ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 353

บทที่353 ไปขอความกระจ่าง

ผู้คนข้างล่างเริ่มก่นด่า อันหลิงหยุนให้คนตีพวกเขา อีกทั้งเป็นการหวังเอาชีวิต ใครจะสามารถทนได้

เสียงร้องเจ็บปวดกลบเสียงด่าได้อย่างรวดเร็ว อันหลิงหยุนนั่งอยู่บนโถงมองดูผุ้คนที่ตัวขดงออยู่กับพื้นไปตามๆกัน บนพื้นเต็มไปด้วยเลือด ตอนที่อาหยู่มาถึง มีบางคนถูกตีจนสลบไปแล้ว

“พระชายา ข้าเพิ่งจะไปตรวจสอบมา คนพวกนี้ล้วนถูกคนจ้างมาพ่ะย่ะค่ะ”

“อืม”

เป็นอย่างที่อันหลิงหยุนคิดไว้แต่แรก แต่จากการลงโทษอย่างหนักย่อมต้องมีคนพูดออกมา

แล้วก็เป็นดังคาด ขณะที่อาหยู่กำลังพูดอยู่นั้น ด้านล่างมีคนหนึ่งลากเสียงร้องขึ้น “พระชายาเสียนได้โปรดไว้ชีวิตด้วย ไว้ชีวิตด้วย พวกข้าถูกจ้างมา”

เพียงประโยคเดียว ผู้คนที่อยู่ตรงนั้นต่างก็ตัวสั่นขึ้นมา คนของศาลาว่าการต่างก็ยืนอยู่ซ้ายขวา แรกเริ่มยังรู้สึกเกรงกลัวต่อความโหดร้ายของอันหลิงหยุน ตอนนี้เริ่มมองออกถึงวิธีการบ้างแล้ว

ที่นี่เป็นศาลาว่าการของเมืองหลวง ผู้ว่าการเองก็อยู่ข้างกายอันหลิงหยุน

“พระชายา เรื่องนี้เป็นเรื่องร้ายแรงมาก ไม่สามารถปล่อยปละละเลยได้ สมควรต้องทูลฮ่องเต้ทันที”

อันหลิงหยุนพยักหน้ารับ “เรื่องนี้ข้าย่อมไม่ปล่อยไว้แน่ ฟังพวกเขาพูด”

ผู้ว่าการเมืองหลวงคนนี้เพิ่งเข้ารับตำแหน่งได้ไม่นาน ตั้งแต่กงชิงวี่สืบทอดตำแหน่ง ก็เปลี่ยนคนไปหนึ่งกลุ่ม อันหลิงหยุนรู้จักเพียงผู้ว่าการเมืองหลวงเวยฉือ

คนด้านล่างที่ทนแรงโบยไม่ไหวถูกลากไปไว้ข้างๆ อาหยู่เดินไปถาม อีกฝ่ายก็คายความจริงออกมา

ที่แท้พวกเขาต่างก็ถูกคนที่ชื่อเฉินฉือคังจ้างมา จ้างพวกเขามาก่อเรื่อง

อันหลิงหยุนแปลกใจ “คนคนนี้เป็นใครกัน”

“เขาเป็นเจ้าถิ่นที่มีชื่อเสียงเล็กน้อยในเมืองหลวง ทำการค้าบ้างเล็กน้อย อื่นๆก็มีทำกิจการหอบุพผาบ้าง แต่คนคนนี้ก็ไม่ได้เป็นปรปักษ์กับทางการ ทำไมเขาจึงมีส่วนในเรื่องนี้กัน ”

อาหยู่รู้สึกสงสัยไม่เข้าใจ อันหลิงหยุนมองอาหยู่ รู้สึกกังวลใจในสติปัญญาของอาหยู่จริงๆ

“เจ้าไปจับเขามา ข้าจะถามเอง”

อาหยู่พยักหน้า รีบหมุนตัวจากไปทำงานทันที

ผู้ว่าการเมืองหลวงเวยฉือเหงื่อแตกพลั่ก เขารู้เพียงว่าอ๋องเสียนแต่ไหนแต่ไรทำงานอย่างเด็ดขาดจนเป็นนิสัย ไม่คิดว่าพระชายาเสียนก็เป็นเช่นกัน

ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ลงโทษก่อนค่อยรายงาน จับได้ก็ต้องตีก่อน

ไม่แปลกที่มีคนภายนอกร่ำลือ อ๋องเสียนกลัวชายา

เห็นท่าคงจะเป็นจริง

ไม่ช้าเฉินฉือคังก็ถูกพากลับมา ตอนนี้เฉินฉือคังก็ขวัญหนีดีฝ่อแล้ว เห็นเลือดนองตรงหน้าก็ตัวสั่นขึ้นมา

เขาก็เป็นแค่นักเลงตัวเล็กๆที่มีเงินเล็กน้อย ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะบงการชีวิตคนอื่น

เขาทำการค้า ก็เพราะต้องการกำไร มีคนเสนอเงิน เขาย่อมไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ เขารู้ว่าจวนอ๋องเสียนเป็นสถานที่เช่นไร เขาก็เพียงแค่หาคนไม่กี่คนปล่อยข่าวลือ ไปสร้างความวุ่นวายหน้าจวนอ๋องเสียน ไม่ได้ต้องการทำเรื่องร้ายแรงขั้นเอาชีวิตคน เพราะฉะนั้นจึงไม่กลัว

แต่พอมองเห็นเลือดนองเต็มพื้นตอนนี้ เขาเริ่มกลัวแล้ว กลัวจนพอเดินเข้ามาก็รีบคุกเข่าให้อันหลิงหยุน

กลับมาที่อันหลิงหยุน นางมองไปยังคนด้านล่างที่สั่นเป็นตะแกรงร่อนอย่างเยือกเย็น

อันหลิงหยุนรับรู้ได้ทันทีว่า บางเวลา ความโหดเหี้ยม เป็นสิ่งจำเป็นต้องมี การฆ่า ก็จำเป็นเช่นกัน

นางสามารถเข้าใจได้ทั้งหมดแล้ว ถึงความโหดเหี้ยมไร้น้ำใจแบบนั้นของกงชิงวี่

หากไม่มีความโหดเหี้ยมไร้น้ำใจของเขา จะมีคนที่เกรงกลัวอยู่ข้างล่างนี้ได้อย่างไร

“เจ้าเป็นใครกัน”อันหลิงหยุนถาม เฉินฉือคังที่คุกเข่าอยู่ข้างล่างรีบตอบทันที

“ข้าชื่อเฉินฉือคัง” เฉินฉือคังตอบคำถามเสียงสั่น เขากลัวจนขวัญหนีไปหมดแล้ว

อันหลิงหยุนถามต่อว่า “คนพวกนี้เจ้าใช้เงินจ้างมาก่อกวนที่จวนอ๋องเสียนใช่หรือไม่”

“ไม่ใช่ ไม่ใช่ ได้โปรดไว้ชีวิต พระชายาเสียนได้โปรดไว้ชีวิตด้วย ข้าน้อยก็ถูกบังคับเช่นกัน”

“หืม”