี้นางสวมใส่เสื้อผ้าสีอ่อน และปล่อยผมลงมา เหมือนเป็นแม่ชีที่บำเพ็ญเพียรแต่ยังคงมีผมอยู่

กงชิงวี่พูด “ข้ามารับฮองเฮากลับไป พ่ะย่ะค่ะ”

มือของเสินหยุนชูหยุดชะงัก แล้วถึงจะแหงนหน้าขึ้นมามอง

อันหลิงหยุนยอบกายคำนับ “ขอเข้าพบฮองเฮา เพคะ”

“ลุกขึ้นเถอะ” เสินหยุนชูพูดออกมาโดยพลัน เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ “เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือเปล่า?”

“แม่ทัพน้อยเสินไม่เป็นอะไรแล้ว ทว่าเมื่อวานฮ่องเต้ทรงคิดถึงฮองเฮา และไม่ยอมเสวยอาหารเลย ข้ากังวลสุขภาพพลานามัยของฮ่องเต้ จึงได้ทูลขอเสด็จแม่ อนุญาตให้ฮองเฮากลับเข้าวังเพื่อดูแลฮ่องเต้”

เสินหยุนชูวางพู่กันลง “ฮ่องเต้ไม่ยอมทานอาหารเลยงั้นหรือ?”

“ไม่ยอมกินทั้งข้าวและน้ำ”กงชิงวี่พูด

เสินหหยุนชูเริ่มนั่งไม่ติดพื้น จึงลุกขึ้นแล้วพูดว่า “อ๋องเสียนโปรดรอสักครู่ ข้าขอไปเตรียมตัวก่อน ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

กงชิงวี่หมุนตัวเดินออกจากห้องนั้น อันหลิงหยุนก็เดินตามไปเช่นกัน

เมื่อเดินมาถึงที่ลานอันหลิงหยุนจึงกระซิบถามกงชิงวี่ว่า “ฮ่องเต้ไม่ยอมทานอาหารจริงหรือ?”

“อย่าดูแคลนความรู้สึกที่ฮ่องเต้มีต่อฮองเฮา แม้แต่เรื่องการสืบทอดทายาทในสายเลือด เขายังมองข้ามไม่สนใจได้เลย ยังมีเรื่องอะไรที่เขาทำไม่ได้อีกหรือ?”

อันหลิงหยุนมองย้อนกลับไปดูเรือนที่เสินหยุนชูพักอาศัย ประตูปิดอยู่ นางไม่เข้าใจเลย ถ้าหากฮ่องเต้และฮองเฮาทรงรักกันด้วยใจจริง แล้วสุดท้ายพวกเขาจะลงเอยกันอย่างไร?

เพียงไม่นานเสินหยุนชูก็ออกมาจากข้างใน สวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย นางกำนัลรีบเดินเข้ามาช่วยจัดแจงให้เรียบร้อยอีกครั้ง

กงชิงวี่พยักหน้านิดๆ หมุนตัวไปยืนรอข้างนอก

เดิมอันหลิงหยุนจะติดตามไปด้วย แต่ถูกเสินหยุนชูเรียกตัวเอาไว้ก่อน “พระชายาเสียน รอช้าก่อน ”

อันหลิงหยุนหมุนตัวกลับไป ยอบกายคำนับ “หม่อมฉันขอเข้าพบฮองเฮา”

“พระชายาเสียนลุกขึ้นเถอะ ข้าแค่อยากพูดคุยกับเจ้า เจ้าอยู่เป็นเพื่อนข้าหน่อยนะ ”