ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 355

บทที่ 355 ยาแก้แพ้ท้องไม่ได้ผล

อันหลิงหยุนเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้กงชิงวี่ฟัง สีหน้าของกงชิงวี่ยิ่งอยู่ยิ่งไม่น่าดู ฟังจบแล้วก็คำรามเสียงเย็น“สองแสนยังน้อยไป”

“ไม่เป็นไร ก่อนหน้านี้ข้าคิดจะเอาแค่หนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึง แต่เมื่อเห็นอ๋องตวนที่ทำหน้าไม่แยกแยะผิดถูก ก็เรียกเพิ่มอีกห้าหมื่น ”อันหลิงหยุนอธิบาย

กงชิงวี่ไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆเหมือนเช่นเคย “อาหยู่”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“ไปจวนอ๋องตวน ทุบป้ายหน้าจวนให้ข้าที”

“หา”

อาหยู่นิ่งอึ้งอยู่เป็นครู่ มองกงชิงวี่ที่ไม่ส่งเสียงใดๆ

ทุบป้ายจวนอ๋องตวน นั่นมันจวนอ๋องนะ

แม้จวนอ๋องเสียนจะร้ายกาจเพียงใด แต่ก็ไม่ควรไปรื้อหน้าประตูโดยตรง

กงชิงวี่มองด้วยสายตาเยือกเย็น “ทำไม หรือจะให้ข้าไปเอง”

“ข้าน้อยจะไปทันที ”อาหยู่หมุนตัวออกไปด้านนอก นำบ่าวรับใช้อีกหลายคนในจวนไปด้วย ไม่นานก็ถึงหน้าจวนอ๋องตวน อาหยู่ออกคำสั่ง บ่าวรับใช้ทำตาม ทุบป้ายหน้าจวนอ๋องตวน

ก่อนอาหยู่กลับมาอันหลิงหยุนกำลังมองกงชิงวี่ สีหน้ากงชิงวี่ไม่ดีนัก อันหลิงหยุนถามว่า “ท่านไม่ขาดทุนก็แล้วไปเถอะ”

“ข้าอยากจะฆ่านาง”กงชิงวี่กุมมืออันหลิงหยุนเอาไว้ สายตาเยือกเย็น

อันหลิงหยุนอิงแอบเข้าไป “สองแสนไม่น้อยแล้ว แค่นี้ก็ไม่มีเรื่องแล้ว”

“หมาป่าย่อมมีสันดานป่าเถื่อนยากจะเปลี่ยน ไม่ช้าก็เร็วต้องก่อเรื่องร้ายแรง หลิงหยุนเจ้าอยู่ในที่แจ้ง นางอยู่ในที่มืด ยังไงก็ยากจะป้องกัน”

“ข้าจะระวังตัว”

สองสามีภรรยาคุยกันสักครู่ อารมณ์ของกงชิงวี่จึงค่อยๆดีขึ้นมาบ้าง กำลังเตรียมตัวจะไปพักผ่อน คนของอ๋องตวนนำเอาเงินสองแสนตำลึงมาถึง

อันหลิงหยุนไปดูเงิน มีกล่องอยู่สิบใบ อันหลิงหยุนเปิดแล้วเรียกให้คนไปนับตั้งแต่บนลงล่าง ตรวจนับจนครบแล้วเอาเข้าคลัง

อันหลิงหยุนยืนส่ายหัวอยู่อีกข้าง “ท่านอ๋อง อ๋องตวนช่างหาเงินเก่งจริง ช่างน่าอิจฉานัก”

“มีอะไรให้ต้องอิจฉา เจ้าเองก็ไม่ได้ขัดสนเงิน”

อันหลิงหยุนไม่พูดกับเขา เอายาหนึ่งเม็ดให้คนของอ๋องตวนส่งกลับไป “ดื่มน้ำอุ่นตาม หากกลับไปไม่ทันท่วงทีนั้นไม่เกี่ยวข้องกับพวกข้า”

คนของจวนอ๋องตวนได้ยาถอนพิษแล้วก็รีบจะกลับไป ตอนนี้เองจุนฉูฉูกำลังเริ่มมีเลือดออกจากทวารทั้งเจ็ด นางฟุบอยู่บนเตียงร้องไห้อย่างทรมาน

อ๋องตวนยืนอยู่ข้างๆสีหน้าขาวซีด เขาอยากเข้าใกล้ จุนฉูฉูกลับกรีดร้องเสียงดัง

เมื่อจุนฉูฉูเจ็บปวดจนทนไม่ไหว ก็ด่าทออ๋องตวน นางไล่ให้อ๋องตวนไปให้พ้น

อ๋องตวนได้แต่ยืนดูอยู่ในห้อง คิดถึงใบหน้าเล็กๆของหยุนโล๋ชวนที่ใหญ่เท่าฝ่ามือเท่านั้น คิดถึงสายตาที่รอพบกันอย่างทนไม่ได้ของนาง และรอยยิ้มได้ใจของนาง

คนของจวนอ๋องตวนเข้ามา นำเม็ดยาส่งมาให้ “ท่านอ๋อง ยาพ่ะย่ะค่ะ”

อ๋องตวนรับยามาเอาไปให้จุนฉูฉูกิน จุนฉูฉูมองอ๋องตวน นางจึงค่อยๆสงบลงได้

ไม่ปวดแล้ว น้ำตาของจุนฉูฉูไหลเป็นทาง เมื่อผสมไปกับเลือดย่อมไม่น่าดู บวกเข้ากับที่นางต้องทรมานทำให้ดูเหมือนจะซูบผอมไป มองยังไงก็ไม่น่าดู

อ๋องตวนไม่เคยคิดว่าก่อนว่าจุนฉูฉูนั้นไม่น่าดู แต่ครั้งนี้เขารู้สึกไม่น่าดู

อ๋องตวนหมุนตัวออกไปข้างนอก เดินออกจากประตูไปยังตำหนักเซี่ยวเฟิง หยุดอยู่ที่หน้าประตูตำหนักเซี่ยวเฟิงสักครู่ เข้าไปนั่งลงที่ลานบ้าน

ในลานสงบเงียบ อ๋องตวนมองเหม่อไปยังประตูที่อยู่ไม่ไกล

อ๋องตวนลุกขึ้นออกจากจวนอ๋องตวน หน้าประตูจวนป้ายจวนถูกทิ้งไว้บนพื้น พ่อบ้านกำลังพาคนเก็บกวาด ค่ำค่ำมืดมืดถูกคนทุบป้ายจวน

พ่อบ้านเห็นว่าเป็นอาหยู่ที่ทุบป้าย ก็บอกกับอ๋องตวน แต่อ๋องตวนกลับไม่พูดอะไร เขาก็ไม่กล้าพูดมากอีก

พระชายาเสียนนั้นแตะต้องไม่ได้ เขาก็รู้สึกกลัว

ที่ถูกอ๋องตวนโบยครานั้น เขาก็เข็ดแล้ว

“ท่านอ๋อง”เมื่อเห็นกงชิงหยินออกมาพ่อบ้านรีบทักทายทันที อ๋องตวนมองไปที่พื้น เดินจากไปทางอื่น