ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 357

บทที่ 357 จุนฉูฉูใช้อำนาจโดยมิชอบ

เอาโถบ๊วยไป เปิดฝาแล้วมอง บ๊วยเปรี้ยวผลึกน้ำตาลสีขาวเกาะอยู่ หยุนโล๋ชวนไมชอบกินของสิ่งนี้ แต่ไม่รู้ทำไมพอมองแล้ว เกิดอยากกินขึ้นมา

มือล้วงหยิบออกมาหนึ่งเม็ดใส่เข้าปากไป อมอยู่สักพัก อารมณ์ดีขึ้นเป็นกอง อาการคลื่นไส้ก็ไม่มีแล้ว

อมอยู่สักพัก ก็อยากกินข้าว หยุนโล๋ชวนกลืนลงไป แล้วเริ่มกินข้าว

ตอนนี้กินข้าวไปไม่น้อย ถ้วยเล็กหนึ่งถ้วยก็กินหมด กินอิ่มแล้วหยุนโล๋ชวนก็ลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย หมุนตัวกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า จะไปจวนอ๋องเสียน

กงชิงหยินยังไม่วางใจ ลุกขึ้นเดินตามไป แม่นมเว่ยจะตามไปด้วย หยุนโล๋ชวนอ้างว่ามีกงชิงหยินอยู่ ให้แม่นมเว่ยวางใจ แม่นมเว่ยจึงรับปากไม่ตามไป ฝากฝังกับกงชิงหยิน “รบกวนท่านอ๋องแล้ว ”

“กลับไปเถอะ”

กงชิงหยินมองแม่นมเว่ยแวบหนึ่ง ก่อนมุ่งหน้าไปยังจวนอ๋องเสียน

พอแม่นมเว่ยกลับไปแล้ว หยุนโล๋ชวนก็เอ่ยขึ้น “ท่านอ๋องไม่จำเป็นต้องไปเป็นเพื่อนข้า ข้าไปเองได้”

กงชิงหยินถาม “ข้าน่ารำคาญมากหรือ”

“ไม่ใช่เช่นนั้น เพียงแต่ปกติท่านก็ไม่มา และก็คงจะยุ่งมาก มิกล้ารบกวนท่านอ๋อง”ไม่อยากกระทบความรู้สึกระหว่างจุนฉูฉูและเขา

หยุนโล๋ชวนนั้นรู้สึกดูถูกกงชิงหยิน เป็นชายชาตรีแท้ๆกลับถูกจุนฉูฉูควบคุมทุกอย่าง ไร้อนาคตสิ้นดี

“ถ้าไม่ได้รู้สึกรำคาญ ก็ไม่ต้องมากความ”

กงชิงหยินเดินผ่านจวนอ๋องตวนไป แต่หยุนโล๋ขวนกลับมองอยู่สักพัก ไม่เข้าใจว่าทำไมกงชิงหยินเดินผ่านแต่ไม่เข้าไป

พอถึงจวนอ๋องเสียนหยุนโล๋ชวนบอกกับพ่อบ้านว่ามากล่าวขอบคุณ ก็เข้าไปยังลานบ้านของจวนอ๋องเสียน

เวลานี้อันหลิงหยุนยังคงพักผ่อนอยู่ เมื่อวานแทบไม่ได้พักผ่อนเลย มัวแต่ยุ่งอยู่ทั้งวัน เมื่อคืนกว่าจะกลับมาถึงก็ดึกมากแล้ว ก่อนนอนยังกินอาหารไปอีกมื้อ นางหลับลึกไม่ตื่น

อาหยู่เฝ้าอยู่ที่ประตู หยุนโล๋ชวนมาถึงหน้าประตูลานโอวหลานก็ตะโกนเรียกนาง “ท่านพี่”

อันหลิงหยุนสลืมสลือตื่นขื้นมา เหมือนได้ยินเสียงคนเรียกนาง

สีหน้าของกงชิงวี่ไม่ค่อยพอใจ ลุกขึ้นมองไปทางประตู สวมเสื้อแล้วลงจากเตียง

อันหลิงหยุนตามออกมาเห็นหยุนโล่ชวนและอ๋องตวนที่ลานบ้าน

“มากันแต่เช้า พระชายารองดีขึ้นบ้างแล้วหรือ”

“ท่านพี่ ข้าดีขึ้นมากแล้ว เพราะยาบำรุงครรภ์ของท่านแท้ๆ เช้านี้ข้ากินแล้ว สามารถกินข้าวได้แล้ว

หยุนโล่ชวนสีหน้าดีใจ อันหลิงหยุนกล่าวกับนางว่า “เจ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”

อันหลิงหยุนมองไปที่อ๋องตวน เดินไปกินข้าวที่ลานด้านหน้า

หยุนโล๋ชวนรีบเดินตามไปข้างหลัง ไม่เจอกันตั้งนานก็ต้องรู้สึกกระตือรือร้นเป็นธรรมดา อันหลิงหยุนก็ชินเสียแล้ว หยุนโล่ชวนก็พูดของนางไป อันหลิงหยุนก็กินข้าวของนางไป

หยุนโล๋ชวนเห็นกับข้าวบนโต๊ะก็อยากกินขึ้นมากบ้าง อันหลิงหยุนถาม “กินอีกสักหน่อยหรือไม่”

อันหลิงหยุนเป็นคนท้อง นางย่อมเข้าใจคนท้องด้วยกัน ตอนนี้หยุนโล่ชวนก็เป็นพวกเห็นอะไรอยากกินอย่างนั้น

หยุนโล๋ชวนก็ไม่เกรงใจ “เช่นนั้นขอข้าชิมหน่อย”

หยุนโล๋ชวนนั่งลงก็เริ่มกินเลย กงชิงหยินก็นั่งลงข้างๆนาง อันหลิงหยุนสังเกต กงชิงหยินแปลกประหลาดไปบ้าง

จุนฉูฉูพูดได้ว่าหายดีแล้ว แต่ก็ต้องการคนดูแล แต่เขานอกจากจะไม่อยู่ที่จวนอ๋องตวนแล้ว ยังมาอยู่ข้างกายหยุนโล๋ชวนอีก

กงชิงวี่คีบกับข้าวให้อันหลิงหยุน “เจ้าชอบกิน กินมากหน่อย”

เนื้อไม่มาก ไม่แปลกที่อันหลิงหยุนชอบ ปกตินางไม่ชอบกินเนื้อ แต่วันนี้ล้วนถูกหยุนโล๋ชวนกินจนหมด กงชิงวี่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกถือสา

หยุนโล่ชวนจ้องเนื้อชิ้นสุดท้าย มีความรู้สึกหดหู่บางส่วน กินข้าวไปนิดเดียว ก็ไม่รู้สึกอยากอาหารแล้ว

กงชิงหยินเอ่ยขึ้น “ชวนเอ๋อไม่กินแล้วหรือ”

อันหลิงหยุนได้ยินก็รู้สึกแปลกๆ คุยกับหยุนโล๋ชวน มองเนื้อในถ้วยของนางทำไมกัน

เนื้อชิ้นนี้ เดิมอันหลิงหยุนจะไม่กินก็ได้ นางเองก็ไม่ชอบกินเนื้อ หลังตั้งครรภ์ยิ่งไม่ชอบไปใหญ่

แต่พอได้ฟัง กงชิงหยินพูดเช่นนั้น เนื้อชิ้นนี้นางคงจำเป็นต้องกิน

พอเนื้อเข้าปากแววตาของกงชิงหยินลึกลง ลุกขึ้นและเดินออกไป

หยุนโล๋ชวนก็ลุกขึ้นยืน ก้มคำนับแล้วตามออกไป

อันหลิงหยุนนึกว่าพวกเขาจากไปแล้ว ใครจะคิดว่าหลังจากกินข้าวเสร็จแล้วก็ไปที่ลานหน้าบ้านจึงพบว่า อ๋องตวนยังไม่ไปไหน ไปที่ตำหนักจู๋หยุนที่อยู่ลานด้านหลังของจวนอ๋องเสียน

อันหลิงหยุนถาม “ไปที่นั่นทำไมกัน”

พ่อบ้านตอบอย่างจนปัญญาว่า “พระชายารองหยุนรู้สึกง่วงนอน อ๋องตวนคิดว่าอยู่ที่นั่นคนชินเสียแล้ว พวกเขาจะพักที่นั่นสักครู่”

“น่าขัน มีจวนอ๋องตวนไม่กลับ จวนกั๋วกงก็ไม่ไป แต่กลับจะอยู่ที่จวนของพวกเรา ”

“หลิงหยุน ข้ายังมีงานต้องทำ วันนี้เจ้าไปกับข้าเถอะ”กงชิงวี่คิดถึงจุนฉูฉูแล้วรู้สึกไม่ไว้วางใจ

มีบางคนจ้องจะเอาชีวิตผู้อื่นทุกวิถีทาง จุนฉูฉูเป็นเช่นนั้น

อันหลิงหยุนคิดว่าหยุนโล๋ชวนเองก็รบกวนไม่น้อย นางก็ไม่อยากอยู่บ้าน

จึงตามออกไปโดยว่าง่าย

จิ้งจอกหางสั้นเหมือนจะรับรู้ว่าหยุนโล๋ชวนคงไม่ปล่อยนางแน่ ก็ตามอันหลิงหยุนออกไป เจ้ากาน้อยสีดำก็รีบบินตามออกไป

อันหลิงหยุนได้แต่พาพวกเขาออกไปด้วย

ขึ้นรถมาแล้วอันหลิงหยุนถามว่า “ไปไหนกัน”

“วันนี้ข้าจะเข้าวัง”

“……”อันหลิงหยุนรู้สึกเศร้าใจ มิสู้ให้นางอยู่ในจวนกับเผชิญกับหยุนโล๋ชวนซะยังดีกว่า

แต่ก็ขึ้นรถม้ามาแล้วลงไปก็คงไม่ดี ทำได้เพียงตามไปก่อน

พอเข้าวังอันหลิงหยุนก็ไปคำนับหวางฮองไทเฮาก่อน ไม่ได้เจออันหลิงหยุนหลายวันหวางฮองไทเฮารู้สึกคิดถึงนางอยู่บ้าง จึงให้นางอยู่เป็นเพื่อนที่วังเฉาเฟิ่ง

ตอนนี้จุนฉูฉูไม่เป็นอะไรแล้ว นางลุกจากเตียงไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ออกมาแล้วนึกถึงกงชิงหยินจึงถามว่า “ท่านอ๋องล่ะ”

“ท่านอ๋องไม่กลับมาเลย ไม่ทราบว่าไปที่ใดเพคะ”

จุนฉูฉูแปลกใจ “ข้าไม่สบายเขากลับไม่อยู่ในจวน จะไปที่ไหนกัน ”

“ข้าน้อยไม่ทราบ”สาวรับใช้รีบคุกเข่าลง รับรู้ถึงความโหดร้ายของจุนฉูฉูอยู่ลึกๆ หากมีอะไรไม่พอใจเล็กน้อยต้องถูกลงโทษ

จุนฉูฉูสีหน้าไม่ดีมองสาวใช้ที่คุกเข่าอยู่กับพื้น “ไปถามพ่อบ้าน ดูสิว่ามันเรื่องอะไรกัน”

“เพคะ”

สาวใช้ลุกขึ้นถอยออกไป จุนฉูฉูรู้สึกร้อนใจอยู่บ้าง หมุนตัวกลับไปนั่งมือกำที่เท้าแขนของเก้าอี้ไว้แน่น

เมื่อก่อนเขาไม่เป็นเช่นนี้ มีเพียงครั้งนี้ ที่เงียบไม่พูดอะไร

จุนฉูฉูคิดถึงเรื่องที่นางด่าทออ๋องตวน คิดถึงตอนที่นางกินยาของอันหลิงหยุน หรือว่าอันหลิงหยุนได้พูดอะไรออกไป

พ่อบ้านเข้ามาจากด้านนอก รีบน้อมทักทาย “พระชายา”

“อืม ท่านอ๋องล่ะ”จุนฉูฉูเงยหน้าขึ้นมอง

พ่อบ้านลังเลชั่วครู่ “ออกไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ ยังไม่กลับมาเลย ”

“ไปตามหา เจอแล้วก็พากลับมา”จุนฉูฉูรู้สึกหมดความอดทน นางป่วยหนัก เขาออกไปข้างนอกยังสบายใจได้หรือ？

พ่อบ้านถอยออกไป พอพ้นประตูก็ส่ายหัว

เจอแล้วให้พากลับหรือ

นั่นเป็นท่านอ๋องนะ อยู่ใต้เพียงหนึ่งอยู่เหนือนับหมื่น ไม่ใช่เรื่องที่พระชายาอย่างนางจะทำได้ นางไม่รู้สถานะตัวเองเสียแล้ว

พ่อบ้านออกจากจวนไปตามหาอ๋องตวน ถามแล้วได้ความว่า อ๋องตวนเงินผ่านหน้าจวนไปแล้ว ยังพาพระชายารองหยุนไปด้วย

เดิมพ่อบ้านไม่อยากจะรายงานเรื่องนี้ให้จุนฉูฉูทราบ ไม่คิดว่าหูตาของจุนฉูฉูจะมีมากมายนัก นางรู้ตั้งนานแล้ว

จุนฉูฉูโมโหจนคว่ำโต๊ะ นางลุกขึ้นยืน กวาดสิ่งของในห้องจนกระจัดกระจาย ทั้งจวนอ๋องตวนกลหนวุ่นวายไปหมด

ไม่มีเหตุผลอะไร แค่นางไม่พอใจ ทั้งจวนอ๋องตวนต้องรับกรรม

ตั้งแต่บนลงล่าง จากล่างขึ้นบน คนทั้งหมดของจวนต่างถูกเรียกมารวนกันจนหมด ทั้งหญิงชายคุกเข่าเรียงแถวขนานกัน ตบหน้าคนละหนึ่งฝ่ามือ เริ่มร้องได้ หลังจากนั้นก็ตบตีรุนแรงขึ้น ในที่สุดจุนฉูฉูก็อารมณ์ดีจนยิ้มได้

บ่าวไพร่พวกนี้ไม่สามารถทนแรงตบตีได้ บ้างก็สลบไปเลย

พ่อบ้านนั้นแต่ไหนแต่ไรก็อยู่ข้างจุนฉูฉู ครั้งนี้เรื่องที่เขาปิดบังเรื่องอ๋องตวนทำให้จุนฉูฉูโมโหมาก จุนฉูฉูไม่ละเว้นเขา เรียกตัวภรรยาของเขามา ทั้งสองคุกเข่าอยู่ตรงหน้า อยู่ตรงเท้าของจุนฉูฉู ให้ทั้งสองต่างตบหน้าซึ่งกันและกัน