ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 350

บทที่ 350 ประณามความผิดถึงที่

อันหลิงหยุนมองตามทิศทางที่กงชิงวี่เดินจากไปอย่างมึนงง นี่คือรังเกียจคนนอกที่จะมาร่วมทานด้วยหรือเพราะอะไร?

เพียงไม่นานโจวต้าหมันก็ถูกอาหยู่นำตัวเข้ามา เมื่อเห็นอันหลิงหยุนก็จะยอบกายลง อันหลิงหยุนรีบพูดห้ามขึ้นมา “ละเว้นเถอะ นั่งกินข้าวเป็นเพื่อนข้าหน่อย กินคนเดียวไม่สนุกเลย พอดีท่านอ๋องมีธุระด่วนจึงออกไปก่อน”

โจวต้าหมันลุกขึ้นมามองดูที่โต๊ะอาหาร นางรู้สึกหิวแล้วจริงๆ

“ขอบคุณพระชายาเสียน ข้านั่งกินด้านข้างก็พอแล้ว คนระดับอย่างข้า ไม่คู่ควรกับอาหารเช้าของพระชายาหรอกเพคะ”

อันหลิงหยุนถอนหายใจยาว “ไม่มีเรื่องที่คนไม่คู่ควรหรอก มีแต่เรื่องที่ไม่คู่ควรกับคนต่างหาก อาหารพวกนี้ทำออกมาก็เพื่อกิน หากไม่มีคนกิน ก็เท่ากับว่าไร้ประโยชน์ เมื่อหมดประโยชน์ก็ต้องโยนทิ้ง เมื่อโยนทิ้งก็ย่อมไม่ใช่ดีอะไร ”

โจวต้าหมันมองดูอาหารบนโต๊ะก็ยังไม่กล้ากินอยู่ดี อันหลิงหยุนหยิบถ้วยกับตะเกียบขึ้นมา “กินเถอะ เจ้าไม่กิน ข้ายิ่งรู้สึกไม่อยากทานอาหาร”

โจวต้าหมันซาบซึ้งใจยิ่งนัก พูดขึ้นมาโดยพลัน “พระชายาเสียน ข้าเป็นคนบุ่มบ่าม ท่านดีต่อข้าเช่นนี้ ข้าไม่รู้จะตอบแทนคุณท่านอย่างไรดี คนอื่นมักพูดว่าข้าเป็นคนบุ่มบ่าม แถมยังโดนหัวเราะเยาะว่าข้ารนหาเรื่องเอง มีแต่พระชายาที่ไม่นึกรังเกียจข้า”

โจวต้าหมันพูดไปก็เช็ดน้ำตาไปด้วย เวลาร้องไห้ดูน่าสงสารมากๆ เหมือนเด็กน้อยที่ถูกรังแกเสียอย่างนั้น

“นั่งลงเถอะไม่ต้องพูดแล้ว กินข้าวเสร็จ ข้าจะไปพบสามีเจ้า” อันหลิงหยุนยกถ้วยและตะเกียบขึ้นมาทานข้าว โจวต้าหมันดูตามครู่หนึ่ง จึงรีบนั่งลง

ทว่านางพยายามไม่กินข้าวมูมมาม อันหลิงหยุนสังเกตโจวต้าหมันไม่ได้เป็นคนโง่ นางเพียงแค่เคยชินกับรูปแบบเช่นนี้

พอกินข้าวเสร็จอันหลิงหยุนลุกขึ้นยืน โจวต้าหมันก็ลุกขึ้นตามมาอย่างเร่งรีบ

อันหลิงหยุนพาอาหยู่ไปด้วย พร้อมกับบเดินตามโจวต้าหมันไปที่บ้านของนาง

ในเวลานี้ประตูหน้าบ้านของนางถูกประดับตกแต่งด้วยโคมไฟต่างๆ กำลังเตรียมงานแต่งของอนุภรรยา

โจวต้าหมันมองเห็นหน้าประตูจวนมีอักษรมงคลคำว่าสี่ติดอยู่ ทันใดนั้น ปล่อยโฮร้องไห้ ทว่านางกลัวอันหลิงหยุนมองเห็น จึงรีบเช็ดคราบน้ำตา

ตอนที่อันหลิงหยุนเดินไปดูนาง โจวต้าหมันก็หยุดร้องไห้แล้ว

ทั้งยังพูดว่า “เดี๋ยวตอนข้าเข้าไปนะจะตบสั่งสองนางสารเลวนั่นให้ดู”

อันหลิงหยุนเศร้าใจ ทั้งๆที่ไม่ใช่แม่เสื้อดุร้าย ยังจะทำทีชูกรงเล็บอ้วนๆออกมา เพื่อให้คนอื่นเขากลัว

“ข้าอยู่ที่นี่แล้ว ไม่ถึงตาเจ้าลงไม้ลงมือ ในเมื่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นข้ารู้หมดแล้ว จะไม่อนุญาตให้เจ้าการะทำโดยพลการ”

โจวต้าหมันไม่กล้าพูดจา รีบพยักหน้าโดยพลัน

“อาหยู่ เข้าไปกันเถอะ”

อันหลังหยุนสั่งอาหยู่แล้วเดินเข้าไปข้างในโดยตรงเลย จากนั้นอันหลิงหยุนพาโจวต้าหมันตามเข้าไปด้วย

ทันทีที่เข้าไปข้างใน พ่อบ้านที่อยู่ข้างในรีบวิ่งออกมา โดยถามอาหยู่ก่อนว่าเป็นใคร ทว่าเมื่อเห็นโจวต้าหมันเดินตามอยู่ข้างหลัง สีหน้าท่าทางเปลี่ยนไปทันที และพูดกับอาหยู่ว่า “พวกเจ้าออกไปเถอะ ซื่อหลังข้าไม่อยู่บ้าน”

สีหน้าอาหยู่ดูไม่ได้เลย “ดูแล้วบ้านพวกเจ้ากำลังจะจัดงานแต่งอนุภรรยา ทำไมซื่อหลังถึงไม่อยู่ล่ะ?”

“ซื่อหลังข้าจะอยู่หรือไม่ นั่นมันก็เรื่องของพวกข้า เจ้าไม่สมควรมาปรากฏตัวที่นี่ ฟังคำข้า แล้วออกไปเถอะ”

พ่อบ้านกำลังผลักตัวอาหยู่ให้ออกไป พวกคนที่มาแสดงความยินดีถือของขวัญมาด้วยและแต่งตัวดูดี

การปรากฏตัวของอาหยู่ แค่แวบเดียวก็มีคนดูออกว่าเขาเป็นใคร คนที่ตามมาพวกนั้นจึงจากไปอย่างเงียบๆ

ไม่มีใครอยากดูเรื่องวุ่นวายนี้ เรื่องที่จางเฉินจะตบแต่งอนุภรรยาเรื่องใหญ่โตจนรู้กันไปทั่ว อีกทั้งคนแซ่โจวไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็ไม่ยอมเด็ดขาด จนเรื่องนี้ถูกฟ้องร้องไปถึงหยาเหมิน(ศาลาว่าการ)แต่ว่าเรื่องที่ผู้ชายตบแต่งอนุภรรยาสามคนสี่คนมันเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป แน่นอนว่าย่อมไม่มีใครสนใจเรื่องนี้

แต่ตอนนี้จะพูดแบบนั้นเห็นคงไม่ได้แล้ว

อันหลิงหยุนเป็นคนอย่างไร นางเป็นคนที่ขี้หึงหวงที่สุด