ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 348

บทที่ 348 โจวต้าหมันมาฟ้องร้อง

กงชิงวี่กลับเข้าวังรายงานตัว อันหลิงหยุนหยุดรออยู่นอกพระราชวัง

นางไม่อยากเข้าไปในวัง ฮ่องเต้ชิงหยู่เลือกเส้นทางที่มิควรนี้เอง นางมิอาจห้ามปรามได้ คงทำได้เพียงทำตามกำลังที่มีอย่างสุดความสามารถ

สำหรับเรื่องที่ ฮ่องเต้จะเป็นหรือตาย เป็นเรื่องที่เขากับฮองเฮาต้องตัดสินใจกันเอง

ตอนนี้นางแค่เห็นใจตัวเอง พวกเขาสองสามีภรรยาผิดใจกัน นางกลับต้องทุกข์ใจไปด้วย

คิดไปคิดมา การไม่เข้าวังคงดีกว่า

เมื่อกงชิงวี่เข้าวังรายงานเสร็จ อันหลิงหยุนกับเขากลัยไปที่จวนอ๋องเสียน ในที่สุดก็ได้พักผ่อนหนึ่งวัน

เช้าวันที่สอง อันหลิงหยุนไปที่จวนเฉินเสี้ยง ดูอาการของเสินหยุนเจ๋ และไปที่จวนกั๋วจิ้วดูอาการของฮูหยินกั๋วจิ้ว

เมื่อได้ยินว่าอันหลิงหยุนจะไปที่จวนกั๋วจิ้ว กงชิงวี่ตั้งใจสับเปลี่ยนเวลาให้นาง เดิมทีต้องไปที่จวนกั๋วจิ้วก่อน แล้วค่อยไปที่จวนเฉินเสี้ยง ทว่าเขาต้องไปราชการก่อน จึงสับเปลี่ยนเวลาทั้งสองฝั่ง เพื่อเขาจะได้ไปจวนกั๋วจิ้วเป็นเพื่อนกับอันหลิงหยุนด้วย

เมื่อฉีดยาให้กับฮูหยินกั๋วจิ้ว อันหลิงหยุนต้องรอจนกว่าการเติมน้ำเกลือเสร็จสิ้น

มู่มิงที่แต่งตัวเสร็จก็มาพบพวกเขา กงชิงวี่ที่เดิมทียังมีใบหน้าเรียบนิ่ง เพียงแค่เห็นมู่มิงมา สีหน้าบูดบึ้งทันที

“ท่านพี่”

มู่มิงเหมือนกำลังจงใจกลั่นแกล้งให้เขาโกรธ สวมใส่ชุดผ้าไหมสีเหลืองอ่อนแบบแขนเสื้อกว้าง ในมือถือขลุ่ยหยกสีเขียวไว้

ลักษณะท่าทางงดงามยิ่งนัก

โดยปกติอันหลิงหยุนจะยอมดูของสวยๆงามๆอยู่แล้ว จึงเหลือบมองดู

ใครจะไปคิดกงชิงวี่พลันทำแก้วชาพลิกล้ม น้ำชาสาดเต็มโต๊ะ จนอันหลิงหยุนตกใจ

กงชิงวี่ลุกขึ้นยืน “ไปกันเถอะ”

พูดจบก็ไปเลย อันหลิงหยุนจำต้องลุกขึ้นมา แล้วมอบหมายงานแก่มู่มิง “เข็มอันนี้ เจ้าดึงออกมาก็พอ อย่าทิ้งล่ะ ข้ายังต้องใช้มันอีก”

ที่นี่ขาดแคลนอุปกรณ์ทางการแพทย์ เป็นของที่ได้มาอย่างยากเข็ญ และล้วนต้องทำการฆ่าเชื้อแล้วค่อยใช้งาน

มู่มิงมองย้อนกลับไปดูกงชิงวี่ ยืนมือไปจับมือของอันหลิงหยุนไว้ อันหลิงหยุนมองนางด้วยความตกใจ

“มู่มิง……” กงชิงวี่ตะคอกใส่ มู่มิงหัวเราะ แหงนหน้ามองไปพยายามยั่วยวนกงชิงวี่

กงชิงวี่โกรธจัด ตบโต๊ะจนพัง

“นับจากวันนี้ ไม่ต้องมาที่นี่อีก”

พูดจบก็ลากตัวอันหลิงหยุนจากไป กลับเป็นอันหลิงหยุนที่มองดูกงชิงวี่อย่างเศร้าใจ “ท่านอ๋อง ท่านต้องทำถึงเพียงนี้เลยเหรอ?”

เจ้าคนขี้หึงหวง จะเป็นแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่?

“หื้ม!”

กงชิงวี่พาอันหลิงหยุนจากไป พร้อมสั่งการลงไปว่า จวนอ๋องเสียนห้ามมู่มิงย่างกายเข้ามา และห้ามไม่ให้อันหลิงหยุนทำการรักษาที่จวนกั๋วจิ้ว

หมอจวนโจวถูกเรียกตัวกลับมา กงชิงวี่สอบถามหมอจวนโจวว่าเรียนรู้วิธีการฉีดยาแล้วใช่ไหม สีหน้าหมอจวนโจวงงเป็นไก่ตาแตก ไม่รู้ว่าควรจะพูดความจริงออกไปดีหรือไม่

เหลือบมองอันหลิงหยุนอย่างระมัดระวัง เห็นว่านางนิ่งสงบมากจึงตอบไปตามตรงว่า “นำเรียน ท่านอ๋อง ข้ายังไม่ชำนาญมากนัก”

“พอใช้ก็พอ นับจากวันนี้ไป เจ้ากับพระชายาสับเปลี่ยนหน้าที่กัน เจ้าไปฉีดยาให้กับฮูหยินกั๋วจิ้ว ส่วนแม่ทัพน้อยเสินมอบให้กับพระชายาแทน”

“หา!”

หมอจวนโจวมีสีหน้างงงัน เขาไม่รู้แม้กระทั่งโรคที่ฮูหยินกั๋วจิ้วเป็นคืออะไร? จะไปฉีดยาได้อย่างไร ถ้าหากเกิดฉีดยาผิดพลาดขึ้นมา ต่อให้เขามีศีรษะเป็นร้อยก็ไม่พอฟัน นั่นมันฮูหยินกั๋วจิ้ว และเป็นน้องสะใภ้ของไทเฮาเชียวนะ

หมอจวนโจวรีบคุกเข่าลง “ท่านอ๋อง ข้าน้อยมิกล้า ”

“ข้าสั่งให้เจ้าไป ไม่ต้องมาต่อรองอีก”

กงชิงวี่ได้ตัดสินใจไปแล้ว และไม่อนุญาตให้ใครต่อต้าน