ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 354

บทที่ 354 สองแสนซื้อชีวิต

“เจ้าพูดอะไรกันแน่ ข้าไม่เข้าใจ ”เป็นนานกว่าจุนฉูฉูจะได้สติ แต่พอสติกลับมาก็เป็นว่าให้ตายก็ไม่ยอมรับ

อันหลิงหยุนยิ้ม “จุนฉูฉูที่นี่ก็ไม่มีคนนอก ไม่สู้เรามาคุยกันตรงๆ หากข้าไม่มีหลักฐานชัดเจน ข้าก็คงไม่มาหารือถึงที่ เพราะสุดท้าย ก็เป็นข้าที่จับผิดเจ้าได้ เรื่องนี้อย่าว่าแต่ฮ่องเต้เลย ข้าเพียงแต่ไปหาราชครูจุน เจ้าก็คงจะรับไม่ไหวแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการจะทูลให้กับฮั๋วไท่เฟยเลย

เจ้าใช้ให้คนไปก่อความวุ่นวายที่หน้าจวนอ๋องเสียนของข้า ทำร้ายคนในจวนของข้าจนได้รับบาดเจ็บยังไม่พอ วันนี้ยังมีกิริยาเลวร้ายเช่นนี้อีก เจ้าคิดจริงๆหรือว่า ประเทศต้าเหลียงจะไม่มีคนกำราบเจ้าได้”

“ข้าไม่รู้ว่าเจ้าพูดอะไร แต่เจ้าบอกว่าเจ้ามาหาข้าเพราะมีหลักฐาน เช่นนั้นก็เอาออกมาดู หากว่าเอาออกมาไม่ได้ จวนอ๋องตวนก็ไม่ใช่จะรังแกกันได้ง่ายๆ เจ้าคิดว่า เจ้าอยากมาก็มาอยากไปก็ไป คิดจะให้ร้ายก็ให้ร้ายอย่างนั้นหรือ”

อันหลิงหยุนรู้อยู่แล้วว่าจุนฉูฉูไม่ได้จะคุยด้วยง่ายๆ แต่นางก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งอื่น ยืดตัวยืนขึ้น

“จะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่ ข้ามาวันนี้ก็เพื่อจะมาทำการค้าขายกับเจ้า หากเจ้ายินยอมก็ทำ ไม่ยินยอมก็ช่างเถอะ”

อันหลิงหยุนไปที่ประตูจุนฉูฉูรู้สึกไม่ถูกต้อง ก็ลุกขึ้นยืน เปิดปากเรียกให้อันหลิงหยุนหยุด “เจ้าหยุดก่อน”

อันหลิงหยุนหมุนตัว “มีเรื่องอันใด”

สีหน้าของจุนฉูฉูเปลี่ยนไป มองไปที่พ่อบ้านและสาวใช้ข้างกาย “ออกไปให้หมด”

พ่อบ้านและสาวใช้ถอยออกไป จุนฉูฉูเดินไปตรงหน้าอันหลิงหยุน “เจ้าต้องการอะไร”

“เงินหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึง”

“เท่าไหร่นะ”จุนฉูฉูตะลึง ทำไมมากมายนัก

“เงินหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึง แน่นอน เจ้าจะให้ข้าเป็นทองคำก็ย่อมได้ ”ไม่มีใครกลัวเงินมากแล้วจะกัดมือหรอก

จุนฉูฉูยิ้มเย็น“อันหลิงหยุน เจ้ายังรู้จักอายอยู่หรือไม่ ครั้งที่แล้วเจ้าขอเงินข้าหกหมื่นตำลึง ข้าให้เจ้า แต่วันนี้เจ้ากลับขอข้าหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึง ไม่ทราบว่าเพราะน้องสะใภ้มีเรื่องเดือดร้อนบ่อย หรือเจ้าคิดว่าข้ากลัวเจ้ากันแน่”

จุนฉูฉูยังคงปากแข็ง อันหลิงหยุนรู้สึกหงุดหงิด ท้องหิวจนทนไม่ไหวแล้ว

“เจ้าจะกลัวข้าหรือไม่ก็เรื่องของเจ้า ไม่มีเงินก็ไม่ต้องพูดมาก เมื่อพบฮั๋วไท่เฟย ข้าจะขอกับนางเอง เจ้าคงจะไม่มี แต่ฮั๋วไท่เฟยต้องมีแน่นอน”

อันหลิงหยุนทำท่าจะเดินจากไป จุนฉูฉูกล่าวอย่างโมโห “อันหลิงหยุน เจ้าอย่ารังแกคนอื่นเกินไป”

อันหลิงหยุนไม่เอ่ยอะไร ก้าวเท้าเดินออกไปข้างนอก

จุนฉูฉูเห็นอันหลิงหยุนจะออกไปแล้ว นางจึงขวางอันหลิงหยุนเอาไว้ ยื้อยุดอยู่ชั่วครู่ให้อันหลิงหยุนกลับเข้าไปข้างใน

อาหยู่เห็นจุนฉูฉูจะใช้กำลัง รีบเข้าไปขัดขวาง จุนฉูฉูหูตาว่องไว นางเป็นคนฝึกยุทธ์ หากเป็นเวลาปกติการฆ่าอันหลิงหยุนนั้นง่ายเท่าพลิกฝ่ามือ แต่วันนี้นางไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ

อันหลิงหยุนรีบยกมือขึ้นปกป้องท้องของตน จุนฉูฉูเอาดาบเล่มหนึ่งออกมาจากตัว เงื้อขึ้นจะแทง

อันหลิงหยุนถอยหลัง อาหยู่บังดาบของจุนฉูฉูเอาไว้ ทั้งสองต่อสู้กัน

อาหยู่ตะโกนขึ้น “พระชายา ท่านออกไปก่อน”

อันหลิงหยุนหยุดคิดสักพัก จุนฉูฉูต้องได้รับการสั่งสอน

อันหลิงหยุนไม่ขยับ จุนฉูฉูยิ้มเย็น “อันหลิงหยุนเจ้าแน่มาก”

อันหลิงหยุนหัวเราะฮึ ลูบท้องตัวเอง “ข้าแน่อยู่แล้ว และก็ไม่ใช่แค่คนเดียว อีกคนอยู่ในท้องของข้า นี่เป็นความหวังของประเทศต้าเหลียง แต่เจ้า เจ้าไม่มีอะไรเลย ”

“อันหลิงหยุน ข้าจะฆ่าเจ้า”คนย่อมกลัวการถูกตบหน้า ที่จุนฉูฉูทนไม่ได้เป็นที่สุดคือเรื่องที่นางไม่สามารถมีบุตรได้

ภายใต้ความเดือดดาลอย่างที่สุดจุนฉูฉูใช้เท้าเตะอาหยู่ให้พ้นทาง พุ่งตัวไปยังอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนตะโกนขึ้นว่า “บนดาบมีงู”

จุนฉูฉูรีบปล่อยมือทันที ดาบร่วงลงบนพื้น

อันหลิงหยุนยิ้ม จุนฉูฉูก็รู้ว่าติดกับเข้าแล้ว นางไม่พอใจ มองดาบที่ตกอยู่บนพื้น มือกำที่คอของอันหลิงหยุนไว้แน่น นางกล่าวอย่างโมโหว่า “วันนี้ เป็นวันตายของเจ้า ข้าจะดูสิว่า เจ้าจะทำอะไรได้อีก”

อันหลิงหยุนค่อยๆเงยหน้าขึ้น แววตานางไม่แยแส “เจ้าไม่ดูก่อนล่ะว่าเจ้ามีโอกาสหรือไม่ ”

จุนฉูฉูรู้สึกมือชา ถอยหลังไปหลายก้าว ยกมือขึ้นดูฝ่ามือเป็นสีดำแล้ว อีกทั้งยังมีเส้นสีดำเส้นหนึ่งทอดยาวไปจนถึงข้อมือของนาง จุนฉูฉูรีบเลิกแขนเสื้อขึ้นดู ใต้แขนเสื้อมีสีดำเป็นปื้น ไม่ช้าก็มีจุดสีดำเล็กๆปรากฏขึ้น หยดเลือดซึมออกมาแล้ว