ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 357

บทที่ 357 จุนฉูฉูใช้อำนาจโดยมิชอบ

เอาโถบ๊วยไป เปิดฝาแล้วมอง บ๊วยเปรี้ยวผลึกน้ำตาลสีขาวเกาะอยู่ หยุนโล๋ชวนไมชอบกินของสิ่งนี้ แต่ไม่รู้ทำไมพอมองแล้ว เกิดอยากกินขึ้นมา

มือล้วงหยิบออกมาหนึ่งเม็ดใส่เข้าปากไป อมอยู่สักพัก อารมณ์ดีขึ้นเป็นกอง อาการคลื่นไส้ก็ไม่มีแล้ว

อมอยู่สักพัก ก็อยากกินข้าว หยุนโล๋ชวนกลืนลงไป แล้วเริ่มกินข้าว

ตอนนี้กินข้าวไปไม่น้อย ถ้วยเล็กหนึ่งถ้วยก็กินหมด กินอิ่มแล้วหยุนโล๋ชวนก็ลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย หมุนตัวกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า จะไปจวนอ๋องเสียน

กงชิงหยินยังไม่วางใจ ลุกขึ้นเดินตามไป แม่นมเว่ยจะตามไปด้วย หยุนโล๋ชวนอ้างว่ามีกงชิงหยินอยู่ ให้แม่นมเว่ยวางใจ แม่นมเว่ยจึงรับปากไม่ตามไป ฝากฝังกับกงชิงหยิน “รบกวนท่านอ๋องแล้ว ”

“กลับไปเถอะ”

กงชิงหยินมองแม่นมเว่ยแวบหนึ่ง ก่อนมุ่งหน้าไปยังจวนอ๋องเสียน

พอแม่นมเว่ยกลับไปแล้ว หยุนโล๋ชวนก็เอ่ยขึ้น “ท่านอ๋องไม่จำเป็นต้องไปเป็นเพื่อนข้า ข้าไปเองได้”

กงชิงหยินถาม “ข้าน่ารำคาญมากหรือ”

“ไม่ใช่เช่นนั้น เพียงแต่ปกติท่านก็ไม่มา และก็คงจะยุ่งมาก มิกล้ารบกวนท่านอ๋อง”ไม่อยากกระทบความรู้สึกระหว่างจุนฉูฉูและเขา

หยุนโล๋ชวนนั้นรู้สึกดูถูกกงชิงหยิน เป็นชายชาตรีแท้ๆกลับถูกจุนฉูฉูควบคุมทุกอย่าง ไร้อนาคตสิ้นดี

“ถ้าไม่ได้รู้สึกรำคาญ ก็ไม่ต้องมากความ”

กงชิงหยินเดินผ่านจวนอ๋องตวนไป แต่หยุนโล๋ขวนกลับมองอยู่สักพัก ไม่เข้าใจว่าทำไมกงชิงหยินเดินผ่านแต่ไม่เข้าไป

พอถึงจวนอ๋องเสียนหยุนโล๋ชวนบอกกับพ่อบ้านว่ามากล่าวขอบคุณ ก็เข้าไปยังลานบ้านของจวนอ๋องเสียน

เวลานี้อันหลิงหยุนยังคงพักผ่อนอยู่ เมื่อวานแทบไม่ได้พักผ่อนเลย มัวแต่ยุ่งอยู่ทั้งวัน เมื่อคืนกว่าจะกลับมาถึงก็ดึกมากแล้ว ก่อนนอนยังกินอาหารไปอีกมื้อ นางหลับลึกไม่ตื่น

อาหยู่เฝ้าอยู่ที่ประตู หยุนโล๋ชวนมาถึงหน้าประตูลานโอวหลานก็ตะโกนเรียกนาง “ท่านพี่”

อันหลิงหยุนสลืมสลือตื่นขื้นมา เหมือนได้ยินเสียงคนเรียกนาง

สีหน้าของกงชิงวี่ไม่ค่อยพอใจ ลุกขึ้นมองไปทางประตู สวมเสื้อแล้วลงจากเตียง

อันหลิงหยุนตามออกมาเห็นหยุนโล่ชวนและอ๋องตวนที่ลานบ้าน

“มากันแต่เช้า พระชายารองดีขึ้นบ้างแล้วหรือ”

“ท่านพี่ ข้าดีขึ้นมากแล้ว เพราะยาบำรุงครรภ์ของท่านแท้ๆ เช้านี้ข้ากินแล้ว สามารถกินข้าวได้แล้ว

หยุนโล่ชวนสีหน้าดีใจ อันหลิงหยุนกล่าวกับนางว่า “เจ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”

อันหลิงหยุนมองไปที่อ๋องตวน เดินไปกินข้าวที่ลานด้านหน้า

หยุนโล๋ชวนรีบเดินตามไปข้างหลัง ไม่เจอกันตั้งนานก็ต้องรู้สึกกระตือรือร้นเป็นธรรมดา อันหลิงหยุนก็ชินเสียแล้ว หยุนโล่ชวนก็พูดของนางไป อันหลิงหยุนก็กินข้าวของนางไป

หยุนโล๋ชวนเห็นกับข้าวบนโต๊ะก็อยากกินขึ้นมากบ้าง อันหลิงหยุนถาม “กินอีกสักหน่อยหรือไม่”

อันหลิงหยุนเป็นคนท้อง นางย่อมเข้าใจคนท้องด้วยกัน ตอนนี้หยุนโล่ชวนก็เป็นพวกเห็นอะไรอยากกินอย่างนั้น

หยุนโล๋ชวนก็ไม่เกรงใจ “เช่นนั้นขอข้าชิมหน่อย”

หยุนโล๋ชวนนั่งลงก็เริ่มกินเลย กงชิงหยินก็นั่งลงข้างๆนาง อันหลิงหยุนสังเกต กงชิงหยินแปลกประหลาดไปบ้าง

จุนฉูฉูพูดได้ว่าหายดีแล้ว แต่ก็ต้องการคนดูแล แต่เขานอกจากจะไม่อยู่ที่จวนอ๋องตวนแล้ว ยังมาอยู่ข้างกายหยุนโล๋ชวนอีก

กงชิงวี่คีบกับข้าวให้อันหลิงหยุน “เจ้าชอบกิน กินมากหน่อย”

เนื้อไม่มาก ไม่แปลกที่อันหลิงหยุนชอบ ปกตินางไม่ชอบกินเนื้อ แต่วันนี้ล้วนถูกหยุนโล๋ชวนกินจนหมด กงชิงวี่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกถือสา

หยุนโล่ชวนจ้องเนื้อชิ้นสุดท้าย มีความรู้สึกหดหู่บางส่วน กินข้าวไปนิดเดียว ก็ไม่รู้สึกอยากอาหารแล้ว

กงชิงหยินเอ่ยขึ้น “ชวนเอ๋อไม่กินแล้วหรือ”

อันหลิงหยุนได้ยินก็รู้สึกแปลกๆ คุยกับหยุนโล๋ชวน มองเนื้อในถ้วยของนางทำไมกัน

เนื้อชิ้นนี้ เดิมอันหลิงหยุนจะไม่กินก็ได้ นางเองก็ไม่ชอบกินเนื้อ หลังตั้งครรภ์ยิ่งไม่ชอบไปใหญ่

แต่พอได้ฟัง กงชิงหยินพูดเช่นนั้น เนื้อชิ้นนี้นางคงจำเป็นต้องกิน

พอเนื้อเข้าปากแววตาของกงชิงหยินลึกลง ลุกขึ้นและเดินออกไป