ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 354

บทที่ 354 สองแสนซื้อชีวิต

“เจ้าพูดอะไรกันแน่ ข้าไม่เข้าใจ ”เป็นนานกว่าจุนฉูฉูจะได้สติ แต่พอสติกลับมาก็เป็นว่าให้ตายก็ไม่ยอมรับ

อันหลิงหยุนยิ้ม “จุนฉูฉูที่นี่ก็ไม่มีคนนอก ไม่สู้เรามาคุยกันตรงๆ หากข้าไม่มีหลักฐานชัดเจน ข้าก็คงไม่มาหารือถึงที่ เพราะสุดท้าย ก็เป็นข้าที่จับผิดเจ้าได้ เรื่องนี้อย่าว่าแต่ฮ่องเต้เลย ข้าเพียงแต่ไปหาราชครูจุน เจ้าก็คงจะรับไม่ไหวแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการจะทูลให้กับฮั๋วไท่เฟยเลย

เจ้าใช้ให้คนไปก่อความวุ่นวายที่หน้าจวนอ๋องเสียนของข้า ทำร้ายคนในจวนของข้าจนได้รับบาดเจ็บยังไม่พอ วันนี้ยังมีกิริยาเลวร้ายเช่นนี้อีก เจ้าคิดจริงๆหรือว่า ประเทศต้าเหลียงจะไม่มีคนกำราบเจ้าได้”

“ข้าไม่รู้ว่าเจ้าพูดอะไร แต่เจ้าบอกว่าเจ้ามาหาข้าเพราะมีหลักฐาน เช่นนั้นก็เอาออกมาดู หากว่าเอาออกมาไม่ได้ จวนอ๋องตวนก็ไม่ใช่จะรังแกกันได้ง่ายๆ เจ้าคิดว่า เจ้าอยากมาก็มาอยากไปก็ไป คิดจะให้ร้ายก็ให้ร้ายอย่างนั้นหรือ”

อันหลิงหยุนรู้อยู่แล้วว่าจุนฉูฉูไม่ได้จะคุยด้วยง่ายๆ แต่นางก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งอื่น ยืดตัวยืนขึ้น

“จะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่ ข้ามาวันนี้ก็เพื่อจะมาทำการค้าขายกับเจ้า หากเจ้ายินยอมก็ทำ ไม่ยินยอมก็ช่างเถอะ”

อันหลิงหยุนไปที่ประตูจุนฉูฉูรู้สึกไม่ถูกต้อง ก็ลุกขึ้นยืน เปิดปากเรียกให้อันหลิงหยุนหยุด “เจ้าหยุดก่อน”

อันหลิงหยุนหมุนตัว “มีเรื่องอันใด”

สีหน้าของจุนฉูฉูเปลี่ยนไป มองไปที่พ่อบ้านและสาวใช้ข้างกาย “ออกไปให้หมด”

พ่อบ้านและสาวใช้ถอยออกไป จุนฉูฉูเดินไปตรงหน้าอันหลิงหยุน “เจ้าต้องการอะไร”

“เงินหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึง”

“เท่าไหร่นะ”จุนฉูฉูตะลึง ทำไมมากมายนัก

“เงินหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึง แน่นอน เจ้าจะให้ข้าเป็นทองคำก็ย่อมได้ ”ไม่มีใครกลัวเงินมากแล้วจะกัดมือหรอก

จุนฉูฉูยิ้มเย็น“อันหลิงหยุน เจ้ายังรู้จักอายอยู่หรือไม่ ครั้งที่แล้วเจ้าขอเงินข้าหกหมื่นตำลึง ข้าให้เจ้า แต่วันนี้เจ้ากลับขอข้าหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึง ไม่ทราบว่าเพราะน้องสะใภ้มีเรื่องเดือดร้อนบ่อย หรือเจ้าคิดว่าข้ากลัวเจ้ากันแน่”

จุนฉูฉูยังคงปากแข็ง อันหลิงหยุนรู้สึกหงุดหงิด ท้องหิวจนทนไม่ไหวแล้ว

“เจ้าจะกลัวข้าหรือไม่ก็เรื่องของเจ้า ไม่มีเงินก็ไม่ต้องพูดมาก เมื่อพบฮั๋วไท่เฟย ข้าจะขอกับนางเอง เจ้าคงจะไม่มี แต่ฮั๋วไท่เฟยต้องมีแน่นอน”

อันหลิงหยุนทำท่าจะเดินจากไป จุนฉูฉูกล่าวอย่างโมโห “อันหลิงหยุน เจ้าอย่ารังแกคนอื่นเกินไป”

อันหลิงหยุนไม่เอ่ยอะไร ก้าวเท้าเดินออกไปข้างนอก

จุนฉูฉูเห็นอันหลิงหยุนจะออกไปแล้ว นางจึงขวางอันหลิงหยุนเอาไว้ ยื้อยุดอยู่ชั่วครู่ให้อันหลิงหยุนกลับเข้าไปข้างใน

อาหยู่เห็นจุนฉูฉูจะใช้กำลัง รีบเข้าไปขัดขวาง จุนฉูฉูหูตาว่องไว นางเป็นคนฝึกยุทธ์ หากเป็นเวลาปกติการฆ่าอันหลิงหยุนนั้นง่ายเท่าพลิกฝ่ามือ แต่วันนี้นางไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ

อันหลิงหยุนรีบยกมือขึ้นปกป้องท้องของตน จุนฉูฉูเอาดาบเล่มหนึ่งออกมาจากตัว เงื้อขึ้นจะแทง

อันหลิงหยุนถอยหลัง อาหยู่บังดาบของจุนฉูฉูเอาไว้ ทั้งสองต่อสู้กัน

อาหยู่ตะโกนขึ้น “พระชายา ท่านออกไปก่อน”

อันหลิงหยุนหยุดคิดสักพัก จุนฉูฉูต้องได้รับการสั่งสอน

อันหลิงหยุนไม่ขยับ จุนฉูฉูยิ้มเย็น “อันหลิงหยุนเจ้าแน่มาก”

อันหลิงหยุนหัวเราะฮึ ลูบท้องตัวเอง “ข้าแน่อยู่แล้ว และก็ไม่ใช่แค่คนเดียว อีกคนอยู่ในท้องของข้า นี่เป็นความหวังของประเทศต้าเหลียง แต่เจ้า เจ้าไม่มีอะไรเลย ”

“อันหลิงหยุน ข้าจะฆ่าเจ้า”คนย่อมกลัวการถูกตบหน้า ที่จุนฉูฉูทนไม่ได้เป็นที่สุดคือเรื่องที่นางไม่สามารถมีบุตรได้

ภายใต้ความเดือดดาลอย่างที่สุดจุนฉูฉูใช้เท้าเตะอาหยู่ให้พ้นทาง พุ่งตัวไปยังอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนตะโกนขึ้นว่า “บนดาบมีงู”

จุนฉูฉูรีบปล่อยมือทันที ดาบร่วงลงบนพื้น

อันหลิงหยุนยิ้ม จุนฉูฉูก็รู้ว่าติดกับเข้าแล้ว นางไม่พอใจ มองดาบที่ตกอยู่บนพื้น มือกำที่คอของอันหลิงหยุนไว้แน่น นางกล่าวอย่างโมโหว่า “วันนี้ เป็นวันตายของเจ้า ข้าจะดูสิว่า เจ้าจะทำอะไรได้อีก”

อันหลิงหยุนค่อยๆเงยหน้าขึ้น แววตานางไม่แยแส “เจ้าไม่ดูก่อนล่ะว่าเจ้ามีโอกาสหรือไม่ ”

จุนฉูฉูรู้สึกมือชา ถอยหลังไปหลายก้าว ยกมือขึ้นดูฝ่ามือเป็นสีดำแล้ว อีกทั้งยังมีเส้นสีดำเส้นหนึ่งทอดยาวไปจนถึงข้อมือของนาง จุนฉูฉูรีบเลิกแขนเสื้อขึ้นดู ใต้แขนเสื้อมีสีดำเป็นปื้น ไม่ช้าก็มีจุดสีดำเล็กๆปรากฏขึ้น หยดเลือดซึมออกมาแล้ว

“นี่มันอะไร”จุนฉูฉูหวาดกลัว อันหลิงหยุนเดินไปอีกฝั่งจับเอามือของอาหยู่ขึ้นมาสำรวจที่ข้อมือสักครู่ แน่ใจแล้วว่าไม่เป็นไรจึงหันไปทางจุนฉูฉู

“ก่อนค่ำของวันนี้ เงินหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึงห้ามขาดแม้แต่ตำลึงเดียวต้องส่งให้ข้าถึงจวนอ๋องเสียน หากไม่มี พรุ่งนี้เจ้าก็เตรียมโลงศพรอฝังได้เลย ”

พูดจบอันหลิงหยุนก็เดินจากไป อาหยู่เดินตามไปข้างหลัง จุนฉูฉูตะโกนขึ้นจากด้านหลัง หัวใจเจ็บปวดเหมือนถูกเข็มทิ่มแทง นางรีบเอามือกดที่หน้าอกไว้ เรียกคนเข้ามา

หมอจวนรีบมาดูอาการจุนฉูฉู แต่ก็ดูไม่ออกว่าเป็นอะไร รู้เพียงแค่ว่าถูกยาพิษ

เมื่อออกจากประตูอันหลิงหยุนก็ตรงกลับไปยังจวนอ๋องเสียน ทานมื้อกลางวันแล้วก็นอนพักผ่อนสักงีบ

ค่ำแล้วกงชิงวี่กลับเข้ามา ทั้งสองเตรียมตัวทานอาหาร อ๋องตวนมาพอดี

“ท่านอ๋อง ท่านอ๋องตวนมาพ่ะย่ะค่ะ”พ่อบ้านรายงาน อันหลิงหยุนให้คนไปเชิญอ๋องตวนเข้ามา

“หลิงหยุน พระชายาตวนก่อเรื่องอีกแล้วใช่หรือไม่”กงชิงหยู่ดึงมือของอันหลิงหยุนเอาไว้ ไม่คาดหวังกับท่าทีของจวนอ๋องตวนแล้ว

อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่ “ท่านอ๋องรู้จักเขาดี”

“ข้านั้นเข้าใจเจ้าต่างหากหลิงหยุน”

กงชิงวี่รู้ว่า คนที่สามารถให้อ๋องตวนเข้ามาได้ ก็มีเพียงอันหลิงหยุนเท่านั้น

อันหลิงหยุนกลับไม่ทุกข์ร้อนเหมือนที่กงชิงวี่บอก เขาเข้าใจนางที่สุด

มาถึงโถงด้านหน้า อ๋องตวนรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นกงชิงวี่และอันหลิงหยุนอ๋องตวนก็เดินเข้าไปหา

“ฉูฉูผิดต่อเจ้า ข้ามาขอโทษแทนนาง มอบยาถอนพิษให้ข้า”อ๋องตวนไม่เกรงใจ อันหลิงหยุนก็ไม่เกรงใจเช่นกัน

“อ๋องตวนรู้หรือไม่ว่าทำไมพระชายาตวนจึงตกอยู่ในสภาพเช่นนี้”

“ฉูฉูบอกว่าเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบ คุยกับเจ้าแล้วเกิดมีปากเสียงกัน แตะถูกตัวเจ้า จึงได้ถูกพิษ ”อ๋องตวนตอบเหมือนมันเป็นความจริง

อันหลิงหยุนมองไปที่กงชิงวี่แวบหนึ่ง แล้วจึงมองไปทางอ๋องตวน “อ๋องตวน ท่านคิดว่าอย่างไร”

อ๋องตวนเป็นคนละเอียดรอบคอบ แต่เขาไม่เต็มใจจะใช้มัน

“ข้าไม่อยากรู้สาเหตุ ในเมื่อเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น เช่นนั้นก็ขอให้เจ้ายกมืออันสูงส่งของเจ้าขึ้น ปล่อยฉูฉูไป โทษทั้งหมด ข้าจะรับไว้เอง”

อันหลิงหยุนส่ายหน้า “คนเรานั้น ต้องสามารถแยกแยะดีชั่วได้ หากแยกแยะไม่ได้แล้ว ก็อย่าได้มองว่าตนสูงส่ง

จุนฉูฉูคิดจะทำร้ายข้าหลายครั้งหลายครา ข้าไม่รับประกันว่าครั้งไหนที่ลงมือหนักขึ้นมา อาจเอาชีวิตนางได้

แต่ทว่าอ๋องตวนกลับคิดว่าชีวิตของข้าไม่ได้สำคัญอะไร เช่นนั้นข้าก็ไม่ควรเห็นแก่หน้าของท่านอ๋อง ให้เกียรติอ๋องตวนแล้ว

ในเมื่ออ๋องตวนจะมาแก้ไขปัญหา ทั้งยังอยากช่วยชีวิตคน เช่นนั้นข้าก็ไม่เกรงใจ”

สีหน้าของอ๋องตวนเขียวคล้ำ ข้างหนึ่งกงชิงวี่ก็มองไปที่หงเถา “ยกน้ำชา”

หงเถาไปถวายน้ำชา อันหลิงหยุนนั่งลง กำที่เท้าแขนของเก้าอี้ไว้อย่างเกียจคร้าน จัดระเบียบเสื้อผ้าบนร่างกาย ค่อยๆเงยหน้าขึ้น “เงินสองแสนตำลึง ส่งมาก่อนฟ้ามืด จึงจะให้ยาแก้พิษแก่อ๋องตวน หากคิดว่าไม่เหมาะสม ก็ไม่จำเป็นต้องมาอีก พระชายาตวนนั้นแม้จะเป็นเซียนเทพสูงส่งก็ช่วยไม่ได้ พรุ่งนี้เช้าอ๋องตวนเตรียมโลงศพไว้ก็พอ”

“สองแสนตำลึง”อ๋องตวนจ้องอันหลิงหยุน เขาคิดไม่ถึงว่าอันหลิงหยุนจะเรียกเอาเงินมากมายขนาดนี้

อันหลิงหยุนเอ่ยว่า “ชีวิตของพระชายาตวน สองแสนยังถือว่าคุ้มค่า”

อ๋องตวนสะกดกลั้นอารมณ์ “ได้ สองแสน อีกสักครู่จะให้คนของข้าส่งมาให้”

พูดจบอ๋องตวนก็หมุนตัวจากไป กงชิงวี่เดินไปส่งอ๋องตวน

ตลอดทางสีหน้าอ๋องตวนหนักอึ้ง กงชิงวี่กล่าวว่า “ข้าจะไปคุยกับพระชายา อย่างน้อยอาจลดลงบ้าง”

“ไม่จำเป็นแล้ว สองแสนยังพอเอาออกมาได้”กงชิงหยินสะบัดแขนเสื้อจากไป กงชิงวี่จึงหมุนตัวกลับไปดูอันหลิงหยุน

เวลานั้นอันหลิงหยุนเดินออกมาจากโถงด้านหน้าพอดี กงชิงวี่เดินเข้าไปใกล้ ก้มหน้ามองนาง“จุนฉูฉูทำอะไรให้เจ้าหรือ สองแสนตำลึงนับว่าเป็นตัวเลขที่ไม่น้อย”

“หลายวันนี้ท่านอ๋องไม่เห็นผู้คนหน้าจวนหรือ”อันหลิงหยุนเอ่ยถึงเรื่องนี้ กงชิงวี่หันไปมองทางหน้าประตู เหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้