ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 356

บทที่ 356 เปรี้ยวลูกชายเผ็ดลูกสาว

อันหลิงหยุนเพิ่งนอนหลับ ก็ถูกรบกวนจนตื่น

กงชิงวี่ก็ต้องส่งเสบียงน้ำอสุจิ เขาเองก็เพิ่งจะพักผ่อน ก็ถูกอาหยู่รบกวนให้ตื่น

กงชิงวี่ไม่พอใจ “เรื่องอะไรกัน”

“อ๋องตวนขอเข้าพบ ตอนนี้อยู่ที่ลานโอวหลานแล้ว ข้าน้อยห้ามไว้ไม่อยู่ ”อาหยู่จนปัญญา ทำได้เพียงมารายงาน

กงชิงวี่มองไปที่อันหลิงหยุนแวบหนึ่ง “ใช่กินยามากไปกระมัง”

“ท่านอ๋อง ยาของข้ากำลังพอดี”

อันหลิงหยุนรู้สึกว่าอ๋องตวนต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างเป็นแน่ สวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วไปข้างนอก

กงชิงหยินเห็นอันหลิงหยุนก็พูดว่า “พระชายารองวันนี้ไม่ค่อยสบายนัก ข้ามาเชิญพระชายาเสียนไปดูสักหน่อย ส่วนเรื่องเงินนั้น ท่านเรียกมาเถอะ”

อันหลิงหยุนเลิกคิ้ว หยุนโล๋ชวน

กงชิงวี่ไม่ได้เอ่ยอะไร อันหลิงหยุนถาม “พรุ่งนี้ไม่ได้หรือ”

“ไม่ได้ ไปตอนนี้เลย ค่าออกตรวจข้าจะเพิ่มให้”

“ห้าหมื่นตำลึง”อันหลิงหยุนได้ทีก็เรียกจนสูงลิ่ว ไหนๆก็เป็นคนมีเงิน ก็ให้เขาได้ทำตามใจไปเถอะ

กงชิงหยินไม่ลังเล “นี่คือตั๋วเงิน ไปเถอะ”

กงชิงหยินหยิบตั๋วเงินหนึ่งปึกออกมาจากอกเสื้อ มอบให้กับกงชิงวี่

กงชิงวี่รับมาดูแล้ว ส่งให้กับอาหยู่ “เอาไปเก็บไว้บนตู้”

อาหยู่เก็บตั๋วเงิน มองอันหลิงหยุนด้วยใบหน้าเต็มที่ไปด้วยความเลื่อมใส มีพระชายาอยู่ จวนอ๋องเสียนของพวกเขาไม่ช้าจะกลายเป็นอภิมหาเศรษฐีแล้ว

เงินของจวนอ๋องตวนแม้จะมีมาไม่ขาด แต่ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป ไม่ช้าย่อมว่างเปล่า

อันหลิงหยุนหาวหนึ่งครั้ง กลับไปเอากล่องยาออกมา เดินตามออกไป

พอขึ้นรถม้าอันหลิงหยุนถามกงชิงหยิน “อ๋องตวนทราบหรือไม่ว่าพระชายารองมีอาการเช่นไร นางแสดงออกอย่างไรบ้าง”

“ไม่กินข้าว อาเจียน”

“น่าแปลกจริง ไม่ใช่กินยาแก้แพ้ท้องแล้วหรือ”อันหลิงหยุนรู้สถานการณ์ก่อนหน้านี้ ตอนนี้เป็นอย่างนี้รู้สึกไม่ถูกต้องเท่าไหร่

อ๋องตวนไม่ตอบ อันหลิงหยุนจึงไม่พูดอีก

พอถึงจวนกั๋วกง ตงเอ๋อก็รออยู่ที่หน้าประตูแล้ว เห็นอันหลิงหยุนลงมาจากรถม้า รีบเข้าไปหาอันหลิงหยุน

“คำนับอ๋องเสียน พระชายาเสียน ท่านอ๋อง”

“อืม”

กงชิงหยินเอ่ยขึ้นว่า “เข้าไปก่อนเถอะ”

ระหว่างที่ทุกคนกำลังเดินเข้าไปตงเอ่อก็พูดเรื่องเกี่ยวกับสิ่งของที่หยุนโล๋ชวนกินไม่ลง และมีอาการคลื่นไส้ในช่วงนี้ พูดจบตงเอ๋อบอกว่า “สองวันนี้รุนแรงมาก เมื่อวานดื่มเพียงโจ๊กเล็กน้อย วันนี้กินไม่ลงเลยแม้แต่คำเดียว มองอะไรก็รู้สึกคลื่นไส้ไม่สบายไปหมด”

“……ข้าไปดูก่อนค่อยว่ากัน”อันหลิงหยุนไปดูหยุนโล่ชวนที่ลานด้านหลัง เข้าไปก็วางกล่องยาและนั่งลง

ตอนนี้หยุนโล๋ชวนกำลังนอนอยู่ ใบหน้าเล็กซีดเผือด

“ท่านพี่ ”หยุนโล๋ชวนเรียกนาง

“ไม่เป็นไร มีข้าอยู่ต้องดีขึ้นแน่นอน ”อันหลิงหยุนเริ่มจับชีพจร ร่างกายไม่มีปัญหา เป็นธรรมชาติในการตอบสนองการตั้งครรภ์

อันหลิงหยุนเปิดกล่องยา หยิบเอาขวดยาบำรุงครรภ์ออกมา นางกลับไปคราวนี้ได้นำยาบำรุงครรภ์กลับมาด้วย เดิมคิดไว้ว่าจะใช้เอง ดีที่มีมากพอ

อันหลิงหยุนเปิดฝา หยิบเอาหนึ่งแผ่นส่งให้หยุนโล๋ชวน “วันละหนึ่งครั้งครั้งละหนึ่งแผ่น กินแล้วนอกจากจะดีกับลูก ยังดีกับเจ้าด้วย

เตรียมพวกบ๊วยเปรี้ยวไว้บ้าง เจ้าพกไว้ติดตัว หากรู้สึกอยากอาเจียน ก็กินเข้าไป

ตอนนี้เป็นช่วงที่เจ้าต้องการยาบำรุงครรภ์ ทรมานขนาดนี้ เป็นเพราะเด็กในท้องขาดแคลนการบำรุงในด้านนี้”

หยุนโล๋ชวนไม่รู้สึกขม แต่ก็กลืนลงไปได้

พอได้ยินว่ากินบ๊วยเปรี้ยว กงชิงหยินก็รีบสั่งการทันที “รีบไปเตรียมบ๊วยเปรี้ยวเดี๋ยวนี้”

ตงเอ๋อทำได้เพียงออกไปเตรียมของ ดึกดื่นขนาดนี้ก็ไม่รู้ว่าจะไปจัดเตรียมจากที่ไหน แต่ย่อมดีกว่าไม่ทำอะไรเลย

กงชิงหยินก็นึกได้ จัดเตรียมบ๊วยเปรี้ยวตอนนี้มันไม่ง่าย

เขาออกไปสั่งคน ไม่ว่าจะเท่าไหร่ ก่อนพรุ่งนี้เช้าต้องนำเอาบ๊วยเปรี้ยวมาเตรียมไว้ให้พร้อมและเพียงพอ

อันหลิงหยุนนั่งลงเป็นเพื่อนหยุนโล๋ชวน ยาไม่ได้ทำให้ดีขึ้นทันที แต่นางก็มีวิธีทำให้หยุนโล๋ชวนกินอะไรได้บ้าง

“มีผลไม้รสชาติอ่อนๆบ้างหรือไม่”

แม่นมเว่ยรีบไปจัดเตรียม ไม่นานก็ยกผลไม้บางส่วนเข้ามา

อันหลิงหยุนลองชิมหนึ่งชิ้น รู้สึกอร่อย อันหลิงหยุนให้หยุนโล๋ชวน “เจ้าลองชิมดู”

เพราะว่าเปรี้ยว หยุนโล๋ชวนจึงสามารถกินได้ อีกทั้งยังไม่รู้สึกคลื่นไส้

กินแล้วหนึ่งชิ้นก็อยากกินอีก กินติดต่อกันไปหลายชิ้น อันหลิงหยุนไม่ยอมให้กินอีก

“ตอนนี้กระเพาะเจ้าไม่มีอะไร กินมากไม่ได้ พวกเราจะกลับไปก่อน พรุ่งนี้เช้าก่อนกินข้าวให้กินบ๊วยเปรี้ยวสักหน่อย หากไม่มี ก็กินของเปรี้ยวอะไรก็ได้ ค่อยดื่มโจ๊ก พอกินยาบำรุงครรภ์แล้ว ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร”

อันหลิงหยุนสั่งไว้ชัดเจน และง่วงมากแล้วด้วย ลุกขึ้นเดินตามกงชิงวี่จากไป

หยุนโล๋ชวนกินอะไรได้มากขึ้น เพิ่งจะนอนหลับไป

กงชิงหยินส่งคนกลับไปแล้ว หยุนโล๋ชวนก็หลับไปแล้ว กงชิงหยินรู้สึกเหนื่อยอยู่บ้าง นั่งลงพักสักครู่ โบกไม้โบกมือ ให้คนที่อยู่ออกไปก่อน

แม่นมเว่ยถาม “ท่านอ๋องจะอยู่ที่นี่หรือ”

“ดึกมากแล้ว ข้าไม่กลับไปแล้ว ข้าขอพักสักครู่ แม่นมออกไปก่อนเถอะ”กงชิงหยินอยากอยู่ที่นี่ ไม่รู้เพราะอะไร

แม่นมเว่ยมองหยุนโล๋ชวนที่หลับใหลไปแล้ว เหนื่อยแล้ว กินอะไรบ้างจนอิ่ม ก็จะนอนหลับเหมือนเด็กน้อย

“เพคะ”

แม่นมเว่ยถอยออกไป พร้อมกับปิดประตู

กงชิงหยินถอดเสื้อนอกออก มองไปที่หยุนโล๋ชวน ขึ้นไปนอนลงข้างๆ

อากาศเช่นนี้ในห้องร้อนอบอ้าว ไม่นานกงชิงหยินก็หลับไป แต่เขาหลับได้ไม่นานก็รู้สึกว่าบนตัวมีอะไรมาติดพันอยู่ ขยุกขยิกบนตัวเขาไม่หยุด

กงชิงหยินลืมตาขึ้นมองหยุนโล๋ชวนที่กำลังขยับตัวหาที่ที่ทำให้รู้สึกสบายตัว ในห้องอบอ้าว หยุนโล๋ชวนเหงื่อแตกไปทั้งตัว นางอยากหาที่เย็นสบาย ก็เลยขยุกขยิกอยู่บนตัวเขา

ที่จริงเขาเองก็ร้อนมาก แต่ผิวกายเขามันเย็น หยุนโล๋ชวนเลยเอาตัวมาถูไถเขา

กงชิงหยินนอนนิ่งไม่กล้าขยับตัว จนหยุนโล๋ชวนไม่ขยับเขยื้อนแล้ว

แต่นางก็มีเหงื่อออกไม่น้อย กงชิงหยินจึงได้แต่พลักนางออกไป ลุกขึ้นไปเปิดหน้าต่าง พอเปิดหน้าต่างมีลมเย็นพัดเข้ามา หยุนโล๋ชวนพลิกตัวนอนราบ หลับเหมือนเด็กน้อยอายุไม่กี่ขวบ

กงชิงหยินเดินกลับไปนั่งลง จ้องมองไปที่หยุนโล๋ชวน

ใบหน้าผอมเซียวแดงระเรื่อ ขนตางอน ริมฝีปากปิดสนิท

กงชิงหยินมองอยู่สักพัก ก็ลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง ยืนอยู่ตรงนั้นทั้งคืน

หยุนโล๋ชวนตื่นมาตอนเช้าก็รู้สึกหิวมาก ตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงท้องร้อง

“แม่นม ข้าหิวแล้ว”

หยุนโล๋ชวนรู้สึกตัวเองจะกินอาหารได้แล้ว ลงจากเตียงแล้วก็อยากกินทันที เดินไปถึงประตูแล้วเหมือนนึกขึ้นได้ มองไปทางหน้าต่าง เห็นกงชิงหยินยืนอยู่

“ท่านอ๋อง”

หยุนโล๋ชวนย่อตัวลงคำนับ กงชิงหยุนหันมามองนาง “เจ้ากำลังตั้งครรภ์ ไม่จำเป็นต้องคำนับก็ได้ ลุกขึ้นเถอะ หิวแล้วไม่ใช่หรือ ไปกินข้าวเถอะ”

กงชิงหยินเดินออกไปก่อนหนึ่งก้าว หยุนโล๋ชวนรู้สึกแปลกใจเล็กน้อน ตามออกไป

แม่นมเว่ยรอรับใช้อยู่ที่ประตู เมื่อเห็นทั้งสองคนก็ย่อตัวคำนับ “ท่านอ๋อง”

“เตรียมอาหารเช้า ข้าจะกินข้าว อาหารรสอ่อนสักหน่อย”

หลังจากที่กงชิงหยินออกคำสั่งเสร็จก็เดินไปยังลานด้านนอก หยุนโล๋ชวนสวมเพียงเสื้อชั้นในไม่สะดวกออกไป ทำได้แค่มองไปที่ลาน นางเห็นกงชิงหยินออกไปด้านนอก นึกว่าเขาจากไปแล้ว คิดไม่ถึงว่าพอถึงเวลากินข้าวก็กลับมา

หยุนโล๋ชวนกำลังเตรียมตัวกินอาหาร ก็ลุกขึ้นยืน “ท่านอ๋อง”

ย่อตัวคำนับ หยุนโล๋ชวนมองกงชิงหยิน

“นั่งลงเถอะ”

กงชิงหยินไปน้อมทักทายฮูหยินแก่ของจวนกั๋วกง เพิ่งจะกลับมา

นั่งลงหยิบถ้วยและตะเกียบขึ้น เริ่มกินข้าว

หยุนโล๋ชวนค่อยนั่งลง ยกถ้วยและตะเกียบขึ้นกินข้าวเช่นกัน วันนี้ดีกว่าเมื่อวาน หยุนโล๋ชวนสามารถรับรู้ได้ว่าหิว อีกทั้งยังกินได้

ขณะกำลังกิน ที่ประตูมีคนมา แม่นมเว่ยเห็นคนก็เดินไป ไม่นานก็เอาโถเครื่องเคลือบกลับเข้ามา

“ท่านอ๋อง คนในจวนส่งบ๊วยเปรี้ยวมาแล้ว“แม่นมเว่ยเอ่ยอย่างนอบน้อม

กงชิงหยินรับมาวางไว้ให้หยุนโล๋ชวน “เวลารู้สึกทรมานก็กินหนึ่งเม็ด ข้าเพิ่งได้ยินมาว่า เปรี้ยวลูกชายเผ็ดลูกสาว อาจจะเป็นลูกชายก็ได้”

หยุนโล๋ชวนจ้องไปที่บ๊วยเปรี้ยว ไม่สนใจคำพูดของกงชิงหยินแล้ว